ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ. ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΗΣ. ΜΠΟΡΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ;

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/kyriaki-i-loyka-tis?si=276672d555c84fb59d17556772cc58c2
π.ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΠΕΝΑΖΗΣ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΡΑΜΑΣ

         Διαβάζοντας κανείς ἀγαπητοί μου τήν περικοπή τῆς Ι΄Κυριακῆς ἀπό τό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο, νομίζω πώς δέν μπορεῖ τουλάχιστον νά μήν ἀπορήσει ἤ ἀκόμη καί νά θυμώσει. Νά ἀπορήσει καί νά θυμώσει ἀπό τήν συμπεριφορά τοῦ ἀρχισυναγώγου. Θά μπορούσαμε ἐπίσης νά ποῦμε πώς κάτι ἀνάλογο ὡς ἄνθρωπος αἰσθάνεται καί ὁ Χριστός. Γι αὐτό καί στηλιτεύει ἄμμεσα αὐτήν τήν συμπεριφορά του καί τόν χαρακτηρίζει μπροστά σέ ὅλους ὑποκριτή.

Καί ἐδώ τίθεται τό ἐρώτημα. Μά ἕνας ἄνθρωπος σάν κι αὐτόν, ἀρχισυνάγωγος, μπορεῖ νά εἶναι ὑποκριτής; Ἡ ἰδιότητά του λογικά θά πρέπει νά τόν κάνει τελείως διαφορετικό ἀπό αὐτό. Εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ πρώτος τῆς συναγωγῆς, τοῦ τότε ἐκκλησιάσματος. Ἐξ’αὐτοῦ λοιπόν θά πρέπει νά εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πνευματικός, φωτισμένος, καλιεργημένος καί κυρίως θά πρέπει νά ἔχει πολύ καλή ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θελήματός Του.

       Κάποιο Σαββάτο λοιπόν πού ὁ Χριστός βρέθηκε στή συναγωγή, θεράπευσε μία συγκύπτουσα γυναίκα, ἡ ὁποία γιά δεκαοχτώ χρόνια ἦταν σ’αὐτή τήν πολύ δύσκολη κατάσταση. Τό κείμενο ἀναφέρει πώς δέν μποροῦσε νά ἰσιώσει τό σῶμα της καθόλου, «μή δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τό παντελές». Βλέποντας ὁ ἀρχισυνάγωγος τήν θεραπεία της ἀπό τό Χριστό ποιός ξέρει γιατί, ἀκατανόητη ἡ συμπεριφορά του, λέει ἐκείνο τό ἀνεκδιήγητο «Ἔξι ἡμέρες εἶναι πού μπορεῖται νά ἐργάζεστε. Σ’αὐτές νά ἔρχεστε καί νά θεραπεύεστε καί ὄχι τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου;;;;;!!!!!!».

         Τί νά πεῖ κανείς; Ἡ ἀντίδρασή του φανερώνει τή σύγχυση πού τουλάχιστον τή στιγμή ἐκείνη τόν διακατείχε. Δέν μπορεῖ αὐτή νά ἐξηγηθεῖ ἀλλιῶς. Καί δέν μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι ἐκτίθεται!! Ἐκτίθεται γιατί ἡ προοπτική καί ἡ διάσταση πού δίνει στή θαυματουργό ἐπέμβαση τῆς Θείας χάριτος στή ζωή μας, εἶναι τελείως ξένη μέ αὐτήν, ὡς ἐλεύθερης ἐνέργειας τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κατά τόν ἀρχισυνάγωγο, τό θαῦμα εἶναι ἕνα γεγονός ρουτίνας καί προγραμματισμοῦ τίς ἐργάσιμες ἡμέρες καί ὥρες.... Τήν ἡμέρα τῆς ἀργίας, ἀργεῖ, δηλαδή ξεκουράζεται καί ἡ Θεία χάρις καί ἄρα δέν ἐπιτελεῖ θαύματα...

        Ἀρχικά ὅπως προαναφέραμε ἡ ἀντίδραση αὐτή τοῦ ἀρχισυναγώγου εἶναι ἀκατανόητη. Καί ὡς ἔκφραση πίστεως ἀλλά καί ὡς ἔκφραση κοινωνικῆς ἀντιμετώπισης μιᾶς θεραπευτικῆς εὐεργεσίας σέ ἕνα πονεμένο ἄνθρωπο. Ἄντε, ἡ πίστη εἶναι λίγη γιά νά ἀναγνωρίσει τήν παρέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ἡ συναίσθηση, ἡ συμπάθεια, ἡ ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη ἀλλά καί ἡ χαρά γιά ἕνα τέτοιο θαῦμα πού ἔγινε μπροστά στά μάτια του...; Νά βλέπει μία γυναίκα νά ἀνακουφίζεται ἀπό τέτοια κακιά ἀρρώστια καί ἐκείνος νά βλέπει μόνο τό νόμο τοῦ Θεοῦ, πού κατ’αὐτόν καταργεῖται...;

        Κι ὅμως. Ἄν προσέξουμε λίγο καλύτερα, νομίζω πώς θά μπορέσουμε νά καταλάβουμε τόν ἀρχισυνάγωγο καί ἐν μέρει νά τόν δικαιολογήσουμε. Ὅπως προαναφέραμε ἦταν ἄνθρωπος τῆς Ἰουδαϊκῆς πίστεως καί τοῦ νόμου πού τήν ὅριζε. Ἦταν πολύ καλός γνώστης τῶν γραφῶν, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὅπως καί ἐμείς γνωρίζουμε ἀπό αὐτήν, ὁ Θεός ἔπλασε τόν κόσμο σέ ἔξι ἡμέρες καί τήν ἕβδομη ἀναπαύτηκε. Ἔκανε ἀργία. Σαββάτισε.

      Ἡ ὀνομασία τῆς ἡμέρας Σαββάτο, προέρχεται ἀπό τήν Ἐβραϊκή λέξη Σαμπάθ (Sabbath) πού σημαίνει ἀνάπαυση. Ἡ ἡμέρα λοιπόν, πῆρε τήν ὀνομασία της ἀπό αὐτό πού ἔκανε ὁ Θεός, ἀναπαύθηκε. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ἀπό τά μικρά του χρόνια καθώς μάθαινε τά τῆς πίστεώς του, ἔμαθε ἀλλά καί ἐμπέδωσε τό νόμο τοῦ Σαββάτου ὡς ἀπαράβατη ἀργία. Ἔτσι γι αὐτόν ἦταν ἀδιανόητο νά γίνει ἀκόμη καί θαῦμα κατά τήν ἡμέρα αὐτή. Ἀφοῦ ὁ Θεός ἐκείνη τήν ἡμέρα ξεκουράζεται, δέν μποροῦν νά γίνουν θαύματα...

         Μέσα ἀπό αὐτήν τήν προσέγγιση δέν μποροῦμε νά μήν τόν κατανοήσουμε, νά τόν δικαιολογήσουμε. Παρατηροῦμε ὅμως πώς αὐτό δέν τό κάνει οὔτε ὁ Χριστός! Ἀντιθέτως ὅπως προείπαμε τόν στηλιτεύει ἄμμεσα καί καίρια ὡς ὑποκριτή. Καί σίγουρα ἔτσι θά εἶναι. Ὁ καρδιογνώστης Χριστός δέν μπορεῖ νά κάνει λάθος. Οὔτε ψεύδεται, οὔτε τοῦ λείπει ἡ ἀγάπη. Ἀντιθέτως ἡ ἀγάπη εἶναι αὐτός ὁ Ἴδιος.

      Γιά νά ἐκφραστεῖ λοιπόν ὁ Χριστός κατ’αὐτόν τόν τρόπο, σημαίνει ὅτι στήν ψυχή καί στήν καρδιά τοῦ ἀρχισυναγώγου δέν εἶδε κάνενα ἴχνος ἀγάπης. Ἀντιθέτως θά πρέπει νά εἶδε αἰσθήματα σύγχυσης, κακίας, ζήλειας, ἐμπάθειας, τά ὁποία προσπάθησε νά καλύψει μέ τή ἱερή ἀγανάκτησή του γιά τήν παράβαση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου! Εἶναι ἐπίσης πολύ πιθανό νά ἔνοιωσε καί μειονεκτικά (αἴσθημα κατωτερότητας) ἀπέναντι στό Χριστό, γιατί δέν μπόρεσε αὐτός τόσα χρόνια (δεκαοχτώ), νά θεραπεύσει τή δύστυχη γυναίκα μέ τήν πίστη του.  Πού τελικά εἶναι αὐτή πού ἀποτελεῖ τό μεγάλο πρόβλημα γι αὐτόν. Κάτι πού δέν ἔχει καταλάβει. 

        Εἶναι ἡ πίστη πού γίνεται ἰδεολογία. Μία νομική ἀντίληψη τοῦ Θεοῦ. Ἀπολυτοποιεῖ τό νόμο, τίς ἐντολές καί ξεχνάει Αὐτόν πού τίς ἔδωσε. Στήν πραγματικότητα εἶναι ἀνασφαλής. Εἶναι φοβισμένος καί αἰσθάνεται πώς ἐνισχύεται μέ τόν νόμο καί τήν τήρησή του. Κρύβεται πίσω ἀπ αὐτόν. Τόν κάνει προμετωπίδα. Στήν πραγματικότητα ὅμως οὔτε ὁ ἵδιος τόν καταλαβαίνει, οὔτε τόν ἔχει! Γι αὐτό καί τήν κρίσιμη στιγμή παθαίνει συσκότιση.

      Δέν ἔχει καταλάβει πώς ἡ τελείωση τοῦ νόμου εἶναι ἡ ἀγάπη. Δέν ἔχει καταλάβει πώς καί ὁ νόμος ἀπό ἀγάπη δώθηκε ἀπό τήν Ἀγάπη, γιά νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους νά ἀνακαλύψουν καί νά ζήσουν τήν ἀγάπη μεταξύ τους. Ὁ ἵδιος κατά βάθος εἶναι ἀνίκανος νά ἀγαπήσει καί ἔτσι γίνεται τελικά, ὅπως καί ὁ Ἵδιος ὁ Χριστός τόν χαρακτηρίζει, ὑποκριτής. Δηλαδή ἕνας θεατρίνος τῆς πίστεως. Ἕνας ἄπιστος κατά βάθος, ἀλλά ἐπιφανειακά πολύ θρησκευτικός ἄνθρωπος.

    Ἡ ψυχή του, σέ ἀντίθεση μέ αὐτήν τῆς συγκυπτούσης ἧταν ἄρρωστη καί ἀνάπηρη. Τό σῶμα του ἧταν ἴσιο ἀλλά ἡ ψυχή του συγκύπτουσα. Μπορεῖ ὅπως λέει ὁ Χριστός, ὁ σατανᾶς νά εἶχε δέσει τό σῶμα τῆς συγκυπτούσης, ἀλλά στόν ἀρχισυνάγωγο εἶχε δέσει τήν ψυχή του. Καί ἧταν μία εὐκαιρία καί γι αὐτόν τήν ἡμέρα ἐκείνη νά θεραπευθεῖ πνευματικά, ἀλλά μᾶλλον δέν τά κατάφερε, ὅπως δύσκολο εἶναι νά τά καταφέρει ἀναλόγως κάθε θρησκευτικός ἄνθρωπος.

       Οἱ ὁποίοι θρησκευτικοι ανθρωποι ,τελικά τό μόνο πού καταφέρνουν εἶναι νά κάνουν εἴδωλα τοῦ Θεοῦ μέσα τους καί ποτέ μιά μικρή ἔστω ἀλλά καθαρή εἰκόνα Αὐτοῦ. Καί τελικά γίνονται λιγότερο ἤ περισσότερο αὐτό πού λόγω τῆς ἀναπηρίας της, θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ συγκύπτουσα. Δύσκολοι, ἱδιότροποι, στριφνοί, ὑπερήφανοι, ἀνασφαλεῖς καί κακοί μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ στούς ἀνθρώπους. Ὑποκριτές τῆς πίστεως.