Δήμητρα Μπουμποπούλου |
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κοπέλα, η Ελένη. Ζούσε σε ένα χωριό της Κορινθίας. Ήθελε να πάει στο μοναστήρι της Παναγίας των Βράχων, στο βουνό Πολύφεγγο. Είχε ακούσει για μια θαυματουργή εικόνα, που υπήρχε εκεί. Ήθελε τη βοήθεια της Παναγίας, γιατί η όρασή της λιγόστευε με τον καιρό. Οι γιατροί δεν της είχαν δώσει ελπίδα.
Μια μέρα η Ελένη πήγε σε μια θεία της και είπε: -«Θέλω να επισκεφτώ τη μονή της Παναγίας των Βράχων»
-«Είναι μακριά, κόρη μου. Και το μέρος είναι απόκρημνο. Η όρασή σου θα σε δυσκολέψει να φτάσεις εκεί».
-«Θεία, έχεις ακούσει για θαύματα της Παναγίας των Βράχων;»
-«Θυμάμαι, Ελένη, ένα θαύμα που έλεγε η βάβω μου. Κάποτε ένα παιδί, ο Λεόντιος, έπεσε από την κορφή του γκρεμού στο Πολυφέγγι και σώθηκε. Οι γονείς του έψαχναν να τον βρουν και ζήτησαν τη βοήθεια της Παναγιάς. Μετά από λίγο το παιδί βρέθηκε σώο, εκεί που έπεσε, να προσεύχεται γονατιστό. Οι γονείς του και οι ντόπιοι σάστισαν, σαν το είδαν. Έγιναν έρανοι στα χωριά και με τα λεφτά εκείνα κτίστηκε η εκκλησία της Παναγίας των Βράχων και τα γύρω κελιά[1].
-«Τι ξέρεις, θεία, για την ιστορία της μονής;» «Κόρη μου, το μοναστήρι ήταν τόπος φροντίδας των τραυματιών αγωνιστών και των αρρώστων[2] τα χρόνια της επανάστασης. Αυτό έγινε στις μάχες που έδωσε ο Κολοκοτρώνης με τα παλικάρια του εναντίον του Δράμαλη. Τα χρόνια εκείνα ηγούμενος της Μονής ήταν ο Δανιήλ Χαλκιανιώτης[3]. Λεγόταν έτσι, γιατί καταγόταν από τα Χαλκιάνικα των Καλαβρύτων. Ήταν έξυπνος και αγαπούσε την πατρίδα[4]. Είχε γνώσεις πρακτικής θεραπευτικής και περιποιόταν τους πληγωμένους. Χρησιμοποιούσε τη ρακή για το πλύσιμο των πληγών. Ήξερε να φτιάχνει αλοιφές για τα τραύματα και είχε γνώσεις αντισηψίας».
-«Θεία, θα προσευχηθώ στο μοναστήρι, κι αν θέλει η Παναγιά, να με γιάνει».
-«Θα έρθω μαζί σου, Ελένη. Η μονή είναι γαντζωμένη στους βράχους. Υπάρχει μονοπάτι στενό που οδηγεί εκεί. Θέλει προσοχή! Θα πάμε με τα μουλάρια το πρωί».
Την άλλη μέρα οι δυο γυναίκες, καβάλα στο μουλάρια τους, ξεκίνησαν. Δρόμο πήραν, δρόμο άφησαν και έφτασαν το γιόμα κάτω από το βράχο στο βουνό Πολύφεγγο[5]. Ανηφόρισαν με τα μουλάρια το μονοπάτι και βρέθηκαν μπροστά στο μοναστήρι, που έμοιαζε με κάστρο. Ανέβηκαν τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην εκκλησιά. Ένας μοναχός τις υποδέχτηκε, μίλησε μαζί τους και τις οδήγησε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Η θεία προσκύνησε και βγήκε από την εκκλησιά. Η Ελένη προσευχήθηκε γονατιστή κάμποση ώρα.
Όταν βγήκε η Ελένη έξω, η θεία της είπε: -«Άκουσε ένα θαύμα, που μου ιστόρησε ο ηγούμενος. Τα χρόνια που χτιζόταν η μονή, οι χτίστες δεν ήταν δεμένοι και πατούσαν πάνω στα βράχια. Μία μέρα δυο από αυτούς παραπάτησαν κι έπεσαν. Ο ένας, καθώς έπεφτε, φώναξε: ‘‘Μάνα μου!’’ και βρέθηκε νεκρός. Ο άλλος φώναξε: ‘‘Παναγιά μου!’’ και σώθηκε από θαύμα. Εύχομαι, κόρη μου, να θαυματουργήσει και σε σένα η Παναγιά. Θα μείνουμε απόψε στη μονή». Η Ελένη είπε:
-«Εντάξει, θεία!».
Το άλλο πρωί η Ελένη είπε στη θεία της:
-«Σε ευχαριστώ, που με συνόδευσες».
Η θεία δε μίλησε. Είχε συγκινηθεί. Ύστερα οι δύο γυναίκες ευχαρίστησαν τους μοναχούς για τη φιλοξενία και πήραν το δρόμο του γυρισμού για το χωριό τους.
Εφτά μέρες μετά το προσκύνημα στην Παναγία των Βράχων, η Ελένη άρχισε να βλέπει καλά. Ήξερε ότι η Παναγία τη βοήθησε και χάρηκε με την ευεργεσία που δέχτηκε. Έλεγε στους συγχωριανούς της:
-«Η Παναγιά με αξίωσε, εμένα την ανάξια, να ζήσω ένα θαύμα. Να έχετε πίστη και να Την τιμάτε πάντα». Κι έζησε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα.
Δήμητρα Μπουμποπούλου
[1] Πηγή: διαδίκτυο: www.pemptousia.gr - Παραμένει άγνωστο το πότε κτίστηκε η Μονή. Τα αρχεία έχουν καταστραφεί από εμπρησμούς και λεηλασίες. Είχε διασωθεί μια στρογγυλή μπρούτζινη αρχαία σφραγίδα που έχει στη μέση την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας και περιμετρικά φέρει την επιγραφή: «Μοναστήρι Παναγίας Πολύφέγγους του Βράχου 1633». Η εικόνα επιβεβαιώνει το θρύλο της διάσωσης του Λεοντίου. Το παιδάκι εικονίζεται γονατισμένο να βαστάζει στον ώμο του Σταυρό μπροστά στην Παναγία κοιτώντας την με «προσήλωση». Κοντά σε αυτό διαβάζει κανείς: «Χαίροις Λεόντιε». Το 1767 πήγε στη Μονή του Βράχου ο «Άγγλος αρχαιολόγος» Χάνδληρ. Βεβαιώνει ότι είδε στον τοίχο επιγραφή αποτελούμενη από τις λέξεις: «Λεόντιε Χαίρε».
[2] Πηγή: διαδίκτυο: www.pemptousia.gr - Στον περίβολό του αναπαύονται τα οστά μερικών από τους ήρωες του Ιουλίου του 1822.
[3] Πηγή: διαδίκτυο: www.pemptousia.gr - Κατά κόσμον Ασημακόπουλος. Από το 1809 διηύθυνε τη μονή.
[4] Πηγή: διαδίκτυο: www.pemptousia.gr - Είχε μυηθεί στα μυστικά της Φιλικής Εταιρείας. Για την δράση του Ηγουμένου Δανιήλ λένε: Στην Κόρινθο ζούσε την εποχή εκείνη ο Κιαμήλμπεης, βαθύπλουτος Οθωμανός άρχοντας. Ο Δανιήλ ήταν έμπιστος φίλος του Οθωμανού και αντιπρόσωπος του για τα κτήματά του στη Νεμέα. Δύο έτη προ της Επαναστάσεως ο ηγούμενος υπέβαλε στον Κιαμήλμπεη «αίτηση» των Νεμεατών ότι δήθεν υποφέρουν οικονομικά και τον παρακαλούσε να τους λυπηθεί και να τους χορηγήσει δάνειο 200.000 γρόσια. Ο Κιαμήλ συγκινήθηκε από τη γλαφυρή περιγραφή του Δανιήλ και δέχτηκε να χορηγήσει το δάνειο. / Μετά από λίγες ημέρες ο ηγούμενος του λέει: «Εφέντη μου. Οι Νεμεάτες δεν θέλουν να υπογράψουν με τους όρους που τους είπα. Είναι κακόπιστοι άνθρωποι και θέλουν τα χρήματα άτοκα. Άφησε τους στη δυστυχία τους. Ας πεθάνουν από την πείνα!» Αυτό ήταν αρκετό για τον Κιαμήλη, που «αν και Τούρκος» είχε μια φιλανθρωπία που έμεινε παροιμιώδης εκείνη την εποχή στην Κορινθία. Διέταξε τον Δανιήλ να δεχθεί 100.000 γρόσια δια τους «πάσχοντας Νεμεάτες» οι οποίοι ούτε έπασχαν, ούτε δάνειο είχαν ζητήσει. Η ιστορία ήταν επινόηση του ηγουμένου, που σκέφθηκε να ενισχύσει τον Αγώνα με την… «χορηγία» ενός Οθωμανού. Έτσι, ο Δανιήλ έλαβε τα τούρκικα γρόσια και τα έκανε μπαρουτόβολα.
[5] Πηγή: διαδίκτυο: www.mygreekheart.com - Χειρόγραφο του Γάλλου Pouqueville (1730) αναφέρει ότι το Πολυφέγγος είναι «ένας ψηλός βράχος με 36 εκκλησίες, 60 σπηλιές και μια στέρνα». Πιθανόν ως εκκλησίες να χαρακτηρίζει τα ασκητήρια των μοναχών.
https://lakonikos.gr/plus/item/156221-i-eleni-ki-i-panagia-ton-vraxon-nemea-korinthia?fbclid=IwAR0kl3Qxb7E3xlIdRAyUWWb6V1JcOv0QQobnpvUO7fndZ0lWBsyyFVOPbvM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου