π.ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΠΕΝΑΖΗΣ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΡΑΜΑΣ
ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/ovsulniux6hk/h
Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας... Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί μέ τό θάνατο καταπάτησε τό θάνατο... καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος... Καί αὐτούς πού εἶχαν πεθάνει, τούς ἔδωσε ζωή! Μέ αὐτό τό τροπάριο ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ πίστη μας, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, γιορτάζει, ὑμνεῖ καί χαιρετίζει ἕνα γεγονός τό ὁποίο εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο που ζοῦμε.
Ὄχι μόνο κάποτε, τόν καιρό ἐκείνο, ἀλλά πάντοτε τό ἄκουσμα καί μόνο ὅτι κάποιος ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς εἶναι κάτι πού ἡ ἀνθρώπινη διάνοια ἀδυνατεῖ νά καταλάβει καί ἄρα νά δεχθεῖ. Τί κι ἄν ἔχουν περάσει δύο χιλιάδες χρόνια. Ἄραγε ἐάν ἐμεῖς εἴμασταν στή θέση ἐκείνων τῶν Ἀθηναίων πού ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ ἀπ. Παύλου ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, θά πιστεύαμε; Θά τό δεχόμασταν; Ἤ θά τοῦ λέγαμε κι ἐμεῖς, «...ἀκουσώμεθα σου πάλιν περί τούτου» καί θά τόν χλευάζαμε ὅπως ἐκεῖνοι.
Βέβαια θά μοῦ πεῖτε, « Μά ἐμεῖς τό ξέρουμε, τὀ πιστεύουμε, ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ἀφοῦ αὐτό γιορτάζουμε!». Καί βεβαίως θά τό δεχθῶ καί θά συμφωνήσω. Ἐπιτρέψτε μου ὅμως νά ρωτήσω, πόσο πραγματικά ζοῦμε καί κάνουμε πολίτευμά μας, αὐτό πού εἶναι ἡ Ἀνάσταση; Αὐτό εἶναι τό κρίσιμο σημεῖο πού κάνει τή διαφορά. Τό ἄν καί τό πόσο τό πνεῦμα καί τό νόημα τῆς Ἀνάστασης γίνεται τρόπος καί κατάσταση στή ζωή μας.
Εἶναι ὁρισμένα πράγματα, πού δέν ἀρκεῖ μόνο ἡ ἀποδοχή καί ἡ γνώση τους. Ἄν θέλουμε νά λέμε πώς μᾶς ἐνδιαφέρουν καί τά θέλουμε, πρέπει νά πᾶμε πρός αὐτά ἕνα ἐπίπεδο παραπάνω καί βεβαίως αὐτή ἡ μετάβαση νά εὐλογηθεῖ ἀπό τό Χριστό. Γιά νά ἔχει ἀποτέλεσμα ἡ μετάβαση αὐτή, θά πρέπει νά ζητήσουμε βοήθεια ἀπό Τόν Ἀναστημένο, δηλαδή ἀπό τήν ἴδια τήν Ἀνάσταση!
Τό τροπάριο, τό «Χριστός ἀνέστη» πού προαναφέραμε, ὅπως τά περισσότερα τροπάρια, μέσα σέ λίγες σειρές μετάφερει καί δίνει πρός ἐμᾶς, ἕνα σύμπαν διδάγματα, νοήματα καί μηνύματα. Γιατί αὐτά τά ποιητικά ὁλιγόλογα κείμενα, εἶναι γραμμένα με τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εἶναι πολλαπλά ἀποστάγματα ἐμπειρίας πραγματικῆς πίστεως. Εἶναι γραμμένα ἀπό ἀνθρώπους που ἔχουν ἀναστηθεῖ, πού ἔχουν ξαναγενηθεῖ κατά Χριστόν! Ἄς σταθοῦμε σέ ἕνα μέ τό ὁποῖο μποροῦμε να συνδέσουμε αὐτά πού μόλις ἀναφέραμε.
Τό «Χριστός ἀνέστη» λοιπόν, στό τέλος του μᾶς λέει ὅτι ὁ Χριστός μας μέ τήν ἀνάστασή Του, ἔκανε καί πάλι νά ζήσουν ὅσοι εἶχαν πεθάνει πρίν ἀπό Αὐτόν. Αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς πίστώς μας γιά τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Χριστός μας κατά τόν τριήμερο ἐνταφιασμό Του «κατέβηκε στόν Ἄδη» ὅπως λέει ἕνα ἄλλο τροπάριο καί κήρυξε στούς «κατοίκους» του μετάνοια καί τούς ἔδωσε τό δικαίωμα νά Τόν ἀκολουθήσουν στόν Παράδεισο, ὅπως πρώτος ἔκανε ὁ συσταυρωμένος ληστής. «Καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».
Ὑπάρχει ὅμως καί μία ἄλλη θεώρηση. Ὡς νεκροί καί ὡς μνήματα μποροῦν νά θεωρηθοῦν ὁ κόσμος καί οἱ ἄνθρωποι κάθε ἐποχῆς. Αὐτό δέν εἶναι τυχαῖο συμπέρασμα. Βγαίνει μέσα ἀπό τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο. Ὅταν ὁ Χριστός μας ἀρχίζει τό κηρυκτικό Του ἔργο, τό κάνει ἀπό τή Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν. Αὐτό ἐπαληθεύει τήν προφητεία τοῦ Ἠσαῒα πού ἔλεγε ὅτι ὁ λαός πού βρίσκεται σέ τόπο πού τόν σκεπάζει ὁ θάνατος, θά δεῖ φῶς δυνατό. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει, εἶδε φῶς μέγα καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρα καί σκιά θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς».
Ἐπίσης ἀργότερα, ὅταν κάποιος νέος εἶπε στό Χριστό πώς θέλει νά Τόν ἀκολουθήσει ἀλλά νά τοῦ ἐπιτρέψει πρώτα νά θάψει τούς γονεῖς του, ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, «... ἄσε τούς νεκρούς νά θάψουν τά πτώματά τους». «...εἶπε δέ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, ἄφες τούς νεκρούς θᾶψαι τούς ἐαυτῶν νεκρούς». Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Χριστοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ πίστη μας σημαίνει πώς κάθε ἄνθρωπος πού ζεῖ χωρίς Αὐτόν ἤ μακριά Του, εἶναι στήν πραγματικότητα νεκρός, ἔχει πεθάνει ἤδη! Γι αὐτό καί τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου θά πεῖ στούς μαθητες Του ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια και ἡ ζωή, «...ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός και ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».
Αὐτός ὅμως εἶναι καί ἡ Ἀνάσταση καί κανείς δέν μπορεῖ ν’ἀναστηθεῖ ἐνῶ ζεῖ, δηλαδή νά ἀναγενηθεῖ καί νά γίνει «ἄλλος ἄνθρωπος», πραγματικά πιστός καί ἔκφραση Χριστοῦ ἐάν πρώτα δέν ἀποκτήσει Τόν Ἴδιο.
Σημείο ὅμως καί φανέρωση σκότους καί θανάτου εἶναι καί ἡ λύπη, ἡ στεναχώρια, ἡ ἀπελπισία, τό ἄγχος,... καί πολλά ἄλλα ἀπό τά ὁποία ἀπουσιάζει ἡ χαρά. Ἡ ὁποία χαρά ὁπωσδήποτε εἶναι σημείο καί φανέρωση ζωῆς, ἐλπίδας, αἰσιοδοξίας καί πολλῶν ἄλλων θετικῶν καί δημιουργικῶν αἰσθημάτων πού παρακινοῦν τόν ἄνθρωπο πρός εὐημερία. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τό χαρούμενο γεγονός καί ἄρα ὅποιος ἔχει χαρά στή ζωή Του εἶναι ἀναστημένος καί κάθε ἀναστημένος ἔχει χαρά στή ζωή του.
Ἄς προσέξουμε ὅμως. Ὅταν μιλοῦμε γιά Ἀνάσταση καί Χαρά δέν ἀναφερώμαστε σέ ὅποιαδήποτε καθημερινά κοσμικά αἰσθήματα. Ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Χαρά ὅταν ὑπάρχουν, εἶναι καταστάσεις πραγματικές καί ὄχι αἰσθήματα. Καταστάσεις ἄλλου εἴδους, ἄλλου κόσμου! Εἶναι ὅταν ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά εἶναι μιά κατάσταση Χριστοῦ! Εἶναι αὐτός πού ὅταν πᾶς κοντά του, αἰσθάνεσαι πώς εἶσαι δίπλα στό Θεό, στή Χάρη καί ξάφνικά ἀνακαλύπτεις πόσο ὑπέροχο πράγμα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ πίστη, ἡ Ἐκκλησία, ἡ νηστεία καί ἕνα σωρό παρόμοια τέτοια ἄλλα, πού μέχρι πρίν λίγο τά ὑποτιμοῦσες τουλάχιστον.
Κάπως ἔτσι ἦταν οἱ σύγχρονοί μας ἅγιοι γεροντάδες. Ἤταν οἱ ἀναστημένοι ἐν ζωῇ. Γιατί μπόρεσαν μέσα ἀπό τήν πίστη τους νά ἀποκτήσουν τήν Ἀνάσταση, τή Χαρά. Ἡ ὁποία χαρά ὅπως σημειώνει ὁ ἀπ. Παύλος στούς Γαλάτες εἶναι ὁ δεύτερος καρπός τοῦ Πνεύματος. Ὁ πρώτος εἶναι ἡ πίστη. Αὐτά καί κάποια ἄλλα πού ἀναφέρει μετά εἶναι οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν πίστη μας.
Ἕνα στοιχείο πού μπορεῖ νά μᾶς δείξει ἄν εἶναι σωστή ἡ πίστη μας, ἄν εἴμαστε πραγματικά μέ το Χριστό, εἶναι ἡ χαρά. Ἄν τήν ἔχουμε, τότε θά εἴμαστε καί ἀναστημένοι, γιατί Ἀνάσταση εἶναι χαρά. Τότε καί ἡ ζωή μας θά ἔχει χαρά! Δηλαδή θά ἔχει πίστη, ἐλπίδα, ἐνδιαφέρον, αἰσιοδοξία καί ὄνειρα. Εἰδικά τά τελευταία εἶναι ἀποκλειστικά προϊόντα τῆς χαρᾶς καί εἶναι αὐτά πού φανερώνουν ὅτι αὐτή ὑπάρχει στή ζωή μας.
Καί ρωτῶ. Ὄχι μόνο στίς ἡμέρες μας ἀλλά καί στό κοντινό παρελθόν, μποροῦμε, κάνουμε ὄνειρα; Ἄρα ἔχουμε χαρά; Δηλαδή ζοῦμε την Ἀνάσταση; Ἄρα εἴμαστε ἀναστημένοι ἤ ἡ χαρά μας τελειώνει δύο-τρεῖς ἡμέρες μετά τήν Κυριακή τοῦ Πᾶσχα, γι αὐτό καί λέμε «ἅντε καί τοῦ χρόνου». Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι εἶναι λάθος ἡ εὐχή! Νομίζω ὅμως πώς σημαίνει ὅτι γιά ἐμᾶς τέλειωσε ἡ χαρά καί θά πρέπει να περιμένουμε τήν ἐπόμενη γιορτή ἤ καί τήν ἐπόμενη Ἀνάσταση!
Μήπως λοιπόν θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει ἔστω καί λίγο αὐτό; Τό ὅτι ἡ σύνολη ζωή καί ὁ κόσμος μας δέν ἔχουν χαρά; Μιλῶ γιά τή Χαρά πού προανέφερα. Μήπως τελικά δηλαδή παρόλη τήν πίστη μας καί τή θρησκευτικότητά μας, δέν ἔχουμε τά πραγματικά ἀποτελέσματα. Μήπως μᾶς λείπει ὁ Χριστός, ἄρα καί ἡ Ἀνάσταση; Καί ἄν μᾶς λείπει, μήπως ἐπαληθεύουμε τή δεύτερη θεώρηση πού προαναφέραμε, ὅτι ὡς νεκροί καί ὡς μνήματα μποροῦν νά θεωρηθοῦν οἱ ἄνθρωποι καί ὁ κόσμος κάθε ἐποχῆς; Ὅταν ἡ ζωή πού ἔχουν χτίσει καί ζοῦν δέν ἔχει καθόλου, ἤ ἔχει λίγο Χριστό, ἐνῶ θά μποροῦσε νά ἔχει σίγουρα πολύ περισσότερο;
Εἶθε ὁ Ἅγιος Θεός νά εὐλογήσει τήν πίστη μας καί νά μᾶς βοηθήσει νά βροῦμε τόν ἀναστημένο Υἱο Του καί Θεό μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί δι’ Αὐτοῦ νά βροῦμε τήν ὀδό καί τήν ἀλήθεια καί τή ζωή. Νά βροῦμε τήν ἀνάσταση τῆς Χαρᾶς ἤ τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί νά γίνει ἡ ζωή και ὁ κόσμος μας φωτεινός, ζωντανός, ἐλπιδοφόρος, πραγματικά ὡφέλιμος καί μόνιμα Ἀναστημένος!
Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη βοήθεια καί λύση στά σκοτάδια τῆς ζωῆς μας. «Χριστός Ἀνέστη καί ζωή πολιτεύεται!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου