Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ. ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ.
«Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας ζωοδότα, ὀρθρίζει γάρ τό πνεύμά μου, πρός ναόν τόν ἅγιόν σου, ναόν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον, ἀλλ΄ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάχνω σου ἐλέει.»
Ἄνοιξέ μου! Δῶς μου Κύριε τῆς ζωῆς εὐρύχωρες θύρες γιά νά μπορέσω νά μετανοήσω! Τό πνεῦμα μου, ἀπό τό βαθύ ξημέρωμα εἶναι προσανατολισμένο στόν ἁγιασμένο ναό σου, ὅπου τελοῦνται τά μυστήρια τῆς ἀγάπης Σου γιά ἐμᾶς. Ἀλλά τό σῶμα μου πού εἶναι ναός γιά νά μπορεῖ νά ἀναπαύεται ἡ χάρις Σου, εἶναι βαθιά ἁμαρτωλό... Ἐσύ ὅμως πού εἶσαι φιλεύσπλαχνος καί συγχωρητικός καθάρισέ με, ὅπως ὁ στοργικός γονέας περιποιεῖται καί καθαρίζει τό μικρό παιδί του!
Ἀπό αὐτήν τήν Κυριακή ἀγαπητοί μου, τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, ἀρχίζει ἤ ὅπως ἀλλιῶς λέμε ἀνοίγει τό Τριώδιο. Μία περίοδος κατά τήν ὁποία ἡ ἁγία Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά προετοιμαστοῦμε γιά τήν ἱδιαίτερη περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τῆς ὁποίας τό Τριώδιο ἀποτελεῖ προθάλαμο.
Τό τροπάριο πού προαναφέραμε, μαζί μέ ἄλλα δύο ἀναλόγου περιεχομένου, ψάλλονται στόν ὄρθρο κάθε Κυριακῆς τοῦ Τριωδίου, μέχρι καί τήν Πέμπτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. Τά τροπάρια αὐτά σηματοδοτοῦν ἀλλά καί νοηματοδοτοῦν τό πνεῦμα καί τό περιεχόμενο τῶν ἡμερῶν πού σύν Θεῷ θά ζήσουμε, μέχρι τή Μεγάλη Ἐβδομάδα.
Τό πνεῦμα πού θά πρέπει νά ὁδηγεῖ τά βήματα τῆς καθημερινότητας μας καί εἶναι αὐτό τῆς μετανοίας. Δηλαδή τῆς ἀναγνώρισης καί συναίσθησης τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί τῆς βαθιᾶς ἐπιθυμίας γιά λύτρωση καί καθαρισμό ἀπό αὐτήν. Ἡ μετάνοια, πού τελικά δέν εἶναι καθόλου εὔκολο ἄθλημα καί χρειάζεται πολύ δύναμη, θᾶρρος καί πνευματική λεβεντιά γιά νά δουλέψει σωστά καί ἄρα ὡφέλιμα γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.
Μπορεῖ στήν καθημερινότητά μας κάπου-κάπου νά τή θυμόμαστε. Ἀλλά ἡ ζωή μας εἶναι τέτοια πού δέν μᾶς βοηθᾶ γιά νά τή ζήσουμε. Νά τήν ἐνεργήσουμε. Ἔτσι εἴμαστε περισσότερο διακείμενοι πρός τήν ἁμαρτωλότητα, παρά πρός τόν ἁγιασμό μας. Γι αὐτό καί δέν τήν ἔχουμε πραγματικά. Κάτι πού ξέρει πολύ καλά ὁ ὑμνογράφος καί γι αὐτό ζητᾶ ἀπό τή Θεία χάρη τή βοήθεια γιά νά μπορέσει νά τήν διενεργήσει σωστά.
Μάλιστα ζητᾶ ἀπό τό ζωοδότη Κύριο νά ἀνοίξει ὄχι πύλη, ἀλλά πύλες! Πού σημαίνει ὅτι ἡ μετάνοια ὡς ἄσκηση εἶναι κάτι προσωπικό. Εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ ἱδιαίτερα τόν κάθε πιστό καί ἔχει νά κάνει μέ αὐτό πού τόν κάνει μοναδικό ἀπέναντι στό Θεό. Ἰδιαίτερο καί γι αὐτό ἀγαπημένο ἀπό Αὐτόν. Γι αὐτό καί ἡ μετάνοια ἔχει πολλούς τρόπους. Τρόπους, πού εἶναι συγκεκριμένοι γιά τόν καθένα. Τρόπους πρός ἀνακάλυψη. Γιά αὐτό πού εἶναι καί ἄρα γιά αὐτό πού ἔχει καί πού περιμένει ἀπ’αὐτόν ὁ Θεός.
Ἔτσι, ὁ καθένας ἔχει τόν τρόπο του, δηλαδή τήν πύλη του. Ἀπό τήν ὁποία θά περάσει μόνο αὐτός καί ὁ δρόμος στόν ὁποίο θά τόν βγάλει θά εἶναι ἐπίσης μόνο γι αὐτόν. Τό δρόμο τῆς μετανοίας πού συνήθως κανείς μας δέν γνωρίζει, γι αὐτό καί ζητοῦμε ἀπό τόν ζωοδότη Κύριο νά ἀνοίξει πύλες. Δηλαδή νά φωτίσει τήν καρδιά καί τήν ψυχή κάθε πιστοῦ, νά ἀντιληφθεῖ τήν δικιά του πύλη-τρόπο καί τήν ὁποία μέ πίστη καί ἀλήθεια θά ἐνεργήσει. Ἴσως λοιπόν αὐτή ἡ παράκληση στό τροπάριο γιά ἄνοιγμα πυλῶν, νά μᾶς ἔκανε καί νά λέμε ἀνοίγει ἤ ἄνοιξε τό Τριώδιο.
Τήν δική του πύλη μετανοίας φαίνεται πώς βρῆκε ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ἥρωες τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς ἡμέρας, ὁ τελώνης. Πού ὅπως καί ὁ φαρισαίος πῆγε στό ναό γιά νά προσευχηθεῖ. Ὁ ὁποίος, γεμάτος ὑπερηφάνια-ἀλαζονία προχώρησε ὡς τό μέσον τοῦ Ναοῦ καί μέ δυνατή φωνή κοιτώντας ψηλά, ἄρχισε νά ὑπενθυμίζει στό Θεό πόσο σωστός καί καλός ἄνθρωπος εἶναι!!!!! Μάλιστα τόσο πολύ αἰσθανόταν σωστός, πού ἐν ὥρᾳ προσευχῆς, μπόρεσε καί εἶδε τόν τελώνη καί μακάρισε τόν ἐαυτό του πού δέν εἶναι σάν καί ἐκείνον ἁμαρτωλός!!!!!!!
Ὁ τελώνης πάλι, συναισθανόμενος τό μέγεθος τῆς ἁμαρτωλότητάς του, δέν εἶχε τό θᾶρρος νά μπεῖ μέσα στό Ναό, ἀλλά στάθηκε σέ μία ἄκρη κοντά στήν εἴσοδο. Στήν πύλη. Ἐκεῖ, γεμάτος συντριβή καί μεταμέλεια, μέ τά μάτια του νά βλέπουν τό δάπεδο, χτυποῦσε τό στῆθος του καί παρακαλοῦσε τό Θεό νά τόν συγχωρήσει. Ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἵδιος ὁ Χριστός, ἡ δική του προσευχή ἔγινε τελικά δεκτή ἀπό το Θεό, γι αὐτό καί ἔλαβε τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του.
Δικαιώθηκε. Σέ ἀντίθεση μέ τό φαρισαίο πού δέν δικαιώθηκε. Γιατί; Γιατί πῆγε νά σταθεῖ ἀπέναντι ἀπό το Θεό, μέ αἴσθημα δικαίωσης. Αὐτοδικαίωσης. Ἡ ὑπερηφάνειά του, ἡ ὑψηγορία του, δέν τοῦ ἐπέτρεπαν νά σκεφθεῖ ὅτι τό ἔλεος καί τή δικαίωση τά δίνει ὁ Θεός! Κανείς δέν μπορεῖ νά τά πάρει μόνος του, νά τά ἀρπάξει ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ!!!! Ὁ Ὁποίος τά κρατᾶ γερά καί τά δίνει μόνο σέ ὅποιον Τόν αἰσθάνεται καί Τόν πλησιάζει μέ τόν τρόπο πού ὑπάρχει καί Αὐτός. Ἀπλά καί ταπεινά. Ἀνεπιτήδευτα.
Αὐτός ὁ τρόπος εἶναι τό «κλειδί» πού κάνει τά χέρια τοῦ Θεοῦ ν’ἀνοίξουν καί νά τρέξουν ποταμηδόν στόν ἄνθρωπο τό ἔλεος καί ἡ συγχώρηση. Νά γίνει ἡ δικαίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ τρόπος τῆς ἀπλότητας καί τῆς ταπείνωσης. Τρόπο, πού τόν προκαλεῖ ἡ πραγματική συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας. Ὅταν δηλαδή ὁ ἄνθρωπος φτάνει σέ σημείο πέρα ἀπό τά δικά του λάθη καί ἁμαρτίες νά μή βλέπει κανενός ἄλλου. Νά αἰσθάνεται ὅτι ὅλοι μπορεῖ νά δικαιωθοῦν, ἐκτός ἀπ’αὐτόν. Κατάσταση πού θά τοῦ φέρει συντριβή καί συνεκδοχικά ταπείνωση, οἱ ὁποίες εἶναι ἡ βάση τῆς μετάνοιας.
Νά νοιώσει τήν ἁμαρτωλότητά του ὡς βάρος ἀσήκωτο. Ὅταν συμβεῖ αὐτό, τότε θά ἀντιληφθεῖ καί τό νόημα καί τή σημαντικότητα τῆς ἐξομολογήσεως. Τότε θά τρέξει μέ πίστη κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, γιά νά ἀποθέσει τό βάρος αὐτό στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἐλευθερωθεῖ. Νά βρεῖ ἀνάπαυση καί ἀνακούφιση. Κάτι πού βεβαιώνει ὁ ἵδιος ὁ Χριστός, «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς».
Ὁ Ὁποίος τελικά εἶναι καί ἡ πραγματική πύλη τῆς μετανοίας. Μία πύλη πού μπορεῖ καί γίνεται μοναδική γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Μοναδική κι ἀνεπανάληπτη. Κάθε πύλη καί τρόπος μετανοίας, εἶναι ἡ βίωση τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ θελήματός Του, σέ πραγματικό τόπο καί χρόνο. Ὅπως Αὐτός ἀποκαλύπτεται καί φωτίζει τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Ὅταν ἐμεῖς Τόν πλησιάζουμε ἀπλά καί ταπεινά καί κυρίως ζητῶντας μόνο Αὐτόν καί τίποτε ἄλλο!
Αὐτό πού ἀπ’ὅτι φαίνεται τελικά ἔκανε καί ὁ τελώνης καί δικαιώθηκε. Αὐτό εἶναι καί τό μήνυμα πού παίρνουμε ἀπό τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου. Ἕνα μήνυμα πού μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι τρόπος πίστεως. Μιᾶς πίστεως πού ταυτόχρονα εἶναι καί μετάνοια. «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς, πρός τόν Σωτῆρα κραυγάζοντες· Ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλακτε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου