«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. κη΄ [28] 19). Ἔτσι ἀρχίζει καὶ γιὰ τὸν ἀπόστολο Ἀνδρέα ἡ ἀποστολική του περιοδεία στὰ μέρη τῆς Θράκης καὶ τῆς Σκυθίας, τῆς σημερινῆς νότιας Ρωσίας, πρὶν καταλήξει στὴν Ἀχαΐα καὶ τὴν πόλη τῶν Πατρῶν γιὰ τὸ μαρτυρικό του τέλος.
Ἡ μετάβαση ὅμως τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου στὰ παράλια τοῦ Εὐξείνου Πόντου καὶ στὴν πόλη τῆς Σινώπης ἦταν, ὅπως θὰ δοῦμε, μιὰ ἐπιβεβαίωση τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος εἶχε προαναγγείλει στοὺς Ἀποστόλους: «ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. ι΄ [10] 16). Ναί! Οἱ Ἀπόστολοι ἦταν τὰ πρόβατα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κηρύξουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἀνάμεσα σὲ λύκους, σὲ αἱρετικούς, σὲ εἰδωλολάτρες.
Ἔφθασε λοιπὸν ὁ Πρωτόκλητος στὴ Σινώπη μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο καὶ τὸν ἀπόστολο Ματθία. Μιὰ πόλη μὲ μεγάλη ἐμπορικὴ κίνηση καὶ πλήθη λαοῦ. Ἐκεῖ βρῆκε πολλοὺς Ἕλληνες ἀλλὰ καὶ πολλοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῶν θρησκευτικῶν τους διαφορῶν ἦταν μεταξύ τους χωρισμένοι σὲ ἀντίπαλα στρατόπεδα. Ἡ ἔχθρα τοὺς εἶχε καταντήσει βαρβάρους. Ἀνθρωποφάγους τοὺς ἀποκαλοῦσαν, ὅπως διαβάζουμε στὸν Συναξαριστή.
Ὁ Ἀπόστολος χωρὶς νὰ ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς καταστάσεις, ἀρχίζει μὲ ἐντατικοὺς ρυθμοὺς τὸ ἀποστολικό του ἔργο. Καὶ ἑνῶ ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἔπεφτε στὶς ψυχές, ἄρχισαν πολὺ γρήγορα νὰ φαίνονται οἱ πρῶτοι καρποὶ τῆς ἐργασίας του. Συγχρόνως ὅμως φάνηκε μὲ ὀξὺ καὶ σκληρὸ τρόπο ἡ ἀντίδραση τοῦ διαβόλου, ποὺ ἔβλεπε ὅτι χάνει ἕνα κάστρο ἀπὸ τὸ κήρυγμα τοῦ Ναζωραίου. Ὁ «τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν»(Ἐβρ. δ΄ 12) λόγος τοῦ Θεοῦ ξεσήκωσε τὴ μανιώδη ἀντίδραση τῶν ἀνθρωποφάγων τῆς Σινώπης. Συλλαμβάνουν τὸν Ματθία μὲ σκοπό; Ἀπίστευτο! Νὰ τὸν κατασπαράξουν! Ἐπεμβαίνει τότε μὲ θαυ μαστὸ τρόπο ὁ Ἀνδρέας, ἀπελευθερώνει τὸν Ματθία καὶ φεύγουν χωρὶς χρονοτριβὴ ἀπὸ τὴ Σινώπη, ἀφήνοντας ὅμως ἐκεῖ ἡμιτελὲς τὸ ἀποστολικό τους ἔργο. Συνέχισαν ὅμως οἱ Ἀπόστολοι τὸ κήρυγμά τους σε ἄλλες πόλεις τοῦ Πόντου, τῆς Θράκης, τῆς Προποντίδος. Ἀλλὰ μέσα στὴν ἀποστολικὴ καρδιὰ τοῦ Πρωτοκλήτου ὑπάρχει ἕνα ἀγκάθι,ἕνας πόνος. Ὁ πόνος γιὰ τὸ ἔργο ποὺ ἄφησε ἡμιτελὲς στὴ Σινώπη. «Ἀνάγκη μοι ἐπίκειται» (Α΄ Κορ. θ΄ 16), ὅπως θὰ πεῖ καὶ ὁ Παῦλος. Αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ ἔρθω καὶ νὰ συνεχίσω τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν σας. Καὶ σὲ αὐτὴ τὴν ἀνάγκη δὲν μπορῶ νὰ ἀντισταθῶ. Πηγαίνει λοιπὸν ὁ Ἀνδρέας γιὰ δεύτερη φορά. Καὶ πληροφοροῦνται οἱ κάτοικοι ὅτι ἔχει ἔρθει αὐτὸς ποὺ ἐλευθέρωσε τὸν Ματθία. «Παμπληθεὶ συναθροισθέντες καὶ ἐμμανεῖς γενόμενοι», συλλαμβάνουν τὸν Ἀπόστολο καὶ ἀρχίζουν νὰ συζητοῦν τοὺς τρόπους ποὺ θὰ ἔκαναν φρικτότερο τὸν μαρτυρικό του θάνατο. «Ἂν τὸν ἀποκεφαλίσουμε, ὁ θάνατός του δὲν θὰ εἶναι βασανιστικός». «Νὰ τὸν κάψουμε ζωντανό! Ἀλλὰ τότε δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ φᾶμε τὶς σάρκες του». Φρίκη! Ἀποκτηνωμένοι ἄνθρωποι. Ἀνθρωπόμορφα τέρατα, ποὺ μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη παλεύει ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας νὰ μεταβάλει.
Ἀποφασίζουν τελικὰ καὶ ἀφοῦ περιτυλίγουν τὸν λαιμὸ τοῦ Ἁγίου μὲ ἕνα σχοινί, ἀρχίζουν μὲ κάθε βαναυσότητα νὰ σέρνουν στὰ λιθόστρωτα καὶ στὶς πλατεῖες τῆς πόλεως τὸ τίμιο σῶμα του. Τρεῖς μέρες κράτησε τὸ φρικτὸ μαρτύριο. Τρεῖς μαρτυρικὲς ἡμέρες. Στὸ τέλος, τὸ σῶμα τοῦ Ἀποστόλου εἶχε ἐξαντληθεῖ καὶ «αἱ σάρκες αὐτοῦ ἐδαπανήθησαν». Παρὰ ταῦτα ἐκεῖνος ξεπερνώντας κάθε ἀνθρώπινη λογικὴ προσευχόταν μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Κύριο καὶ ἤλπιζε στὴ μετάνοια αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ στὴ σωτηρία τους.
Ποιὸ ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ φρικτοῦ μαρτυρίου ποὺ ὑπέστη; Μᾶς τὸ περιγράφει μὲ μοναδικὸ τρόπο ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος σὲ ἕνα τροπάριο τοῦ Ἑσπερινοῦ:
«Ὡς δέλεαρ ἰχθῦσι, τὰς σάρκας τοῖς ἀνόμοις παρέδωκε, καὶ τούτους, ἐσαγήνευσεν»! Ὅπως βάζει ὁ ψαρὰς στὸ ἀγκίστρι τὸ δόλωμα γιὰ νὰ πιάσει τὰ ψάρια, ἔβαλε καὶ ὁ ἁλιέας τῶν ψυχῶν ἀπόστολος Ἀνδρέας τὶς σάρκες του στοὺς ἀνόμους,καὶ ἔτσι τοὺς σαγήνευσε καὶ ἀπὸ τὸν σκοτεινὸ βυθὸ τῆς ἀγνωσίας τοὺς ὁδήγησε στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας.
Τὸ θαῦμα ἔγινε! Ὁ Κύριος ἐμφανίσθηκε τὴ νύχτα στὴ φυλακὴ ποὺ βρισκόταν ὁ Ἀπόστολος καὶ μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὸν θεράπευσε.
Ἡ ὑπομονὴ τοῦ Ἀποστόλου στὸ βασανιστικὸ μαρτύριο, τὸ σιωπηρό του παράδειγμα, ἡ μακροθυμία του, ἡ ἀνεξικακία του πρὸς τοὺς δημίους του, ἔφεραν καὶ τὸ μεγαλύτερο θαῦμα. Τὸ θαῦμα ποὺ περίμενε καὶ ὁ Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ: τὴ μετάνοια τῶν κατοίκων, τὴ μεταστροφή τους εἰς Χριστόν, τὴν ἀποδοχὴ τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.
Αὐτὴ ἦταν ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων! Ζωὴ θυσίας, ζωὴ ἀγάπης ἕως θανάτου γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Αὐτὸ διδάσκει καὶ μᾶς σήμερα ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἀνδρέας: Στὸ περιβάλλον μας, στὸν χῶρο ποὺ ζοῦμε καὶ ἐργαζόμαστε, στὴν οἰκογένειά μας, στὸ συγγενικό μας περιβάλλον ἂς κηρύττουμε Χριστὸν μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ἀγάπης μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ λόγια μας τὰ γεμάτα ἀγάπη. Ἂς εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑπομείνουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀδελφῶν μας, εἰρωνεῖες, περιφρονήσεις καὶ ἀδικίες. Τότε, ναί! Ἡ ἀγάπη θὰ κερδίσει. Θὰ δοῦμε τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργεῖ θαύματα στὶς ψυχές τους, νὰ ἐνεργεῖ τὸ μέγα θαῦμα τῆς σωτηρίας τους. ΟΣΩΤΗΡ2209
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου