Τριάντα χρονῶν ἦταν ὁ Δαβίδ, ὅταν ἀνακηρύχθηκε βασιλιὰς ὅλου τοῦ ἰσραηλιτικοῦ ἔθνους. Ἤδη εἶχε βασιλεύσει στὴ Χεβρών, πρωτεύουσα τῆς φυλῆς τοῦ Ἰούδα, ἐπὶ ἑπτάμισι ἔτη, καὶ τώρα, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σαούλ, ἀναδείχθηκε βασιλιὰς ὅλου τοῦ ἔθνους τῶν Ἰουδαίων. Στὴ θέση αὐτὴ ἐπρόκειτο νὰ παραμείνει ἐπὶ τριάντα τρία ἀκόμη ἔτη! Νέος, δυνατός, μὲ ἔκδηλη τὴν εὐμένεια καὶ βοήθεια τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπό του, ὁ νεαρὸς βασιλιὰς ἄρχιζε τὴ διακυβέρνηση τοῦ λαοῦ του μὲ ὄχι λίγα προβλήματα. Καὶ ἀπὸ τὰ πρώτιστα ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίσει, ἦταν αὐτὸ τῆς παρουσίας ξένων, εἰδωλολατρικῶν λαῶν στὰ σύνορα. Ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀπειλητικοὺς μάλιστα ἦταν αὐτὸς τῶν Φιλισταίων, οἱ ὁποῖοι συχνὰ καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν παρενοχλοῦσαν τοὺς Ἰσραηλίτες. Καθὼς λοιπὸν τώρα ἔμαθαν τὴν προαγωγὴ τοῦ Δαβὶδ καὶ τὴν ἀνάρρησή του στὸν βασιλικὸ θρόνο ἐπὶ τοῦ συνόλου τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἔθνους, θορυβήθηκαν. Καὶ γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ἀποφάσισαν νὰ χτυπήσουν τὸν νέο βασιλιά, προτοῦ προλάβει νὰ ἑδραιωθεῖ στὸν θρόνο του. Στόχος τους νὰ τὸν ἀποδυναμώσουν ἐξαρχῆς, ὥστε νὰ μὴν ἀποκτήσει ποτὲ δυνάμεις ποὺ θὰ ἦταν ἐνδεχομένως ἀπειλητικὲς γιὰ τὴν ὑπόσταση τοῦ δικοῦ τους ἔθνους. Συγκέντρωσαν λοιπὸν ὅλη τὴν πολεμική τους μηχανὴ καὶ «ἀνέβησαν πάντες οἱ ἀλλόφυλοι ζητεῖν τὸν Δαυίδ», μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸ κείμενο (Β΄ Βασ. ε΄ 17). Ὅλοι μαζὶ ἔφτασαν στὰ νότια τῆς Ἱερουσαλήμ, τῆς νέας πρωτεύουσας τοῦ Ἰσραήλ, καὶ παρατάχθηκαν σὲ μιὰ μεγάλη πεδιάδα, «τὴν κοιλάδα τῶν Τιτάνων» (ἢ Γιγάντων). Ἀπέναντί τους παρατάχθηκε ὁ Δαβὶδ γιὰ τὴ μεγάλη ἀναμέτρηση. Ὅμως δὲν ἀποφάσιζε ὁ εὐσεβὴς βασιλιὰς νὰ κινηθεῖ ἐναντίον τους, ἂν δὲν ρωτοῦσε πρῶτα τὸν Θεό. Μέσω τοῦ ἀρχιερέως ὁ Δαβὶδ ἔσπευσε νὰ λάβει τὴ θεϊκὴ ὁδηγία. «Εἰ ἀναβῶ πρὸς τοὺς ἀλλοφύλους καὶ παραδώσεις αὐτοὺς εἰς τὰς χεῖράς μου;», ἡ ἐρώτησή του. Νὰ ἐπιτεθῶ, θὰ μοῦ τοὺς παραδώσεις στὰ χέρια μου; «Ἀνάβαινε», τοῦ ἀπάντησε ὁ Θεός, βεβαιότατα θὰ σοῦ τοὺς παραδώσω (στίχ. 19). Διέταξε λοιπὸν ἐπίθεση στὰ στρατεύματά του ὁ Δαβὶδ καὶ κατήγαγε περιφανὴ νίκη ἐναντίον τους. Τοὺς συνέτριψε, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Δὲν πέρασε ὅμως πολὺς καιρός, καὶ νά πάλι οἱ Φιλισταῖοι, ἀνασυγκροτημένοι γιὰ νέα μάχη, πάλι στὴν ἴδια θέση. «Καὶ προσέθεντο ἔτι ἀλλόφυλοι καὶ συνέπεσαν ἐν τῇ κοιλάδι τῶν Τιτάνων» (στίχ. 22) Πάλι στὴν καταφυγή του ὁ Δαβίδ: «Νὰ ἐπιτεθῶ;». «Ὄχι», τοῦ ἀπάντησε τώρα ὁ Θεός. «Δὲν θὰ ἐπιτεθεῖς. Θὰ ὑποχωρήσεις, θὰ πᾶς ἀπὸ πίσω τους καὶ θὰ τοὺς πλησιάσεις κοντὰ στὸ δάσος τοῦ Κλαυθμῶνος. Ἐκεῖ θὰ τοὺς περιμένεις» (στίχ. 23). Καὶ συνέχισε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ μὲ μία παράξενη τώρα ὁδηγία: «Μόλις ἀκούσεις ἕνα θόρυβο μέσα ἀπὸ τὸ δάσος, ἕνα ἰσχυρὸ φύσημα ἀνέμου στὶς κορυφὲς τῶν δέντρων, μόλις δεῖς τὰ δέντρα νὰ κουνοῦν τὶς κορυφές τους, τότε θὰ τοὺς ἐπιτεθεῖς. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ σημάδι ὅτι Ἐγὼ εἶμαι ἤδη ἐμπρός σου γιὰ νὰ τοὺς ἀφανίσω» (στίχ. 24). «Καὶ ἐποίησε Δαυὶδ καθὼς ἐνετείλατο αὐτῷ Κύριος, καὶ ἐπάταξε τοὺς ἀλλοφύλους ἀπὸ Γαβαὼν ἕως τῆς γῆς Γαζηρά» (στίχ. 25). Ἀκολούθησε ἐπακριβῶς τὴν ὁδηγία τοῦ Κυρίου, περίμενε νὰ δεῖ τὸ «συνθηματικό», καὶ τότε ἐπιτέθηκε καὶ τοὺς συνέτριψε.
