Γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Λεύκες της Πάρου. Σε ηλικία 23 ετών, μετά από κάποιο θείο όραμα που είδε, απαρνείται τον κόσμο και πηγαίνει στο Άγιον Όρος, ποθώντας να ζήσει αυστηρή ασκητική ζωή. Ήταν άνθρωπος της προσευχής. Το χάρισμα της αδιάλειπτης νοεράς προσευχής του δόθηκε από την Παναγία, όταν ήταν ακόμη δόκιμος μοναχός.
Υποτάχθηκαν μαζί με τον παντοτινό συνασκητή του, π. Αρσένιο, στον Γέροντα Εφραίμ που είχε την καλύβη του Ευαγγελισμού στα Κατουνάκια. Για περισσότερη ησυχία αποσύρθηκαν στη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Μετά την κοίμηση του Γέροντός του άρχισε τους μεγάλους ασκητικούς αγώνες. Άσκησε στο έπακρο τη νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή. Κύριο έργο του αποτελούσε η νήψη, η τήρηση του νου. Συχνές και προσφιλείς πνευματικές καταστάσεις για τον Γέροντα ήταν η αρπαγή του νου, η θεωρία και η θέα του ακτίστου Φωτός.
Το 1938 μαζί με τον π. Αρσένιο μετακόμισαν στις απόκρημνες σπηλιές της Μικρής Αγίας Άννας. Μετά από θεία πληροφορία, το 1947, αποκτά συνοδία. Το 1951 μεταφέρθηκαν στη Νέα Σκήτη, στην καλύβη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ως την κοίμησή του που συνέβη στις 15 Αυγούστου 1959 (εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου), ενώ είχε λάβει πληροφορία από την Παναγία, ημέρες πριν, ότι θα τον πάρει στην εορτή Της.
Ο Γέροντας έζησε σε μία περίοδο παρακμής του αγιορείτικου μοναχισμού και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού, ο οποίος είχε επηρεασθεί από την κοινωνική δράση του Ρωμαιοκαθολικισμού και τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Εισήγαγε, με τον εμπειρικό τρόπο ζωής του, ξανά τη διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου Παλαμά στον αγιορείτικο μοναχισμό. Η παρουσία του ως γνησίου εκφραστού της νηπτικής Πατερικής παραδόσεως, δημιούργησε ρεύμα προσελεύσεως στο σύγχρονο ορθόδοξο μοναχισμό. Στον μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή ανάγεται σήμερα η πνευματική πατρότητα έξι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και πολλών άλλων εντός και εκτός Ελλάδας.
Ο όσιος Γέροντας ήταν άμοιρος κοσμικής μορφώσεως, κατέστη όμως σοφός στα θεία, επειδή τα έπασχε.
Έλεγε: Μήν κοιτάζεις τι κάνουν οι άλλοι και να φαίνεσαι ότι ξέρεις. Εκείνο που πρέπει να ξέρεις είναι να προσεύχεσαι συνεχώς και να προσέχεις τον εαυτό σου.
Οι Βίοι των Αγίων είναι σαν ένας καθρέφτης, όπου ο καθένας μπορεί να δει τις ελλείψεις του.
Ο Θεός δεν βλέπει την ποσότητα των αγώνων μας, αλλά εξετάζει τον σκοπό και την διάκριση με την οποίαν τους πραγματοποιούμε και ανάλογα στέλλει το αγαθό, μέγα και πλούσιο Έλεός Του.
Η μνήμη του τιμάται στις 16 Αυγούστου εκάστου έτους.
—————————————————
Λόγοι του Οσίου
Ποιός νίκησε το διάβολο; Αυτός που γνώρισε την ασθένειά του, τα πάθη και τα ελαττώματα, που έχει. Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση· άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει. Αυτός δεν βλέπει στους άλλους χαρίσματα, αλλά μόνον ελαττώματα- δεν βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα, παρά μόνο χαρίσματα. Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό ελάττωμα των ανθρώπων του καιρού μας που δεν αναγνωρίζουμε ο ένας το χάρισμα του άλλου. Ο ένας στερείται πολλά, μα οι πολλοί τα έχουν όλα. Αυτό που έχει ο ένας δεν το έχει ο άλλος. Και, αν αυτό το αναγνωρίζουμε, υπάρχει πολλή ταπείνωση. Γιατί έτσι τιμάται και δοξάζεται ο Θεός, ο οποίος με πολλούς τρόπους στόλισε τους ανθρώπους και έκανε όλα τα δημιουργήματά του άνισα, δηλ. διαφορετικά. Όχι όπως προσπαθούν οι ασεβείς να φέρουν ισότητα ανατρέποντας την θεία Δημιουργία.
Καθένας λοιπόν που επιθυμεί και ζητεί να λάβει τη χάρη, να του δώσει δωρεάν ο Θεός, πρέπει πρώτον να γνωρίσει καλά την ύπαρξή του, το «γνώθι σαυτόν». Και αυτή είναι η όντως αλήθεια. Γιατί κάθε πράγμα έχει αρχή. Και αν δεν αρχίσεις καλά δεν θα έχεις τέλος καλό.
————————
Να, έμαθες ότι είσαι πηλός, πτωχός και γυμνός. Τώρα ζήτησε απ’ αυτόν που μπορεί να αναπλάσει τη φύση να σε πλουτίσει. Και, αν σου δώσει πολύ ή λίγο, αναγνώρισε τον ευεργέτη σου. Και μη σφετερισθείς τα ξένα ως δικά σου. Με πόνο και δάκρυα θα λάβεις τη χάρη. Και πάλι με δάκρυα χαράς και ευχαριστίας, με φόβο Θεού θα την κρατήσεις. Με θέρμη και ζήλο ελκύεται· με ψυχρότητα και αμέλεια χάνεται.
Δεν σου ζητεί περισσότερο ο Χριστός για να σου δώσει τα άγιά Του χαρίσματα· μόνο να αναγνωρίζεις ότι, ό,τι καλό και αν έχεις, είναι δικό Του. Και να συμπαθείς αυτόν που δεν έχει. Να μην τον κρίνεις ότι δεν έχει· ότι είναι αμαρτωλός, φαύλος, πονηρός, φλύαρος, κλέπτης, πόρνος και ψεύτης. Εάν αποκτήσεις αυτή την επίγνωση, δεν μπορείς ποτέ να κρίνεις κανένα, έστω και αν τον βλέπεις να αμαρτάνει θανάσιμα• γιατί αμέσως θα λες·
«Δεν έχει, Χριστέ μου, τη χάρη σου, γι’ αυτό αμαρτάνει. Αν φύγεις και από μένα θα πράξω χειρότερα. Αν στέκω, στέκω, γιατί Συ με βαστάζεις. Τόσο βλέπει ο αδελφός, τόσο κάνει. Είναι τυφλός. Πώς τον θέλεις να βλέπει χωρίς μάτια; Είναι πτωχός. Πώς γυρεύεις να είναι πλούσιος; Δος του πλούτο να έχει. Δος του μάτια να βλέπει».
Τόση χάρη δικαιούται να έχει ο άνθρωπος, όσο πειρασμό ευχαρίστως υπομένει, όσο βάρος του πλησίον του αγογγύστως βαστάζει.
————————
Επειδή ο άνθρωπος είναι πλασμένος λογικός και ήμερος, διορθώνεται ασυγκρίτως καλύτερα με την αγάπη και τον ήμερο τρόπο, παρά με το θυμό και τη αγριότητα.
Αυτό το βρήκα και εγώ μετά από πολλή και μεγάλη δοκιμασία. Με το καλό και με την αγάπη μπορείς να κάνεις πολλούς να ημερέψουν, Και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάνεις γρήγορα να συμμορφωθεί, να γίνει Άγγελος του Θεού.
Λοιπόν αυτό λέω σε σένα και σε όλους. Ποτέ με θυμό μη ζητάτε να διορθώνεσθε, διότι πειρασμός τον πειρασμό δεν βγάζει· αλλά με ταπείνωση και αγάπη ειλικρινή. Όταν βλέπεις ότι υπάρχει θυμός, άφησε προς στιγμήν την διόρθωση. Και όταν δεις ότι πέρασε ο θυμός και ήλθε ειρήνη και λειτουργεί χωρίς πάθος η διάκριση, τότε λες τα ωφέλιμα.
Ποτέ δεν είδα εγώ να γίνει διόρθωση με θυμό, αλλά πάντοτε με αγάπη. Τότε και ο νουθετούμενος θυσιάζεται. Λοιπόν έτσι να κάνετε. Πάρε παράδειγμα από τον ίδιο τον εαυτό σου. Πότε ημερεύεις; Με τις ύβρεις, ή με την αγάπη;
Και δεν θαυμάζεις τον λόγο που λέγει εκείνος ο Άγιος στο Γεροντικό «ότι ο θυμώδης και οργίλος άνθρωπος, και νεκρόν ακόμη εάν αναστήσει, δεν είναι δεκτός στη Βασιλεία του Θεού»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου