Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος (1913-1979) (Α΄)

 Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος ἀνήκει στὴ χορεία τῶν ἁγίων ἐνδόξων Ἱερομαρτύρων τοῦ 20οῦ αἰῶνος ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καὶ μαρτύρησε πρὶν  ἀπὸ σαραντατρια  χρόνια μὲ φρικτὸ θάνατο.

Πρόκειται γιὰ τὸν κατὰ κόσμον Σοφοκλῆ Χασάπη ποὺ γεννήθηκε στὴ Λευκωσία στὶς 12 Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1913 καὶ ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ 13 παιδιὰ τῆς θεοσεβοῦς ὑπερπολύτεκνης οἰκογένειας τοῦ Γεωργίου Χασάπη καὶ τῆς Μαγδαληνῆς Χατζηγιώργη ἀπὸ τὴν Ὀρούντα, χωριὸ τῆς Λευκωσίας. Ὁ Σοφοκλῆς ἦταν δίδυμος μὲ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ ξεχώριζαν ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ἀδέλφια στὴν ταπείνωση, τὴν πραότητα καὶ τὴ φρονιμάδα. Ὁ Σοφοκλῆς μάλιστα ἦταν «ὑπηρέτης ὅλων». Ἡ παρουσία στὸ σπίτι τῆς εὐσεβέστατης γιαγιᾶς τους Λωξάνδρας μὲ τὶς θερμὲς προσευχές της, τὶς αὐστηρὲς νηστεῖες καὶ τὶς σοφὲς συμβουλές της ἐπέδρασε στὶς καρδιὲς τῶν δύο παιδιῶν. Μαζί της προσεύχονταν τὰ βράδια καὶ μελετοῦσαν βίους Ἁγίων. Σὲ αὐτὴν ὀφείλουν τὴν πρώτη αὐθεντικὴ ἐκκλησιαστική τους ἀγωγή. Ἀπὸ νωρὶς στὶς ψυχὲς τῶν δύο ἄκακων παιδιῶν ἄναψε ἰσχυρὸς πόθος γιὰ ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωση στὸν Θεό. Ὁ βίος τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου τοὺς συνήρπασε. Γι᾿ αὐτὸ μόλις τελείωσαν τὸ Δημοτικό, ἀρνήθηκαν νὰ προχωρήσουν στὴν ἐκμάθηση τῶν τεχνῶν τοῦ ράφτη καὶ τοῦ σιδηρουργοῦ ποὺ τοὺς προωθοῦσε ὁ πατέρας τους. Καὶ ἔφυγαν κρυφὰ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1927 μὲ τὰ πόδια γιὰ τὸ ἱστορικὸ Μοναστήρι τοῦ Σταυροβουνίου. Ὁ ἡγούμενος, παρὰ τὶς ἀρχικές του ἐπιφυλάξεις νὰ τὰ δεχθεῖ, στὸ τέλος κάμφθηκε καθὼς ἔβλεπε τὸν ἁγνὸ καὶ ἐπίμονο μὲ δάκρυα στὰ μάτια πόθο τους. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος μὲ τὸ ὁποῖο ἦσαν κοσμημένα. Χωρὶς καμία ἐπίσημη ἀμοιβαία δέσμευση τὰ παιδιὰ παρέμειναν ἐκεῖ σταθερὰ μὲ ὑπακοή, ταπείνωση καὶ προθυμία θαυμαστὴ καὶ ἦταν ἡ χαρὰ ὅλης τῆς μοναστικῆς Ἀδελφότητος. Σύντομα ὅμως τὰ ἀνακάλυψαν ἐκεῖ οἱ γονεῖς τους. Μετὰ ἀπὸ μακρὰ συζήτηση ποὺ εἶχαν μαζί τους τὰ ἄφησαν ἐλεύθερα στὸν δρόμο τῆς ἐπιλογῆς τους, γιατὶ εἶδαν πὼς ἦταν ἀναπαυμένα καὶ τὰ καθοδηγοῦσε ἡ θεία Χάρις. Καὶ καυχῶνταν γι᾿ αὐτὰ λέγοντας ἀργότερα: «Τὰ καλύτερά μας παιδιὰ εἶναι τὰ καλογέρια μας». Πέντε χρόνια παρέμειναν στὸ Μοναστήρι τὰ δύο ἀδέλφια. Ἀπὸ κάποια ὅμως σοβαρὴ ἀσθένεια ἀναγκάσθηκαν νὰ φύγουν καὶ νὰ νοσηλευθοῦν στὸ Σανατόριο τῆς Κυπερούντας. Στὴ συνέχεια γύρισαν στὸ πατρικό τους σπίτι γιὰ ἀποθεραπεία, σκορπίζοντας ἐκεῖ μὲ τὴν παρουσία τους σ᾿ ὅλη τὴν οἰκογένεια μιὰ σπάνια γλυκιὰ ἀνάπαυση καὶ εἰρήνη. Σύντομα ἐπέστρεψαν στὸ Σταυροβούνι. Ὄχι ὅμως γιὰ πολύ. Γιατὶ ἡ θεία Πρόνοια ὁδήγησε καὶ τὰ δυὸ ἀδέλφια στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἐκεῖ κάτω ἀπὸ τὴ στοργικὴ προστασία τοῦ π. Τιμοθέου Θέμελη, ἀρχικὰ ὡς Ἀρχιμανδρίτη καὶ μετέπειτα ὡς Πατριάρχη, διέμεναν ὡς δόκιμοι μοναχοὶ στὴν Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότητα καὶ γράφτηκαν στὸ Γυμνάσιο τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς. Ἐκεῖ συνέχισαν μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο τὸ πνευματικό τους πρόγραμμα. Μὲ ἦθος ἄριστο πάντα καὶ μὲ οἰκοδομητικὲς συζητήσεις μὲ τοὺς συμμαθητές τους. Ὅταν εἶχαν δύσκολες ἐξετάσεις στὰ μαθήματα, πήγαιναν τὰ δυὸ ἀδέλφια στὶς 6 τὸ πρωὶ στὸ κοντινὸ Μετόχι τῆς Παναγίας στὴ Γεθσημανῆ γιὰ νὰ ψάλουν τὴν Παράκληση καὶ νὰ ἐνισχυθοῦν. Ἀπέφευγαν τὶς πολυλογίες καὶ διαχύσεις. Ἰδιαίτερα ὁ Σοφοκλῆς ἀπέφευγε τὶς τιμητικὲς ἐμφανίσεις. Σὲ ἀναμνηστικὲς μάλιστα φωτογραφίες ποὺ ὐποχρεωνόταν νὰ βγεῖ μὲ ἄλλους συμμαθητές του κρυβόταν πίσω ἀπὸ τοὺς ψηλούς. Πάντα ἦταν ὁ ἀθόρυβος, ὁ ταπεινός, ὁ ἁπλοῦς καὶ ὁ ἄκακος. Τὸ 1937 τὰ δύο ἀδέλφια ἔγιναν Μοναχοί. Ὁ Σοφοκλῆς ἐπῆρε τὸ ὄνομα Φιλούμενος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, τὸ ὄνομα Ἐλπίδιος. Τὸν ἴδιο χρόνο χειροτονήθηκαν Διάκονοι. Καὶ λίγο ἀργότερα στὴ νόμιμη ἡλικία χειροτονήθηκαν Ἱερεῖς. Τὸ 1945 οἱ δρόμοι τῶν δύο ἀδελφῶν διαφοροποιήθηκαν. Ὁ Ἐλπίδιος ἦρθε στὴν Ἀθήνα νὰ σπουδάσει Θεολογία. Πάντα ὅμως τὰ ἀδέλφια αὐτὰ ἦταν ψυχικὰ ἑνωμένα. Ὁ π. Φιλούμενος ἔταξε τὸν ἑαυτό του νὰ παραμείνει πιστὸς φύλακας τῶν ἱερῶν Προσκυνημάτων τῶν Ἁγίων Τόπων. Προχωροῦσε μὲ ἀπόλυτη καὶ χαρούμενη ὑπακοὴ σὲ ὅποια θέση ἔκρινε γι᾿ αὐτὸν τὸ Πατριαρχεῖο. Ὑπῆρξε διευθυντὴς τοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς. Στὴ συνέχεια ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων καὶ φύλακας τοῦ Προσκυνήματος τῆς Βηθλεέμ. Ἀργότερα Τυπικάριος τοῦ Μοναστηριακοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ τῆς Ἁγίας Ἑλένης. Διετέλεσε ἡγούμενος τῶν Προσκυνημάτων τῆς Τιβεριάδος μὲ ἕδρα τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Διακόνησε ἐπίσης στὴν Ἰόππη καὶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Προφήτου Ἠλιοῦ ἔξω ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. Θαυμαστὴ ποιμαντικὴ δράση ἀνέπτυξε στὴ Ραμάλλα, προάστιο τῶν Ἱεροσολύμων. Καὶ ἐπειδὴ γνώριζε καλὰ τὰ ἀραβικά, στήριξε πολὺ τοὺς ἐκεῖ ἀραβόφωνους Ὀρθόδοξους. Ἐπιπλέον ἀπέκτησε φήμη ἐξαίρετου Ἐξομολόγου καὶ στοργικοῦ Πατέρα. Θὰ συνεχίσουμε ὅμως καὶ στὸ ἑπόμενο ἄρθρο μας γιὰ νὰ θαυμάσουμε τὸν χαρακτήρα τῆς διακονίας καὶ τὸ σεπτὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου.ΟΣΩΤΗΡ2209

ΕΔΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ https://antonisparas.blogspot.com/2022/12/1913-1979-29.html