ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

 Ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων εἶναι φῶς. Εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁδηγὸς ζωῆς γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς. Πολλὰ πράγματα θαυμάζουμε στὴν ὑπερθαύμαστη ζωή τους.

Πολλοὶ ἐκπλήσσονται ἀπὸ τὰ θαύματά τους. Ἄλλοι μένουν ἐκστατικοὶ ἀπὸ τὴν ἀγωνιστικότητά τους, τὴν ἄσκησή τους, τὴν χωρὶς ὅρια ἀγάπη τους. Ὅλοι πάντως δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ γεμίζουμε μὲ θαυμασμὸ παρατηρώντας τὴν ἀκούραστη διάθεσή τους νὰ δοξολογοῦν τὸν Θεὸ σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις τῆς ζωῆς τους. Ἀκόμη κι ὅταν περιέρχονταν σὲ φοβερὲς δυσκολίες, περιέπιπταν σὲ πιεστικοὺς πειρασμοὺς ἢ ἀντιμετώπιζαν βαρύτατες δοκιμασίες, ἡ ψυχή τους ξεχείλιζε ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ ξεσποῦσαν σὲ δοξολογία πρὸς τὸν Δημιουργό μας. Πῶς τὸ κατόρθωναν αὐτό; Ποιὸ ἦταν τὸ μυστικό τους; Ἀπάντηση στὸ καίριο αὐτὸ ἐρώτημα δίνει ὁ Ψαλμωδὸς στὸν 7ο στίχο τοῦ 118ου Ψαλμοῦ. Τί λέει; «Ἐξομολογήσομαί σοι ἐν εὐθύτητι καρδίας ἐν τῷ μεμαθηκέναι με τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου»· τότε θὰ Σὲ δοξολογῶ, Κύριε, μὲ εἰλικρίνεια μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου, ὅταν θὰ ἔχω μάθει τὴ δύναμη τῶν ἐντολῶν Σου, μὲ τὶς ὁποῖες θὰ κρίνεις μὲ δικαιοσύνη τὸν κόσμο. «Κρίματα» ὀνομάζει ὁ Ψαλμωδὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, διότι μὲ αὐτὲς θὰ κρίνει τὸν κόσμο. Καὶ δὲν λέει ἁπλῶς «κρίματα» ἀλλὰ «κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου», διότι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι κατεξοχὴν δίκαιη κρίση, ἀνάλογη πρὸς τὸν βαθμὸ τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του. Νά λοιπὸν τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τῶν Ἁγίων, αὐτὸ ποὺ τοὺς παρακινοῦσε σὲ δοξολογία τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις: Γνώριζαν, μελετοῦσαν εἰς βάθος τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐφαρμογὴ ἢ ὄχι τῶν ὁποίων ἐπιφέρει τὶς δίκαιες κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ μελέτη τοὺς ὁδηγοῦσε σὲ ἐπίγνωση τῶν θαυμαστῶν μεθόδων τοῦ Θεοῦ, μὲ τὶς ὁποῖες Ἐκεῖνος ἐργάζεται τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Κατανοοῦσαν τότε ὅτι ὅλες οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς, ὅλες οἱ καταστάσεις, ὅλα τὰ γεγονότα ἐντάσσονται μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου· ὅλα ἀποτελοῦν ἐκδηλώσεις τῶν δίκαιων κρίσεών Του, τῶν κρίσεων ποὺ ἐπέρχονται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐφαρμογῆς ἢ τῆς παραβάσεως τῶν ἐντολῶν Του. Ἀπὸ τὴ μελέτη ἔφταναν οἱ Ἅγιοι στὴν κατανόηση. Ἡ κατανόηση τοὺς ὁδηγοῦσε στὸν θαυμασμό. Καὶ ὁ θαυμασμὸς γεννοῦσε μέσα τους κύματα δοξολογίας τοῦ Δημιουργοῦ. Γιὰ τοὺς Ἁγίους δὲν ὑπάρχουν καλὲς καὶ κακὲς καταστάσεις, εὐχάριστα καὶ δυσάρεστα γεγονότα. Ἀσφαλῶς καὶ πονοῦσαν καὶ λυπόντουσαν στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἡ ἐπίγνωση ὅμως ὅτι αὐτὲς ἀποτελοῦν «κρίματα τῆς δικαιοσύνης» τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἔκανε νὰ δέχονται τὰ πάντα μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ νὰ Τὸν δοξάζουν «ἐν εὐθύτητι καρδίας», μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔφτανε νὰ λέει: «Εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς, ἐν στενοχωρίαις ὑπὲρ Χριστοῦ»· εὐφραίνομαι στὶς ἀσθένειες, στοὺς χλευασμούς, στὶς ἀνάγκες, στοὺς διωγμούς, στὶς στενοχώριες, ὅταν τὰ ὑποφέρω αὐτὰ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ (Β΄ Κορ. ιβ΄ [12] 10)! Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος αὐτὸ εἶχε ὡς ἀπαράβατο κανόνα στὴ ζωή του. Σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις, σὲ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, σὲ κάθε γεγονός, εὐχάριστο ἢ δυσάρεστο, μιὰ φράση ἔβγαινε ἀπὸ τὰ χείλη του: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»· ἂς εἶναι δοξασμένος ὁ Θεὸς γιὰ ὅλα! Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἔφτασαν σ᾿ αὐτὸ τὸ ὕψος, ἐπειδὴ μελετοῦσαν εἰς βάθος τὰ «κρίματα», τὶς δίκαιες κρίσεις τοῦ Θεοῦ, ἀποτέλεσμα τῆς τηρήσεως ἢ μὴ τῶν ἐντολῶν Του. Μελέτη… κατανόηση… θαυμασμός. Κι ἔπειτα ἡ μεγάλη ἔκρηξη. Ἔκρηξη δοξολογίας «ἐν εὐθύτητι καρδίας». Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος τῶν Ἁγίων. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος ὅλων τῶν πιστῶν, ὁ δρόμος μας! OΣΩΤΗΡ2213