22 Ιανουαρίου, 2022

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ. ΠΟΣΟ ΕΠΑΙΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ;

ΕΔΩ.ΤΟ.ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4
Ὅπως κάθε ἡμέρα ἔτσι καί ἐκείνη. Ὁ τυφλός ἐπαίτης τῆς Ἰεριχοῦς, καθόταν στήν εἴσοδο τῆς πόλης καί ζητοῦσε ἀπό τούς περαστικούς τή βοήθειά τους. Τό ἔλεός τους. Ποιός ξέρει γιά πόσο καιρό τό ἔκανε αὐτό; Μῆνες; Χρόνια; Πήγαινε ἐκεῖ στήν μεγάλη πύλη ἀπ’ ὅπου θά περνοῦσε ὁ καθένας πού ἔμπαινε στήν πόλη ἤ ἔβγαινε ἀπό αὐτήν καί παρακαλοῦσε νά τόν συντρέξει, νά τοῦ συμπαρασταθεῖ.
Ἡ τυφλότητα εἶναι σίγουρα μία πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση. Εἰδικά ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐκτός ἀπό τήν ὅραση, κατά τά ἄλλα εἶναι ὑγιής, εἶναι μαρτύριο. Γιατί ἐνῶ εἶναι σέ θέση νά δουλέψει, νά ἐνεργήσει τή δημιουργικότητά του καί νά ζήσει τή ζωή μέ ἀξιοπρέπεια, μία καί μόνο ἀναπηρία τοῦ σώματός του, τόν ἀναγκάζει νά κάθεται στήν ἄκρη τοῦ δρόμου καί νά ἐπαιτεῖ.
Κι ἄν σήμερα λόγω τῆς προόδου, οἱ ἄνθρωποι μέ αὐτό τό εἴδος τῆς ἀναπηρίας ἔχουν τή δυνατότητα νά ἀξιοποιήσουν τά ὅποια ταλέντα καί χαρίσματά τους, ἐκείνη τήν ἐποχή αὐτό ἦταν ἀδύνατον καί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἦταν σχεδόν καταδικασμένοι.
Ὁ τυφλός λοιπόν, καθημερινά ἐξέθετε τόν ἐαυτό του ὡς ἐπαίτης στό κοινωνικό σύνολο. Στούς ντόπιους ἀλλά καί τούς ἐπισκέπτες τῆς μεγαλουπόλεως Ἰεριχοῦς, σημείο ἀναφορᾶς γιά τήν ἐποχή ἐκείνη. Ἡ ὁποία εἶχε νά προσφέρει ὅλα ὅσα θά ἤθελε στήν καθημερινότητά του ὁ τότε ἄνθρωπος. Ἀκόμα καί ἕνας τυφλός.
Βέβαια ὁ τυφλός, ὅπως κάθε ἕνας στή θέση του, ἀφοῦ ἐξέθετε τόν ἐαυτό του στούς περαστικούς, θά δεχόταν καμιά φορά καί τά πειράγματά τους ἀλλά καί τήν ἀπαξίωση. Ἡ εἰκόνα δέν μᾶς εἶναι ξένη. Καί στήν ἐποχή μας δέν λείπουν οἱ διάφοροι ἐπαίτες. Ὅπως πάντα ὑπάρχουν καί οἱ δύσπιστοι στό νά συνδράμουν στήν ἐπαιτία τους. Οἱ ὁποίοι δέν μένουν μόνο σ’αὐτό, ἀλλά μπορεῖ νά ἀπευθυνθοῦν πρός τόν ἐπαιτοῦντα μέ τρόπο πειρακτικό ἀλλά καί ὑποτιμητικό. Νά τόν περιπαίξουν.
Ὡστόσο καί οἱ ἐπαιτοῦντες, ἐπειδή πρέπει νά τό κάνουν γιά νά ἐπιβιώσουν, ἀναγκάζονται νά βάλουν στήν ἄκρη τήν εὐθιξία, τήν ἀξιοπρέπεια, τήν τιμή τους. Καί γιά νά μπορέσουν νά σταθοῦν ἔνεκα τῆς ἀνάγκης, μπορεῖ κάποτε κι αὐτοί νά συμπεριφέρονται πειρακτικά. Μέ τήν παρουσία τους νά κάνουν θόρυβο γύρω ἀπό αὐτούς, θέλοντας νά τραβήξουν τήν προσοχή τῶν περαστικῶν, μήπως καί αὐτοί ἀνταποκριθοῦν στήν ἐπαιτία τους.
Πολλές φορές μέσα ἀπό τή διαδικασία αὐτή, γίνονται πιεστικοί καί ἐνοχλητικοί. Ἀλλά τί νά κάνουν, δέν γίνεται ἀλλιῶς. Ἡ ἀνάγκη... Κάπως ἔτσι πρέπει νά ἦταν καί ὁ τυφλός τῆς περικοπῆς.
Τήν ἡμέρα ἐκείνη λοιπόν ξαφνικά ἄκουσε φασαρία. Κατάλαβε πώς κάτι ἰδιαίτερο θά συμβαίνει. Ὅταν ἔμαθε πώς αἰτία τῆς φασαρίας ἦταν ὁ Ἰησοῦς, πού μέ τή συνοδεία Του ἐρχόταν στήν πόλη, ἄρχισε νά φωνάζει δυνατά «Ἰησοῦ υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Σίγουρα θά εἶχε μάθει γιά τή θεραπευτική δύναμη πού εἶχε ὁ Χριστός.
Οἱ συνοδεύοντες τόν Ἰησοῦ τόν μάλωναν, τόν ἀποθοῦσαν καί τοῦ ζητοῦσαν νά σωπάσει. Ἤθελαν ὁπωσδήποτε νά προστατέψουν τόν Ἰησοῦ ἀπό αὐτόν τόν ἐνοχλητικό καί σίγουρα θά θεωροῦσαν πώς δέν ἄξιζε τό ἐνδιαφέρον Του. Ὅμως τότε ἐκείνος φώναζε περισσότερο! Πιό δυνατά! «Ἰησοῦ υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με».
Ὁ Χριστός σταμάτησε καί ζήτησε ἀπό τούς συνοδούς Του νά τόν φέρουν κοντά Του. Ὅταν τόν ἔφεραν τόν ρώτησε «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;». Ὁ τυφλός ἀπάντησε, «Κύριε, θέλω νά ξαναδῶ!». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε, «Ξαναδές. Ἡ πίστη σου σε ἔσωσε!». Αὐτοστιγμή ὁ τυφλός ἀπέκτησε τό φῶς του! Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἀκολούθησε τόν Ἰησοῦ, δοξάζοντας συνεχῶς τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί ὅλοι ὅσοι ἐγιναν μάρτυρες τοῦ θαύματος αὐτοῦ, ἐπίσης ὑμνοῦσαν τό μεγαλείο τοῦ Θείου ἐλέους.
Ὅπως προαναφέραμε, ἡ τυφλότητα εἶναι μία πολύ δύσκολη κατάσταση ἀναπηρίας. Εἰδικά ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατά τά ἄλλα εἶναι ὑγιής. Ἀκόμα πιό δύσκολη ἔως καί τυρανική εἶναι ὅταν ὁ ἄνθρωπος προτοῦ τυφλωθεῖ ἔβλεπε κανονικά. Ὅπως ὁ τυφλός τῆς περικοπῆς. Τότε εἶναι πραγματικά δυσβάστακτο τό νά εἶσαι τυφλός! Νά ἀναγκάζεσαι νά γίνεις ζητιάνος γιά νά ἐπιβιώσεις καί νά ἔχεις τήν ἀνάγκη τῆς βοήθειας τῶν ἄλλων. Νά ἐκτίθεσαι καί νά ὑπομένεις ἀκόμα καί τά πειράγματα καί τίς ὅποιες ἀπαξιωτικές συμπεριφορές τους.
Ἡ ἀνάγκη εἶναι πολύ ἰδιαίτερη περίπτωση καί θέλει προσοχή. Γιατί μπορεῖ νά βγάλει καί κακό καί καλό. Αὐτό τό ξέρει πολύ καλά ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι αὐτό σέ ὅλες σχεδόν τίς ἱεροπραξίες καί βεβαίως στή Θεία Λειτουργία, ζητᾶ ἀπό τό Θεό νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάθε θλίψη, ὀργή, κίνδυνο καί ἀνάγκη. «Ὑπέρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς, ἀπό πᾶσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».
Γιατί; Γιατί τά περισσότερα κακά, σφάλματα, λάθη καί ἁμαρτίες τά κάνουμε σέ καιρό δοκιμασίας. Σέ καιρό ἀνάγκης. Καί ἀκόμη χειρότερα. Ἄν σέ μιά τέτοια δύσκολη κατάσταση δοκιμαστοῦμε πολύ, τότε ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά ἀπελπιστοῦμε καί νά ἀπιστήσουμε. Νά ἀρνηθοῦμε τό Θεό καί ἔτσι νά αὐτοκτονήσουμε πνευματικά. Ἴσως ἀκόμη καί νά γίνουμε καί πολέμιοι Του! Ἑνός Θεοῦ πού εἶναι ἀσυγκίνητος ἀπέναντι στίς ἀνάγκες μας...
Μπορεῖ ὅμως ὅπως προαναφέραμε νά βγάλει καί καλό. Νά κάνει τόν ἄνθρωπο...πιό ἄνθρωπο. Νά τόν κάνει νά ἀποκτήσει βάθος, ποιότητα καί εὐαισθησία. «’Εν θλίψῃ ἐπλάτυνάς με», σημειώνει ὁ ψαλμωδός. Νά τόν ὁδηγήσει στήν ἀνακάλυψη καί τή βίωση τῆς ταπείνωσης καί τῆς πτωχείας κατά Θεόν. Νά τόν ὁδηγήσει στήν πίστη. Πιό βαθιά. Πιό οὐσιαστικά. Πιό θεραπευτικά. Πιό σωτήρια. Ὅπως τόν τυφλό τῆς περικοπῆς.
Ὁ ὁποίος ἀπ’ὅτι φαίνεται, μέσα ἀπό τή δοκιμασία τῆς ἀναπηρίας του, εἶχε ἀποκτήσει κάτι πού οἱ συνοδεύοντες τό Χριστό δέν εἶχαν. Τήν κατά Θεό ταπείνωση καί πτωχεία. Τή συναίσθηση τῆς ἐνδείας του. Πού τόν ἔκανε νά ἐπαιτεῖ χωρίς ἴχνος ὑπερηφάνειας καί κατά κόσμον ἀξιοπρέπειας. Τό αἴσθημα ὅτι λόγω τῆς ἀδυναμίας μου, ἔχω ἀνάγκη καί ἐξαρτῶμαι ἀπό τή βοήθεια τοῦ ἄλλου καί γι αὐτό παραδίνομαι ὡς ἕνα τίποτα στό ἔλεός του. Εἶμαι πτωχός τῷ πνεύματι, δηλαδή ἡ ὕπαρξή μου ἐξαρτᾶται ἀπό κάποιον ἄλλον. Ὡς ὕπαρξη δέν εἶμαι αὐτάρκης.
Αὐτό τό τελευταίο, τό αἴσθημα τῆς αὐτάρκειας, ὁπωσδήποτε τό εἶχαν ὅλοι ὅσοι τόν μάλωναν καί τοῦ ζητοῦσαν νά σωπάσει. Οἱ καθωσπρέπει. Οἱ ἀνενδεείς. Αὐτοί ἀκολουθοῦσαν τό Χριστό μέ ἐνδιαφέρον καί ἐνθουσιασμό καί σίγουρα ἀναγνώριζαν τή σημαντικότητά Του. Ὅμως ἡ προσέγγισή τους δέν ἦταν πραγματικά καρδιακή. Δέν ἦταν μία βαθεία ἀναζήτηση τῶν κεκρυμένων μηνυμάτων καί ἀληθειῶν πού εἶχε νά δώσει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς στόν ἄνθρωπο.
Τόν ἀκολουθοῦσαν ἀκριβῶς μέ ἕνα αἴσθημα ὑπαρξιακῆς αὐτάρκειας καί δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν, νά ὑποψιαστοῦν τί πραγματικά εἶναι ὁ Χριστός. Ποίου πνεύματος φορέας εἶναι (τοῦ Ἁγίου).Τί ἔχει νά προσφέρει. Γιά ποιό λόγο ἀκριβῶς ἦλθε στή γῆ. Καί γι αὐτό ἄν ὄχι ὅλοι, σίγουρα οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς, τήν κρίσιμη στιγμή θά φώναξαν «Ἄρον. Ἄρον. Σταύρωσον αὐτόν».
Ἀγαπητοί μου.
Ἕνα πολύ σημαντικό, καίριο δίδαγμα πού πρέπει νά πάρουμε ἀπό τήν Εὐαγγελική περικοπή, εἶναι πώς πάντοτε ἀπέναντι στό Θεό θά πρέπει νά εἴμαστε ὡς ἕνα τίποτα. Αὐτό ὅμως νά τό ζοῦμε. Πραγματικά, τίμια καί ἀληθινά. Δηλαδή νά εἴμαστε πραγματικά ταπεινοί καί ὄχι ταπεινολόγοι. Ἡ πίστη μας, θά πρέπει νά μᾶς ὁδηγεῖ σέ ὅλο καί περισσότερο ἀγαπητική διάθεση καί συναίσθηση τῆς ἀναξιότητάς μας καί τῆς ὑπαρξιακῆς πτωχείας μας.
Νά προσεγγίζουμε καί νά συναναστρεφόμαστε μέ τούς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους, ὅπως ὁ Χριστός. Χωρίς διακρίσεις. Ἀπλά καί ταπεινά. Ἀναγνωρίζοντας τήν ἔναντι τοῦ Θεοῦ κοινή ὑπαρξιακή πτωχεία μας καί τήν ἀνάγκη γιά τό ἔλεός Του. Γιά ὅ,τι κι ἄν εἴμαστε. Γιά ὅ,τι κι ἄν ἔχουμε. Γιατί ὅτι κι ἄν εἴμαστε, ἀπέναντι στό Θεό θά εἴμαστε πάντα ἐπαίτες καί μακάρι νά ἀποκτήσουμε τόν τρόπο τῆς ἐπαιτίας τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἰεριχοῦς. Γιά νά μᾶς προσέχει ὁ Χριστός καί νά μᾶς χαρίζει τό σωτήριο ἔλεός Του.
http://pfilippos.blogspot.com/2022/01/blog-post_21.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου