ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 30/08/2013
Ὁ Βασσαρᾶς, τήν Κυριακή 25 Αὐγούστου 1993 εἶχε τήν τιμητική του.
Οἱ εὐγενεῖς καί φιλογενεῖς Βασσαραῖοι, ἐκεῖνοι πού μένουν μόνιμα στό χωριό καί οἱ πολυ-αγαπημένοι μας ὁμογενεῖς, πού ἔχουν τίς ρίζες τους ἐδῶ καί διαπρέπουν σ’ ὅλα τῆς γῆς τά μήκη καί τά πλάτη καί μάλιστα στήν Ἀμερική καί στόν Καναδᾶ, ἐγέμισαν καί ἐστόλισαν μέ τήν εὐλογημένη παρουσία τους τόν πανέμορφο καί ριζικά συντηρημένο Ἱερό Ναό τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἀπό πολύ πρωΐ.
Μέ ὑποδειγματική τάξη καί ἀξιοθαύμαστη εὐλάβεια παρακολούθησαν τήν ἀρχιερατική θεία λειτουργία καί συμμετέσχον ὁλόψυχα στό Μνημόσυνο γιά τόν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Μεσσηνίας Μελέτιο Σακελλαρόπουλο, γέννημα καί θρέμμα τοῦ Χωριοῦ, μέ τήν συμπλήρωση ὀγδόντα χρόνων ἀπό τήν εἰς Κύριον Ἐκδημία του.
Ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ πρωτοβουλία τοῦ ὑπογραφομένου ἐθεώρησε χρέος της νά τελέσει τό Μνημόσυνο αὐτό, γιά πολλούς λόγους πού ἀνεπτύξαμε κατά τήν ἐπιμνημόσυνη προσφώνησή μας μέ ὁλοφάνερη συγκίνηση.
Ἐκεῖνος, Βασσαραῖος-Λάκωνας, στήν ἀρχή τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἔφθασε Μητροπολίτης καί πνευματικός ἡγέτης μιᾶς πολυάνθρωπης Μητροπόλεως τῆς Μεσσηνίας μέ ἕδρα τήν Καλαμάτα.
Ἐμεῖς, Βαλυραῖος-Μεσσήνιος, στό τέλος τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἐνθρονιζόμαστε Μητροπολίτης Μονεμβασίας καί Σπάρτης στήν περιάκουστη Σπάρτη.
Ἐκεῖνος ἐπι τριάντα περίπου χρόνια ἐποίμανε θεοφιλῶς καί θεαρέστως καί σέ χαλεπούς καιρούς τόν εὐσεβῆ καί Παναγιοσκέπαστο λαό τῆς γειτονικῆς Μητροπόλεως καί ἐμεῖς διακονοῦμε ταπεινά ἐπί 33 ὁλόκληρα χρόνια τόν εὐσεβῆ, ἁγνό καί φιλοπρόοδο λαό τῆς Λακωνικῆς γῆς.
Ἐκεῖνος πολλές φορές εἶχε ἐπισκεφθεῖ τήν γενέτειρά μας προκειμένου νά θρέψει πνευματικά καί νά στηρίξει ἠθικά τούς συμπατριῶτες μας καί ἐμεῖς, μέ τό ἔλεος τοῦ Κυρίου περισσότερες ἀπό 30 φορές ἐπισκεπτόμαστε τόν ἔνδοξο Βασσαρᾶ, γιά τόν ἴδιο λόγο.
Ἀλήθεια πόσο ἀποκαλυπτικός ἦταν ὁ λόγος τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου (Θέμελη) Τοποτηρητοῦ τότε, κατά τήν προσφώνησή του τήν ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεώς μας στόν Μητροπολιτικό Ναό τῆς Εὐαγγελιστρίας Σπάρτης: «Κατά τάς ἀρχάς τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἡ ἱστορική Λακωνία ἐχάρισεν εἰς τήν Μεσσηνία τόν ἐκ Βασσαρᾶ καταγόμενον Μητροπολίτην Μελέτιον Σακελλαρόπουλον, ἱεράρχην διαπρεπῆ ἐν τῇ ποιμαντορίᾳ τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τοῖς θεολογικοῖς γράμμασι. Ἤδη εἰς τό τέλος τοῦ ἰδίου αἰῶνος ἡ ὡσαύτως ἱστορική Μεσσηνία χαρίζει τήν Σεβασμιότητά σας, καταγόμενον ἐκ Βαλύρας, εἰς τήν Λακωνίαν ὡς ποιμενάρχην αὐτῆς ἀντιδωρίζουσα πνευματικόν εἰς αὐτήν . . . ».
Ἀλλά ποιός ἦταν ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης πού ἔπρεπε νά τιμηθεῖ μαζί μέ αὐτόν καί ἡ γενέτειρά του;
Ἐγεννήθηκε στόν Βασσαρᾶ τό 1852 μ.Χ.
Ὁ πατέρας του Δημήτριος ἦταν Ἱερέας τοῦ χωριοῦ καί στίς φλέβες του ἔτρεχε αἷμα ἡρωϊκό ἀφοῦ ὁ πατέρας του(ο παππούς του Μελετιου) ὑπῆρξε ἀπό τά πρῶτα ἐθελόθυτα θύματα τοῦ ἀπαλευθερωτικοῦ μας ἀγῶνα. Μαχόμενος «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία», ἐφονεύθη στήν Μάχη τῆς Βλαχοκερασιᾶς τό 1821.
Κατά τήν παράδοση ἔλαβε καί ὁ ἴδιος ὁ πατέρας τοῦ Μελετίου, πρίν γίνει κληρικός, μέρος στήν μάχη ἐκείνη ἔστω καί ἄν ἦταν ἔφηβος, γιατί τότε ὅλες οἱ ἡλικίες καί ἀπό τά δύο φῦλα ἕνα σκοπό εἶχαν ἤ νά πεθάνουν ἤ νά ἐλευθερωθοῦν.
Τά πρῶτα γράμματα ἔμαθε στό σχολεῖο τοῦ χωριοῦ καί ὕστερα στή Σπάρτη.
Ἡ φιλομάθειά του τόν ὁδήγησε στήν Ἀθήνα ὅπου ἐσπούδασε στό ἐκεῖ Πανεπιστήμιο καί μετά ἐπλούτισε τίς γνώσεις του στήν Γερμανία καί μάλιστα στό Μόναχο, ὅπου ὑπηρέτησε καί τήν ὀρθόδοξη ἑλληνική παροικία.
Πολύ ἐνωρίς ἔφθασε στήν ἱστορική Μονή τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα καί κοντά στόν πατριώτη του εὐλαβῆ Μοναχό Παΐσιο Ζαχαρακόπουλο ἔμαθε τό δύσκολο, ἀλλά πολλαπλῶς ὠφέλιμο, μάθημα τῆς ὑπακοῆς. Ἐκαλλιέργησε μέ ἀνύστακτη φροντίδα ὅλα τά ἐν σπέρματι χαρίσματα, μέ τά ὁποῖα τόν ἐπροίκισε ὁ Θεός καί ἐδημιούργησε ἦθος ἐκκλησιαστικό σπάνιο.
Μποροῦμε νά σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ὅλα τά προσόντα πού ἦταν ἀπαραίτητα, γιά τήν προαγωγή του στό ἐπισκοπικό ἀξίωμα καί τά ὁποῖα στήν συνέχεια τόν καταξίωσαν ὡς πνευματικό ἡγέτη, ἀνεκαλύφθηκαν καί ἐκαλλιεργήθηκαν ἐκείνη τήν περίοδο καί σέ ἐκεῖνο τόν ἁγιασμένο τόπο.
Βλέπετε δέν μπορεῖ κανείς νά γίνει καλός δάσκαλος ἄν δέν ἔχει χρηματίσει καλός μαθητής, οὔτε ἐπιτυχημένος ἡγούμενος ἤ ἡγέτης μπορεῖ ν’ ἀναδειχθεῖ ἄν προηγουμένως δέν ἔχει γίνει καλός ὑποτακτικός.
Αὐτή τήν ἐπιτυχία ἐξασφαλίζει στόν ἀφιερωμένο στό Θεό ἡ ὀρθόδοξη μοναχική πολιτεία.
Γιά ν’ ἀνταπεξέρχεται στά ἔξοδα τῆς διαβιώσεώς του, μετά τήν χειροτονία του στό βαθμό τοῦ Διακόνου, διορίστηκε στόν Ναό τῶν ἁγίων Ἀσωμάτων στό Θησεῖο στήν Ἀθήνα. Εἶναι ἄξιο ὑπογραμμίσεως τό γεγονός, ὅτι ἔμεινε στό βαθμό τοῦ Διακόνου 12 ἔτη ἐνῶ, κατά κανόνα, οἱ διάκονοι εἶναι λιγάκι «βιαστικοί» ὡς πρός τήν χειροτονίαν εἰς τόν ἑπόμενο βαθμό.
Ἡ μόρφωσή του ἡ θεολογική καί ἡ θύραθεν, τά πολλά του προσόντα καί μάλιστα τό ἦθος, ἡ ἐργατικότητά του καί οἱ ὀργανωτικές του ἱκανότητες τόν ἔφεραν πολύ σύντομα στήν θέση τοῦ Α΄ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στήν ὁποία ὑπηρέτησε ἐπί τριετίαν, ἀφοῦ προηγουμένως ὑπηρέτησε μέ ἐπιτυχία ὡς δάσκαλος καί Καθηγητής στή Σπάρτη καί στήν Κάρυστο Εὐβοίας. Ἐκεῖ ἄφησε ἀνεξήτιλα τά ἴχνη τῆς διαβάσεώς του, ἀφοῦ μεταξύ τῶν ἄλλων διοργάνωσε τά Ἀρχεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πού εὑρίσκονται τῆδε κακεῖσε.
Ἡ θητεία του στήν Ἱερά Σύνοδο τόν κατέστησε γνωστό στήν Ἱεραρχία, τά δέ πολλά προσόντα του ἔπεισαν τούς Ἱεράρχες, ὅτι αὐτός μόνος θά ἦταν ὁ καταλληλότερος διά τήν χηρεύουσα Μητρόπολη τῆς Μεσσηνίας.
Ὄντως τό 1904 ἐξελέγη διά νά διαποιμάνει τήν μεγάλη Μητρόπολη Μεσσηνίας καί χειροτονηθείς ἀρχιερέας ἐνθρονίστηκε στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ὑπαπαντῆς μέ τήν συμμετοχή τῶν Ἀρχῶν καί χιλιάδων πιστοῦ λαοῦ. Στήν τελετή παρέστη καί ἐκπρόσωπος τῆς Κυβερνήσεως Θεοτόκη ὁ τότε Ὑπουργός Ναυτιλίας Σπῦρος Κουμουνδοῦρος, ἐνῶ στό λιμάνι τῆς πόλεως εἶχε τιμητικά καταπλεύσει Μοίρα τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ.
Ὁ ἀείμνηστος μεγάλος Ἱεράρχης ἀπό τήν ἡμέραν ἐκείνη δέν ἔδωκε «ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις του καί νυσταγμόν τοῖς βλεφάροις του» κατά τόν ἁγιογραφικό λόγο μέχρι τό τέλος τῆς ἐπισκοπικῆς του διακονίας.
--Ἐπέβαλε τήν ἐλλείπουσα πειθαρχία στούς κληρικούς, ἐφρόντισε γιά τόν καλλωπισμό τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί γιά τόν στολισμό τους μέ εἰκόνες βυζαντινῆς τεχνοτροπίας.
--Ἔβαλε τάξη στίς Ἱερές Ἀκολουθίες, ὥστε τήν ἴδια ὥρα ν’ ἀρχίζουν καί τήν ἴδια ὥρα νά τελειώνουν σέ ὅλη τή Μητρόπολη.
--Ἵδρυσε Ἱερατική Σχολή γιά τήν ἐπιμόρφωση τῶν κληρικῶν καί τήν κατάρτιση τῶν ὑποψηφίων.
--Ἐλειτούργησαν γιά πρώτη φορά στήν Μητροπολιτική του περιφέρεια «Κυριακά Σχολεῖα» πού ἀργότερα ὀνομάστηκαν Κατηχητικά, γιά τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες καί διόρισε εἰδικούς παιδονόμους πού παρακολουθοῦσαν καί βοηθοῦσαν τά παιδιά τίς ἐλεύθερες ὧρες τους.
--Ἵδρυσε τά πρῶτα φιλόπτωχα ταμεῖα στήν πόλη τῶν Καλαμῶν, ὅπως τότε ὀνομαζόταν ἡ σημερινή Καλαμάτα καί στήν συνέχεια συνέστησε αὐτά καί στίς μεγαλύτερες κωμοπόλεις, προκειμένου νά βοηθήσει τούς ἀνήμπορους ἀνθρώπους νά ξεπερνοῦν τίς οἰκονομικές τους δυσκολίες καί ν’ ἀντιμετωπίζουν τήν πείνα καί τήν δυστυχία τους.
--Ἵδρυσε λαϊκά συσίτια γιά τόν ἴδιο σκοπό καί χιλιάδες μερίδες φαγητοῦ μέ δική του πρωτοβουλία ἐδίδοντο καθημερινῶς στούς ἀναξιοπαθοῦντες.
--Σημειώνεται μάλιστα, ὅτι μέ παρέμβασή του τό κράτος ἔδιδε ὁλόκληρη μερίδα φαγητοῦ στούς φυλακισμένους, ἐνῶ προηγουμένως ἐδίδετο μισή.
--Ἐπέβαλε χωρίς δυσκολία, γιατί ὁ λόγος του πάντα εἶχε ἀπήχηση, φορολογία στά γεωργικά προϊόντα, προκειμένου νά οἰκοδομηθεῖ τό Σανατόριο «ὁ Προφήτης Ἠλίας» καί ὑπογραμμίζεται, ὅτι συγκεντρώθηκε μέ αὐτό τόν τρόπο τό τεράστιο γιά τήν ἐποχή ἐκείνη ποσό τῶν 3.000.000 δρχ.
Ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης, διά συνεχῶν κηρυγμάτων καί ἐπικαίρων Ἐγκυκλίων, κατόρθωσε νά ἐμπεδώσει θαυμαστή τάξη στή Μητρόπολή του, ἄν λάβουμε ὑπόψη μας, ὅτι εἶχε μείνει ἐπί ὀκτώ ἔτη χωρίς ὑπεύθυνο Ἀρχιερέα.
Κατάφερε μέ τήν ἀνυποχώρητη ἐπιμονή του καί τήν ἀξιοθαύμαστη ὑπομονή του νά ἐξαλείψει τήν άκατάσχετη ἐπιορκία, τήν ἀσύστολη βλασφημία, τήν ἀδικαιολόγητη δενδροκοπία καί τούς ἐμπρησμούς τῶν δασῶν, ἐνῶ περιόρισε τόν πληθωρισμό τῶν ἱερέων διά χειροτονίας ὑποδειγματικῶν, κατά τό δυνατόν, ὑποψηφίων ἱερέων.
Ἡ προσωπικότητά του ἐπηρέασε ὁλόκληρη τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία καί τή ζωή της, ὥστε μέ τή γνώση του, μέ τό παράδειγμά του καί μέ συνεχεῖς, ἀλλά πάντοτε διακριτικές παρεμβάσεις του νά ἀλλάζουν πολυχρόνιες συνήθειες πρός τό καλύτερο. Μέ ἐνέργειές του π.χ. ἐπέτυχε νά τροποποιηθεῖ ὁ ἐκλογικός Νόμος καί ἀπαγορεύτηκε ἡ διεξαγωγή τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπως ἐγίνονταν μέχρι τότε.
Ἐπίσης μέ παρέμβασή του ἐψηφίσθηκε νόμος ἐναντίον τῆς ἀρχαιοκαπηλίας, γιατί οἱ ἀρχαιοκάπηλοι ἐντός καί ἐκτός τῆς Ἑλλάδος ἐλεύθερα ἐλυμένοντο τούς ἀρχαιολογικούς θησαυρούς τοῦ τόπου μας.