Τὸ «συνθηματικό»! Ἕνας παράδοξος θόρυβος στὶς κορυφὲς τῶν δέντρων, μία ἀπότομη κίνησή τους. «Φωνὴ συγκλεισμοῦ» τὴν ὀνομάζει τὸ ἱερὸ κείμενο, δηλαδὴ θόρυβος ποὺ δήλωνε τὴν περικύκλωση τῶν ἐχθρῶν καὶ τὴν ἐπικείμενη ἐξολόθρευσή τους. Ἔπρεπε λοιπὸν ὁ Δαβὶδ νὰ περιμένει, νὰ μὴν κάνει καμία πολεμικὴ κίνηση, ἕως ὅτου λάβει τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔπρεπε τώρα νὰ ἔχει τεταμένη τὴν προσοχή του, γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ τὸ «συνθηματικό», τὸ ὁποῖο μάλιστα ἀπὸ μόνο του δὲν ἦταν τέτοιο ποὺ νὰ δείχνει ἐξαρχῆς τὴ σημασία του. Ἄσχετο, θὰ ἔλεγε ἴσως κάποιος. Ναί, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ «ἄσχετο» ἔπαιρνε συγκεκριμένη σημασία καὶ ἔδειχνε πλέον τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ!
Καὶ ὁ μὲν Δαβὶδ ἦταν ἤδη προειδοποιημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ περίμενε. Ἐμεῖς βέβαια τέτοιου εἴδους φωνὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν θὰ ἀκούσουμε. Στὴν Καινὴ Διαθήκη ὅμως, στὴν ἐποχὴ τῆς Χά ριτος ποὺ ζοῦμε, ἰσχύει αὐτὸ ποὺ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει στὴν Καθολικὴ ἐπιστολή του: «Καὶ ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα» (Α΄ Ἰω. β΄ 20). Μὲ τὸ Βάπτισμά σας ἔχετε λάβει τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ αὐτὴ εἶναι ποὺ σᾶς διδάσκει, σᾶς ὁδηγεῖ καὶ σᾶς κατευθύνει ὥστε νὰ γνωρίζετε, νὰ μπορεῖτε νὰ διακρίνετε ὅλα ὅσα ἀφοροῦν στὴ σωτηρία σας. Σ᾿ ἐμᾶς τώρα ἐναπόκειται νὰ ἔχουμε τεταμένες τὶς ἐσωτερικὲς κεραῖες τῆς ψυχῆς μας, ἀσκημένα τὰ πνευματικὰ αἰσθητήριά μας καὶ ἀδιάπτωτο τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἀναζήτηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, γιὰ νὰ «πιάνουμε» καὶ νὰ ἀποκρυπτογραφοῦμε στὴ ζωή μας κάποια «συνθηματικὰ» ποὺ στέλνονται ἀπὸ τὸν Θεό. «Σημεῖα τῶν καιρῶν» τὰ ὀνόμασε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος (Ματθ. ις΄ [16] 3). Καὶ ἡ ἀκριβὴς ἔννοια τῆς ἐκφράσεως αὐτῆς εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ κάποια σημάδια ποὺ δηλώνουν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κόσμο, τὴ δική Του ἐπέμβαση. Καὶ δὲν εἶναι μόνο σημάδια ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐν γένει παρουσία Του στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ στὸν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Σημεῖα, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ δεῖ καὶ νὰ διαγνώσει τὶς κινήσεις καὶ μεθόδους τῆς θείας Προνοίας γιὰ τὴ ζωή του καὶ τὴ σωτηρία του. Ἀκόμη καὶ ἀρνητικά: κάποια ἐνδεχομένως ἀσθένεια ἢ ἀποτυχία. Καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὰ ἀκόμη μπορεῖ νὰ καταλάβει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄοκνη θεία φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια γιὰ τὴ σωτηρία του. Τὰ «συνθηματικὰ» τοῦ Θεοῦ! Γιὰ ὅποιον ἔχει μάτια καὶ αὐτιὰ νὰ τὰ καταλαβαίνει... ΟΣΩΤΗΡ2209
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου