1. Στὴν πόλη τῶν Φιλίππων τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων Παύλου καὶ Σίλα, εἶχε ἤδη ἀποδώσει καρποὺς στὴν ψυχὴ τῆς ἁγίας Λυδίας, ομως κάποια ἀπὸ τὶς ἑπόμενες ἡμέρες συναντᾶ ἕνα παράδοξο ἐμπόδιο: Μία νεαρὴ δούλη, ἡ ὁποία κατεχόταν ἀπὸ δαιμονικό, μαντικὸ πνεῦμα, ἀκολουθοῦσε τοὺς Ἀποστόλους κράζοντας ὅτι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ποὺ μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους, διάβολος, μέσῳ τῆς ταλαίπωρης ἐκείνης δούλης ὁμολογοῦσε μιὰ μεγάλη ἀλήθεια. Γιὰ ποιὸν ὅμως λόγο; Τί εἶχε νὰ κερδίσει; Πονηρὰ ἐνεργοῦσε. Ἤθελε νὰ ἀποσπάσει τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων καὶ κατόπιν νὰ τοὺς παρασύρει στὴν πλάνη. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος στράφηκε στὴ δούλη, καὶ ἐπικαλούμενος τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔδιωξε τὸ δαιμόνιο. Πόσο ὕπουλα, πράγματι, προσπάθησε ὁ διάβολος νὰ παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀπώλεια! Ἀντίστοιχες μεθόδους, ὅμως, χρησιμοποιεῖ καὶ στὶς μέρες μας, μὲ τὰ «μέντιουμ», τὶς χαρτορίχτρες, τοὺς μάγους, τοὺς ἀστρολόγους κι ὅσους «διαβάζουν» τὸ φλιτζάνι. Τὰ τελευταῖα μάλιστα χρόνια ἔχουν ἐμφανισθεῖ καὶ νέες μορφὲς πλάνης: ὁ διαλογισμός, ἡ γιόγκα, ὁ ἀποκρυφισμός, ἡ σαϊεντολογία καὶ ἄλλες, ποὺ ὑποτάσσουν τὸν ἄνθρωπο στὸν ἀρχηγὸ τοῦ ψεύδους διάβολο. Ἂς μένουμε τελείως ἀπόμακροι ἀπὸ τέτοιες δαιμονικὲς μεθόδους. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι ξεκάθαρος: «Οὐχ εὑρεθήσεται ἐν σοὶ μαντευόμενος μαντείαν, κληδονιζόμενος καὶ οἰωνιζόμενος· ἔστι γὰρ βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου πᾶς ποιῶν ταῦτα» (Δευτ. ιη΄ 10, 12). Δὲν πρέπει, δηλαδή, νὰ βρεθεῖ ἀνάμεσά σας ἄνθρωπος, ποὺ θὰ μαντεύει, ἢ θὰ καταφεύγει σὲ μάντεις, ἢ θὰ παρατηρεῖ διάφορα σημεῖα τῶν καιρῶν, ἢ θὰ προσ έχει τὸ πέταγμα τῶν ὀρνέων, γιὰ νὰ μαντεύει τὸ μέλλον. Καθένας ποὺ καταφεύγει σὲ αὐτὰ εἶναι βδελυκτὸς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.
2. Τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ποὺ εἶδαν τὴν πελατεία καὶ τὰ κέρδη τους νὰ χάνονται τώρα ποὺ ἡ δούλη τους ἦταν ἐλεύθερη ἀπὸ τὸ δαιμόνιο, συκοφάντησαν τοὺς Ἀποστόλους στοὺς ἄρχοντες τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι τοὺς συνέλαβαν, τοὺς ξέσκισαν τὰ ἐνδύματα, τοὺς χτύπησαν σκληρά, τοὺς ἔριξαν στὸ βαθύτερο κελλὶ τῆς φυλακῆς καὶ ἔδεσαν σφιχτὰ τὰ πόδια τους στὸ τιμωρητικὸ ὄργανο ποὺ λεγόταν ξύλο, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν καθόλου νὰ μετακινηθοῦν. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νύκτας ὅμως, τὴν ὥρα ποὺ οἱ ὑπόλοιποι δέσμιοι ἴσως βλασφημοῦσαν καὶ ἔβριζαν, ὁ Παῦλος κι ὁ Σίλας, παρὰ τὶς κακοπάθειες καὶ τοὺς πόνους τους, σὰν νὰ μὴν τοὺς εἶχε συμβεῖ τίποτε, ὑμνοῦσαν καὶ δοξολογοῦσαν τὸν Θεό. Ὅπως ἄλλοτε οἱ Τρεῖς Παῖδες μέσα στὸ καμίνι τοῦ πυρὸς ἔνιωθαν νὰ φυσᾶ δροσερὸς ἄνεμος καὶ μὲ ἕνα στόμα ὑμνοῦσαν καὶ εὐλογοῦσαν τὸν Κύριο. Τοὺς ἄκουγαν οἱ ὑπόλοιποι φυλακισμένοι νὰ ψάλλουν μὲ χαρὰ καὶ ἐκπλήσσονταν. Τοὺς ἄκουσε κι ὁ Θεὸς κι ἔκανε σεισμὸ μεγάλο, ὥστε νὰ σεισθοῦν τὰ θεμέλια τῆς φυλακῆς. Οἱ ἴδιοι ἦταν ἀκίνητοι, οἱ ὕμνοι τους ὅμως κινοῦσαν τὴ γῆ. Ἦταν δεμένοι, ἀλλὰ ἡ προσευχή τους ἔλυσε τὰ δεσμὰ ὅλων τῶν κρατουμένων. Θαυμάζουμε, ἀλήθεια, τὸ ἡρωικὸ φρόνημά τους, καὶ διδασκόμαστε νὰ δοξολογοῦμε τὸν Θεὸ ὄχι μόνο ὅταν τὰ πράγματα ἔρχονται εὐνοϊκὰ στὴ ζωή μας, ἀλλὰ καὶ μέσα στὸ καμίνι τῆς δοκιμασίας μας. Νὰ θυμόμαστε τότε τὸν Ὕψιστο, ὄχι μόνο γιὰ νὰ Τοῦ ζητήσουμε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ ὅ,τι ἐπιτρέπει γιὰ τὸ καλό μας.
3. Ὁ δεσμοφύλακας, νομίζοντας ὅτι δραπέτευσαν οἱ φυλακισμένοι καὶ ἔντρομος γιὰ τὶς συνέπειες ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ὑποστεῖ, ἀποπειράθηκε νὰ αὐτοκτονήσει. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως τὸν πρόλαβε καὶ τὸν βεβαίωσε ὅτι ὅλοι βρίσκονταν στὶς θέσεις τους. Ὁ φύλακας τότε συγκλονισμένος ἀπὸ ὅσα συνέβησαν, ἔπεσε στὰ πόδια τῶν Ἀποστόλων ἀναζητώντας τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του καὶ ἀφοῦ κατηχήθηκε στὴν πίστη μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του, βαπτίσθηκαν ὅλοι ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Ἀναγεννημένος πλέον, παρέθεσε τραπέζι στοὺς Ἀποστόλους Καὶ «ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ», προσθέτει τὸ ἱερὸ κείμενο. Δηλαδή, δοκίμασε μεγάλη χαρὰ μαζὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά του. Μεγάλη χαρὰ στὴν οἰκογένεια τοῦ δεσμοφύλακος! Ποιὰ ἦταν ἡ αἰτία τῆς χαρᾶς αὐτῆς; Ἀσφαλῶς ἡ εἴσοδός τους στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδὴ ὁ σύνδεσμος τῶν μελῶν της οικογενειας μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν χορηγὸ τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς. Αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ θὰ βασιλεύει σὲ κάθε οἰκογένεια, ὅταν κατοικεῖ σὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Παράδεισος γίνεται ὁ τόπος ὅπου κατοικεῖ ὁ Χριστός. Ὅταν στὰ μέλη της ὑπάρχει ἡ ζωντανὴ πίστη στὸ πρόσωπό Του καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματός Του, ἡ οἰκογένεια γίνεται λιμάνι εὐτυχίας, γίνεται κατ᾿ οἶκον Ἐκκλησία. Καὶ τὴ βαθιὰ κι ἀδιασάλευτη χαρά της, τίποτε δὲν θὰ μπορεῖ νὰ τὴ διώξει: οὔτε ἡ φτώχεια, οὔτε ἡ ἀσθένεια, οὔτε ἄλλα τυχὸν ἐμπόδια ποὺ θὰ παρουσιάζονται.ΟΣΩΤΗΡ2221
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου