22 Νοεμβρίου, 2022

ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ.....!

Tὸν πέρασαν γιὰ μεθυσμένο. Λογάριασαν πὼς γλέντησε τάχα σὲ γερὴ κραιπάλη, πὼς τὸ δυνατὸ κρασὶ Τὸν ἔχει παραλύσει, πὼς κοιμᾶται βαθιά, πὼς σχεδὸν δὲν ὑπάρχει. Καὶ θεώρησαν πὼς εἶναι εὐκαιρία νὰ ρημάξουν τὸ σπιτικό Του. Κι ἂν δὲν ρήμαξαν... Κι ἂν δὲν συνεχίζουν νὰ ρημάζουν! Εἰδικὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες. Ξήλωσαν νόμους αἰώνιους, ἰσοπέδωσαν τὰ τείχη τῆς ἀρετῆς, λοιδόρησαν τὴ σεμνότητα, ἐπέβαλαν τὴ διαστροφὴ ὡς κανονικότητα, πρόβαλαν τὴν ἀνωμαλία ὡς κάτι φυσιολογικό, τὴ χυδαιότητα ὡς ἐκμοντερνισμό, τὴν ἀσέβεια ὡς ἐπιστημονικὴ κατάκτηση. Χτύπησαν κατάστηθα τὴν ἱερότητα τοῦ Γάμου, τὸν μετέτρεψαν σὲ κρύα δημαρχιακὴ διαδικασία ἢ σὲ ἁπλὴ συμβολαιογραφικὴ πράξη. Διέλυσαν τὴν οἰκογένεια. Αὐτὰ ἔκαναν, αὐτὰ κάνουν... Χρόνια τώρα χύνουν τὸ αἷμα χιλιάδων ἀθώων βρεφῶν στὰ σφαγεῖα τῶν ἐκτρωτικῶν κλινικῶν, στὸν σύγχρονο αὐτὸν καιάδα τῆς πιὸ φρικτῆς ἀπανθρωπίας. Καὶ θεωροῦν ὅτι μποροῦν νὰ καθησυχάζουν τὴ βίαιη ἐξέγερση τῶν συνειδήσεων μὲ τοὺς ἄνομους νόμους τους. Κι ἂν κάποιος τολμήσει νὰ ἀρθρώσει λόγο διαφορετικό, ἐξανίστανται, θυμώνουν, ἀρχίζουν νὰ φωνάζουν μὲ νεῦρα καὶ πάθος: «Σκοταδισμός», «μεσαίωνας», «φασισμός»! Ἄ, ναί! Τελευταῖα προτιμοῦν καὶ ἄλλη κυρίως λέξη: «Ρατσισμός»! Δὲν ἡσυχάζουν. Θεωροῦν «ἱερὴ» ὑποχρέωσή τους νὰ ἐπιβάλουν τὶς διεστραμμένες ἀντιλήψεις τους σὲ ὅλους. Τὸ κάνουν μὲ «ἱεραποστολικὸ» ζῆλο. Ἐδῶ παύει πιὰ νὰ ἰσχύει ἡ δῆθεν «δημοκρατία» τους καὶ ἡ ἐλεύθερη διακίνηση τῶν ἰδεῶν. Καὶ ἡ παράνοια δὲν ἔχει ὅρια. Ἐνῶ ζοῦν οὐσιαστικὰ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἔχουν τὴν ἀπαίτηση νὰ καθορίζουν αὐτοὶ τὸ περιεχόμενο καὶ τὴ διδασκαλία της. Νομοθετοῦν ἀντιχριστιανικὰ μὲ θρασύτητα, καὶ ἀπαιτοῦν ἔπειτα ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ ὑποταχθοῦν σ᾿ αὐτοὺς τοὺς παράνομους νόμους τους, νὰ ἀλλάξουν ἀντιλήψεις, νὰ «ἐκσυγχρονίσουν», ὅπως λένε, τὸ Εὐαγγέλιο, συμμορφώνοντας τὴ διδασκαλία του πρὸς τὶς δικές τους «δογματικὲς» ἰδέες. Τελευταῖα τὸ ἐπιχείρησαν αὐτὸ στὰ Σχολεῖα μὲ τὸ «μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν» που  ἐξομοιώνει τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψεῦδος, τὸν Χριστὸ μὲ τοὺς ψευδοθεοὺς τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ τοὺς ἱδρυτές τους. Βάζει στὴν ἴδια θέση τὸ Εὐαγγέλιο μὲ τοὺς εἰδωλολατρικοὺς μύθους, τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τοὺς πλανεμένους γκουρού. Ἕνα πράγμα δὲν ὑπολόγισαν: ὅτι Αὐτὸς τὸν ὁποῖο λογαριάζουν μεθυσμένο καὶ ἀνύπαρκτο, κάποια στιγμὴ θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή Του δυναμικά. Τὸ εἴδαμε αὐτὸ μὲ τρόπο ἐντυπωσιακὸ στοὺς καιρούς μας. Ἐπὶ ἑβδομήν τα χρόνια ἡ σιδερόφραχτη σοβιετικὴ αὐτοκρατορία κατέστρεφε τὶς παραδόσεις τῶν λαῶν, δίωκε τὴν πίστη, ἰσοπέδωνε τοὺς Ναούς, ἔκανε τὸν πλανήτη νὰ τρέμει... Κι ἔπειτα... σὲ μιὰ μόνο νύχτα, κατέρρευσε σὰν χάρτινος πύργος... Διότι ὁ Θεὸς κατευθύνει τὴν ἱστορία. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Κι αὐτὸ οἱ πιστοὶ δὲν πρέπει νὰ τὸ λησμονοῦμε ποτέ. Καὶ οἱ πολέμιοι ἐπίσης. Τέτοια εἶναι ἡ φαινομενικὴ «μέθη», τοῦ Θεοῦ. Γιὰ κάποιο διάστημα σιωπᾶ. Οἱ ἐχθροὶ νομίζουν ὅτι κοιμᾶται ἢ ὅτι δὲν ὑπάρχει. Καὶ ἀφηνιάζουν. Ὑψώνουν τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά τους μὲ περίσσιο θράσος ἐνώπιον τῶν νόμων Του. Φωνασκοῦν, καγχάζουν, ἀπειλοῦν. Μικροί! Ἐξαπατοῦν καὶ ἀποκοιμίζουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς ὀπαδούς τους μὲ τὴν πλανεμένη ἰδέα ὅτι ἔχουν τὴ δύναμη μὲ τοὺς νόμους τους νὰ μετατρέψουν τὸ κακὸ σὲ καλό, τὸ σκοτάδι σὲ φῶς, τὴν ἀρρώστια σὲ ὑγεία, τὴ διαστροφὴ σὲ κάτι φυσιολογικό. Μὰ ὅταν νομίσουν πὼς πέτυχαν τοὺς σκοπούς τους, βλέπουν ξαφνικὰ ξύπνιο τὸν Θεὸ μπροστά τους. Ὁ Ψαλμωδὸς περιέγραψε παραστατικότατα τὴ στιγμὴ ἐκείνη μὲ αὐτὴ τὴν εἰκόνα. Οἱ ἐχθροὶ ὀργίασαν, ἔσφαξαν, κατέστρεψαν... καὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν περίμεναν, «ἐξηγέρθη ὡς ὁ ὑπνῶν Κύριος, ὡς δυνατὸς κεκραιπαληκὼς ἐξ οἴνου»· ἐξεγέρθηκε σὰν ἀπὸ ὕπνο ὁ Κύριος, σὰν γίγαντας ποὺ εἶχε μεθύσει, ἀλλὰ μὲ τὸν ὕπνο πέρασε ἡ ζάλη Του (Ψαλ. οζ΄ [77] 65). Τότε βλέπουν κεραυνόπληκτοι νὰ διαλύονται σὰν ἱστὸς ἀράχνης ὅλα τὰ σχέδια καὶ τὰ τεχνάσματά τους. Διαπιστώνουν πόσο μικροί, ἀσήμαντοι, ἀδύναμοι καὶ τυφλοὶ εἶναι. Κατανοοῦν ὅτι, ὅσα αὐτοὶ μεθόδευσαν γιὰ νὰ καταστρέψουν, ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας τὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο. Καὶ οἱ ἴδιοι περιέρχονται στὴν κρίση Του. Καὶ τί τρομερὴ εἶναι ἐκείνη ἡ ὥρα! Ὅταν ἔντρομοι νιώθουν νὰ τοὺς σφίγγουν ἀπὸ κάθε κατεύθυνση τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι΄ [10] 31). «Φοβερόν»! Καὶ γιὰ κείνους καὶ γιὰ ὅλους... Ἀσφαλῶς καὶ γιὰ τὸν καθένα μας. Γι᾿ αὐτὸ ἂς ἀλλάξουμε πορεία, ὅσο εἶναι καιρός. Πρὶν «ξεμεθύσει» ὁ Θεός!ΟΣΩΤΗΡ2209

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου