''ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ''

Σε αποκλειστικότητα από τη σελίδα μας ένα κείμενο που θα σας συγκλονίσει. Η ιστορία μιας γυναίκας που μέσα από τον θαυματουργό Σταυρό του παπά Δημήτρη από το Λυκαβηττό, βρήκε όχι μόνο την υγεία του σώματος της αλλά και την ανάσταση της ψυχής της. Απολαύστε το μέχρι τέλους.

Υπάρχουν κάθε λογής θαύματα. Μικρά ή μεγάλα, άμεσα ή έμμεσα, αναγνωρίσιμα ή μη. Σημαντικά, όμως, όλα! Στην εποχή μας απαιτούμαι τα πάντα να είναι βαρύγδουπα. Είναι τρόπος ζωής. Όσο πιο αποδεκτό, αναγνωρίσιμο, σημαντικό είναι αυτό που βιώνουμε, τόσο περισσότερο αποδεκτούς, αναγνωρίσιμους και σημαντικούς θεωρούμε ότι θα κάνει κι εμάς τους ίδιους. Έτσι, έχουμε την πεποίθηση ότι θαύμα είναι μόνο «αν φυτρώσει το χέρι ή το πόδι ενός ανάπηρου», όπως χαρακτηριστικά διαβάζω τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν αντιλέγω! Θα ήταν ευχής έργον ή, πιο σωστά, προσευχής έργον! Όταν το σώμα πονά οφείλουμε να το θεραπεύσουμε. Κι όταν οι γιατροί απλά αδυνατούν, τότε οφείλουμε να στρέψουμε το βλέμμα μας ψηλά, Στον Πατέρα μας και Αρχίατρο όλων. Να του ζητήσουμε, όχι να θεραπεύσει το σώμα μας, αλλά το Ναό που κατοικεί. Γιατί ό,τι είναι ανθρωπίνως ακατανόητο και αδύνατο είναι απολύτως κατανοητό και δυνατό από Αυτόν. Και τότε συμβαίνουν τα θαυμαστά του Κυρίου μας. Κατά το Θέλημά Του και κατά το Έλεός Του, μόνο!

Τι συμβαίνει, όμως, με εκείνα τα θαύματα που δεν έχουν αναφορά το ανθρώπινο σώμα; Αλλά από τα άλλα. Αυτά που έρχονται για την σωτήρια της ψυχής. Ένα ανάλογο προσωπικό θαύμα θα ήθελα να διηγηθώ. Το θαύμα του καλέσματος. Το μεγαλείο της επικοινωνίας Του Θεού με τα συθέμελα της ύπαρξής μας. Μπορεί να μην σας ακούγεται φοβερό και τρομερό ή να μην είναι κάτι χειροπιαστό και αποδεικτέο αλλά, αν θυμηθείτε τους λόγους και τα μαρτύρια των Αγίων μας, το σώμα έρχεται πάντα δεύτερο. Ποιός είναι αυτός, λοιπόν, που θα αμφισβητήσει το μεγαλείο του; Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι το μέγιστο όλων!

Μεγαλωμένη χωρίς θρησκευτικές αξίες παρά μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα. Με δύσκολη παιδική ηλικία συνοδευόμενη από ένα διαζύγιο των γονιών μου, το οποίο, 30 χρόνια μετά δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν. Ύστερα, στα 23 μου, η φυγή από το σπίτι του πατέρα μου για να αποφύγω καταστάσεις από τον δεύτερο γάμο του. Και μια ενήλικη ζωή χωρίς καθοδήγηση και υποστήριξη, με σωρεία λάθος επιλογών μα, κυρίως, χωρίς αγάπη. Αυτή η αβάσταχτη μοναξιά, να σέρνεται ξοπίσω μου σαν σιδερένια μπάλα καταδίκου από την ώρα που ήρθα σε αυτόν τον κόσμο. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να διαμορφώσω έναν χαρακτήρα με έντονη την ανάγκη για διαρκείς υπαρξιακές αναζητήσεις και προσωπικές εξερευνήσεις. Σε αυτό το ταξίδι της αυτογνωσίας και της αυτοβελτίωσης παραδέχομαι ότι δοκίμασα όλους τους τρόπους που προστάζει η Νέα Εποχή. Διαλογισμός, γιόγκα, ψυχοθεραπεία, αυτοθεραπεία, εξιδανίκευση του Εγώ, αθρησκία, αθεϊσμός. Είναι μια διαδρομή που δύσκολα θα παραλείψεις κάτι από όλα αυτά. Το ένα φέρνει το άλλο.

Δοξάζω το Θεό γιατί, τουλάχιστον το κομμάτι της αμφισβήτησης της ύπαρξης Του, κράτησε για λίγο διάστημα. Ένιωθα κενή κι έτσι αποφάσισα να εντάξω το Θεό σε όλες τις υπόλοιπες ασχολίες μου. Διαλογιζόμουν προσευχόμενη στο Θεό, «κεντούσα» και θέριευα τον εγωισμό μου ως τέλεια εικόνα και ομοίωση Του, διαλαλούσα ότι ο Θεός είναι Ένας και ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να Τον δοξάζει με όποιον τρόπο θέλει, θεωρούσα την Εκκλησία μαγνήτη πλούτου και με αυθαίρετη εξουσία, τους κληρικούς σκόπιμους παραποιητές Του Θείου Λόγου.

Κάπως έτσι πορεύτηκα ως τα τέλη του 2012 περίπου. Μέχρι εκείνη τη νύχτα του Νοέμβρη, που ήρθε στον ύπνο μου ένας μελαχρινός άντρας, μετρίου αναστήματος, με φωτεινό πρόσωπο και μεγάλο πόνο στα μάτια. Μου είπε ότι θα χάσω τα πάντα. Ότι δεν θα μείνει τίποτα από την ζωή που είχα ως τότε. Να κάνω κουράγιο, να μην φοβηθώ. Στις δυσκολίες να σκέφτομαι ότι είναι το σχέδιο Του Θεού. Αλλά… «Δεν μπορείς να φανταστείς πώς θα είναι η ζωή σου όταν όλα αυτά τελειώσουν. Πέρα από κάθε όνειρό σου! Στάσου δυνατή και μην ξεχάσεις ποτέ ότι θα βρίσκομαι δίπλα σου!». Ήμουν σίγουρη ότι ήταν κάποιος Άγιος. Φυσικά δεν μπόρεσα να τον αναγνωρίσω εφόσον δεν τηρούσα τις θρησκευτικές παραδόσεις. Τα δάκρυα στα μάτια του, όμως, και οι στοργή που με κοιτούσαν, μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη.

Οι μέρες που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν τα λεγόμενά του. Μέσα σε μια εβδομάδα έχασα την δουλειά μου, μέχρι τα Χριστούγεννα έχασα το σπίτι μου και μετακόμισα σε συγγενείς, μέσα στον επόμενο χρόνο αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την επαρχιακή πόλη, στην οποία, ζούσα τα τελευταία 7 χρόνια. Άφησα πίσω μου όνειρα, φίλους, καριέρα, , καταξίωση και αναγνωρισιμότητα, χόμπι, καλλιτεχνικές δραστηριότητες και γύρισα στην Αθήνα, στο παιδικό δωμάτιο του πατρικού μου σπιτιού. Με μια βαλίτσα μόνο, γεμάτη λίγα ρούχα, πολλές απώλειες, θλίψη, ήττα, μοναξιά, εγκατάλειψη.

Με το περιεχόμενο αυτής της βαλίτσας συν την κατάρα του απωλολού προβάτου συνέχισα, τρόπος του λέγειν, την ζωή μου. Αν θεωρείται συνέχεια η μακροχρόνια ανεργία, η περιφρόνηση της οικογένειας, ο θρίαμβος στα βλέμματά τους, η απόλυτη απομόνωση. Περιμένετε, όμως!!! Δεν είχα φτάσει ακόμα στο μηδέν. Αυτό έγινε λίγα χρόνια αργότερα.

Στις 27/09/16 βρέθηκα στο γραφείο του διευθυντή της Ρευματολογικής κλινικής μεγάλου νοσοκομείου. –

Πάσχετε από Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο. Από το ιατρικό σας ιστορικό, πιθανολογούμε ότι έχετε περάσει στο παρελθόν αρκετές εξάρσεις, χωρίς να το γνωρίζατε και χωρίς να είχε καταφέρει κάποιος γιατρός να το εντοπίσει. Συμβαίνει συχνά. Είναι δύσκολα αναγνωρίσιμο αυτοάνοσο. Έχει μεγάλο εύρος επιπλοκών και δεν στοχεύει σε συγκεκριμένα όργανα όπως η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας ή η Ψωρίαση ή η Ρευματοειδής Αρθρίτιδα. Θα πρέπει σταδιακά, να υποβληθείτε σε όλες τις εξετάσεις, για να διαπιστώσουμε τις επιπτώσεις των εξάρσεων αυτών χωρίς ιατρική παρακολούθηση και χορήγηση ανάλογης φαρμακευτικής αγωγής. Και για να έχουμε τον έλεγχο της νόσου, αυτό θα πρέπει να γίνετε μια φορά τον χρόνο για το υπόλοιπο της ζωής σας.

Σπουδαίο δώρο αυτή η διάγνωση για τα τριακοστά ένατα γενέθλια μου, συμφωνείτε;

Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν φοβήθηκα. Δεν το λέω για να φανώ σπουδαία. Κάθε φορά που λύγιζα, κάθε φορά που γέμιζα οργή κι απελπισία, κάθε που έχανα το θάρρος μου, έφερνα στο μυαλό μου τα λόγια του Αγίου! – «Μη φοβηθείς! Όλα αυτά είναι το σχέδιο Του Θεού!». Έπαιρνα βαθιά ανάσα, έσφιγγα τα δόντια, σηκωνόμουν όρθια, ξεσκόνιζα τα ρούχα μου και σήκωνα το κεφάλι ψηλά. Πήγαινα στο νοσοκομείο 1-2 φορές την εβδομάδα και έμαθα κάθε όροφο, κάθε ιατρείο, κάθε κλινική, κάθε μηχάνημα.

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι τις αρχές του Γενάρη του ’17. Στο γραφείο του γυναικολόγου αυτή τη φορά, θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια, τα οποία, μου έδωσαν το χαριστικό χτύπημα.

– Δεν φαίνεται να έχετε κάτι παθολογικό. Όλα δείχνουν φυσιολογικά. Όμως… θα ήθελα να συζητήσουμε κάτι πολύ σοβαρό. Σας το λέω για να μπορέσετε σιγά σιγά να το διαχειριστείτε και να το αποδεχτείτε. Μπορεί τώρα να δείχνουν όλα εντάξει αλλά, στο παρελθόν δεν ήταν. Ο οργανισμός σας πέρασε μεγάλο σοκ λόγω της νόσου. Πιθανολογώ ότι όλες αυτές οι ταλαιπωρίες έχουν επηρεάσει την γονιμότητά σας σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν εξετάσεις που μπορούμε να κάνουμε αλλά είναι όλες ιδιωτικές και πολύ ακριβές. Και τα αποτελέσματα δεν θα είναι σταθερά στην περίπτωσή σας. Γιατί δεν είναι τίποτα σταθερό και στην υγεία σας. Την μια μέρα μπορεί να είστε καλά και την επόμενη να ξυπνήσετε άρρωστη. Θα σας πρότεινα να μην μπείτε στην διαδικασία. Θα ήταν χαμένος χρόνος, κόπος και χρήμα. Στην ηλικία σας, συνδυαστικά με την κατάσταση της υγείας σας, θα προτιμούσα να αρχίσετε να αποδέχεστε ότι η απόκτηση παιδιών είναι μια επιλογή. Άλλοι την κάνουν κι άλλοι όχι. Εσείς, απλά, δεχτείτε ότι επιλέγετε να μην αποκτήσετε. Τίποτα και κανένας δεν θα σας βεβαιώσει ότι και να μείνετε έγκυος, θα μπορέσετε να φέρετε εις πέρας την εγκυμοσύνη. Η περίοδος αυτή επιφέρει τεράστιες αλλαγές στο σώμα, το σοκ είναι μεγάλο και δυστυχώς προμηνύει σχεδόν βέβαιη έξαρση του αυτοάνοσου. Επιλέξτε, λοιπόν, την υγεία σας, την καλή ποιότητα της ζωής σας και τίποτα περισσότερο. Είναι η δική μου γνώμη και η προσπάθειά μου να σας προστατεύσω.» Όσο τον άκουγα, έφερα στο μυαλό μου την λέξη ΤΕΛΟΣ!!! που εμφανίζεται στη λήξη των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών. Μόνο που εκείνοι έζησαν καλά…. Εγώ;

Κλείστηκα στο δωμάτιό μου για αρκετές μέρες. Οργίστηκα με τους πάντες και τα πάντα. Με την ζωή, με τους ανθρώπους, με τους γιατρούς… με Το Θεό! Του ζητούσα εξηγήσεις κι απαντήσεις. Πολλά τα ΓΙΑΤΙ που μου έκοβαν την αναπνοή. Κι επειδή απάντηση δεν έπαιρνα, αποφάσισα να πάω σε μια εκκλησία.

Τίποτα από τα λόγια του ιερέα δεν με ανάπαυσαν. Ίσα ίσα με εξόργισαν ακόμα περισσότερο. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Και τότε συνέβη το εξής υπέροχο. Στο μπροστινό στασίδι καθόταν μια κοπέλα. Μου έπιασε την κουβέντα και μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Μου είπε ότι βρισκόταν εκεί γιατί ο ιερέας ήταν πνευματικός της και ήθελε να εξομολογηθεί. Αντιλήφθηκε στο πρόσωπό μου την αποδοκιμασία και συνέχισε:

– Δώσε του μια δεύτερη ευκαιρία! Έλα κάποια άλλη στιγμή πιο ήρεμη. Κι αν πάλι δεν θες να ξανάρθεις εδώ, μην αφήνεις το θέμα της υγείας σου να σε βασανίζει χωρίς να ζητήσεις βοήθεια από Το Θεό. Τώρα που το σκέφτομαι, πριν μερικές μέρες, μια φίλη μου μίλησε για έναν παπά σε ένα μικρό εκκλησάκι στον Λυκαβηττό. Νομίζω τον λένε παπά Δημήτρη. Μου είπε ότι θεραπεύει. Δεν ξέρω πώς ακριβώς, αλλά πάνε παιδάκια με προβλήματα υγείας και πολλά από αυτά γίνονται καλά. Θυμάμαι την εκκλησία γιατί μου έκαναν εντύπωση οι Άγιοι που είναι αφιερωμένη. Άγιοι Ισίδωροι. Ψάξε να την βρεις και πήγαινε άμεσα να του μιλήσεις. Μην το αφήσεις έτσι!.

Έφυγα απογοητευμένη, ξεχνώντας εντελώς τα λόγια της.

Είχε μπει πια ο Φεβρουάριος. Ξημέρωσε Σάββατο κι ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που θεωρείς ότι έχεις κάτι να κάνεις αλλά, δεν έχεις τίποτα κανονισμένο και στύβεις το μυαλό σου να δεις εάν έχεις ξεχάσει κάποια υποχρέωση. Ήταν περίπου 2 το μεσημέρι όταν μου γεννήθηκε η ανάγκη να πάω σε μια εκκλησία. Τηλεφώνησα στον ξάδελφο μου, αρκετά κατατοπισμένος επί του θέματος καθώς εκκλησιαζόταν πολύ συχνά και παρακολουθούσε το Κατηχητικό. Προσπερνώ την τεράστια έκπληξη του ένιωσε στο άκουσμα της επιθυμίας μου και σας παραθέτω την κουβέντα μας από την μέση, περίπου, και μετά:

– Μα είναι μεσημέρι! Καμία εκκλησία δεν θα είναι ανοιχτή τέτοια ώρα. Εκτός αυτού, δεν ξέρω κάποια που να έχει σήμερα, Σάββατο, εσπερινό. Συνήθως, τέτοιες μέρες, γίνονται εσπερινοί μόνο αν ακολουθεί αύριο μεγάλη γιορτή. Καλύτερα, λοιπόν, να πάμε αύριο το πρωί.

–Όχι! Θέλω τώρα. Και γιατί, παρακαλώ, να μην είναι ανοιχτή η εκκλησία; Ποιός τους είπε ότι μπορούν να την κλείνουν; Έχω το δικαίωμα να πάω οποιαδήποτε στιγμή θελήσω, να ανάψω ένα κερί.

–Εντάξει. Έρχομαι να σε πάρω. Θα ψάξουμε τριγύρω και κάποια μπορεί να βρούμε.

– Α! Όχι! Δεν θα πάμε σε οποιαδήποτε. Θα με πας στον Λυκαβηττό! Ή εκεί ή πουθενά! Και στο κάτω κάτω, αν είναι κλειστή, θα πάμε να πιούμε έναν καφέ. Μην ΄΄πάει΄΄ τζάμπα η θέα!

Όταν αντικρίσαμε τον κόσμο στο προαύλιο του ναού, νιώσαμε τεράστια έκπληξη. Αναζητήσαμε τον παπά Δημήτρη αλλά, μας είπαν ότι ξεκουράζεται για λίγο, γιατί ακολουθούσε Εσπερινός. Πήραμε τον καφέ μας και καθίσαμε έξω από το γραφείο του ελπίζοντας ότι θα τον συναντούσαμε νωρίτερα. Κάποια στιγμή θέλησα να μπω μέσα στον Ναό να προσκυνήσω. Στάθηκε αδύνατο καθώς ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο παρόλο, που ήταν τρεις το μεσημέρι και ο Εσπερινός θα ξεκινούσε στις έξι. Όταν γύρισα πίσω στην θέση μου, ο ξάδερφός μου έλειπε. Κάθισα και τον περίμενα. Σε λίγο εμφανίστηκε και μου είπε εντυπωσιασμένος πως είχαμε τύχει στην γιορτή του ενός από τους δύο Αγίους Ισιδώρους, τον Άγιο Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη. Γι’ αυτό το πλήθος των πιστών. Αποφασίσαμε να μείνουμε ελπίζοντας, ότι στο τέλος της Ακολουθίας, θα μιλούσαμε στον πατέρα.

Στάθηκα στην είσοδο εκστασιασμένη από τις ψαλμωδίες των μοναχών. Την απόλαυση αυτή διέκοψε μια μικροκαμωμένη κυρία, η οποία, με ρώτησε αν βλέπω τι γίνεται μπροστά. Της απάντησα ότι ήταν αδύνατον να δω, λόγω του κόσμου. Ξεκίνησε να μου μιλάει για τα προσκυνήματα που πήγαινε στην επαρχία, για τα Ιεροσόλυμα και ότι ποτέ δεν παραλείπει τις γιορτές των Αγίων Ισιδώρων. Κατά τη διάρκεια του μονόλογού της αντιλήφθηκα ότι κάθε τόσο με έσπρωχνε μπροστά. Στην αρχή δεν έδινα σημασία μέχρι που είχαμε μπει πια μέσα στον Ναό. Όσο προχωρούσε η ώρα, άρχισα να ασφυκτιώ από τον κόσμο. Της ζήτησα ευγενικά συγγνώμη και προσπάθησα να φύγω. Με άρπαξε από το μανίκι και μου φώναξε:

– Πού πας; Κρίμα να χάσεις τώρα τη σειρά σου!

– Δεν πειράζει που δεν προσκύνησα την εικόνα του Αγίου! Θα έρθω άλλη μέρα. Πρέπει να φύγω άλλωστε, δουλεύω στις 09:00!

– Έχεις λίγο χρόνο ακόμα, μου είπε. Κάτσε να σε σταυρώσει ο παπάς!

– Γιατί; Τι του έκανα και θα με σταυρώσει; Τον πείραξα σε κάτι;

– Συγγνώμη, κοπέλα μου!, μου απάντησε. Γιατί έχεις έρθει εδώ, σήμερα;

– Για βόλτα!

Γούρλωσε τα μάτια και προσπάθησε να γελάσει νομίζοντας ότι την κοροϊδεύω. Βλέποντας, όμως, την σοβαρότητα στο πρόσωπό μου, είπε:

– Άκουσέ με, μη φύγεις! Θα στα πω όλα!

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή δέχθηκα ένα μήνυμα στο κινητό μου, με το οποίο, ακύρωναν την βραδινή μου βάρδια στη δουλειά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι, κάποιοι στους ουρανούς ΄΄συνωμοτούν΄΄ υπέρ μου για να βρίσκομαι εκεί.

Περίμενα στην σειρά αρκετές ώρες, χάνοντας την υπομονή μου πολλές φορές. Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν βρέθηκα μπροστά, στην πλαϊνή δεξιά πλευρά της Ωραίας Πύλης. Ο πατήρ Δημήτριος είχε μετακινηθεί αριστερά και ένιωθα την αντοχή μου και τις ελπίδες μου να εξανεμίζονται. Τότε, ο μοναχός που καθόταν μπροστά μου, επιβλέποντας την διατήρηση της τάξης, μετακινήθηκε ένα βήμα πίσω και, κατά λάθος, με ΄΄πάτησε΄΄. Για να με ΄΄αποζημιώσει΄΄, άνοιξε το σχοινί και με πέρασε μπροστά. Πόση ευλογία αυτό το μικρό ¨ατύχημα¨!

Ένιωσα τον Τίμιο Σταυρό να χαϊδεύει το κεφάλι μου, τον αυχένα μου, την καρδιά μου. Προσκύνησα και απομακρύνθηκα. Ξαφνικά, αισθάνθηκα το χέρι του παπά Δημήτρη να με τραβάει ξανά μπροστά του. Τον κοίταξα απορημένη. Επανέλαβε την ίδια διαδικασία, μόνο που αυτή τη φορά, πέρασε Τον Τίμιο Σταυρό από το μέτωπό μου, τα μάτια μου, το στόμα μου, τον λαιμό μου, τα πνευμόνια μου και τέλος τα χέρια μου ξανά και ξανά. Με κοίταξε φευγαλέα και διέκρινα μια ανησυχία στο βλέμμα του. Φοβήθηκα αρκετά. Έφερα στο μυαλό μου τα λόγια της μελαχρινής κυρίας που με συντρόφευε λίγες ώρες πριν.

– Πολλοί δεν ήξεραν ότι είχαν κάποιο πρόβλημα και το ανακάλυψαν όταν ΄΄κόλλησε΄΄ ο Σταυρός επάνω στο σημείο. Πήγαν στον γιατρό και βρήκαν ότι πάσχουν. Δώσε σημασία στις κινήσεις του πατέρα.

Βγήκα έξω τρέχοντας κι έκατσα σε ένα παγκάκι.

– Σε παρατηρούσα όση ώρα σε ΄΄σταύρωνε΄΄. Επέμενε πολύ! Έχεις κάποιο πρόβλημα υγείας;

Γύρισα και είδα μια ξανθιά γυναίκα να κάθεται δίπλα μου.

– Φοβάμαι πως ναι! Η καρδιά μου! Δεν έχω προλάβει ακόμα να ελέγξω την καρδιά μου. Αμέλησα κι ας επέμενε η ρευματολόγος. Απλά κουράστηκα με τα νοσοκομεία και… αμέλησα!, απάντησα.

Τρεις μέρες μετά, Τρίτη 07/02/17, έχοντας ρεπό από την δουλειά μου, αποφάσισα να βγω για βόλτα με τον γνωστό ξάδελφο. Δοξάζω το Θεό για την οκνηρία μου εκείνη την ημέρα να οδηγήσω το αυτοκίνητό μου. Γυρίζοντας από τα Δυτικά Προάστια, άρχισα να έχω έντονο πονοκέφαλο και ζαλάδα. Δικαιολόγησα την αδιαθεσία μου αυτή με το γεγονός ότι είχα ξεσυνηθίσει να βρίσκομαι στη θέση του συνοδηγού. Κάπου στην Πέτρου Ράλλη άρχισα να νιώθω ελαφριά δύσπνοια. Μέχρι να φτάσουμε Πειραιώς δεν μπορούσα πια να αναπνεύσω και ένιωθα έντονους πόνους στα δάχτυλα των χεριών μου. Ζήτησα από τον ξάδερφό μου να με πάει στα επείγοντα του νοσοκομείου που με παρακολουθούσαν. Από την Πειραιώς ως την Ομόνοια ένιωθα την γλώσσα μου να μουδιάζει. Άρχισα να δίνω οδηγίες στον ξάδερφό μου για την διαδρομή, τα επείγοντα του νοσοκομείου, ονόματα ιατρών και την θέση των εξετάσεων στο σπίτι μου ώστε να τα φέρει ο πατέρας μου. Στο Σύνταγμα δεν μπορούσα πια να μιλήσω, το στόμα μου είχε ¨στραβώσει¨, η γλώσσα μου είχε ¨κρεμάσει¨, τα δάχτυλά μου είχαν παραλύσει εντελώς και οι καρποί μου είχαν στραφεί προς τα μέσα. Μέχρι τη Κατεχάκη είχα παραλύσει σε όλο μου το σώμα και ανέπνεα με απίστευτη δυσκολία. Στα επείγοντα του νοσοκομείου, χρειάστηκαν έξι τραυματιοφορείς για να με βγάλουν από το αυτοκίνητο. Πέρασα δυόμιση ώρες στο οξυγόνο και σχεδόν όλο το νοσηλευτικό προσωπικό από πάνω μου να τρέχει πανικόβλητο. Τα μάτια ήταν το μόνο ¨λειτουργικό¨ όργανο επάνω μου και δεν σταμάτησα να κλαίω. Όταν άρχισε να οξυγονώνεται ο εγκέφαλος μου, ξεκίνησα να λέω από μέσα μου ακατάπαυστα το ¨Πάτερ ημών¨. Σκέφτηκα ότι έπαθα κρίση της νόσου, την χειρότερη μέχρι τώρα, και απλά ζήτησα από Το Θεό να μου πάρει τον φόβο μακριά και να μου δώσει κουράγιο να την αντιμετωπίσω. Άρχισα να ηρεμώ και να νιώθω σταδιακά τα άκρα μου να χαλαρώνουν.

Η τελική γνωμάτευση των γιατρών, μου ανακοινώθηκε τρεις ώρες μετά, στο προαύλιο των επειγόντων, όπου στεκόμουν όρθια, έπινα χυμό και κάπνιζα. Ο προϊστάμενος της βάρδιας άρχισε να με μαλώνει και φώναζε σε έναν νοσηλευτή να μου φέρει το καροτσάκι από μέσα. Του εξήγησα ότι είμαι μια χαρά, σαν να μην έγινε τίποτα από όλα αυτά.

– Εισαχθήκατε στα επείγοντα με συμπτώματα βαρύτατου εγκεφαλικού. Όμως, κανένα από τα αποτελέσματα των εξετάσεων που υποβληθήκατε, δεν έδειξαν κάτι ανάλογο. Για την ακρίβεια, δεν βρήκαμε ανεβασμένους ούτε τους δείκτες του Λύκου. Χρειάστηκε να διαβάσουμε το ιστορικό σας για να βεβαιώσουμε ότι πάσχετε. Έχω μιλήσει με όλους τους γιατρούς που σας παρακολουθούν και δεν μπορούμε να βρούμε κάποιο λόγο για να προχωρήσουμε σε κανονική εισαγωγή. Προσπαθήσαμε λόγω της κατάστασής σας αλλά, στάθηκε αδύνατο. Θα πρέπει να σας δώσουμε εξιτήριο και ως μόνη διάγνωση που μπορέσαμε να καταλήξουμε, είναι η κρίση πανικού.

– Βόλτα ήμουν! Γιατί να πάθω πανικό; Μήπως δεν βρω τραπέζι στην καφετέρια;

– Συγγνώμη! Δεν μπορώ να δικαιολογήσω την παραμονή σας εδώ. Θα σας δώσω εξιτήριο, με σύσταση, να επισκεφτείτε σύντομα νευρολόγο! Για να βεβαιωθούμε ότι, καταρχάς, δεν ήταν κρίση νευρολογικής φύσης και, κατά δεύτερον, να βεβαιωθούμε ότι η κακή οξυγόνωση δεν προκάλεσε κάποια ζημιά στο νευρολογικό σας σύστημα.

Από την εξέταση ακόμα, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα σαράντα λεπτά μέσα στον μαγνητικό τομογράφο μου φάνηκαν αιώνας. Το ¨Πάτερ ημών¨ με βοήθησε να ξεχάσω την κλειστοφοβία μου. Στα μισά της εξέτασης διέκοψαν για να μου χορηγήσουν σκιαγραφικό υγρό. Η νοσοκόμα, που μου έκανε την ενδοφλέβια, προσπαθούσε να σε καθησυχάσει αλλά, όταν μου μιλούσε, δεν με κοιτούσε στα μάτια. Τα αποτελέσματα της εξέτασης με επιβεβαίωσαν. Τέσσερα μικροϊσχαιμικά, ευτυχώς, σε τυφλά σημεία, με απόσταση μεταξύ τους και χωρίς να έχουν επηρεάσει κάποιο νευρολογικό κέντρο. Ένας εγκέφαλος ¨γερασμένος¨ πρόωρα.

Μέχρι αυτή την ώρα που σας γράφω, δεν έχω καταλήξει, εάν ο Τίμιος Σταυρός με προφύλαξε από τα χειρότερα ή, απλά, μου ανέδειξε το πρόβλημα ώστε, να το αντιμετωπίσω και να το φροντίζω με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Ή και τα δύο μαζί.

Αυτό που ξέρω καλά, είναι, ότι από εκείνη την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τους Αγίους Ισιδώρους, έχουν αλλάξει πολλά. Πλέον οι Άγιοι Ισίδωροι είναι οι προστάτες μου. Όταν αντίκρισα την εικόνα τους, αναγνώρισα στο πρόσωπο του Αγίου Ισιδώρου του Χιοπολίτου, εκείνον τον Άγιο που σας ανέφερα πρωτύτερα. Είμαι γεννημένη στις 27/09, ημέρα της κοινής εορτής τους. Την πρώτη χρονιά που θεσπίστηκε η γιορτή αυτή, το 2016, ήμουν στο γραφείο του διευθυντή της ρευματολογικής κλινικής του νοσοκομείου και έμαθα ότι πάσχω, ενώ την δεύτερη χρονιά, το 2017, με αξίωσε ο Θεός να βρίσκομαι στον Ιερό Ναό τους και να τους δοξάζω.

Αυτός ο Ιερός Ναός είναι πλέον το αποκούμπι μου, Ο Τίμιος Σταυρός είναι ο Πατέρας μου, ο παπά Δημήτρης η δύναμή μου, οι πατέρες, οι διάκονοι και οι προσκυνητές η οικογένειά μου. Στα πρόσωπα τους αναγνωρίζω της αυτοθυσία, τον σεβασμό, την καθοδήγηση, την υποστήριξη, την αγάπη. Αναθέρμαναν την σχέση μου με την Εκκλησία και θα τους ευγνωμονώ παντοτινά.

Ζω το θαύμα κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Δεν αναφέρομαι μόνο σε εμένα, αν και, η επιμονή του Τίμιου Σταυρού φέτος το χειμώνα , να ¨κολλάει¨ επάνω στους πνεύμονές μου, με κινητοποίησε και ανακάλυψα κι άλλο πρόβλημα ¨ζωής και θανάτου¨, πολύ σοβαρότερο από το πρώτο. Τον Απρίλιο διαγνώστηκα με βαρύτατο σύνδρομο Υπνικής Άπνοιας. Θα πείτε πολλοί ότι είναι ¨της μόδας¨. Όχι η περίπτωσή μου! Συνοπτικά θα σας πω, ότι με μηδενικό ποσοστό βαθειάς ύπνωσης, έκανα συνολικά 119 άπνοιες, 36 σε μια ώρα, και με μέγιστο διάστημα άπνοιας το 1:30 λεπτό. ¨Κατασκευαστικό¨ πρόβλημα το χαρακτήρισαν οι γιατροί. Εκ γενετής στενός φάρυγγας, διογκωμένες αμυγδαλές και ελαφρώς στραβό διάφραγμα. Να και κάτι άλλο που δεν κατάφεραν να βρουν εγκαίρως! Για να σας προσδιορίσω την σοβαρότητα του προβλήματος θα σας παραθέσω τα λόγια των γιατρών μου.

Πνευμονολόγος : – Εσύ δεν πέφτεις για ύπνο, πέφτεις σε θάνατο!

Καρδιολόγος : – Φλερτάρεις με την άλλη ζωή!

Νευρολόγος: – Ζεις από παράλειψη. Κάποιος από εκεί πέρα πάνω, σε ξέχασε εδώ κάτω!

Κυρίως, όμως, ζω το θαύμα των άλλων και κλαίω ασταμάτητα, γιατί νιώθω τυχερή που είμαι μάρτυρας πολλών. Ζω το θαύμα γνωστών αλλά και αγνώστων. Έζησα το θαύμα της φίλης μου Αθηνάς, που ο 11χρονος γιός της πάσχει εκ γενετής από ανοσοανεπάρκεια και οι γιατροί δεν πιστεύουν την κλινική του ¨εικόνα¨ με το παιδί που έχουν μπροστά τους. Της φίλης μου Ευδοκίας, μόλις μια εβδομάδα μετά από ένα δύσκολο χειρουργείο στην περιοχή της κοιλιάς, στο οποίο χρειάστηκε μετάγγιση, με εξαιρετικά χαμηλό αιματοκρίτη, άντεξε τέσσερις ώρες στην σειρά και δεν δέχτηκε να της δώσουν προτεραιότητα, γιατί έκλαιγε συνέχεια και έλεγε – Όχι εμένα, το παιδάκι που φοράει καπέλο για να κρύψει το γυμνό κεφαλάκι του, – Όχι εμένα, το παλικάρι στο αναπηρικό καροτσάκι, – Όχι εμένα, το μωρό που κοιμάται ξημερώματα στην αγκαλιά της μαμάς του. Της φίλης μου Χαράς, που υποφέρει από δισκοπάθεια, και κατάφερε, επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, να πιάσει τους αστραγάλους της. Της κόρης της Χαράς, έγκυος στον 6ο μήνα, που μια σοβαρή φλεγμονή στην μήτρα την κρατούσε κατάκοιτη, με μεγάλο κίνδυνο για το μωρό και για την ίδια, τώρα έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο και μπορεί να χαρεί την εγκυμοσύνη της. Της φίλης μου Σοφία, που ο Σταυρός και η προσευχή του παπά Δημήτρη, της δίνουν κουράγιο να ξεπερνά τα ψυχολογικά της αδιέξοδα. Της 4χρονης ανιψιά μου, που έπρεπε να κάνει ένα δύσκολο χειρουργείο στα δόντια με γενική αναισθησία και τελικά το απέφυγε. Του μικρότερου αδελφό μου, που πάσχει από Νόσο Crohn και ο Σταυρός βρήκε ότι το όνομά του, Μάριος – Ιωσήφ, είναι από τάμα και ένα χρόνο τώρα η νόσος είναι σε ύφεση. Για τον κύριο που, ύστερα από τριάντα χρόνια, σηκώθηκε από το αναπηρικό καροτσάκι και περπάτησε, κλαίγοντας και φωνάζοντας συνέχεια «Ωωωω, Παναγίτσα μου, Ωωωωω Παναγίτσα μου». Για την κοπέλα που επανήλθε από εγκεφαλική νέκρωση. Για την κοπέλα που δεν μιλούσε και κατάφερε να συλλαβίσει το όνομά της. Και πόσα ακόμα που δεν έχω την συγκατάθεση και την ευλογία να μιλήσω. Θεέ μου, πόσο με έχεις αξιώσει!!!

Συγγνώμη αν σας κούρασα με λεπτομέρειες, όμως, μέσα από την ιστορία μου, σκοπό έχω, να σας αποδείξω το πόση άγνοια έχουμε για την Αγάπη και την Πρόνοια του Κυρίου για τον καθένα μας ξεχωριστά. Παράδειγμα εμένα, την άθεη! Όχι μόνο στάθηκε Γιατρός μου και Σωτήρας μου για 15 ολόκληρα χρόνια, όσο οι γιατροί φέρθηκαν εγκληματικά απέναντί μου,

θεωρώντας με κατά φαντασία ασθενή και με έστελναν σε ψυχιάτρους για να με αντιμετωπίσουν με αντικαταθλιπτικές αγωγές αλλά, με αξίωσε να φανερώσει την αγάπη Του για εμένα, όταν εγώ τον αμφισβητούσα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί! Κάπου διάβασα κάποια λόγια του Αγίου Παϊσίου, τότε πίστεψα ότι πήρα την απάντησή μου.

«Εκεί που δεν υπάρχει ανθρώπινη συμπόνια, βασιλεύει ο Θεός!»

Ίσως, με αυτό τον τρόπο, μου εξαργύρωσε επίγεια την αδικία που έχω δεχθεί. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι περισσότερο.

Ναι! Έχουμε ανάγκη τα θαύματα! Όχι γιατί αυτά θα μας κάνουν να πιστέψουμε. Αλλά γιατί μας δίνουν θάρρος και κουράγιο να διατηρήσουμε την πίστη μας, κόντρα σε μια εποχή ισοπέδωσης, ανηθικότητας και μηδενισμού. Είναι το άγγιγμα του Τιμίου Σταυρού στην καρδιά μας σαν το χάδι του πατέρα στα κλαμένα μάτια του μικρού παιδιού που έπεσε από το ποδήλατο. – «Εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι! Σήκω και προσπάθησε πάλι. Θα σε κρατάω! Στο υπόσχομαι! Έτσι πρέπει να γίνει για να μάθεις και να μπορέσεις να φτάσεις σε εμένα! Θα σε περιμένω στο τέλος του δρόμου!» Ποιό παιδί χόρτασε ποτέ αγάπη, χάδια και φιλιά και δεν τα ξαναζήτησε;

Αδέλφια μου ανασυνταχθείτε! Ο πόλεμος έχει ξεκινήσει. Μην περιμένετε να πάρουμε τα όπλα όταν επαληθευτούν οι προφητείες των Μεγάλων Πατέρων μας. Οι μάχες δίνονται τώρα. Σήμερα. Καταφέρονται ενάντια στα Σύμβολα της Πίστης μας. Στις μορφές των Αγίων μας. Μας ζητούν να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Μας χλευάζουν και μας δακτυλοδείχνουν. Ομολογήστε την πίστη σας, διαδώστε το θαύμα, προσευχηθείτε για τους άθεους. Καλό στάδιο να έχουμε!!!

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]

Ένας Ασκητής Επίσκοπος «Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής» Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής 2004.

«- Άκουσε! Ο άνθρωπος αυτός έμενε στα Βούκολα. Ήταν επιφανής και αξιοσέβαστος. Έκανε πολλά καλά έργα στους συνανθρώπους του και όλους τούς αγαπούσε σαν άγγελος του Θεού. Εκείνοι, ωστόσο, πλανέθηκαν από τον πονηρό κι άρχισαν ν’ αντιπαθούν τον ευεργέτη τους σα να ήταν κακούργος.

Άλλοι έλεγαν πως είναι δολερός, άλλοι ακόλαστος, άλλοι κλέφτης και άλλοι αιρετικός! Έχει, βλέπεις, τη συνήθεια ο διάβολος νά διασύρει τούς αγίους με το στόμα των αμαρτωλών ανθρώπων.

Ο άνθρωπος όμως για τον οποίο μιλάω, ακούγοντας τις συκοφαντίες αυτές χαιρόταν ειλικρινά και ευχαριστούσε το Θεό. «Κύριε», έλεγε, «δείξε το έλεός Σου σ’ όσους με μισούν, με συκοφαντούν, με διασύρουν. Κανένας απ’ τους αδελφούς να μην πάθει κακό για μένα τον αμαρτωλό, ούτε στην παρούσα ζωή ούτε στην άλλη. Σύντριψε όμως και αφάνισε τους πονηρούς δαίμονες, που τους ξεσηκώνουν εναντίον μου. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, όπως δεν αποστράφηκες εμένα τον βέβηλο, όσες φορές αμάρτησα και πρόστρεξα στην ευσπλαχνία Σου ζητώντας συγχώρηση, έτσι και να μην αποστραφείς τώρα κι αυτούς, που κατηγορούν τον αχρείο δούλο Σου. Αντίθετα, αγίασέ τους με το έλεός Σου και σκέπασέ τους με την αγαθότητά Σου’».

Έτσι προσευχόταν, αγαπητέ, ο δίκαιος εκείνος, γι’ αυτούς που τον μισούσαν και τον κακολογούσαν! Και κοίταξε τί θαυμαστό γινόταν: Όσες φορές τη μέρα βίαζε τον εαυτό του και προσευχόταν για τους εχθρούς του, τόσες φορές κατέβαινε άγγελος Κυρίου και τοποθετούσε στο κεφάλι του ουράνιο διαμαντοστόλιστο στεφάνι.

Με αδελφική αγάπη,

Καζά Μαργαρίτα

Αμαρτωλό παιδί Του Τιμίου Σταυρού