Οἱ ἀναρίθμητες πρωτοβουλίες του, οἱ πρωτόγνωρες καί πρωτότυπες δραστηριότητές του, ἡ κατάθεση τῆς ψυχῆς του σέ λόγους καί ἔργα καί ἡ ἀξιοθαύμαστη ἀφοσίωσή του στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, μαζί καί ἡ σχολαστική ἀγάπη του γιά τήν ἐκκλησιαστική τάξη καί τήν λειτουργική εὐταξία τόν κατέστησαν πνευματικό πατέρα ὑπεράξιο, θρησκευτικό ἡγέτη ἀξιοθαύμαστο, κήρυκα τῆς ἀληθείας ἀξιομίμητο καί στό φιλανθρωπικό τομέα ἀξεπέραστο, γιά τά δεδομένα τῆς ἐποχῆς του. Ὅλα τά ἱδρύματα πού μέ πρωτοβουλία του ἱδρύθηκαν ἤ ἐλειτούργησαν καί ἐκεῖνο τό Σανατόριο τῆς Ἰθώμης πού ἔκτισε στή Βυτίνα γιά τούς φυματικούς εἶναι τά μεγαλύτερα παράσημά του, πού τά ἔφερε μέ ἱκανοποίηση μέχρι τοῦ βίου του τό τέλος. Τό Σανατόριο μάλιστα ἐστοίχισε τήν ὑγεία του, γιατί ἔπαιρνε μέρος καί στίς οἰκοδομικές ἐργασίες μέ ἀποτέλεσμα νά προσβληθοῦν τά νεφρά του, νά πάθει νεφρική ἀνεπάρκεια καί νά παραδώσει τήν ψυχή του στά χέρια Ἐκείνου πού ἀγάπησε μέ πάθος ἀπό τά παιδικά του χρόνια καί τόν ὑπηρέτησε μέ ἀφοσίωση ἕως τά 81 του.
Παρά τόν φόρτο τῆς πνευματικῆς ἐργασίας δέν ὑστέρησε καί στόν συγγραφικό τομέα. Ἀπό πολύ ἐνωρίς εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητας ἀξιόλογα πονήματα κατάλληλα πρός πνευματική οἰκοδομή ὅπως
--«Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ . . . »,
--«Ὁ Βίος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»,
--«Λόγοι καί Διδαχαί», ἀλλά καί ἱστορικοῦ ἤ Νομοκανονικοῦ περιεχομένου, ὅπως
--«Ἡ Ἱερά Μονή τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα» καί
--«Τό Ἐκκλησιαστικόν Δίκαιον» ἐνῶ πλεῖστες μονογραφίες καί ἐνδιαφέροντα ἄρθρα ἐδημοσιεύθηκαν στίς τοπικές ἐφημερίδες ἤ σέ περιοδικά μέ πανελλήνια κυκλοφορία.
Αὐτόν τόν Ἱεράρχη, πού ἀποτελεῖ γιά τήν γειτονική Μητρόπολη πολυεδρικό ἀδάμαντα καί ἀκτινοβόλο στολίδι, αὐτή τήν ἐκκλησιαστική προσωπικότητα πού συγκινεῖ, πού προβληματίζει θετικά καί διδάσκει ἐπί ἑκατό καί πλέον χρόνια, ἐτίμησε ἡ Μητρόπολή μας στίς 25 Αὐγούστου στήν πατρίδα του μέ μνημόσυνο καί μέ ἀνάλογες καρδιακές ὁμιλίες.
Γι’ αὐτό τόν Ἱεράρχη καυχᾶται ἡ γενέτειρά του, ἡ Μονή τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα, Μονή τῆς Μετανοίας του καί ὁλόκληρη ἡ Μητρόπολή μας, γι’ αὐτόν δοξολογεῖ τόν Πανάγαθο Θεό πού ἀναδεικνύει καί χαριτώνει τούς ἀξίους λειτουργούς του καί ἀπό αὐτόν τόν «Ἄγγελο» τῆς κατά Μεσσηνίαν Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας ζητεῖ τίς θεοπειθεῖς εὐχές του καί τήν ἀρχιερατική του εὐλογία.
Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ.
http://www.immspartis.gr/?p=20081
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου