ΤΟ ΑΓΩΝΙΩΔΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑ

 
1. Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ Στὴν Εὐαγγελικὴ Περικοπὴ με  τὴν Παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου ἐκτιθεται τὸ δράμα ἑνὸς πλουσίου ὁ ὁποῖος εἶχε τὸ φοβερὸ πάθος τῆς πλεονεξίας. Συγκεκριμένα ἤθελε τὴ νέα σοδειὰ ποὺ ἀπέδωσαν τὰ χωράφια του, νὰ τὴν ἀποθηκεύσει μαζὶ μὲ τὰ παλαιότερα ἀγαθά, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαύσει ὅλα μόνος του εὐτυχισμένος καὶ ἀμέριμνος στὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἡμέρα δὲν ἦλθε ποτέ, διότι τὸν πρόλαβε ὁ θάνατος. Τραγικὴ κατάληξη δυστυχισμένης ζωῆς· μιᾶς ζωῆς στὴν ὁποία ἕνα ἐρώτημα ἀπασχολοῦσε τὸν ταλαίπωρο πλούσιο: –«Τί ποιήσω…;». Μάλιστα ὁ Κύριος λέει: «διελογίζετο»: σκεπτόταν συνεχῶς, νύχτα καὶ μέρα. Ἔστειβε τὸ μυαλό του. Τὴν ἡμέρα βυθιζόταν σὲ σκέψεις σκυθρωπός, σφιγμένος, συνοφρυωμένος. Τὴ νύχτα ἔχανε τὸν ὕπνο του, στριφογύριζε στὸ κρεβάτι του. «Τί ποιήσω…;». Ἂς ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας μήπως κι ἐμεῖς διατυπώνουμε τὸ ἴδιο ἐρώτημα, μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα λιγότερο ἢ περισσότερο, μὲ ἀγωνία, μὲ ἄγχος: Τί νὰ κάνω γιὰ ν᾿ αὐξήσω τὰ ἔσοδά μου, γιὰ νὰ τὰ ἀποθηκεύσω ὅλα καὶ νὰ τὰ ἀπολαύσω ἐγώ; Ἂς προβληματισθοῦμε μήπως ἀγωνιζόμαστε ὄχι πλέον γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας ἀλλὰ γιὰ τὸν πλουτισμό μας, μήπως ἔχουμε ἐπηρεα­σθεῖ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς καὶ θεωροῦμε ὅτι στὸν ὑλικὸ πλοῦτο ἔγκειται ἡ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως τὸ πίστευε ὁ «ἄφρων», ὁ ἀνόητος ἐκεῖνος πλούσιος· μήπως τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας ταλαιπωρεῖ καὶ ἐμᾶς καὶ μᾶς ἀφαιρεῖ τὸ πιὸ μεγάλο ἀγαθό, τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς. 

2. ΜΝΗΜΗ  ΘΑΝΑΤΟΥ

 Ὁ πλούσιος βρῆκε λύση στὸ πρόβλημά του: Θὰ γκρέμιζε τὶς ἀποθῆκες του καὶ θὰ ἔχτιζε μεγαλύτερες, ὥστε νὰ χωρέσουν καὶ τὴ νέα σοδειὰ μαζὶ μὲ τὰ παλαιότερα ἀγαθά του. Καὶ ἔτσι θὰ μποροῦσε νὰ τὰ ἀπολαμβάνει εὐτυχισμένος γιὰ πολλὰ χρόνια. Ἀλλὰ τὴ νύχτα ἀκριβῶς ποὺ θεώρησε ὡς ἀρχὴ τῆς εὐτυχισμένης ζωῆς του, τοῦ εἶπε ὁ Θεός, εἴτε μέσα ἀπὸ τὴ συνείδησή του εἴτε στὸν ὕπνο του: –«Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;». Ἀνόητε, αὐτὴ τὴ νύχτα οἱ δαίμονες ἀπαιτοῦν νὰ πάρουν τὴν ψυχή σου μαζί τους στὸν Ἅδη. Κι αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασες καὶ ἀποθήκευσες, σὲ ποιοὺς θὰ ἀνήκουν καὶ σὲ ποιοὺς θὰ περιέλθουν; Ἦλθε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου τοῦ πλουσίου. Καὶ τὴν ψυχή του ἀπαιτοῦσαν οἱ δαίμονες, διότι μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του τοὺς εἶχε δώσει δικαιώματα. Ἔζησε γιὰ τὸ ἐγώ του, δούλεψε στὴν πλεονεξία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τώρα δίκαια τὸν διεκδικοῦν τὰ πονηρὰ πνεύματα. Λοιπὸν ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὴν ἔξοδό της ἀπὸ τὸ σῶμα θὰ βρεθεῖ στὸ οἰκεῖο περιβάλλον της, στὸ περιβάλλον ποὺ ἡ ἴδια σταθερὰ ἐπέλεξε στὸ σύντομο πέρασμά της ἀπὸ τὴ γῆ. Ἂν ἐδῶ ἔζησε μέσα στὸ φῶς τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, μὲ μετάνοια καὶ ἁγιασμό, θὰ τὴν παραλάβουν χαρούμενοι φωτεινοὶ ἄγγελοι καὶ θὰ τὴν ὁδηγήσουν στὴ χώρα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ἂν ἔζησε μέσα στὸ σκότος τῆς ποικίλης ἁμαρτίας, θὰ τὴν παραλάβουν, ἢ μᾶλλον θὰ τὴν ἀπαιτήσουν δικαιωματικά, σκοτεινοὶ δαίμονες καὶ θὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸν τόπο τῆς ἀπαραμύθητης καὶ αἰώνιας ὀδύνης… Πολὺ μᾶς ὠφελεῖ νὰ θυμόμαστε τὴν ὥρα τοῦ θανάτου μας. Εἶναι ἡ πιὸ κρίσιμη ὥρα γιὰ τὴν ψυχή. Τότε κρίνεται τὸ αἰώνιο μέλλον της, ὑφίσταται τὶς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν της, χαροποιὲς ἢ φοβερές. Τότε φανερώνεται τὸ ποιόν της, ἡ ἀρετὴ ἢ ἡ κακία της. Τότε ἡ ψυχὴ παγιώνεται στὴν αἰώνια ζωὴ ἢ στὸν αἰώνιο θάνατο. Νὰ θυμόμαστε αὐτὴ τὴν ὥρα, ὅσο μποροῦμε, καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε φιλότιμα μὲ ἀκράδαντη ἐλπίδα στὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ. 

3. Ο  ΘΕΑΡΕΣΤΟΣ  ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ 

Ὁ Κύριος κατακλείει τὴν Παραβολὴ μὲ τὸ ἑξῆς συμπέρασμα: «Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν». Αὐτὸ θὰ πάθει καὶ τέτοιο τέλος θὰ ἔχει ἐκεῖνος ποὺ θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ ν᾿ ἀπολαμβάνει ἐγωιστικὰ αὐτὸς καὶ μόνο τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, καὶ δὲν πλουτίζει ὅπως θέλει καὶ εὐαρεστεῖται ὁ Θεός· δηλαδὴ δὲν πλουτίζει σὲ ἔργα ἀγάπης, μὲ τὰ ὁποῖα ἀποταμιεύει πνευματικοὺς θησαυροὺς στὸν οὐρανό. Ὑπάρχει λοιπὸν καὶ θεάρεστος πλουτισμός, ὁ ὁποῖος πραγματικὰ ἀναπαύει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν καθιστᾶ εὐτυχισμένη: ὁ πλουτισμὸς στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν εὐεργετεῖ τὸν πλησίον. Τότε ἐδῶ μὲν ὁ πιστὸς ἀναπνέει τὸ ὀξυγόνο τῆς προσφορᾶς, στὴν ἄλλη δὲ ζωὴ ἀπολαμβάνει τὴν ὑπεράφθονη καὶ γενναιόδωρη ἀνταμοιβὴ τῶν εὐλογημένων κόπων του ἀπὸ τὸν πανάγαθο Θεό, ὁ Ὁποῖος ἐλεεῖ τοὺς ἐλεήμονες καὶ σώζει ὅσους Τοῦ ἔμοιασαν, κατὰ τὸ δυνατόν, στὴν εὐσπλαχνία.ΟΣΩΤΗΡ2209