Ὁ π. Ἀνδρέας, ὁ σεμνὸς καὶ εὐλαβὴς κληρικός, γιὰ τὴν οἰκογένεια τοῦ Σταμάτη καὶ τῆς Κυριακῆς μὲ τὰ τέσσερα παιδιά, εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ ἐφημέριος τῆς ἐνορίας τους. Εἶναι ὁ πατέρας τοῦ Σταμάτη καὶ ἀγαπημένος παπποὺς τῶν παιδιῶν. Ἀλήθεια, πόσο εὐλογημένα αὐτὰ τὰ παιδιὰ ποὺ μεγάλωσαν κοντὰ στὸ τιμημένο ράσο! Ἡ συχνὴ ἐπικοινωνία τους μὲ τὸν παπποὺ καὶ ἡ συναναστροφὴ μαζί του τὰ βοήθησε νὰ νιώθουν οἰκεῖο τὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας, νὰ πλησιάζουν μὲ ἐμπιστοσύνη τοὺς ἱερεῖς, ἀλλὰ καὶ νὰ φέρονται μὲ τὸν ἀνάλογο σεβασμό. «Εὐλογεῖτε»! ψελλίζει ὁ μικρὸς Παναγιώτης καὶ τρέχει πρῶτος νὰ φιλήσει τὸ χέρι τοῦ παπποῦ, ἐνῶ ἀκολουθοῦν καὶ τὰ ἄλλα ἀδελφάκια του. Πόση χαρὰ ἔχουν ὅταν ἔρχεται ὁ π. Ἀνδρέας! Τρέχουν νὰ τοῦ ἀνοίξουν τὴν πόρτα καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του, κι ἔπειτα δὲν φεύγουν ἀπὸ κοντά του. Τὰ μικρότερα χαϊδεύουν τὰ ράσα καὶ τὰ γένια του παρατηρώντας τα μὲ περιέργεια, ἐνῶ τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ ἀρχίζουν τὶς ἀπορίες. Κι ὁ π. Ἀνδρέας, σὰν τὸν καλὸ βοσκὸ ποὺ συγκεντρώνει τὰ πρόβατα κοντά του, βρίσκει εὐκαιρία νὰ τοὺς διηγηθεῖ ἱστορίες, νὰ τοὺς μάθει ὕμνους γιὰ νὰ ψάλλουν μαζί, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ἐξηγήσει πολλὰ πράγματα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ βλέπουν στὴν ἐκκλησία: τί εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο, γιατί ἀνάβουμε κεριὰ καὶ θυμιατό, πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ κοινωνοῦμε ἀλλὰ καὶ νὰ παίρνουμε τὸ Ἀντίδωρο μὲ προσοχὴ καὶ εὐλάβεια καὶ ἄλλα πολλά. Εὐτυχῶς μένει κοντὰ στὰ ἐγγόνια του ὁ π. Ἀνδρέας καὶ τὸν βλέπουν συχνά. Ἄλλωστε κάθε Κυριακὴ ὅλη ἡ οἰκογένεια ἐκκλησιάζεται στὴν ἐνορία του. Μάλιστα ὁ μεγαλύτερος ἐγγονός, μαθητὴς τῆς Α΄ Δημοτικοῦ, ξεκίνησε τώρα νὰ πηγαίνει μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του διακονοῦν τὸν ἱερέα. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ὅμως κάτι ἄλλαξε. Ὁ παπποὺς σταμάτησε νὰ ἐπισκέπτεται τὸ σπίτι. Καὶ στὴν ἐκκλησία ἄλλος ἱερέας ἐρχόταν.
–Πατέρα, ποῦ εἶναι ὁ παππούς;... ρώτησε ὁ Νεκτάριος.
–Εἶναι ἄρρωστος καὶ τώρα βρίσκεται στὸ Νοσοκομεῖο.
–Καὶ γιατί δὲν ἔρχεται στὸ σπίτι; Ἐμεῖς ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι, μένουμε μέσα στὸ σπίτι.
Τί νὰ ἐξηγήσει ὁ πατέρας στὸν Νεκτάριο;... Ὁ παππούς, ἂν καὶ δὲν εἶναι μεγάλος στὴν ἡλικία, ἔχει κάτι σοβαρό. Οἱ ἰατροὶ διέγνωσαν κακοήθη ὄγκο ποὺ ἔβλαψε ζωτικὰ ὄργανα καὶ ἔκανε τὴν κατάσταση μὴ ἀναστρέψιμη. Γιὰ ἀρκετοὺς μῆνες ὁ π. Ἀνδρέας βρισκόταν μεταξὺ τοῦ Νοσοκομείου καὶ τῆς οἰκίας του. Ταλαιπωρήθηκε, ἀλλὰ ἔκανε πολλὴ ὑπομονή. Ὁ γιός του Σταμάτης καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του τοῦ συμπαραστάθηκαν μὲ τρόπο ὑποδειγματικό. Δυστυχῶς ὅμως τὰ ἰσχυρὰ φάρμακα καὶ οἱ εἰδικὲς θεραπεῖες δὲν στάθηκαν ἱκανὰ νὰ ἀποκαταστήσουν τὴν ὑγεία του. Ὁ π. Ἀνδρέας πρὶν κλείσει τὰ 60 του χρόνια, ἔφυγε γιὰ τὸν οὐρανό. Στὴν ἐξόδιο Ἀκολουθία τὸ κλίμα ἦταν βαρύ. Ἦταν σὲ ὅλους ἀγαπητὸς ὁ π. Ἀνδρέας καὶ κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ πιστέψει ὅτι πλέον δὲν θὰ τὸν εἶχαν κοντά τους. Παράλληλα ὅμως ὅλοι εἶχαν τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ ταπεινὸς αὐτὸς λευΐτης, μὲ τὴν ἁπλὴ καὶ καθαρὴ ψυχή του, ἤδη βρισκόταν πλησίον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, λειτουργὸς πλέον στὸ ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο. Τὸ βράδυ στὸ σπίτι ὁ Σταμάτης καὶ ἡ Κυριακὴ ἦταν σοβαροὶ καὶ λιγομίλητοι. Τὰ παιδιὰ τοὺς κοιτοῦσαν μὲ ἀμηχανία. Κάποια στιγμὴ ὁ Νεκτάριος ἄκουσε τὸν πατέρα του νὰ μιλᾶ γιὰ τὸν παπποὺ καὶ εἶδε τὴ μητέρα νὰ δακρύζει.
–Μαμά, ποῦ εἶναι τώρα ὁ παππούς;...
–Στὸν οὐρανό, Νεκτάριε, κοντὰ στὸν Χριστό!
–Καὶ τότε γιατί κλαῖς;... Εἶναι καλύτερα ἐκεῖ, μαζὶ μὲ τὸν Χριστό! Ἔτσι δὲν εἶναι;...
–Ναί, καλό μου παιδί, ἔτσι εἶναι,... εἶπε ἡ μητέρα κι ἀγκάλιασε τὸ μικρὸ νήπιο προσπαθώντας νὰ κρύψει τὰ δάκρυά της. Ἤδη τὰ λόγια του μικροῦ εἶχαν ἀγγίξει τὴν καρδιά της σὰν βάλσαμο. «Πράγματι, εἶναι καλύτερα!...», μονολόγησε.
