Τὸ τηλέφωνό της κουδούνιζε ἐπίμονα ἀρκετὲς φορές, καὶ τρέχοντας σχεδὸν τὸ πρόλαβε πρὶν σταματήσει.
–Ὁρίστε!
–Μάρθα, ἐσύ;
–Ναί, ἐσὺ ποιὰ εἶσαι;
–Ἡ Καίτη ἀπὸ τὸν Πύργο.
–Πωπώ! Πῶς ἦταν αὐτό; Καιρὸ εἶχα
νὰ σ’ ἀκούσω! Σ’ ἀκούω μὲ πολλὴ χαρά, Καίτη μου!
–Ἡ ἀνάγκη, βλέπεις, μ’ ἔκανε νὰ σὲ
θυμηθῶ!
–Σοῦ συμβαίνει τίποτε;
–Ἐμένα τίποτε· ἀλλὰ μιὰ γνωστή μου,
ποὺ ζεῖ κάπου κοντά σας, ἡρωίδα μάνα
πέντε παιδιῶν, τὰ τρία ἀπὸ τὰ ὁποῖα
εἶναι μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες, ἔβαλε στὸ μεγάλο Νοσοκομεῖο τῆς πόλης σας τὸ ἕνα
παιδάκι της μὲ πολὺ σοβαρὰ ἐγκαύματα στὸ πλευρό του. Ἂν μπορεῖς, πήγαινε, σὲ παρακαλῶ, νὰ δεῖς καὶ τὴ μάνα
καὶ τὸ παιδάκι. Ξέρω πόσο πονόψυχη
εἶσαι. Γι’ αὐτὸ σὲ πῆρα στὸ τηλέφωνο.
–Σήμερα κιόλας θὰ πάω! Δῶσ’ μου
περισσότερες πληροφορίες.
–Εὐχαριστῶ πολύ, Μάρθα μου! Ἀξίζει
τὸν κόπο...
Καθὼς προχωροῦσε στὸ μεγάλο διάδρομο τοῦ Παιδιατρικοῦ Τμήματος ἡ
Μάρθα πρὸς τὸ δωμάτιο ποὺ τῆς ὑπέδειξε ἡ Προϊσταμένη, ἀκούγονταν τὰ
βογγητὰ καὶ οἱ φωνὲς τοῦ πόνου τοῦ μικροῦ ἀγοριοῦ. Χτύπησε τὴν πόρτα καὶ
τῆς ἄνοιξε ἡ μανούλα του, μιὰ συμπαθέστατη καὶ εὐγενικὴ ἀλλὰ κατάκοπη ἀπὸ
τὴν ἀϋπνία καὶ τὸ γεγονὸς νεαρὴ κυρία.
Τῆς συστήθηκε, τῆς εἶπε ποιὰ τὴν ἔστειλε, κι ἀμέσως ἀγκαλιάστηκαν ἀδελφικά,
λὲς καὶ γνωρίζονταν ἀπὸ παλιά.
Τὸ παιδάκι μόλις εἶδε τὴν ξένη κυρία,
σταμάτησε νὰ κλαίει, κι ἐκείνη ἀκούμπησε ἁπαλὰ τὸ χέρι της στὸ μέτωπό του κι
ἀμέσως ἔμεινε ἄφωνη μ’ αὐτὸ ποὺ ἔβλεπε μπροστά της: Ὅλη ἡ δεξιὰ πλευρὰ
τοῦ παιδιοῦ – χέρι, πλευρό, μέση, πόδι
– ἦταν κατακόκκινη ἀπὸ τὸ ἔγκαυμα,
μιὰ πληγή! Δέν τόλμησε νὰ πεῖ λέξη, διότι ἡ συμπεριφορά τῆς μανούλας του
ἦταν ψύχραιμη, φυσικὴ καὶ ἀρχοντική.
Καθόταν δίπλα στὸ παιδάκι της μὲ μιὰ
ἀνεξάντλητη τρυφερότητα καὶ καρτερία ψυχῆς καὶ περιέγραψε μὲ ἄνεση ἐλεύθερης ψυχῆς τὸ πῶς συνέβη τὸ ἀτύχημα τοῦ
γιοῦ της...
–Ἐπειδὴ εἶστε γνωστὴ τῆς Καίτης, τὴν ὁποία πολὺ ἐκτιμῶ, νὰ σᾶς πῶ, κυρία
Μάρθα, καὶ κάτι ἀπὸ τὴν οἰκογενειακή μου ζωή, γιὰ νὰ δοξάζει ἄλλος ἕνας μαζί μου
τόν Θεό, πρόσθεσε. Ὁ σύζυγός μου τώρα εἶναι ἄνεργος, καὶ τὸ δάνειο γιὰ τὸ σπίτι μας τρέχει. Στὴν ὥρα Του ὅμως πάντα ἐπεμβαίνει ὁ Θεός. Ξέρει Ἐκεῖνος. Ἔχουμε ἀκουμπήσει μὲ πίστη στὰ χέρια Του. Ζοῦμε καθημερινὰ καὶ ὁλοφάνερα τὴ θεία
Του Πρόνοια. Ἔχω δεῖ πολλὰ θαύματα στὴ ζωή μου. Τίποτε δὲν μοῦ φαίνεται ἀκατόρθωτο. Πρὸς τὸ παρὸν ἔχουμε πέντε παιδιά. Τὰ τρία
ἀπὸ αὐτὰ εἶναι μὲ χρόνια προβλήματα· δοξασμένο τὸ
ὄνομα τοῦ Κυρίου! Παίρνουμε δύναμη ἀπὸ τὴ θεία Κοινωνία καὶ τὴν προσευχή.
Ἐγώ, κ. Μάρθα, γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα σὲ οἰκογένεια ἀθέων. Πῶς τὰ ἔφερε ὅμως ὁ Θεὸς καὶ παντρεύτηκα ἄνθρωπο πολὺ πιστὸ χριστιανό, καὶ ἄλλαξε ἡ ζωή
μου! Δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τὶ σημαίνει νὰ βρίσκεσαι στὸ σκοτάδι τῆς ἀθεΐας καὶ νὰ μπαίνεις ξαφνικὰ
στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας! Εὐλογία! Εὐλογία! Εὐλογία
Θεοῦ, κυρία Μάρθα!
Οἱ γονεῖς μου καὶ οἱ συγγενεῖς μου μὲ θεώρησαν
τρελὴ καὶ μᾶς ἐγκατέλειψαν. Οὔτε μᾶς δέχονται οὔτε
μᾶς ἐπισκέπτονται, λὲς καὶ τὰ παιδάκια μου ἔχουν μεταδοτικὴ ἀρρώστια. Τὸ ἴδιο κι οἱ παλιὲς φίλες μου. Ἂς
τοὺς ἔχει καλὰ ὁ Θεός! Προσευχόμαστε μὲ τὸν ἄντρα
μου γι’ αὐτούς.
Αὐτὰ τὰ παιδάκια μας εἶναι ἡ συνεχὴς παρουσία τοῦ
Θεοῦ στὸ σπίτι μας. Ὅταν ἠρεμοῦν, συνομιλοῦν μὲ
τοὺς Ἀγγέλους. Μᾶς δείχνουν τὸν οὐρανὸ καὶ φωνάζουν: «Κοίτα, μαμά, τὰ παιδάκια ἐκεῖ ψηλά! Πολλὰ παιδάκια εἶναι, μπαμπά!». Εὐτυχῶς τὰ μεγαλύτερα ἀδέλφια τους, ποὺ εἶναι γερά, τὰ φροντίζουν μὲ στοργή. Δὲν
παρακαλοῦμε πιὰ τὸν Θεό· «κάνε τὰ παιδιά μας γερά»!
Δὲν θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε τὸ ἅγιο θέλημά Του! Δὲν
ξέρει Ἐκεῖνος; Δὲν ἀγαπάει Ἐκεῖνος; Καὶ μὲ τὴ σκέψη
αὐτὴ ἀναπαύεται ἡ καρδιά μας.
Εἶπαν κι ἄλλα μὲ τὴν πιστὴ μανούλα, ποὺ δὲν χόρταινε νὰ τὴν ἀκούει ἡ Μάρθα μὲ θαυμασμό. Ὁ μικρὸς ξεχνώντας τὸν πόνο του ἔπαιζε γελαστὸς μὲ τὰ νέα παιχνίδια ποὺ τοῦ ’φερε ἡ ἐπισκέπτρια.
Ἡ ἐπίσκεψη αὐτὴ χαράχτηκε βαθιὰ στὴ μνήμη τῆς
καρδιᾶς τῆς Μάρθας. Πῆγε νὰ στηρίξει μιὰ πονεμένη
μάνα κι ἔφυγε στηριγμένη, καὶ πολὺ μάλιστα, ἡ ἴδια.
Καὶ τὸ ἔβαλε στόχο της νὰ βοηθήσει μὲ κάθε τρόπο τὴ
δυσκολεμένη οἰκογένεια. ΟΣΩΤΗΡ2113
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου