«Ἂν δὲν προσκυνήσω τὴ Μεγαλόχαρη, δὲν φεύγω!» Αληθινη Ιστορια.

 -Μαμά, ἔμαθες τὰ νέα; Τὸ Κατηχητικό μας θὰ πάει προσκύνημα στὴν Παναγία τῆς Τήνου!... Φεύγουμε τὸ Σάββατο... .

Σὲ παρακαλῶ, κανόνισε τὴ δήλωση συμμετοχῆς. Δὲν θέλω νὰ χάσω τέτοια εὐκαιρία!... Ἡ Μυρτὼ ἀπὸ τὴ χαρά της ἦταν ἀσυγκράτητη. Ἄρχισε νὰ τηλεφωνεῖ στὶς φίλες της. Ἔπρεπε ὅλες νὰ εἶναι ἐκεῖ! Καὶ πράγματι, ἔφθασε ἡ μέρα τῆς ἐκδρομῆς. Ἡ Μυρτὼ καὶ ἡ παρέα της ἐπιβιβάσθηκαν στὸ πλοῖο μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ καὶ τὶς συνοδούς τους κι ἔπειτα ἄρχισαν τήν... ἐξερεύνηση. Τὸ πλοῖο ἦταν μεγάλο καὶ εἶχαν πολλὴ περιέργεια νὰ γυρίσουν ὅλους τοὺς ὀρόφους του. Περπάτησαν στοὺς διαδρόμους, κάθισαν στὰ πολυτελὴ σαλόνια κι ἔπειτα κατέληξαν στὸ κατάστρωμα. Ἐκεῖ κάθισαν γιὰ νὰ κουβεντιάσουν, νὰ παίξουν, νὰ χαροῦν τὴν ὡραία συντροφιά τους. Κάποια στιγμὴ ἔβαλαν δυνατὰ τὴ μουσική, τὰ ἠχεῖα ποὺ εἶχαν μαζί τους κι ἄρχισαν νὰ τραγουδοῦν καὶ νὰ χορεύουν... Τὸ πλοῖο εἶχε ἤδη περάσει τὰ μισὰ τῆς διαδρομῆς καὶ πλησίαζε ὅλο καὶ περισσότερο στὸ νησὶ τῆς Τήνου. Ἡ Μυρτὼ ὅμως κι ἡ παρέα της φαινόταν σὰν νὰ εἶχαν μείνει ἀρκετὰ πίσω. Χόρευαν καὶ διασκέδαζαν μόνες τους στὸν δικό τους κόσμο... Σὰν νὰ εἶχαν ξεχάσει γιὰ ποῦ πήγαιναν. 

–Προσοχή, παρακαλῶ!... Ἡ φωνὴ ἀπὸ τὰ μεγάφωνα τράβηξε ἀμέσως τὴν προσοχὴ ὅλων τῶν ἐπιβατῶν. 

–Ἂν ὑπάρχει κάποιος γιατρὸς μεταξὺ τῶν ἐπιβατῶν, νὰ κατευθυνθεῖ τώρα στὸ κατάστρωμα Δ1. 

Ἡ ἀνταπόκριση ὑπῆρξε ἄμεση. Δύο γιατροὶ ποὺ συνέβη νὰ ταξιδεύουν στὸ νησί, ἔσπευσαν νὰ δοῦν τὸ ἔκτακτο περιστατικό. Σὲ ἕνα παγκάκι ἦταν καθισμένη ἡ Μυρτὼ μὲ τὸ πόδι ἀπὸ τὸ γόνατο καὶ κάτω νὰ κρέμεται χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὸ μετακινήσει. Τὸ ἀτύχημα ἔγινε τὴν ὥρα ποὺ χόρευε. Γλίστρησε, ἔπεσε ἀπότομα καὶ τὸ πόδι γύρισε. Ἡ Μυρτὼ ὑπέφερε ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν πόνο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ τραγικὸ θέαμα. Δὲν ἄντεχε οὔτε νὰ βλέπει τὸ πόδι της ἔτσι ποὺ εἶχε γυρίσει. –Ἐξάρθρωση γονάτου, εἶπαν οἱ γιατροί. Χρειάζεται νὰ γίνει ἔγκαιρα ἀκτινογραφία. Εἰδοποιήθηκε ἀμέσως τὸ Κέντρο Ὑγείας τοῦ νησιοῦ καὶ ἕνα ἀσθενοφόρο γιὰ νὰ παραλάβει τὴ νεαρὴ μαθήτρια κατευθείαν ἀπὸ τὸ λιμάνι. Ἐνημερώθηκαν καὶ οἱ γονεῖς τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὴν ὑπεύθυνη τῆς ἐκδρομῆς.

 –Ἂν χρειασθεῖ χειρουργεῖο, θὰ μεταφερθεῖ στὴ Σύρο ἢ θὰ ταξιδέψει μὲ ἑλικόπτερο στὴν Ἀθήνα, συμπλήρωσε ὁ γιατρός. Θὰ φανεῖ ἀπὸ τὴν ἀκτινογραφία. 

–Νὰ ἔλθει στὴν Ἀθήνα τὸ συντομότερο! ἀπάντησε ἡ μητέρα φανερὰ ἀνήσυχη. Ζήτησε νὰ μιλήσει καὶ μὲ τὴν κόρη της. 

–Μυρτώ μου, μὴ φοβᾶσαι. Θὰ κανονίσουμε νὰ ἐπιστρέψεις σύντομα. Κάνε λίγη ὑπομονή. 

Ἡ Μυρτὼ δὲν μίλησε. Μέσα της ὅμως ἦταν ἀποφασισμένη. Δὲν θὰ ἔφευγε ἀπὸ τὸ νησί, ἂν δὲν προσκυνοῦσε τὴν εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης: «Ἂν δὲν πάω στὴν Παναγία, δὲν φεύγω!» Στὸ μεταξὺ τὸ πλοῖο μπῆκε στὸ λιμάνι. Ὅλα τὰ παιδιὰ συγκλονισμένα ἀπὸ τὸ περιστατικὸ εἶχαν σταματήσει ὁτιδήποτε ἄλλο καὶ περίμεναν μὲ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξη. Συγκεντρωμένα στὸ κατάστρωμα τοῦ πλοίου ἀγνάντευαν στὸ πέλαγος. Μόλις πλησίασαν τὸ νησὶ καὶ εἶδαν στὸ λιμάνι τὸ ἀσθενοφόρο, ἔνιωσαν ἕνα σφίξιμο στὴν καρδιά τους. Ταυτόχρονα τὰ βλέμματά τους ἑλκύσθηκαν ἀπὸ μιὰ ὑπέροχη εἰκόνα: Στὸ κέντρο τοῦ νησιοῦ δέσποζε ὁ κατάλευκος καὶ μεγαλοπρεπὴς Ναὸς τῆς Μεγαλόχαρης. Τὰ παιδιὰ ἔκαναν τὸν σταυρό τους καὶ ἔμειναν σιωπηλά. Ὁ φόβος καὶ ἡ ἀγωνία ἄρχισαν νὰ ὑποχωροῦν. Ποιὸς ξέρει πόσες θερμὲς προσευχὲς δέχθηκε ἡ Παναγία ἐκείνη τὴν ὥρα! Καὶ ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν ἀνταποκριθεῖ στὶς ἱκεσίες τόσων νεανικῶν ψυχῶν;... Τὸ πλοῖο εἶχε ἤδη ἀγκυροβολήσει καὶ οἱ ἐπιβάτες ἀποβιβάζονταν. Οἱ μαθήτριες προχώρησαν καὶ μπῆκαν στὸ πούλμαν γιὰ νὰ κατευθυνθοῦν στὸ Προσκύνημα. Πίσω στὸ κατάστρωμα ἦταν ἕτοιμη ἡ ἐπιχείρηση γιὰ τὴ μεταφορὰ τῆς μαθήτριας. Οἱ τραυματιοφορεῖς τὴν ἀνέβασαν μὲ προσοχὴ στὸ εἰδικὸ φορεῖο καὶ ἄρχισαν νὰ κατεβαίνουν. Τὴν ἤξεραν καλὰ τὴ δουλειά τους. Σὲ ἀτυχήματα ὀρθοπαιδικὰ χρειάζεται εἰδικὴ προσοχή, ὥστε τὸ τραυματισμένο μέλος νὰ εἶναι ἐντελῶς ἀκίνητο. Τί ἦταν ὅμως αὐτὸ ποὺ ἔπαθαν τώρα;... Στὴν τελευταία σκάλα, λίγο πρὶν ἀποβιβασθοῦν στὸ λιμάνι, ἕνα ξαφνικὸ τράνταγμα ἔκανε τὸ κτυπημένο πόδι νὰ μετακινηθεῖ ἀπότομα. Καί – ὢ τοῦ θαύματος! – τὸ γόνατο μὲ τὴν ἀπρόσμενη αὐτὴ κίνηση μπῆκε στὴ θέση του! Οἱ συνοδοὶ ἔβλεπαν καὶ ἀποροῦσαν. Ἡ ὑπεύθυνη τῆς ἐκδρομῆς συγκινημένη μπῆκε στὸ λεωφορεῖο μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς εἶπε: 

–Παιδιά, ζοῦμε ἕνα θαῦμα! Μὲ χαρὰ θέλω νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ φίλη μας ἡ Μυρτὼ εἶναι καλά! Τὸ γόνατο μπῆκε μόνο του στὴ θέση του κι ἐκείνη δὲν πόνεσε σχεδὸν καθόλου! Ἡ Παναγία μας εἶναι δίπλα μας, μᾶς προστατεύει! Καὶ τώρα ποὺ πᾶμε στὸν Ναό της, μὴν ξεχάσουμε ὅλες μαζὶ νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε γιὰ τὴν αἴσια ἔκβαση τοῦ γεγονότος! 

Τὰ δάκρυα λύπης τῶν κοριτσιῶν ἔγιναν μεμιᾶς δάκρυα χαρᾶς κι εὐγνωμοσύνης, ἐνῶ στὸ ποὺλμαν ἔπεσε σιγή. Μυστικὲς προσευχὲς κι εὐχαριστίες ἀνέβαιναν στὸν οὐρανό... Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Μυρτὼ ἔφθασε μὲ τὸ ἀσθενοφόρο στὸ Κέντρο Ὑγείας. Ἐκεῖ ὁ γιατρὸς ἐπιβεβαίωσε ὅτι μὲ ἕνα γερὸ δέσιμο καὶ λίγη προσοχὴ γιὰ νὰ μὴν τὸ κουράζει, ἡ νεαρὴ μαθήτρια μποροῦσε νὰ ἀκολουθήσει κανονικὰ τὸ πρόγραμμα τῆς ἐκδρομῆς. Ἡ μητέρα της, ποὺ εἰδοποιήθηκε τηλεφωνικά, δὲν φαινόταν νὰ συμφωνεῖ καὶ τόσο μὲ τὴν παραμονή της: 

–Μυρτώ μου, πάρε τὸ ἑπόμενο καράβι γιὰ νὰ γυρίσεις πίσω. Σὲ παρακαλῶ! 

–Μαμά, θέλω νὰ προσκυνήσω τὴν Παναγία πρῶτα. Ἂν δὲν προσκυνήσω τὴ Μεγαλόχαρη, δὲν φεύγω! ἀπάντησε ἡ Μυρτὼ ἤρεμα καὶ σταθερά. 

Σὲ λίγη ὥρα, ἂν καὶ τραυματισμένη, ἡ Μυρτὼ ἀνέβαινε ἀνάλαφρα τὰ σκαλιὰ ποὺ τὴν ὁδηγοῦσαν στὸ ἱερὸ Προσκύνημα, ὅπου τόσο ποθοῦσε νὰ φθάσει. Προχώρησε μέχρι τὴ θαυματουργὴ Εἰκόνα καὶ στάθηκε νὰ τὴν ἀτενίζει. Στὰ μάτια της κυλοῦσαν δάκρυα εὐγνωμοσύνης. Ἐκεῖ συνάντησε καὶ τὰ ἄλλα κορίτσια τῆς ἐκδρομῆς καὶ ὅλες μαζὶ ἔψαλαν μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ τὸν εὐχαριστήριο ὕμνο: «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ»!ΟΣΩΤΗΡ2207