Τὰ παιδιά, ἐπειδὴ ἔχουν ἀθώα καὶ καθαρὴ καρδιά, βλέπουν τὰ πράγματα πιὸ ἁπλὰ καὶ πιὸ καθαρά. Συμβαίνει λοιπὸν πολλὲς φορὲς νὰ ἐκφράζουν μὲ ἁπλότητα σπουδαῖες ἀλήθειες καὶ νὰ μᾶς ἐπισημαίνουν πράγματα ποὺ ἴσως γνωρίζουμε, ἀλλὰ τὰ ξεχνοῦμε ἢ δὲν τοὺς δίνουμε σημασία. Στὸ συγκεκριμένο παράδειγμα, ἡ ἁπλὴ παιδικὴ πίστη τοῦ Νεκτάριου τοῦ ἔδινε τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ εὐλαβὴς ἱερέας παππούς του εἶχε ἤδη λάβει τὴ θέση του κοντὰ στὸν Χριστὸ ποὺ ὑπηρέτησε. Γι’ αὐτό, ὅταν ἡ εὐαίσθητη καρδιὰ τοῦ μικροῦ νηπίου ἔνιωσε τὸν πόνο τῶν γονέων, αὐθόρμητα κινήθηκε γιὰ νὰ ἐκφράσει αὐτὸ ποὺ ἔβλεπε μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως: τὸν ἱερέα παπποὺ μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπολαμβάνει τὴ δόξα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὴν κοινωνία τῶν Ἁγίων. Κι αὐτὸ εἶναι ὅ,τι καλύτερο μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει κάθε ἄνθρωπος. Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴν παρηγορηθοῦν οἱ γονεῖς του μὲ τὸν ἁπλὸ ἀλλὰ βιωματικό του λόγο ὅτι «εἶναι καλύτερα μὲ τὸν Χριστό!»... Αὐτὴ ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ποὺ μᾶς δίνει ἀληθινὴ ἐλπίδα καὶ παρηγοριά. Ἀκόμη καὶ στὴ μεγαλύτερη δοκιμασία, ὅπως εἶναι ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων. Ὅταν μάλιστα μιλοῦμε γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἀγάπησαν τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο κι ἔζησαν μὲ τιμιότητα καὶ δικαιοσύνη, ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ψυχή τους ἀναπαύεται μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς δικαίους, «ἐν κόλποις Ἀβραάμ», στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀνακουφίζει τὸν πόνο μας καὶ μαλακώνει τὶς καρδιές μας. Ἂς φροντίσουμε λοιπὸν νὰ μεταδώσουμε στὰ παιδιά μας τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἂς τὰ ὁδηγήσουμε ἀπὸ μικρὰ στὴν Ἐκκλησία, ὅπου μποροῦν νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τὴ Χάρι τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καὶ τὴ συντροφιὰ τῶν Ἁγίων. Τὰ παιδιὰ ὠφελοῦνται πολὺ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγωγὴ καὶ στὴ συνέχεια γίνονται τὰ ἴδια πηγὴ μεγάλης ὠφέλειας γιὰ ὅλο τὸ περιβάλλον τους, καθὼς ἀναμεταδίδουν τὶς ἐμπειρίες καὶ τὰ βιώματά τους. Καὶ ὅταν παρουσιάζονται εἰδικὲς περιστάσεις, ὅπως εἶναι ὁ θάνατος κάποιου γνωστοῦ καὶ ἀγαπημένου προσώπου, ἂς μιλοῦμε στὰ παιδιὰ ἁπλὰ καὶ ἀληθινὰ γιὰ τὴν πίστη στὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητος. Τὸ γεγονὸς ἑνὸς θανάτου σὲ μιὰ οἰκογένεια πρέπει νὰ γίνει ἀφορμὴ ὄχι νὰ βυθιστοῦμε σὲ ἀπαρηγόρητη θλίψη καὶ βαρὺ πένθος, ἀλλὰ νὰ ἀναλογισθοῦμε τὸν ἄλλον κόσμο ποὺ μᾶς περιμένει, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ὁποία ὅλοι πρέπει νὰ προετοιμαζόμαστε. Νὰ ἀξιωθοῦμε δηλαδὴ νὰ βρεθοῦμε ὅλοι ἐκεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Καὶ μαζί Του – τὸ γνωρίζουν αὐτὸ τὰ παιδιά – εἶναι ἀσφαλῶς καλύτερα! ΟΣΩΤΗΡ2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου