'' ΑΚΟΥΣΕ, ΛΑΕ ΜΟΥ ''!

 

Ξάφνου ἡ Ἱστορία σταμάτησε. Ἦταν ὁ Τρίτος Πόλεμος; Ἦταν σεισμὸς τεκτονικὸς σ᾿ ὅλη τὴ γῆ; Ὄχι! Τότε ποιὸς γίγαντας, τιτάνας ὀρθώθηκε μπροστά της κι ἀνέκοψε τὸν βιαστικὸ βηματισμό της; Οὔτε τιτάνας οὔτε γίγαντας. Ἕνας ἰὸς ἀόρατος, κάτι ἑκατομμυριοστὰ τοῦ χιλιοστοῦ στὸ μέγεθος. Αὐτὸς πετάχθηκε ἀπότομα καὶ τράβηξε χειρόφρενο στὴν ξέφρενη πορεία τοῦ κόσμου. Ἔκλεισε ἐργοστάσια, σχολεῖα κι ἐκκλησιές, πάγωσε τὸ ἐμπόριο, ἀκινητοποίησε ἀεροπλάνα, τρόμαξε ἀγορές, φυλάκισε παιδιὰ καὶ μεγάλους μέσα σὲ σπίτια ἀσφυκτικά. Τώρα ἀπὸ τὰ στήθη τῶν πιστῶν μὲ πόνο ἕνα ἐρώτημα ἀνεβαίνει. Σκίζει τὰ σύννεφα, προσπερνάει τ᾿ ἄστρα, χτυπάει τὶς πύλες τ᾿ οὐρανοῦ, κρίνει τὸν Κριτὴ τοῦ κόσμου: –Γιατί μᾶς τό ᾿κανες αὐτό; Ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησιές μας, οἱ δικές Σου ἐκκλησιές. Χάσαμε τῆς ζωῆς μας τὸν ρυθμό, χαθήκαμε στὸ πουθενά. Σαρακοστή, Μεγάλη Ἑβδομάδα, Πάσχα... Γιατί; –Ἄκουσε, λαέ μου! Ἡ φωνή Του αὐστηρὴ καὶ γλυκιά, ἐλεγκτικὴ καὶ εὔσπλαχνη. Τὸ βλέμμα Του «ἐτάζει νεφροὺς καὶ καρδίας», εἰσδύει στὰ βάθη τῶν καρδιῶν, ἐξετάζει μυστικοὺς λογισμούς, ἀπόκρυφες σκέψεις, ἐπιθυμίες σκοτεινές. Τὰ λόγια Του εὐθύβολα ἀναμοχλεύουν τὶς καρδιές: –Ἄκουσε, λαέ μου! Ὅταν μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα τῶν Προφητῶν, λιγότερο ἀπειλοῦσε τοὺς λαοὺς τοὺς εἰδωλολατρικούς, περισσότερο παι­δαγωγοῦσε αὐστηρὰ τὸν ἐκλεκτὸ λαό Του, τὸν Ἰσραήλ. Μὲ πόσο πόνο! «Ἄκουε οὐρανὲ καὶ ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν. ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν»· ἄκου, οὐρανέ, καὶ βάλε τα στὰ αὐτιά σου, γῆ, διότι ὁ Κύριος μίλησε: Υἱοὺς γέννησα καὶ ἀνύψωσα, αὐτοὶ ὅμως μὲ περιφρόνησαν. Τὸ βόδι γνωρίζει τὸν ἰδιοκτήτη του καὶ ὁ ὄνος ξέρει τὴ φάτνη τοῦ κυρίου του· ὁ Ἰσραὴλ ὅμως δὲν μὲ γνωρίζει, καὶ ὁ λαός μου δὲν μὲ καταλαβαίνει (Ἡσ. α΄ 2­3). Κι ἔπειτα περιγράφει τοῦ λαοῦ Του τὴ φριχτὴ λέπρα: «οὔτε τραῦμα οὔτε μώλωψ οὔτε πληγὴ φλεγμαίνουσα»· δὲν ὑπάρχει ἕνα μόνο τραῦμα, οὔτε ἕνα μόνο πρήξιμο ἢ πληγὴ ἐρεθισμένη. Ὅλο τὸ σῶμα εἶναι μιὰ πληγή, «ἀπὸ ποδῶν ἕως κεφαλῆς» (Ἡσ. α΄ 6). Σόδομα καὶ Γόμορρα γίνατε! «Ἀκούσατε λόγον Κυρίου, ἄρχοντες Σοδόμων· προσέχετε νόμον Θεοῦ, λαὸς Γομόρρας». Δὲν θέλω τὶς θυσίες σας, σιχαίνομαι τὸ θυμίαμά σας. Τὶς γιορτές σας καὶ τὰ πανηγύρια σας δὲν τὰ ἀνέχομαι, τοὺς ἑορτασμούς σας τοὺς μισεῖ ἡ ψυχή μου. Ὅταν προσεύχεσθε, στρέφω ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό μου, κι ἂν αὐξήσετε τὶς προσευχές σας, δὲν θὰ τὶς ἀκούσω, διότι τὰ χέρια σας εἶναι γεμάτα αἷμα· «αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις» (Ἡσ. α΄ 10­15). Ὦ Κύριε! Πῶς γίναμε ἔτσι; Βουτηγμένα στὸ αἷμα τὰ χέρια μας. Τρέχει ποτάμι στοὺς ὑπονόμους τῶν κρατικῶν μαιευτηρίων καὶ τῶν ἰδιωτικῶν ἐκτρωτικῶν κλι νικῶν, μολύνει τὴ θάλασσα, φαρμακώνει τὰ ἄδολα ψάρια. Οἱ ἄρχοντές μας ποδοπατοῦν τοὺς νόμους Σου, ἀλλὰ ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νὰ τοὺς θαυμάζουμε. Ψηφίζουν νόμους σατανικοὺς καὶ τοὺς δεχόμαστε. Κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ποῦ βρισκόμαστε, Κύριε; Ἂν ρίξεις μιὰ ματιὰ στὰ σπίτια μας, θὰ φρίξεις. Ὀχετοὶ ξεχύνονται ἀπὸ τὶς ὀθόνες τῆς κολάσεως. Ἐλάχιστα εἰκονοστάσια θὰ βρεῖς. Αὐτὲς εἶναι σήμερα τὸ «εἰκονοστάσι» μας. Ἢ κάποιο καντηλάκι πάνω στὸ ψυγεῖο... Τὰ ἄλμπουμ τῶν φωτογραφιῶν μας μὴν τὰ ἀνοίξεις... Κι ἂν πεῖς πὼς κοιτᾶς μέσα μας, στὰ βάθη τῶν καρδιῶν μας... Λυπήσου μας, Κύριε! –Ἄκουσε, λαέ μου! Ἀκοῦστε με σεῖς οἱ πιστοί μου! «Λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε»· μετανοῆστε, καθαρίστε βαθιὰ τὶς ψυχές σας. Ἂν θέλετε καὶ μὲ ἀκούσετε, θὰ εὐτυχήσετε. Ἂν δὲν θελήσετε νὰ μὲ ἀκούσετε, θὰ σᾶς φάει τὸ μαχαίρι – ἢ ἕνας ἀόρατος κορωνοϊός· «τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα» (Ἡσ. α΄ 16, 19­20)! ΟΣΩΤΗΡ2220