Μητροπολιτης Ευσταθιος ''Η Αχαλίνωτη Ζωή μας Μακριά απο τον Θεό Σημαίνει Σκληρή Δουλεία.''

 
«Εις τά ιδια ήλθε καί οι ιδιοι αυτόν ου παρέλαβον».

Χριστιανοί μου αγαπητοί,

Καί σείς καί εγώ σήμερα στεκόμαστε μπροστά στό πιό μεγάλο, τό πιό συγκλονιστικό γεγονός τής ανθρώπινης ιστορίας. Βιώνουμε μέ συγκίνηση καί ευγνωμοσύνη τήν παρουσία τού Θεού πάνω στόν μικρό πολυστένακτο πλανήτη μας.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, γιά νά κάνει τόν άνθρωπο Θεό. Ο Θεός μπαίνει στά μονοπάτια τής ιστορίας, γιά νά αλλάξει τήν ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός έρχεται ανάμεσά μας, γιά νά μάς προσφέρει τήν ειρήνη, νά μάς πλουτίσει μέ τήν αγάπη του καί νά ευαγγελιστεί τήν δικαιοσύνη. Αυτός «νεοποιεί τούς γηγενείς, χοϊκός χρηματίσας». Αυτός «αφθαρτίζει καινοπρεπέστατα καί αθανατίζει τό πρόσλημμα».

Είναι πιθανό ν” ακούτε μερικοί επιφυλακτικά τήν μαρτυρία μου. Κατανοώ μιά τέτοια στάση, αφού στίς μέρες μας έχασαν οι λέξεις τήν σημασία τους κάτω από μιά απίστευτη φθορά ή μιά μεθοδευμένη καπηλεία.

Ωστόσο η σημασία τής ενανθρωπήσεως τού Θεού είναι αδύνατο ν” αγνοηθεί. Τό Ευαγγέλιο τού Κυρίου μας, σφραγισμένο μέ τό άγιο Αίμα του, εξακολουθεί νά παραμένει γιά όλους μας η μεγαλύτερη πρόκληση καί η μοναδική ελπίδα.

Επικοινωνώ μαζί σας σήμερα, γιά μία ακόμη φορά, γιά νά σάς μεταδώσω αυτή τήν ελπίδα καί νά σάς απευθύνω λόγο πατρικό πού βγαίνει μέσα από τήν καρδιά μου, γιατί εκεί βαθιά τόν έθρεψε η αγάπη μου καί τόν ξενύχτησε η αγωνία μου γιά σάς.

Ο θεόπνευστος Ευαγγελιστής Ιωάννης μάς λέγει, ότι o Χριστός μας ήλθε μέ τήν Γέννησή Του κοντά στούς ανθρώπους, πού πάντα θεωρεί δικούς του, γιατί αυτός τούς δημιούργησε. Όπως o πατέρας πάντα αγαπάει τό παιδί του καί δικό του πάντα τό θεωρεί, έστω καί άν εκείνο είναι επαναστατημένο καί απείθαρχο καί τού έχει γυρίσει μέ ασέβεια τήν πλάτη, έτσι καί o Θεός πάντα αγκαλιάζει μέ στοργή τούς ανθρώπους ως δικά του δημιουργήματα. Βγήκαμε από τά Άγια χέρια του. Έχουμε μέσα μας τήν ζωογόνο καί αθάνατη πνοή του. Εμαστε «κατ” εικόνα καί καθ” oμοίωσιν» δημιουργημένοι, έστω καί άν αυτή τήν εικόνα τήν εξαχρειώσαμε καί τήν κάναμε εντελώς αγνώριστη.

Μέ τήν Γέννησή του ήλθε κοντά μας, στήν γή μας, στό χώρο τής δουλειάς μας σάν άλλος Ιωσήφ, γιά νά μάς φέρει μαζί μέ τήν αγάπη του καί τήν απαραίτητη πνευματική τροφή μας. Ήλθε, γιά νά μάς φέρει όλα εκείνα τά αγαθά πού τά εχαμε στερηθεί καί μάς είναι τόσο απαραίτητα, δηλαδή τήν ειρήνη, τήν χαρά, τήν αγάπη καί τήν ισότητα.

Καί όμως, ενώ Εκείνος «έκλινε ουρανούς καί κατέβη», εμείς αδιαφορήσαμε γιά τόν ερχομό του καί δέν τόν αποδεχθήκαμε ως Λυτρωτή μας. «Εις τά ιδια ήλθε καί οι ιδιοι αυτόν ου παρέλαβον».

Καί αυτό αποτελεί τήν τραγωδία τού ανθρώπου. Από τό ένα μέρος όλοι Τόν νοσταλγούν καί Τόν αναμένουν. Τόν βλέπουν στόν ύπνο τους καί γιά τόν ερχομό Του συζητούν ώρες ατελείωτες, καί μέ ζήλο διαβάζουν όλα τά ιερά βιβλία πού γιά τόν Μεσσία γράφουν καί, όταν κάνει τήν εμφάνισή Του, τόν αρνούνται, τόν περιφρονούν, αδιαφορούν γιά τήν παρουσία του καί κλείνουν τά αυτιά τους στό θείο κήρυγμά του καί μέ αγριότητα σάν κακούργο τόν σταυρώνουν.

Καί τά αποτελέσματα είναι γνωστά. Θλίψη καί στενοχώρια. Άγχος καί τρόμος. Η τραγική εμπειρία τών πολέμων, οι τρομερές δυνατότητες τών υπερδυνάμεων, τό ενδεχόμενο ενός πυρηνικού oλέθρου, η καταστροφή τού φυσικού περιβάλλοντος καί o oλοφάνερος επακόλουθος κίνδυνος γιά τήν υγεία καί τήν ζωή μας, η αυξανόμενη εγκληματικότητα, τά πολλαπλά φαινόμενα ρατσισμού, η διακίνηση τών ναρκωτικών, η εμφάνιση νέων θανατηφόρων καί μεταδοτικών ασθενειών καί η χωρίς ηθικούς φραγμούς ζωή έχουν εδραιώσει στίς καρδιές όλων μας τόν φόβο καί έχουν χαρίσει στόν καθένα μας ως μόνιμο σύντροφο τήν αγωνία γιά τό μέλλον τό προσωπικό καί τό οικογενειακό.

Καί όλα αυτά, γιατί παρέμειναν οι άνθρωποι σφιχτά δεμένοι μέ τά πάθη τους. Πίστεψαν αφελέσταστα, ότι μπορούν νά υπηρετούν «Θεό καί μαμμωνά». Θεοποίησαν τήν επιστήμη, μέ τήν oποία προσπαθούν ακόμα καί ανθρώπινη ζωή νά δημιουργήσουν μέσω τής κλωνοποίησης. Παρασύρθηκαν από τά πλάνα συνθήματα πού τούς καλούν νά απελευθερωθούν από τίς θρησκευτικές δεσμεύσεις καί τίς ενοχλητικές απαγορεύσεις, πού προϋποθέτει η διδασκαλία τού Ναζωραίου. Όχι μόνο δέν έτρεξαν κοντά του, αλλά έβαλαν φραγμούς καί στήν δική του πορεία πρός τόν άνθρωπο καί ναρκοθέτησαν τά βήματά του πρός αυτόν. Έκλεισαν ερμητικά τίς καρδιές τους καί άφησαν έξω στήν παγωνιά τής αμφισβήτησης τόν διακριτικό Θεό τους νά περιμένει μέ υπομονή. Δέν τού παραχώρησαν τόν ζωτικό χώρο τής καρδιάς τους, γιά νά τήν αναγεννήσει καί ανακαινίσει.

Πήραμε τό όνομά του, αλλά μείναμε μακριά από τήν Χάρη του. Είναι εκατομμύρια σήμερα οι χριστιανοί σ” όλο τόν κόσμο, φοβούμαι όμως πώς είναι ελάχιστοι εκείνοι πού μπορούν νά διεκδικήσουν αυτή τήν ιδιότητα.

Πολλοί καπηλεύτηκαν τό όνομά του, άλλοι τό έθεσαν στήν υπηρεσία πολιτικών καί άλλων κοσμικών συμφερόντων, άλλοι έκρυψαν πίσω από αυτό τήν άνομη βιοτή τους καί τό αμαύρωσαν μέ πράξεις ανέντιμες.

Καί η τραγικότητα τού ανθρώπου oλοκληρώνεται στό γεγονός, ότι, ενώ ήλθε o Θεραπευτής, πέρασε από κοντά του καί ρώτησε τόν καθένα «θέλεις υγιής γενέσθαι;», o άνθρωπος έμεινε αθεράπευτος, γιατί δέν θέλησε τήν υγεία. Ενώ o Ελευθερωτής τόν πλησίασε, γιά νά τού συντρίψει τίς αλυσίδες πού τόν βασάνιζαν, έμεινε αλύτρωτος, γιατί δέν διέθεσε σ” αυτή τήν προσπάθεια τήν απαραίτητη συγκατάθεσή του. Ενώ κοντά του ήλθε τό φώς, o άνθρωπος σάν τυφλοπόντικας προτίμησε νά ζεί στό σκοτάδι μέ ευθύνη δική του, εξασφαλίζονταις τή συμφορά του.

Αδελφοί μου αγαπητοί,

Είναι σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, ανάγκη γιά αλλαγή πορείας καί διόρθωση τών σφαλμάτων μας. Η μετάνοια καί η επιστροφή κοντά στόν Χριστό μας είναι ανάγκη νά πραγματοποιηθούν χωρίς καθυστέρηση. Η αναβολή μοιραίως θά μάς oδηγήσει oλοταχώς στόν όλεθρο. Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε πώς υπάρχει ή Χριστός ή Χάος, αφού «πάντες οι μακρύνοντες από σού απολούνται».

Μόνο o Χριστός λυτρώνει τόν άνθρωπο καί καταξιώνει τήν ανθρώπινη ιστορία. Η υπέρβαση τής κρίσης καί o εξορκισμός τής καταστροφής περνά απαραίτητα από τό μονοπάτι τού Χριστού. Κοντά του υπάρχει η αληθινή χαρά καί η πραγματική ευτυχία.

Άς τόν πλησιάσουμε ειλικρινά, ουσιαστικά, μέ αγάπη καί πειθαρχία στίς σωτήριες εντολές Του. Μέ oλόψυχη διάθεση νά υποταχθούμε σέ αυτόν, γιά νά γίνουμε παιδιά του ελεύθερα. Γιατί η υποταγή μας στόν Θεό σημαίνει ελευθερία, ενώ η αχαλίνωτη ζωή μας μακριά από τόν Θεό σημαίνει σκληρή δουλεία.

Έτσι θά φύγει μακριά μας τό άγχος καί η αγωνία καί θά βιώσουμε μέ ανακούφιση τήν πραγματική ευδαιμονία.

Τό εύχομαι μέσα από τήν ψυχή μου σέ όλους καί ιδιαίτερα στούς νέους μας, πού ευρίσκονται στό στάδιο τής αναζήτησης καί αποτελούν τήν ελπίδα γιά έναν πραγματικά ευτυχισμένο εν Χριστώ κόσμο.

Θερμός ευχέτης πρός τόν Γεννηθέντα Κύριο

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + o Μονεμβασίας καί Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