ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ. Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

π.Φίλιππος Μπενάζης Ι.Ν.Αγίου Νικολάου Δράμας

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/ioqo2ka26d0l
Τήν Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας. Μᾶς θυμίζει τήν ἔνδοξη ἐπιστροφή Του καί τήν κρίση πού θά κάνει. Ἡ ὁποία θά γίνει γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅσους ζοῦν τότε ἀλλά καί σέ ὅσους θά ἔχουν φύγει ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο ἀπό καταβολῆς του. Κατά τή Δευτέρα Παρουσία θά γίνει ἕνα γενικό προσκλητήριο, μία γενική ἀνάσταση, ἡ ὁποία θά εἶναι γιά ἄλλους ἀνάσταση ζωῆς, γιά ἄλλους ἀνάσταση κρίσεως. Δηλαδή γιά ἄλλους παράδεισος καί γιά ἄλλους κόλαση.
Τό κριτήριο μέ τό ὁποίο θά κρίνει ὁ Χριστός τούς ἀνθρώπους, μᾶς τό δίνει ἡ σχετική εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας. Ἡ ὁποία μᾶς μιλάει ἤ καλύτερα μᾶς ἐνημερώνει ἀκριβῶς γιά αὐτό. Εἶναι ἡ τελευταία διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Μετά ἀκολουθεῖ ἡ σύλληψη καί ἡ σταυρική θυσία Του γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Λίγο πρίν λοιπόν μᾶς ἀφήσει πρός καιρόν, μᾶς κάνει ξεκάθαρο τό πῶς θά ξανάρθει. Μᾶς γνωστοποιεῖ τήν κρίση Του καί μᾶς καθιστά ἐνημερωμένους, ἔτσι ὥστε κανείς νά μήν μπορεῖ νά πεῖ: «Κύριε, ἐγώ δέν ἤξερα....».
Αὐτό φαίνεται καλύτερα καί ἀπό τήν χθεσινή εὐαγγελική περικοπή, τοῦ Σαββάτου τῆς ἀπόκρεω. Εἶναι μία διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ πού διασώζεται στό κατά Λουκάν ἱερό εὐαγγέλιο, ἐνῶ ἡ περικοπή τῆς μελλούσης κρίσεως εἶναι στό κατά Ματθαίον. Ἡ κιβωτός ὅμως τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία, τίς συνδέει διαδοχικά στίς δύο ἡμέρες. Ἀφ’ἑνός μέν γιατί ἡ τοῦ Λουκᾶ στό περιεχόμενό της συνδέεται ἄμμεσα μέ αὐτήν τῆς Κυριακῆς, ἀφ’ἐτέρου γιά νά μᾶς ἐνημερώσει καί νά μᾶς ἀφυπνήσει. Ὅπως ὁ Χριστός.
Γιατί ἡ παραβολή ἀπό τό κατά Λουκάν μᾶς πληροφορεῖ καί αὐτή γιά τίς τελευταίες ὁδηγίες τοῦ Χριστοῦ μας πρός τούς μαθητές Του, ἀλλά καί σέ ἐμᾶς. Αὐτές εἶναι ἀπάντηση στήν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν γιά τό πότε θά γίνουν τά ἔσχατα τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός τούς τονίζει πώς μόνο ὁ Πατέρας ξέρει τό πότε, πώς πολλά θά γίνουν πού ἄν τά προσέξουν θά μπορέσουν νά καταλάβουν. Ἀλλά τό σημαντικότερο εἶναι καθώς θά περιμένουν, νά μήν παρασυρθοῦν ἀπό τά διάφορα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί βρεθοῦν ἀνέτοιμοι γιά συνάντηση μέ τό Χριστό. «..Προσέχετε δέ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ἡμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλη καί μέθη καί μερίμνοις βιωτικαῖς, καί αἰφνίδιος ἐφ’ὑμᾶς ἐπιστῆ ἡ ἡμέρα ἐκείνη...καί σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου».
Ἡ ὁποία συνάντηση θά γίνει ὅταν ὁ Θεός ἀποφασίσει καί θά γίνει ὡς ἐξῆς: Θά ἔλθει ὁ Χριστός μας ἔνδοξος καί μέ συνοδία ὅλων τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί θά καθίσει σέ θρόνο περίλαμπρο. Θά συναχθοῦν μπροστά Του ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί θά τούς ξεχωρίσει ὅπως ὁ ποιμένας τό κοπάδι του, ἀπό δεξιά τά πρόβατα καί ἀπό ἀριστερά τά κατσίκια. Οἱ ἐκ δεξιῶν Του θά εἶναι αὐτοί πού θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια Βασιλεία Του γιατί ἦταν πεινασμένος καί Τόν τάϊσαν, διψασμένος καί Τόν πότισαν, γυμνός καί Τόν ἔντυσαν, ξένος καί Τόν φιλοξένησαν, φυλακισμένος καί Τόν ἐπισκέφθηκαν. Στήν ἐρώτησή τους πότε Τόν εἶδαν ἐμπερίστατο καί Τοῦ παραβρέθηκαν, θά ἀπαντήσει πώς ἀφοῦ τά κάνατε καί στόν ποιό τελευταίο ἐμπερίστατο ἦταν σάν νά τά κάνατε σέ Ἐμένα.
Οἱ ἐξ ἀριστερῶν Του θά εἶναι αὐτοί πού θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια κόλαση, γιατί Τόν συνάντησαν ὡς ἐμπερίστατο στίς περιπτώσεις πού προαναφέραμε καί δέν Τόν βοήθησαν. Στήν ἀπορία τους γιά τό πότε Τόν εἶδαν ἐμπερίστατο καί δέν Τόν βοήθησαν, θά τούς ἀπαντήσει πώς ἐφ ὅσον δέν τά κάνατε καί στόν ποιό τελευταίο ἐμπερίστατο ἦταν σάν νά μήν τά κάνατε οὔτε σέ Ἐμένα. Καί θά πᾶνε τότε αὐτοί στήν αἰώνια κόλαση καί οἱ δίκαιοι στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Θέλοντας νά ποῦμε λίγα λόγια ἐρμηνευτικά γιά τήν Εὐαγγελική περικοπή, θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ὅπως φαίνεται μέ ἐμφαντικό τρόπο, τό δίδαγμα τῆς περικοπῆς εἶναι ἡ φιλανθρωπία. Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ τήν πίστη, κατ’ἀναλογία πρός τό Θεό, εἶναι κι αὐτός φιλάνθρωπος. Μέλημα του πρέπει νά εἶναι ἡ βοήθεια καί ἡ ἐνίσχυση μέ ὁποιονδήποτε τρόπο κάθε ἀναξιοπαθοῦντα. Γιατί ὅπως συμπεραίνεται καί πάλι μέσα ἀπό τήν περικοπή, στό πρόσωπο κάθε ἐμπεριστάτου θά πρέπει νά βλέπουμε τό Χριστό.
Αὐτό ὅμως θά πρέπει νά γίνεται μέ ἐλευθερία καί ἀγάπη. Δηλαδή δέν θά πρέπει νά γίνει μία ἐμμονή καί μία καταδίωξη τῆς φιλανθρωπίας, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ὁδηγήσει τόν πιστό ἀκόμη καί στήν ἀπιστία. Στήν ἀπιστία ὑπό τήν ἔννοια ὅτι μπορεῖ τή θέση τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας νά τήν πάρει ἡ αὐτοδικαίωση. Δηλαδή ὅτι ἀφοῦ ἐγώ εἶμαι φιλάνθρωπος ἔχω καί τόν παράδεισο στό τσεπάκι μου.
Νά φτάσουμε τελικά στό σημείο ὅπου δυστυχῶς πολλοί χριστιανοί βρίσκονται ἀκόμη καί σήμερα. Νά μήν ζοῦμε τήν πίστη ὅπως διδάσκει ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, συμμετέχοντας καί στή λατρευτική ζωή της. Προσπαθώντας δέ μέ διάφορες φιλανθρωπικές δραστηριότητες νά ἰκανοποιοῦμε τό θρησκευτικό μας αἴσθημα. Μένοντας δυστυχῶς ἐκτός Ἐκκλησίας. Νά ἔχουμε δέ καί τήν ψευδαίσθηση ὅτι μᾶς χρωστάει καί ἐπί πλέον ὁ Θεός, γιατί εἴμαστε φιλάνθρωποι (ὅπως ὁ Φαρισαίος τῆς πρώτης Κυριακῆς τοῦ Τριωδίου).
Αὐτό βέβαια εἶναι καί τό εὔκολο. Εἶναι πιό εὔκολο καί κυρίως πιό ἀνώδυνο νά ἀσχολεῖσαι μέ τούς ἄλλους. Νά ἀποκοιμίζεις τή συνείδησή σου μέ τό ναρκωτικό τῆς φιλανθρωπίας ἤ τῆς φιλοζωίας. Τό δύσκολο εἶναι νά μπορέσεις νά βλέπεις στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί ἱδιαίτερα τοῦ χριστιανοῦ, τό Χριστό. Αὐτό εἶναι τό κάτι παραπάνω τῆς πίστεως. Νά συμβαίνει στή ζωή μας αὐτό πού διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας: «Εἶδες τόν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου». Ὅπου ἀδελφός, ὁ ἐν Χριστῶ καί διά βαπτίσματος καί θείας κοινωνίας γενόμενος πᾶς ἄνθρωπος.
Τό νόημα τελικά τῆς περικοπῆς δέν εἶναι ἡ φιλανθρωπία, ὡς μία πράξη πού μπορεῖ ἀκόμη νά γίνει μία νεύρωση καί μία ἐμμονή. Δέν εἶναι ἡ φιλανθρωπία ὅπως τήν καταλαβαίνουμε ἐμεῖς σήμερα. Δέν εἶναι δηλαδή ἀκτιβισμός καί ἐμμονική ἐπιδίωξη προτεσταντικοῦ τύπου. Εἶναι ἡ φιλανθρωπία ὅπως ἐξηγεῖται καί ἐρμηνεύεται ἀπό τήν ἵδια τή λέξη, ὅπως πρωτοειπώθηκε καί κατανοήθηκε ἀπό τούς προγόνους μας. Ἡ λέξη φιλανθρωπία σημαίνει τήν ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιά τό συνάνθρωπό του.
Ἐάν ψάξουμε στό λεξικό στό λῆμα φίλος θά βροῦμε: ΦΙΛΟΣ=ἀγαπημένος, ἀγαπητός, προσφιλής. Τό οὐσιαστικό Φίλος παράγεται ἀπό τό ρῆμα ΦΙΛΩ πού σημαίνει ΑΓΑΠΩ! Φιλάνθρωπος λοιπόν εἶναι αὐτός πού ἀγαπᾶ κάθε συνάνθρωπό του καί φιλανθρωπία εἶναι ἡ ἔμπρακτη φανέρωση αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Ἡ ὁποία ὅταν εἶναι τρόπος καί κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, προηγεῖται καί εἶναι αὐτή πού τόν κινεῖ σέ φιλανθρωπία.
Τότε πραγματικά ἡ φιλάνθρωπη πράξη εἶναι μία ἀβίαστη καί ἐλεύθερη ἔκφραση ἀγάπης (ὅπως τό κάνει κι ὁ Θεός) καί ὄχι μία νεύρωση, φτιασιδωμένη μέ τό μέϊκ ἄπ τῆς ἐπιτηδεύσεως καί τῆς αὐτοδικαίωσης. Εἶναι δέ ὁ ἄνθρωπος καρδιά ζέουσα καί πλήρης ἀγάπης γιά ὅ,τι δήποτε εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί τό αἴσθημα αὐτό γίνεται μία συνεχής δοξολογία στό μεγαλείο τῆς μίας καί μοναδικῆς ἀγάπης Του. Ἡ ὁποία ἐκφράζεται ἐμπράκτως στόν κόσμο μέ τήν ἁγία Ἐκκλησία, πού εἶναι τό σῶμα Του καί ὁ ἵδιος ὁ Χριστός παρατεινόμενος μέχρι Δευτέρας Παρουσίας.
Γιά ἐπίλογο θά ἤθελα νά θυμίσω στήν ἀγάπη σας τήν ἱστορία τῆς γριούλας μέ τό κρεμύδι, ἀπό τό διήγημα τοῦ Φίοντορ Ντοστογιέφσκι «Ἀδελφοί Καραμαζώφ». Θεωρῶ πώς εἶναι ἡ καλύτερη κατακλείδα στίς σκέψεις πού προαναφέραμε καί μᾶς διδάσκει τί σημαίνει φιλανθρωπία, συνδέοντάς την ἀκριβῶς ὅπως καί ἡ περικοπή μέ τή διάσταση τῆς ἄλλης, μεταθανάτιας ζωῆς.
«Σέ ἕνα χωριό ζοῦσε µιά σεβάσµια γερόντισσα. Τήν ἐκτιµοῦσε ὅλος ὁ κόσµος. Μά πιό πολύ ἐκτιµοῦσε ἡ ἴδια τόν ἑαυτό της.
Μιά ἡµέρα, ἡ γερόντισσα αὐτή πέθανε ὅπως ὅλοι. Ἔκλεισε τά µάτια της καί «κοιµήθηκε». Μά ὅταν σέ λίγο ξύπνησε, στήν ἄλλη ζωή, διαπίστωσε (πρός µεγάλη ἀγανάκτησή της!), ὅτι εἶχε βρεθεῖ σέ µιά µεγάλη λίµνη φωτιά. Καί βλέποντας κάποια στιγµή τόν ἄγγελό της στήν ὄχθη, τοῦ φώναξε:
-Κάποιο λάθος ἔγινε! Ἐγώ, πρόσωπο σεβαστό, δέν ἔπρεπε νά βρίσκοµαι ἐδῶ!
Ὁ ἄγγελος τήν συµπόνεσε. Καί φιλοτιµήθηκε νά ψάξει νά βρεῖ ἐλαφρυντικά, νά τήν βοηθήσει. Καί θυµήθηκε, ὅτι κάποτε εἶχε δώσει σέ µιά ζητιάνα ἕνα φρέσκο κρεµµύδι, πού ἔτυχε καί ὁ ἄγγελος τό εἶχε µαζί του. Κρατώντας το λοιπόν ἀπό τά φύλλα τῆς τό ἔρριξε µπροστά της.
-Πιάσε το, νά σέ τραβήξω ἔξω. (Τῆς εἶπε).
Ἐκείνη τό ἔπιασε. Καί ὁ ἄγγελος ἄρχισε νά τήν τραβάει ἔξω ἀπό τήν λίµνη-φωτιά. Καί βλέποντάς την νά βγαίνει ἀπό τό πῦρ τῆς κόλασης ἁρπάχτηκαν ἀπό ἐπάνω της (ἀπό τά πόδια της, ἀπό τά χέρια της, ἀπό τά ροῦχα της), ἄλλοι πολλοί· µέ τήν ἐλπίδα νά βγοῦν καί αὐτοί· νά σωθοῦν!
Ἀλλά ἡ σεβάσµια γερόντισσα θύµωσε ἐναντίον τους! Ἦταν κατάσταση αὐτή; Νά κρεµαστεῖ ἡ ἀληταρία τοῦ κόσµου ἀπάνω της;
Καί ἄρχισε νά τούς κλωτσάει µέ ἀγανάκτηση.
-Τί εἶναι ἐτοῦτο πάλι! Μέ τό δικό µου κρεµµύδι θέλουν νά σωθοῦν ὅλοι αὐτοί;
Καί τό βλαστάρι τοῦ κρεµµυδιοῦ κόπηκε. Καί ὅλοι αὐτοί, καί ἡ σεβάσµια γερόντισσα µαζί, ξανάπεσαν στό αἰώνιο πῦρ.
Καί τώρα µία ἐρώτηση-ἀπορία: -Γιατί κόπηκε τό κρεµµύδι;
Ἀπάντηση:
-Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Καί θέλει νά ἔχουµε ἀγάπη. Ὅµως· ἡ γερόντισσα αὐτή δέν εἶχε ἀγάπη. Ἄν εἶχε ἀγάπη, θά ἔλεγε:
-Κάµε, Θεέ µου, µέ τήν εὐσπλαγχνία Σου, πιασµένοι ἀπό τοῦτο τό κρεµµύδι, νά βγοῦµε ὅλοι ἀπό ἐδῶ. Νά µή µείνει ἄνθρωπος στήν κόλαση κανένας».
Καλή μετάνοια. Καλή ἀγάπη ἀδελφοί μου. Σωτήρια!!