Ἄν γιά κάποια σου νίκη σέ ἀγώνισμα κρεμάσουν στό στῆθος σου ἕνα χρυσό μετάλλιο, πῶς ἄραγε θά νιώσεις; Τί δόξα, πραγματικά, τί τιμή γιά σένα!
Κι ἄν ἐπειδή σέ ἀγαποῦν σοῦ χαρίσουν ἕνα πανάκριβο πετράδι, διαμάντι, μπριλλάντι, καί σοῦ τό περάσουν στό λαιμό, ν’ ̓ἀστράφτει στόν ἥλιο, τί δόξα καί κάλλος γιά σένα!
Κι ἄν ἦταν δυνατόν, ἀντί γιά χρυσό μετάλλιο, ἀντί γιά πολύτιμο μενταγιόν, νά σοῦ χαρίσουν ἕνα ἀστέρι νά λάμπει στά στέρνα σου, στό μέτωπό σου, ἄραγε μπορεῖς νά προσμετρήσεις τήν τιμή, τή δόξα, τήν αἴγλη, τό θαυμασμό πού θά σοῦ προσέδιδε;
Κι ὅμως. Ὁ Κύριος προτίθεται νά σοῦ κάνει τέτοιο δῶρο. Τό ὑπόσχεται ὁ Ἴδιος:
«Ὁ νικῶν… δώσω αὐτῷ τόν ἀστέρα τόν πρωϊνόν»(Ἀποκ. β ́ 28). Σ ̓ αὐτόν πού θά ἀναδειχθεῖ νικητής, ἐγώ θά δώσω γιά ἔπαθλο τό ἀστέρι τό πρωινό, τόν αὐγερινό. Αὐτό τό δῶρο θά τοῦ κάνω. Ἕνα ἀστέρι, ἕναν αὐγερινό στό μέτωπό του, στήν καρδιά του!
Ἀστέρι;
Ναί, ἀστέρι. Καί μάλιστα τό πιό φωτεινό. Αὐτό πού βγαίνει λίγο πρίν ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου, ὅταν παίρνει νά χαράσσει, καί ὁ οὐρανός ἀφήνει τό μελανό μανδύα του, γιά νά «γλυκάνει» μές στό βαθυ κύανο καί διαδοχικά νά περάσει σέ ὅλους τούς τόνους μέχρι τό γλαυκό. Τό πιό διαυγές ἀστραφτερό ἀστέρι, πού προδίδει τόν ἐρχομό τοῦ φωτός στόν κόσμο. Ὁ ἀστήρ ὁ πρωινός, ὁ αὐγερινός!
Νά τό δῶρο πού θέλει νά σοῦ κάνει ὁ Κύριός σου. Ἄραγε ὑπάρχει κάτι πολυτιμότερο, ἀκριβότερο, λαμπρότερο, ὀμορφότερο ἀπό αὐτό; Καί σύ πόσο πλούσιος μ ̓ αὐτό στήν κατοχή σου; Πές μου ἄν σκέφτεσαι κάτι τιμιότερο ἀπό αὐτό, πού νά σέ καθιστᾶ ἐνδοξότερο στούς γύρω σου. Νά περνᾶς ἀνάμεσά τους καί νά σέ βλέπουν νά φορᾶς τόν αὐγερινό γιά στολίδι σου. Τί δόξα!… «καί δώσω αὐτῷ τόν ἀστέρα τόν πρωϊνόν».
Ἕνα φῶς θά λάμπει στήν καρδιά σου, καί ἀπό κεῖ θά περνᾶ καί στό μέτωπό σου, στό πρόσωπο, στά μάτια σου. Ὅλα καθαρά μέσα σου, ἐπάνω σου, κρυστάλλινα, διαυγέστατα. Θά ἀπολαμβάνεις τόν φωτισμό καί τή χαρά τῶν δικαίων στήν ἀνατολή τῆς μελλούσης αἰωνίου ζωῆς καί μακαριότητος.
Μία προμνήστευση, ἕνας ἀρραβῶνας, ἕνα ἐχέγγυο ἀπό αὐτήν ἐδῶ ἀκόμα τή ζωή, ὅτι θά ἀπολαύσεις τήν αἰώνια ζωή, ἐκεῖ πού θά λάμπει ὁ νοητός Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, καί σύ «ὡς ἥλιος» θά ἀστράφτεις ἀντανακλῶντας τό φῶς τοῦ Ἡλίου.
Ἐκεῖ ὁ Ἥλιος. Ἐδῶ τό Ἀστέρι πού προμηνύει τόν Ἥλιο.
Παρ ̓ το, λοιπόν. Δικό σου. Μετάλλιο, ἔπαθλό σου. Σοῦ ἀνήκει. Γιατί ἐσύ εἶσαι «ὁ νικῶν», αὐτός πού νικᾶς. Ὄχι πού νίκησες μιά φορά, ἀλλά πού νικᾶς καθημερινά στήν πάλη σου μέ τόν διάβολο, τόν κόσμο, τόν παλαιό ἄνθρωπο, τήν ἁμαρτία. Παλεύεις καί ζητᾶς τήν παντοδύναμη Χάρι Του γιά νά νικήσεις. Σοῦ τήν δίνει καί νικᾶς. Καί μετά, σά νά ὀφείλεται ἡ νίκη σέ σένα, σοῦ χαρίζει καί τό ἔπαθλο… «καί δώσω αὐτῷ τόν ἀστέρα τόν πρωινόν».
–Καί ποιός Κύριε, εἶναι αὐτός ὁ πρωινός ἀστέρας;
–«Ἐγώ εἰμι… ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός, ὁ πρωινός» (Ἀποκ.κβ ́ 16).
–Σύ;
–Ναί, ἐγώ. Ἐγώ ὁ ἀγωνοθέτης, ἐγώ ὁ βραβευτής, ἐγώ καί τό ἔπαθλο. Τόν ἑαυτό μου θά σοῦ δώσω. Ἐγώ εἶμαι ὁ «φωσφόρος ὁ ἀνατέλλων ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν» (βλ.Β ́ Πέτρ. α ́ 19). Θά ̓ρθω ν ̓ ἀνατείλω στήν καρδιά σου καί νά σέ γεμίσω ἀπό τή γνώση μου, τήν παρουσία μου. Ἐγώ θά σοῦ εἶμαι τό ἀστέρι πού θά λάμπει καί θά σέ εὐφραίνει. Κι ὄχι μόνο ἐσένα. Θά λάμπει καί θά εὐφραίνει καί τούς γύρω σου. Θά τούς κάνει νά σέ θαυμάζουν καί νά σέ ἀκολουθοῦν. Καί λοιπόν ἐσύ θά καθίστασαι «ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης… ὡς φωστήρ ἐν κόσμῳ, λόγον ζωῆς ἐπέχων» (Φιλιπ. β ́15-16). Μέσα στή σκοτεινιά τοῦ κόσμου, στήν παράκρουση καί τή διαστροφή, θά εἶσαι ἀστέρι, ἕνα φωτεινό ἀστέρι, γιά νά δείχνεις τό δρόμο τῆς ζωῆς. Ὅ,τι εἶμαι Ἐγώ γιά σένα, θά εἶσαι ἐσύ γιά τούς ἄλλους. Τό ἀστέρι. Ἕνας μικρός Χριστός!..
Στήν ἀρχαία προφητεία τοῦ μάντεως Βαλαάμ γιά τόν ἀστέρα πού θά προμήνυε τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία στή γῆ, ἀστέρι καί Μεσσίας ταυτίζονται (βλ. Ἀριθ. κδ ́ 17). Ὁ Μεσσίας εἶναι τό Ἀστέρι. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός πού, νά, τόν Ἑαυτό του σοῦ δίνει· νά Τόν κατέχεις στολίδι, ἔπαθλο, παράσημο, δόξα σου. Δῶρο ζωῆς!…
ἀπό τό περιοδικό «Ἡ Δράση μας»
Τεῦχος 574, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019
https://xfd.gr/keimena/
Κι ἄν ἐπειδή σέ ἀγαποῦν σοῦ χαρίσουν ἕνα πανάκριβο πετράδι, διαμάντι, μπριλλάντι, καί σοῦ τό περάσουν στό λαιμό, ν’ ̓ἀστράφτει στόν ἥλιο, τί δόξα καί κάλλος γιά σένα!
Κι ἄν ἦταν δυνατόν, ἀντί γιά χρυσό μετάλλιο, ἀντί γιά πολύτιμο μενταγιόν, νά σοῦ χαρίσουν ἕνα ἀστέρι νά λάμπει στά στέρνα σου, στό μέτωπό σου, ἄραγε μπορεῖς νά προσμετρήσεις τήν τιμή, τή δόξα, τήν αἴγλη, τό θαυμασμό πού θά σοῦ προσέδιδε;
Κι ὅμως. Ὁ Κύριος προτίθεται νά σοῦ κάνει τέτοιο δῶρο. Τό ὑπόσχεται ὁ Ἴδιος:
«Ὁ νικῶν… δώσω αὐτῷ τόν ἀστέρα τόν πρωϊνόν»(Ἀποκ. β ́ 28). Σ ̓ αὐτόν πού θά ἀναδειχθεῖ νικητής, ἐγώ θά δώσω γιά ἔπαθλο τό ἀστέρι τό πρωινό, τόν αὐγερινό. Αὐτό τό δῶρο θά τοῦ κάνω. Ἕνα ἀστέρι, ἕναν αὐγερινό στό μέτωπό του, στήν καρδιά του!
Ἀστέρι;
Ναί, ἀστέρι. Καί μάλιστα τό πιό φωτεινό. Αὐτό πού βγαίνει λίγο πρίν ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου, ὅταν παίρνει νά χαράσσει, καί ὁ οὐρανός ἀφήνει τό μελανό μανδύα του, γιά νά «γλυκάνει» μές στό βαθυ κύανο καί διαδοχικά νά περάσει σέ ὅλους τούς τόνους μέχρι τό γλαυκό. Τό πιό διαυγές ἀστραφτερό ἀστέρι, πού προδίδει τόν ἐρχομό τοῦ φωτός στόν κόσμο. Ὁ ἀστήρ ὁ πρωινός, ὁ αὐγερινός!
Νά τό δῶρο πού θέλει νά σοῦ κάνει ὁ Κύριός σου. Ἄραγε ὑπάρχει κάτι πολυτιμότερο, ἀκριβότερο, λαμπρότερο, ὀμορφότερο ἀπό αὐτό; Καί σύ πόσο πλούσιος μ ̓ αὐτό στήν κατοχή σου; Πές μου ἄν σκέφτεσαι κάτι τιμιότερο ἀπό αὐτό, πού νά σέ καθιστᾶ ἐνδοξότερο στούς γύρω σου. Νά περνᾶς ἀνάμεσά τους καί νά σέ βλέπουν νά φορᾶς τόν αὐγερινό γιά στολίδι σου. Τί δόξα!… «καί δώσω αὐτῷ τόν ἀστέρα τόν πρωϊνόν».
Ἕνα φῶς θά λάμπει στήν καρδιά σου, καί ἀπό κεῖ θά περνᾶ καί στό μέτωπό σου, στό πρόσωπο, στά μάτια σου. Ὅλα καθαρά μέσα σου, ἐπάνω σου, κρυστάλλινα, διαυγέστατα. Θά ἀπολαμβάνεις τόν φωτισμό καί τή χαρά τῶν δικαίων στήν ἀνατολή τῆς μελλούσης αἰωνίου ζωῆς καί μακαριότητος.
Μία προμνήστευση, ἕνας ἀρραβῶνας, ἕνα ἐχέγγυο ἀπό αὐτήν ἐδῶ ἀκόμα τή ζωή, ὅτι θά ἀπολαύσεις τήν αἰώνια ζωή, ἐκεῖ πού θά λάμπει ὁ νοητός Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, καί σύ «ὡς ἥλιος» θά ἀστράφτεις ἀντανακλῶντας τό φῶς τοῦ Ἡλίου.
Ἐκεῖ ὁ Ἥλιος. Ἐδῶ τό Ἀστέρι πού προμηνύει τόν Ἥλιο.
Παρ ̓ το, λοιπόν. Δικό σου. Μετάλλιο, ἔπαθλό σου. Σοῦ ἀνήκει. Γιατί ἐσύ εἶσαι «ὁ νικῶν», αὐτός πού νικᾶς. Ὄχι πού νίκησες μιά φορά, ἀλλά πού νικᾶς καθημερινά στήν πάλη σου μέ τόν διάβολο, τόν κόσμο, τόν παλαιό ἄνθρωπο, τήν ἁμαρτία. Παλεύεις καί ζητᾶς τήν παντοδύναμη Χάρι Του γιά νά νικήσεις. Σοῦ τήν δίνει καί νικᾶς. Καί μετά, σά νά ὀφείλεται ἡ νίκη σέ σένα, σοῦ χαρίζει καί τό ἔπαθλο… «καί δώσω αὐτῷ τόν ἀστέρα τόν πρωινόν».
–Καί ποιός Κύριε, εἶναι αὐτός ὁ πρωινός ἀστέρας;
–«Ἐγώ εἰμι… ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός, ὁ πρωινός» (Ἀποκ.κβ ́ 16).
–Σύ;
–Ναί, ἐγώ. Ἐγώ ὁ ἀγωνοθέτης, ἐγώ ὁ βραβευτής, ἐγώ καί τό ἔπαθλο. Τόν ἑαυτό μου θά σοῦ δώσω. Ἐγώ εἶμαι ὁ «φωσφόρος ὁ ἀνατέλλων ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν» (βλ.Β ́ Πέτρ. α ́ 19). Θά ̓ρθω ν ̓ ἀνατείλω στήν καρδιά σου καί νά σέ γεμίσω ἀπό τή γνώση μου, τήν παρουσία μου. Ἐγώ θά σοῦ εἶμαι τό ἀστέρι πού θά λάμπει καί θά σέ εὐφραίνει. Κι ὄχι μόνο ἐσένα. Θά λάμπει καί θά εὐφραίνει καί τούς γύρω σου. Θά τούς κάνει νά σέ θαυμάζουν καί νά σέ ἀκολουθοῦν. Καί λοιπόν ἐσύ θά καθίστασαι «ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης… ὡς φωστήρ ἐν κόσμῳ, λόγον ζωῆς ἐπέχων» (Φιλιπ. β ́15-16). Μέσα στή σκοτεινιά τοῦ κόσμου, στήν παράκρουση καί τή διαστροφή, θά εἶσαι ἀστέρι, ἕνα φωτεινό ἀστέρι, γιά νά δείχνεις τό δρόμο τῆς ζωῆς. Ὅ,τι εἶμαι Ἐγώ γιά σένα, θά εἶσαι ἐσύ γιά τούς ἄλλους. Τό ἀστέρι. Ἕνας μικρός Χριστός!..
Στήν ἀρχαία προφητεία τοῦ μάντεως Βαλαάμ γιά τόν ἀστέρα πού θά προμήνυε τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία στή γῆ, ἀστέρι καί Μεσσίας ταυτίζονται (βλ. Ἀριθ. κδ ́ 17). Ὁ Μεσσίας εἶναι τό Ἀστέρι. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός πού, νά, τόν Ἑαυτό του σοῦ δίνει· νά Τόν κατέχεις στολίδι, ἔπαθλο, παράσημο, δόξα σου. Δῶρο ζωῆς!…
ἀπό τό περιοδικό «Ἡ Δράση μας»
Τεῦχος 574, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019
https://xfd.gr/keimena/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου