Ὁ ἀληθινός δρόμος - Οἱ Πατέρες στόν σύγχρονο κόσμο

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Μιλτιάδου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Σπάρτης.

  Ἡ ζωή μας πάνω στήν γῆ εἶναι ἕνας ἀδιάκοπος πόλεμος. Κάθε καλή μας σκέψη, κάθε καλό μας αἴσθημα πρέπει νά τό ὑπερασπιζόμεθα μέ ἀγῶνα. Ἡ ἁμαρτία διαρκῶς μᾶς ἀπατᾶ, μᾶς ἑλκύει, μᾶς πιέζει, μᾶς καταστρέφει ἀκατάπαυστα. Οἱ Πατέρες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας λέγουν ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι παρανομία. Ἀποτελεῖ παράβαση τοῦ θείου νόμου καί πρό παντός τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον. Ἀποτελεῖ ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἀποτελεῖ παραμόρφωση καί βεβήλωση τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Εἶναι ἀκόμα ἐξασθένιση τῶν πνευματικῶν καί σωματικῶν δυνάμεων καί συγχρόνως ἀπώλεια τοῦ πνευματικοῦ καταφυγίου πού εἶναι ὁ Θεός. Σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία ὅμως μᾶς χωρίζει ἀπ’αὐτόν καί ἐδῶ στήν γῆ καί στήν αἰωνιότητα. Ὁ ἁμαρτωλός πού δέν ὑποτάσσεται στούς θείους νόμους, στούς νόμους τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, εἶναι ἄγριο θηρίο, εἶναι ἐκτροπή τῆς θείας δημιουργίας. Οἱ ἁμαρτίες καί τά πάθη καταστρέφουν τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί  τοῦ σώματος. Ἡ νίκη κατά τῶν παθῶν χαρίζει ἡρεμία στήν ψυχή καί ὑγεία στό σῶμα. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ θάνατος. Κάθε ἁμαρτία ἀσχημίζει καί τραυματίζει τή ψυχή. Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά ἱκανοποιήσει τήν δίψα τῆς ψυχῆς. Ἡ μακαριότητα προέρχεται ἀπό τό Θεό καί ὑπάρχει κοντά του. Μακρυά ἀπό Αὐτόν ὑπάρχει τυραννία τῶν παθῶν. Δυστυχῶς ἡ φιλαυτία μας, ἡ ὑπερβολική καί ἀποκλειστική ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας, δέν μᾶς ἀφήνουν νά δοῦμε τί εἶναι αὐτό πού συμφέρει τήν ψυχή μας. Ἡ πραγματική ἀγάπη μᾶς βοηθάει νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία γιατί δέν βλέπουμε τούς ἄλλους σάν μέσα ἐξυπηρετήσεως τοῦ ἀτόμου μας, ἀλλά σάν ἀξίες, σάν πολύτιμες καί ἀπαραβίαστες ζωντανές ὑπάρξεις. Ὅταν μᾶς πλησιάζει ὁ ἀδελφός μας διαπνεόμαστε ἀπό κάθε σεβασμό, πρός αὐτόν, γιατί μέσα του βρίσκεται ὁ Κύριος, πού πολλές φορές ἐκφράζειτό θέλημα του χρησιμοποιώντας τόν συνάνθρωπό μας. Ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος θέλει νά κάνει ὅλο τόν κόσμο μέσο ἱκανοποιήσεως τοῦ ἑαυτοῦ του. Τελικά γίνεται ὁ ἴδιος μέσο, παιχνίδι τῶν προσωπικῶν του παθῶν καί τῶν δαιμόνων, πού κρύβονται πίσω ἀπό τά πάθη αὐτά. Οἱ Πατέρες μᾶς λέγουν ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι μεταδοτική καί κληρονομική ἰδιαίτερα στό θέμα τῆς κληρονομικότητας, ἐάν οἱ γονεῖς ζοῦν ἀπρόσεκτη ζωή, ὑπάρχει μεγάλη πιθανότητα τά δικά τους πάθη νά ἐπηρεάσουν καί τά παιδιά τους. Εἶναι καί μεταδοτική γιατί ὁ ἄνθρωπος εὔκολα μιμεῖται χωρίς νά ἐξετάζει ἑάν τόν συμφέρει αὐτό τό ὁποῖο πράττει. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος γίνεται σκοτεινός καί θλιβερός μέ τήν κοινή ὑποταγή στήν ἁμαρτία. Προσβάλλουμε τόν Κύριό μας μέ τήν ἄτακτη ζωή μας. Τόν σταυρώνουμε καθημερινά, ὄταν ζοῦμε ἀκατάστατα καί ἁμαρτωλά. Οἱ Ἅγιοι διαρκῶς ἐκοπίαζαν γιά νά καθαρίσουν τίς καρδιές τους. Πρέπει καί ἐμεῖς νά τούς μιμηθοῦμε καί νά προσπαθοῦμε νά παρακολουθοῦμε τήν ζωή μας χωρίς νά κάνουμε ἐκπτώσεις στή πνευματική ζωή. Ὅταν ὑποχωροῦμε στά μικρά, ὁπωσδήποτε θά ὑποχωρήσουμε καί στά μεγάλα. Μᾶς χρειάζεται σέ κάθε στιγμή ἕνας ἰσχυρός βοηθός. Συγκεκριμένα μᾶς χρειάζεται ὁ Λυτρωτής Χριστός ὁ ὁποῖος γι’αὐτό ἦλθε καί ἔλαβε σάρκα γιά νά μᾶς σώζει πάντοτε, νά μᾶς βοηθεῖ, νά μᾶς ὑπερασπίζεται ἀπό τούς ἐχθρούς καί τίς ἁμαρτίες μας. Ἡ ἕλξη τῆς ἁμαρτίας εἶναι δυνατή, ἀλλά ὁ Κύριος εἶναι ἰσχυρότερος. Ἡ ἁμαρτία παγιδεύει καί αἰχμαλωτίζει σύντομα, ἀλλά ὁ κύριος εἶναι ταχύτερος καί σώζει. Οἱ καρποί τῆς ἁμαρτίας εἶναι στυφοί καί πικροί. Στίς μέρες μας δοκιμαζόμαστε γιατί ἐλαττώθηκε ἡ πίστις πρός τόν Θεό καί τίς αἰώνιες ἀλήθειες του. Διότι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, τά σωτήρια μυστήριά Του. Πρέπει νά κατανοήσουμε βαθειά μέσα μας ὅτι μόνο ὁ Κύριός μας μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπό τά καθημερινά ἀδιέξοδα χωρίς ἐμεῖς νά πληρώσουμε τίποτα ὑλικό. Ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό Χριστό μας θά τακτοποιήσει ὅλα τά θέματα τοῦ ἐσωτερικοῦ καί ἐξωτερικοῦ μας κόσμου καί θά λύσει κάθε πρόβλημα στήν οἰκογενειακή, στήν οἰκονομική καί πολιτική ζωή τοῦ τόπου μας.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ»184