π.Φίλιππου Μπενάζη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Δράμας. ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ.
Διά τοῦ ἀπείρου ἐλέους καί τῆς ἀφάτης ἀγάπης τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, γιά ἄλλη μία φορά στή ζωή μας ἀγαπητοί μου, ἔχουμε τή δυνατότητα νά βιώσουμε σύν Θεῷ, τήν ἱδιαίτερη καί εὐλογημένη περίοδο τοῦ Τριωδίου. Κατά τήν ὁποία ἡ μητέρα Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά κάνουμε μία προσπάθεια, ἕνα ἀγώνα. Νά ἐπιχειρήσουμε νά προσεγγίσουμε καλύτερα, οὐσιαστικότερα καί ἄρα ὡφέλιμα γιά ἐμᾶς τήν πίστη, δηλαδή τή ζωντανή σχέση μας μέ τό Θεό. Γιατί αὐτό εἶναι καί ἔτσι πρέπει νά τήν καταλαβαίνουμε. Ὡς ζωντανή σχέση προσώπων.
Ἡ ὁποία ὅπως κάθε σχέση ἔχει τίς περιπέτειές της, τά προβλήματά της, τά σκαμπανεβάσματά της. Τά ὁποία συνήθως καί κατά κανόνα δημιουργοῦνται ἀπό ἐμᾶς, τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἀπό τήν πλευρά Του εἶναι πάντα πιστός ἀπέναντί μας. Ἐμεῖς ἀπό τήν πλευρά μας συχνά-πυκνά δραπετεύουμε ἀπό τή σχέση αὐτήν, θέλοντας νά νοιώσουμε ἐλεύθερα καί ἄνετα. Νά γλεντήσουμε τή ζωή ὅπως λέμε, ἀφοῦ κατανοοῦμε καί ἀναγνωρίζουμε τό Θεό ὡς ἕνα οὐράνιο δυνάστη, ὁ ὁποίος καταδυναστεύει τή ζωή μας μέ ἕνα σωρό ἀπαγορεύσεις καί δεσμεύσεις.
Κάτι τό ὁποίο τελικά ὅμως εἶναι ἐπιζήμιο γιά ἐμᾶς. Γιατί ὅντας ἀσταθεῖς καί παλινδρομοῦντες, δέν καταφέρνουμε νά Τόν γνωρίσουμε καλά. Καί ἔτσι δέν μποροῦμε νά Τόν καταλάβουμε καί ἄρα δέν μποροῦμε νά Τόν ἀγαπήσουμε πραγματικά. Δηλαδή νά Τόν πιστέψουμε σωστά καί σωτήρια γιά ἐμᾶς. Νά γίνουμε πιστοί ὅπως Αὐτός καί νά μήν μοιχεύουμε πνευματικά. Νά Τόν πλησιάσουμε καί νά μάθουμε νά μιλοῦμε τή γλῶσσα Του γιά νά μποροῦμε νά συννενοηθοῦμε μαζί Του. Νά μπορεῖ νά μᾶς καταλάβει καί ἔτσι νά εἰσακουγόμαστε ὅταν Τοῦ μιλοῦμε στίς προσευχές μας γιά ἐμᾶς καί Τοῦ ζητοῦμε τή βοήθειά Του.
Ἀπό τήν ἄλλη ὑπάρχει κι ἕνας ἄλλος κίνδυνος. Νά θεωρήσουμε πώς γνωρίζουμε, πώς ἔχουμε γνωρίσει τό Θεό καί ἄρα εἴμαστε σέ ἄμμεση ἐπικοινωνία μαζί Του καί ὅ,τι Τοῦ λέμε, ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε εἰσακούεται ἀμέσως ἀπό Αὐτόν. Πραγματικά στήν περίπτωση αὐτή πάντα ὑπῆρχαν καί θά ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποίοι θά νομίζουν πώς ξέρουν καλά τό Θεό καί πώς Αὐτός εἶναι δικός τους. Ἔχει γίνει μία προέκταση τοῦ ἐαυτοῦ τους καί ἴσως νά τούς ἔχει καί ὑποχρέωση. Ἤ ὅτι χαίρουν τέτοιας καί τόσης ἐκτιμήσεως ἀπό Αὐτόν, πού μποροῦν νά Τοῦ ὑποδεικνύουν καί τί νά κάνει. Πῶς νά ὑπάρχει ἀπέναντι στούς ἄλλους. Πῶς νά τούς βλέπει καί πῶς νά τούς ἀξιολογεῖ.
Σέ κάθε περίπτωση εἴτε στήν πρώτη, εἴτε στήν δεύτερη κατάσταση θέλει πάντα μία προσοχή καί μία διάθεση συνεχοῦς μαθητείας. Γιατί δέν εἶναι καθόλου δύσκολο νά παρανοήσουμε τό Θεό καί νά ἀστοχήσουμε στή σχέση μαζί Του. Νά καταλάβουμε λάθος τό τί εἶναι πίστη. Τό τί εἶναι Αὐτός καί τό τί εἴμαστε ἐμεῖς. Τό τί θέλει Αὐτός καί ἄν αὐτό πού θέλουμε εὐλογεῖται ἀπό Αὐτόν. Νά νομίσουμε πώς ἔχουμε μάθει τή γλῶσσα τήν ὁποία μιλᾶ καί ἐπικοινωνεῖ μαζί μας καί ἄρα ὅταν τοῦ μιλᾶμε, ὅταν τοῦ προσευχόμαστε μᾶς καταλαβαίνει καί μᾶς δικαιώνει. Οἱ ἐντολές εἶναι δοσμένες ἀπό Αὐτόν, ἄλλα οἱ ἐντολές δέν εἶναι ὁ Θεός. Εἶναι ἕνα βοήθημα γιά νά ὑποψιαστεῖς περί Αὐτοῦ, δέν εἶναι ὅμως ἡ ὁλοκλήρωση τῆς πίστεως.
Στήν κατηγορία αὐτή φαίνεται ὅτι ἀνῆκε καί ὁ Φαρισαῖος τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου. Ἡ ὁποία ἀναγινώσκεται τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου. Εἶναι σημαντικό νά προσέξουμε γιατί εἰπώθηκε. Μᾶς τό λέει τό ἱερό κείμενο ἀπό τό ΙΗ΄ κεφάλαιο τοῦ κατά Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου: «Εἶπε δέ καί πρός τινάς τούς πεποιθότας ἐφ’ἐαυτοῖς ὅτι εἰσί δίκαιοι καί ἐξουθενοῦντας τούς λοιπούς, τήν παραβολήν ταύτην». «Εἶπε ἐπίσης πρός αὐτούς πού νομίζουν ὅτι εἶναι οἱ σωστοί ἀπέναντι στό Θεό καί ὑποτιμοῦν καί ἐκμηδενίζουν τούς ἄλλους, αὐτήν τήν παραβολή».
Ἡ ὁποία περιληπτικά εἶναι αὐτή· Δύο ἄνθρωποι πῆγαν στό ναό γιά νά προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας φαρισαίος καί ὁ ἄλλος τελώνης. Ὁ φαρισαίος στάθηκε στό μέσον τοῦ ναοῦ καί ἄρχισε μέ δυνατή φωνή νά ἀπαριθμεῖ τό πόσο σωστός εἶναι στήν πίστη, πόσα καλά κάνει καί πώς δέν εἶναι ἁμαρτωλός ὅπως ὁ τελώνης. Ὁ ὁποίος συναισθανόμενος αὐτήν τήν ἁμαρτωλότητά του, κρύφτηκε σέ μία ἄκρη τοῦ ναοῦ καί γεμᾶτος συντριβή χτυποῦσε τό στῆθος του παρακαλῶντας τό Θεό νά τό συγχωρήσει. Αὐτός ἦταν τελικά πού εἰσακούσθηκε ἀπό τό Θεό καί γύρισε δικαιωμένος ἀπό τήν προσευχή του στό σπίτι του.
Ὅπως προαναφέραμε ἀλλά καί ἔχουμε ξαναπεῖ, ὁ Θεός δέν εἶναι μία ἀφηρημένη οὐράνια δύναμη, ἀλλά ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ὡς τέτοιο ἔχει κάποια στοιχεῖα πού Τόν χαρακτηρίζουν. Ἐχει ἕνα θέλημα. Ἔχει καί μία γλῶσσα ἐπικοινωνίας. Ναί, ὁ Θεός μιλάει μία συγκεκριμένη γλῶσσα καί μόνο σ’αὐτήν μπορεῖ νά καταλάβει ὅποιον θέλει νά συνομιλήσει μαζί Του. Ἡ γλῶσσα αὐτή δημιουργεῖται μέσα ἀπό τή βίωση τῆς ταπεινοφροσύνης. Τή συναίσθησή της. Γιά νά μάθεις νά μιλᾶς στή γλῶσσα πού καταλαβαίνει ὁ Θεός, θά πρέπει πρῶτα νά ζήσεις ταπεινά καί ἀπλά. Ἀνεπιτήδευτα.
Ἡ γνώση καί ἡ τήρηση τοῦ νόμου Του, δέν πρέπει νά μᾶς δίνει τήν ψευδαίσθηση τῆς δικαίωσης, ὅπως δυστυχῶς συνέβαινε μέ τό Φαρισαῖο. Ἀλλά ἀντιθέτως, νά μᾶς ὁδηγεῖ συνεχῶς καί περισσότερο στή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί στήν κατανόηση ὅτι ἡ σωτηρία μας, ὁ παράδεισός μας θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τό πόσο ἀπλά, ταπεινά κι ἀνεπιτήδευτα θά ζήσουμε. Ὅπως ὁ Θεός. Ὁ Ὁποίος ζεῖ ἀκριβῶς ἔτσι. Ἀπλά, ταπεινά κι ἀνεπιτήδευτα.
Τώρα κάποιος, θά μποροῦσε νά ἀπορήσει καί νά πεῖ: «Ποιός; Ὁ παντοδύναμος Θεός; Ὁ Ἄρχοντας καί κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος; Αὐτός πού εἶναι κριτής καί ἐξουσιάζει κτιστά καί ἄκτιστα; Ὁρατά καί ἀόρατα; Παρόντα, παρελθόντα καί μέλοντα;». Γιά τόν ἄνθρωπο πού δέν ἔχει γνωρίσει τό Θεό, πού δέν ἔχει καταλάβει κάτι παραπάνω γι Αὐτόν καί πού Τόν βλέπει ὡς ἕνα δυνατό, κυρίαρχο καί ἐξουσιαστή, ναί εἶναι μία εὔλογη ἀπορία. Εἶναι ὁ Θεός πού χρειάζεται. Ὁ Θεός πού θέλει νά ἔχει. Αὐτός ὁ Θεός τοῦ ταιριάζει καί ἕναν τέτοιο Θεό φαντάζεται, ὀνειρεύεται καί ἐπιθυμεῖ.
Ξεχνᾶ ὅμως πώς ὁ Θεός εἶναι παντοδύναμος ἀλλά καί πάντα-ἀδύναμος! Ἔρχεται στή γῆ ὡς ἄνθρωπος καί μπαίνει στήν περιπέτεια αὐτοῦ τοῦ κόσμου, σάν νά εἶναι ξένος καί ὄχι ἱδιοκτήτης του. Ζεῖ μία ζωή φτωχική καί ἐξαρτᾶται ἀπό τή βοήθεια καί τή συνδρομή τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν του. Ὅπως εἶπε σέ κάποιον πού ἤθελε νά Τόν ἀκολουθήσει, οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν φωλιές καί τά πουλιά σπίτια ἀλλά ἐγώ δέν ἔχω ποῦ νά γύρω τό κεφάλι μου!! ( Κατά Λουκάν, κεφ.9, στιχ.58). Εἶναι ὁ διδάσκαλος, ἀλλά πλένει τά πόδια τῶν μαθητῶν Του.
Εἶναι βασιλιάς, ἀλλά μπαίνει στά Ἰεροσόλυμα ἐπάνω σέ ἕνα ταπεινό γαϊδουράκι! Τό σκῆπτρο Του εἶναι ἕνα καλάμι καί τό στεφάνι Του ἀκάνθινο. Εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης ἀλλά καρφωμένος ἐπάνω σέ ἕνα σταυρό, πού ἦταν ἡ τιμωρία κάθε ἄτιμου καί ἐγκληματία. Αὐτόν τό Θεό, δέν Τόν καταλαβαίνει εὔκολα ὁ ἄνθρωπος. Αὐτόν τό Θεό δύσκολα Τόν συναντᾶς, γιατί εἶναι «παράξενος» γιά Θεός. Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ τή γλῶσσα ἐπικοινωνίας δύσκολα τή μαθαίνεις... Τό ξέρει αὐτό. Γι αὐτό καί ὅταν θέλει νά καταλάβεις τί πραγματικά θέλει νά σοῦ πεῖ, σοῦ τό λέει μέ παράδειγμα. Σταυρώνεται!
Γιά νά σοῦ δείξει πώς ἡ δύναμη εἶναι στή θυσιαστική ἀγάπη, στή διακονία τοῦ πλησίον, στή συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας σου. Αὐτή εἶναι ἡ γλῶσσα πού καταλαβαίνει ὁ Θεός καί πού πρέπει ὅσο ζοῦμε νά μάθουμε κι ἐμεῖς. Νά ζοῦμε ὅπως Αὐτός, ἀπλά, ταπεινά κι ἀνεπιτήδευτα. Μέ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, ἡ ὁποία θά μᾶς μάθει τό σωστό τρόπο προσευχῆς. «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν, καὶ Τελώνου μάθωμεν, τὸ ταπεινὸν ἐν στεναγμοῖς, πρὸς τὸν Σωτῆρα κραυγάζοντες· Ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλλακτε». Καλό κι εὐλογημένο Τριώδιο ἀδελφοί μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου