ΤΙΣ ΕΟΡΤΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΜΕ...!

Αξιωθήκαμε καὶ φέτος νὰ ἑορτάσουμε τὸ ἅγιο Δωδεκαήμερο μὲ τὶς τρεῖς μεγάλες δεσποτικὲς ἑορτές: τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, τῆς Περιτομῆς καὶ τῶν Θεοφανίων. Συνάμα τιμήσαμε τὴ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τὴ δεύτερη μέρα τῶν Χριστουγέννων, τὴ μνήμη τοῦ Μεγάλου Βασιλείου στὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους, τὴ Σύναξη τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀλλὰ καὶ ἄλλους ἁγίους καὶ δικαίους ἐνδιάμεσα τῆς περιόδου. Γεμάτες οἱ ἡμέρες ἀπὸ τὰ σωτήρια γεγονότα καὶ τὶς ἱερὲς μορφές. Ὅλα γιὰ τὴ δική μας λύτρωση καὶ σωτηρία. (Τί ὄμορφα ποὺ θα ἦταν! Πιὸ πολλὲς οἱ Ἀκολουθίες στοὺς Ναούς μας, πιὸ τακτικὴ και ἡ συμμετοχή μας σ’ αὐτές, εάν επέτρεπε το κράτος, αλλα λογω του κορονο'ι'ού ισχυαν αυστηρα περιοριστικα μετρα ). Οι  ἐπίκαιροι ὕμνοι καὶ τ’ ἀναγνώσματα  ἀπέδωσαν τὰ νοήματα τῶν ἡμερῶν. Ἀτμόσφαιρα κατανυκτικὴ μὰ καὶ χαρούμενη, πανηγυρική. Κι ἂς ἦταν φέτος «παγωμένη» ἡ ἀτμόσφαιρα γύρω μας ἀπὸ τὰ ὅσα τραγικὰ συμβαίνουν στὴν ἐποχὴ καὶ τὴν πατρίδα μας. Μᾶς βοήθησαν ἴσως νὰ ἑορτάσουμε πιὸ οὐσιαστικά, πιὸ πνευματικά, πιὸ ἀληθινά. 

 «Τώρα ὅμως πέρασαν οἱ γιορτές», ἀκούγεται μὲ παράπονο ἡ φράση ἀπὸ τὰ χείλη πολλῶν, μικρῶν καὶ μεγάλων, καὶ μιὰ θλίψη ζωγραφίζεται στὸ πρόσωπο καὶ κυριεύει τὴν ψυχή. Καὶ τώρα; Ἐπιστροφὴ στὴν καθημερινότητα. Στὰ σχολειὰ τὰ παιδιά, στὶς δουλειὲς οἱ μεγάλοι. Στὴν καθημερινότητα ὅλοι μας. Αὐτὸ ἦταν; Τόσο γρήγορα τελείωσαν ὅλα; Τόσο λίγο κράτησαν; Γιατί τόσο σύντομα νὰ διαρκοῦν; Μόνο κάποιες μέρες τοῦ χρόνου; Πέρασαν λοιπὸν οἱ γιορτές; Ναί, οἱ γιορτὲς χρονικὰ πέρασαν. Διαχρονικὰ ὅμως μένουν μὲ τὰ δυνατὰ μηνύματά τους. Οἱ γιορτὲς δὲν περνοῦν, δὲν τελειώνουν, ὅταν ἀφήνουμε νὰ μιλοῦν μέσα μας τὰ μηνύματά τους. 

Ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ, ἡ ταπείνωση, ἡ πτωχεία καὶ ἡ ἁπλότητα τῆς φάτνης, ἡ σιωπὴ τῆς Παρθένου, ἡ θεοφάνεια στὸν Ἰορδάνη ποταμό... Ὅλα μιλοῦν... Οἱ γιορτὲς δὲν τελειώνουν. Ὅταν μελετοῦμε τὰ γεγονότα καὶ συνεχίζουμε νὰ τὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας καὶ νὰ σκεφτόμαστε τὶς ὠφέλειες ποὺ προῆλθαν ἀπὸ αὐτά, τότε συγκινούμαστε καὶ μὲ ἱερὴ εὐλάβεια δοξολογοῦμε τὸν Θεὸ στὴν προσευχή μας. Διατηροῦμε στὴ ζωή μας τὶς ἑορτὲς μὲ τὶς ἀποφάσεις ποὺ παίρνουμε τὶς ἡμέρες αὐτές, τοὺς στόχους ποὺ θέτουμε στὸν καθημερινό μας ἀγώνα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ἐκεῖνος ποὺ διατηρεῖ καθαρὴ τὴ ζωή του ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσία καὶ κηλίδα, ἑορτάζει καθημερινά, πανηγυρίζοντας πάντοτε, κι ἂν ἀκόμη δὲν εἶναι ἡμέρα ἑορτῆς οὔτε βρίσκεται σὲ ναοὺς μαρτύρων» («Εἰς Μάρτυρας» 2, ΕΠΕ 36, 569). Καὶ ἀλλοῦ συμβουλεύει: «Ἂν ἔχεις καθαρὴ τὴ συνείδηση, ἔχεις διαρκῶς γιορτή, ἐπειδὴ ζεῖς μὲ τὶς καλὲς ἐλπίδες κι εὐχαριστεῖσαι μὲ τὴν ἀναμονὴ τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν. Ὅπως ἐπίσης, ἂν ἔχεις ἔνοχη τὴ συνείδησή σου κι εἶσαι ὑπεύθυνος γιὰ πολλὲς ἁμαρτίες, κι ἂν ὑπάρχουν ἀκόμη χιλιάδες γιορτὲς καὶ πανηγύρεις, δὲν θὰ αἰσθάνεσαι καθόλου καλύτερα ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ πενθοῦν» (Λόγος «Εἰς τὰς Καλάνδας», ΕΠΕ 31, 473-5). 

 Στὴν ἐποχή μας παρατηροῦνται ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς συμπτώματα καταθλίψεως σὲ πολλοὺς συνανθρώπους μας, τὰ ὁποῖα αὐξάνονται κατὰ τὶς ἡμέρες ἑορταστικῶν περιόδων. Τὸ αἴσθημα τῆς μοναξιᾶς τοὺς γίνεται πιὸ ἔντονο τὴν περίοδο αὐτή, καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ περάσουν σύντομα οἱ ἑορτὲς καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὴ μονότονη καθημερινότητά τους. Τί κρίμα! Τὶς ἑορτὲς μέσα στὸ χρόνο μᾶς τὶς χαρίζει ὁ Θεὸς ὡς εὐκαιρίες γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσουμε, νὰ μᾶς φέρει πιὸ κοντά Του, νὰ ἀνανεώσει τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας, νὰ μᾶς ἀναστήσει πνευματικά, ἀληθινὰ καὶ νὰ ἀνεβάσει πιὸ ψηλὰ τὴ ζωή μας. 

Μόνο ἔτσι ἂν προσεγγίζουμε τὶς ἑορτές, δὲν τελειώνουν ποτὲ καὶ θὰ συνεχίζονται μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή, ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. ΟΣΩΤΗΡ2103