Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΚΑΒΑΛΙΩΤΗΣ

Ἡ χρυσὴ ἁλυσίδα τῶν Ἁγίων τῆς ἐποχῆς τῆς Τουρκοκρατίας δὲν ἀποτελεῖται μόνο ἀπὸ τοὺς κρίκους τῶν ἐνδόξων ἁγίων Νεομαρτύρων ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀφανεῖς Ὁσίους, ἐνάρετους ἀσκητὲς ποὺ πάλεψαν στὸ σκάμμα τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους ἐν εἰρήνῃ στὸν Θεό. Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ὅσιος Φιλόθεος, ποὺ ἀσκήθηκε στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸν 16ο αἰώνα καὶ τὸν ἑορτάζουμε κάθε χρόνο στὶς 21 Ὀκτωβρίου. Ἰδιαίτερα μάλιστα τιμᾶται μὲ λαμπρότητα στήν Ἱερὰ Μονὴ Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. 

 Ὁ Ὅσιος γεννήθηκε στὴ Χρυσούπολη τῆς Καβάλας τὸ 1526. Οἱ ρίζες τῆς καταγωγῆς του ἦταν μικρασιατικές, ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Ἐλάτειας. 

Εἶχε ἕναν ἀκόμη ἀδελφό. Σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία τὰ δύο παιδιὰ ἔχασαν τὸν πατέρα τους. Καὶ ἡ χήρα μάνα, ἡ πιστὴ μάνα, ἔκρυψε τὸν πόνο της καὶ μεγάλωνε τὰ δυό της βλαστάρια μὲ περισσὴ φροντίδα καὶ μὲ πρώτη της καθημερινὴ ἔγνοια νὰ σταλάζει στὶς ἄκακες ψυχές τους τὴν οὐράνια δρόσο τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. 

 Κάποια μέρα, ἐκεῖ ποὺ τὰ παιδιὰ ἔπαιζαν ἀνέμελα μαζὶ μὲ ἄλλους φίλους τους, τὰ ἅρπαξαν ὅλα μαζὶ οἱ Τοῦρκοι χωρὶς λόγο καὶ τὰ ἔριξαν στὴ φυλακή. 

Μέσα στὴ φυλακὴ τὰ ἀθῶα παιδιὰ δέχονταν πιέσεις ἀπὸ τοὺς ἀλλόθρησκους νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους. Δυστυχῶς ἀρκετὰ ὑπέκυψαν. Τὰ δύο ὅμως ἀδέλφια ἔμειναν πιστά. 

 Ἡ μάνα τους ζοῦσε ἀπὸ μακριὰ τὸ δράμα τῆς ἀπαγωγῆς τους. Καὶ παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα τὴ Μάνα Παναγιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὰ αἰχμάλωτα παιδιά της. 

Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Ἡ Κυρία Θεοτόκος ἐμφανίστηκε στὴ σκοτεινὴ φυλακὴ καὶ μὲ θαῦμα τὰ ἐλευθέρωσε, παροτρύνοντάς τα νὰ περάσουν ἀπέναντι στὴ μικρασιατικὴ ἀκτὴ καὶ νὰ μονάσουν σὲ δικό της Μοναστήρι ποὺ λεγόταν Μονὴ τῆς Θεοτόκου. 

 Τὰ παιδιὰ ὑπάκουσαν. Μὲ χαρὰ ἔτρεξαν στὸ πνευματικὸ λιμάνι ποὺ τοὺς ὑπέδειξε ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ἐκεῖ πλήρως ἀναπαυμένα ἀνέπνεαν τὸ ὀξυγόνο τῆς ἐλευθερίας καὶ τὸ ἄρωμα τοῦ Παραδείσου. 

Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπαραίτητη δοκιμασία ἔγιναν μοναχοὶ καὶ ἀσκοῦσαν μὲ ἀπαράμιλλο ζῆλο τὰ διακονήματά τους. Ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν μὴ γνωρίζοντας τίποτα γιὰ τὴ θαυμαστὴ διάσωσή τους, ἀποφάσισε καὶ αὐτὴ νὰ μονάσει γιὰ νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο της. Καὶ συνέπεσε νὰ ἐνταχθεῖ σὲ γυναικεία Μονὴ ποὺ ἦταν κοντὰ στὴ Μονὴ τῆς Θεοτόκου ὅπου ἐγκαταβιοῦσαν τὰ δυό της παιδιά. 

 Ἡ ἀποκάλυψη ἡ θαυμαστὴ δὲν ἄργησε νὰ γίνει. Γιόρταζε πανηγύρι μεγάλο ἡ Μονὴ τῆς Θεοτόκου καὶ κόσμος πολὺς ἦλθε νὰ λατρεύσει τὸν Θεό. 

Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς καὶ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ μοναχές. Ἐκεῖ καὶ ἡ μητέρα τῶν δύο παιδιῶν ἀπὸ τὴ Χρυσούπολη τῆς Καβάλας μὲ τὸ νέο πλέον ὄνομα, Εὐδοκία μοναχή. 

Ἐκεῖ λοιπὸν στὸν περίβολο ἄκουσε ἡ μητέρα ἐντελῶς συμπτωματικὰ κάποιον ποὺ καλοῦσε τὸν Φιλόθεο μὲ τὸ ὄνομά του... Καὶ τότε... ὤ! τότε... ρώτησε ἡ μάνα... ἡ μοναχὴ μάνα. Καὶ τὰ ἔμαθε ὅλα!... Ἡ συγκίνηση μεγάλη... Οἱ εὐχὲς δυνατὲς καὶ οἱ ὑποσχέσεις ἀμοιβαῖες νὰ μείνουν καὶ οἱ τρεῖς τους «πιστοὶ ἄχρι θανάτου» στὸν δρόμο, στὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς τοὺς εἶχε καλέσει... Ὁ Φιλόθεος ὅμως δὲν ἄντεξε αὐτὴ τὴν ἀποκάλυψη, διότι εἶχε κρυμμένη σφοδρὴ ἐπιθυμία νὰ ἀναχωρήσει γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴ δόξα καὶ τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐκεῖ ἀθέατος ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ γνωστοῦ του κόσμου νὰ παραδοθεῖ στὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης του. Ἡ ἐπιθυμία του δὲν ἄργησε νὰ πραγματοποιηθεῖ. Ἦταν τὸ ἔτος 1551. Καὶ αὐτὸς στὴν ἡλικία μόλις τῶν 25 ἐτῶν. Ἔτρεξε τότε ὅπως τὸ διψασμένο ἐλάφι τρέχει «ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων» (Ψαλ. μα΄ [41] 2), σκαρφάλωσε στοὺς ἁγιασμένους βράχους τοῦ Ἄθωνος καὶ ἀσφαλίστηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Διονυσίου. 

 Ἐκεῖ σύντομα κατέπληξε ὅλους τοὺς συμμοναστές του μὲ τὴν ἀκρίβεια τῆς μοναχικῆς του ζωῆς, τὴν ἀδιάκριτη ὑπακοή του, τὸ ἁγνὸ καὶ καθαρό του ἦθος καὶ τὴν ὁλοκάρδια προθυμία του σὲ ὅλα τὰ διακονήματα καὶ κυρίως στὶς ἐξυπηρετήσεις τῶν ἀδελφῶν του. 

Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἀσκήσεως καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντος, ἀποσύρθηκε σὲ γειτονικὸ σπήλαιο καὶ ἐκεῖ μιμούμενος τὸν μέγα ἀσκητὴ τῆς ἐρήμου ὅσιο Ἀντώνιο ἀπερροφᾶτο ἀτελείωτες ὧρες στὴ γλυκύτατη ἐμπειρία τῆς προσευχῆς καὶ ἐξάγνιζε τὸν ἑαυτό του μὲ σκληρὴ δουλαγωγία τοῦ σώματος. Ἔτρωγε μέρα παρὰ μέρα ψωμὶ καὶ ἁλάτι. Καὶ μόνο Σάββατο καὶ Κυριακὴ ἔτρωγε κάτι περισσότερο. Ἐκεῖ στὸ ἐρημητήριό του πολλὲς ἐπιθέσεις τῶν φθοροποιῶν δαιμόνων δέχθηκε καὶ πάντα νικοῦσε μὲ τὴ δύναμη τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ὅταν ἀποκαλύφθηκε ἡ ἀγωνιστικότητά του, θέλοντας νὰ ἀποφύγει ἐπαίνους καὶ ἀνθρώπινη δόξα, ἄλλαξε πάλι τόπο. 

Καὶ στὴ νέα του ἐρημικὴ κατοικία δέχθηκε νὰ ἔχει μόνο τρεῖς ὑποτακτικούς, στοὺς ὁποίους παρέδιδε ὑψηλὰ μαθήματα πνευματικῶν ἐμπειριῶν. 

Τὸ τρίπτυχο τῆς ζωῆς του ἦταν: ἀγάπη καὶ θυσία γιὰ τοὺς ἄλλους. Κάθαρση παθῶν. Προσευχὴ ἀδιάλειπτη. 

 Ὁ ὅσιος Φιλόθεος σὲ ἡλικία γεροντική, 84 ἐτῶν, κατάφορτος ἀπὸ πνευματικοὺς καρποὺς καὶ μὲ εὐγνωμοσύνη στὰ χείλη παρέδωσε τὸ πνεῦμα του εἰρηνικότατος στὸν Πλάστη καὶ Θεό του. 

Καὶ καθὼς ἡ ἁγνή του ψυχὴ ἀνέβαινε πρὸς τὴ «Χρυσούπολη» τοῦ Οὐρανοῦ, οἱ μαθητές του ἦταν ἕτοιμοι νὰ ὑπακούσουν στὴν τελευταία ἐπιθυμία τοῦ Γέροντός τους νὰ μὴ θάψουν τὸ σῶμα του, ἀλλὰ νὰ τὸ ρίξουν στὸ δάσος νὰ τὸ φᾶνε τὰ ἀγρίμια τοῦ βουνοῦ. 

Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐπέτρεψε τὸ ἱερὸ αὐτὸ σκήνωμα νὰ χαθεῖ... Τὸ φανέρωσε μὲ θεῖο φῶς ποὺ εἶδε ἀπὸ τὴ θάλασσα ἕνας Διονυσιάτης μοναχὸς ποὺ ψάρευε. 

 Σήμερα ἡ τιμία κάρα τοῦ Ὁσίου βρίσκεται θησαυρισμένη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Πέτρας τῆς ἐπαρχίας Θεσσαλιώτιδος. 

 Καὶ ἀπὸ τὸ 1972 μὲ ἐπιστασία τοῦ ὁσιωτάτου καὶ ἐναρέτου Ἡγουμένου Γαβριὴλ θησαυρίστηκε καὶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Διονυσίου τμῆμα ἀπὸ τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ὁσίου. 

 Εἴθε διὰ πρεσβειῶν τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου τοῦ Καβαλιώτου νὰ ἀναδειχθοῦμε καὶ ἐμεῖς Φιλόθεοι, δηλαδὴ φίλοι τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ λαμπρύνεται ἡ ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος.ΟΣΩΤΗΡ2185