Η ΕΚΤΗ ΕΝΤΟΛΗ

 ,,Οὐ μοιχεύσεις» (Ἐξ. κ΄ 13). Δὲν θὰ μοιχεύσεις. Δὲν θὰ ἔχεις σχέσεις ἁμαρτωλὲς καὶ ἔνοχες. Ἡ ἕκτη ἐντολὴ τοῦ Δεκαλόγου καθορίζει νὰ τιμοῦμε τὴν οἰκογένειά μας καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ πλησίον μας καὶ νὰ μὴν παραβαίνουν τὰ ἀνδρόγυνα τὴ συζυγικὴ πίστη τους. Τὸ ρῆμα «μοιχεύω», ἂν ἐξηγηθεῖ κατὰ γράμμα, σημαίνει ἐπιβουλεύομαι τὴν τιμὴ τῆς παντρεμένης γυναίκας. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἑρμήνευαν σωστὰ οἱ γραμματεῖς, ποὺ περιόριζαν τὴν ἐντολὴ αὐτὴ μόνο στὸ ἁμάρτημα μὲ παντρεμένη γυναίκα. Καὶ ἐλεύθερη ἂν εἶναι ἡ γυναίκα, πάλι αὐτὸς ποὺ ἁμαρτάνει μαζί της γίνεται μοιχός. Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ γίνονται μοιχαλίδες. Σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἕκτης ἐντολῆς καὶ ὅλης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μοιχὸς δὲν γίνεται μόνο ὁ ἔγγαμος ἄνδρας ἢ ἡ ἔγγαμη γυναίκα, ἀλλὰ ὁποιοσδήποτε φθάνει στὴ διάπραξη τῆς μοιχείας. Κι ὄχι μόνο αὐτὸς ποὺ μοιχεύει, ἀλλὰ κι αὐτὸς ποὺ κυριεύεται ἀπὸ τὴν κακὴ ἐπιθυμία καὶ ἁμαρτάνει μὲ τὴν πρόθεση καὶ τὴ διάθεσή του. Ὁ Κύριος στὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία» Του συμπληρώνει τὴν ἕκτη ἐντολὴ λέγοντας: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναίκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. ε΄ 2728). Ἀκούσατε ὅτι εἶπε ὁ Θεὸς στοὺς προγόνους μας: Δὲν θὰ μοιχεύσεις. Ἀλλὰ ἐγὼ σᾶς λέω ὅτι καθένας ποὺ βλέπει ὁποιαδήποτε γυναίκα καὶ ἐπιθυμήσει νὰ ἁμαρτήσει μαζί της, ἤδη μὲ τὴν ἐμπαθὴ αὐτὴ ματιὰ μοίχευσε καὶ ἁμάρτησε μὲ τὴν πρόθεση καὶ τὴν προαίρεσή του. Διακρίνουμε στοὺς λόγους Του ὅτι χτυπάει τὸ κακὸ στὴ ρίζα του, ποὺ εἶναι ἡ αἰσχρὴ ἐπιθυμία. Ἐπίσης, προσθέτει, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ θὰ χωρίσει τὴ νόμιμη σύζυγό του χωρὶς νὰ ὑπάρχει αἰτία μοιχείας καὶ παντρευθεῖ ἄλλην, γίνεται μοιχός (Ματθ. ε΄ 32). Στὴν Ἁγία Γραφὴ προβάλλονται ἡ ἁγνότητα, ἡ καθαρότητα, ἡ παρθενία, ἀλλὰ καὶ ὁ τίμιος γάμος, ποὺ εἶναι εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεό: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. ιγ΄ 4). «Ἡ οἰκογένεια εἶναι θεσμὸς ἱερός, ἅγιος, θεοσύστατος καὶ ὑπηρετεῖ μεγάλους σκοπούς. Ὁ ἅγιος Θεὸς ἵδρυσε τὴν πρώτη οἰκογένεια. Ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ εἰδικὴ δημιουργικὴ ἐνέργεια καὶ εἶπε: Δὲν εἶναι καλὸ νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος του. «Ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν» (Γεν. β΄ 18). Σὰν πρῶτος νυμφαγωγὸς τοποθέτησε στὸ πλευρὸ τοῦ πρώτου ἄνδρα, τοῦ Ἀδάμ, τὴν πρώτη γυναίκα, τὴν Εὔα: «Ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν Ἀδάμ» (Γεν. β΄ 22). Τόποθέτησε μία γυναίκα στὸ πλευρὸ ἑνὸς ἄνδρα, εὐλόγησε τὸν γάμο τους στὸν κῆπο τῆς Ἐδὲμ καὶ τοὺς εὐχήθηκε νὰ αὐξάνονται καὶ νὰ πληθύνονται: «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γεν. α΄ 28). Στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ ἱερὸς θεσμὸς τοῦ γάμου ἀναβιβάζεται σὲ Μυστήριο μεγάλης σημασίας: «Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν» (Ἐφ. ε΄ 32). Αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ χριστιανικὴ οἰκογένεια μὲ τὴ μοιχεία οὐσιαστικὰ διαλύεται. Κι ὄχι μόνο ἡ οἰκογένεια διαλύεται, ἀλλὰ καὶ ἡ κοινωνία, διότι ἡ οἰκογένεια εἶναι τὸ ζωτικὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας. Ἂν διαλυθοῦν οἱ οἰκογένειες, διαλύεται καὶ ἡ κοινωνία. Μὲ τὸ βδελυκτὸ ἁμάρτημα τῆς μοιχείας πρωτίστως προσβάλλεται ἡ τιμὴ τῶν συνανθρώπων μας. Ἐπίσης προσβάλλεται ἡ τιμὴ καὶ τὸ κύρος τῆς οἰκογένειας. Ἀλλὰ κυρίως προσβάλλεται ὁ ἅγιος Θεός, ποὺ εἶναι ὁ φυσικὸς Νομοθέτης τοῦ Γάμου καὶ τὸν θέσπισε γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τριπλὸ σκοπό: α) Τὴν ἕνωση δύο προσώπων μὲ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου στὴν ἱερὴ ἀτμόσφαιρα τῆς συζυγίας, γιὰ νὰ γίνουν μία ψυχή, μία καρδιά, ἕνα σῶμα, ἕνα φρόνημα καὶ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἀμοιβαία ἀγάπη, τὴν ἀλληλοβοήθεια καὶ τὴν ἠθικὴ τελείωσή τους. β) Τὴ διαιώνιση τοῦ εἴδους. γ) Τὴ λειτουργία τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας ὡς «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησίας», ποὺ θὰ ἑτοιμάζει Ἁγίους γιὰ τὸν Παράδεισο. Ἡ μοιχεία ὡς διαλυτικὸ τῆς οἰκογένειας θανάσιμο ἁμάρτημα ἔρχεται νὰ χωρίσει τὰ ἀνδρόγυνα καὶ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν αἰώνια ἀποκοπή του ἀπὸ τὸν Θεό: «μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι... οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. ς΄ 9­10). Τὸ ἁμάρτημα τῆς μοιχείας τιμωρεῖται αὐστηρὰ ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ παλαιὸς νόμος τιμωροῦσε τὴ μοιχεία μὲ λιθοβολισμό (βλ. Δευτ. κβ΄ 22­24, Λευϊτ. κ΄ 10 καὶ Ἰεζ. ις΄ 37­40). Ἐπίσης καταδικάζεται καὶ ἀπὸ τὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι πολὺ λυπηρὸ τὸ ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια ψηφίσθηκαν ὁ ἕνας κατόπιν τοῦ ἄλλου πλεῖστοι ὅσοι ἀντιευαγγελικοὶ νόμοι, ὅπως ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας, ὁ πολιτικὸς γάμος, τὸ «σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης», ἡ ἐπέκτασή του καὶ στοὺς ὁμοφυλόφιλους, καὶ ἄλλοι παραπλήσιοι νόμοι. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ νόμοι ψηφίσθηκαν, γιὰ νὰ ἁμαρτάνουν ἀσύστολα οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ μὴ διώκονται ποινικά. Ἀλλὰ ὅσους ἀντιευαγγελικοὺς νόμους καὶ ἂν ψηφίζουν στὴν ἀποστατημένη κοινωνία μας οἱ Κυβερνήσεις τῶν Κρατῶν, ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ παύσει νὰ ἔχει ἀκατάλυτο κύρος καὶ ἰσχύ. Δὲν θὰ παύσει νὰ μᾶς καλεῖ σὲ μετάνοια, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε «ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» καὶ νὰ ὑπακοῦμε στὴν αἰώνια ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴ Χάρι καὶ τὴν εὐλογία Του.ΟΣΩΤΗΡ2217