«Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν... ἀκουέτω»

 

Στὸ τέλος ὁρισμένων Παραβολῶν ποὺ ὁ Κύριος ἀπηύθυνε πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, τόνιζε τὴ φράση «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω», ὅποιος ἔχει ἀνοιχτὰ τὰ πνευματικά του αὐτιὰ ν᾿ ἀκούει, ἂς ἀκούει. Ἀναρωτιέται κανείς: Τί ἄραγε νὰ σημαίνουν αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας; Ποιὸ βαθὺ νόημα κρύβουν; Ὅλοι καταλαβαίνουμε πὼς ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου ἀναφέρεται στὰ πνευματικὰ «ὦτα». Θέλει ὁ Κύριος νὰ ἐπιστήσει τὴν προσοχὴ τῶν ἀκροατῶν στὸ νὰ ἔχουν ἀνοιχτὰ πάντα τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς, δηλαδὴ τὰ πνευματικὰ αἰσθητήρια, γιὰ νὰ δέχονται τὴ φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ. Οἱ ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ μένουν στὶς ἐξωτερικὲς ἐντυπώσεις ποὺ δημιουργεῖ ὁ λόγος, οὔτε σὲ ἕναν ἐπιπόλαιο ἐνθουσιασμό. Ἀλλὰ νὰ δέχονται τὸν λόγο σὰν σπόρο μέσα στὴν ψυχή, νὰ πιάνει ρίζα, νὰ φυτρώνει καὶ νὰ καρποφορεῖ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ νὰ προκαλεῖ ἐνδιαφέρον, νὰ δημιουργεῖ πνευματικὲς ἀνησυχίες, προβληματισμοὺς γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Παρόμοια προτροπὴ ἀκούγεται καὶ στὴν Ἀποκάλυψη, ὅπου τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ συμβουλεύει: «Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς Ἐκκλησίαις» (Ἀποκ. β΄ 17). Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει πνευματικὸ ἐνδιαφέρον καὶ δὲν ἔχει κλειστὰ τὰ πνευματικά του αἰσθητήρια, ἂς ἀκούσει τί λέει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὶς Ἐκκλησίες. Διαπιστώνουμε κάποιες φορὲς πώς, ἐνῶ λειτουργοῦν τὰ αὐτιὰ τοῦ σώματος, ἡ ἀκοὴ τοῦ πνεύματος κωφεύει. Ὁ προφήτης Ἡσαΐας, φωτισμένος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ φανερώνει τὴν αἰτία ποὺ οἱ ἄνθρωποι χάνουν τὴν πνευματική τους ἀκοή. Λέγει χαρακτηριστικά: «Ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν» (Ἡσ. ς΄ 10). Χόνδρυνε καὶ σκληρύνθηκε ἡ καρδιὰ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς τους ἄκουσαν βαριά. Ὅταν ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου «παχύνεται», δηλαδὴ σκληραίνει, τὰ αὐτιὰ δὲν ἀκοῦν, παθαίνει πνευματικὴ βαρηκοΐα. Σκληραίνει ἡ καρδιὰ καὶ κωφεύουν τὰ αὐτιά. Ὁ ἀείμνηστος Παναγιώτης Τρεμπέλας σχολιάζοντας τὸν λόγο τοῦ Προφήτη σημειώνει: «Ἡ ἁμαρτία, ἀσθένεια τῆς ψυχῆς θανατηφόρος, προσβάλλει τὰ αἰσθητήρια αὐτῆς καθιστῶσα ταύτην τυφλὴν καὶ κωφήν. Ἐὰν ὁ Κύριος δὲν ἀνοίξει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς διανοίας καὶ δὲν θεραπεύσει τὴν κώφωσιν τῆς ψυχῆς ἵνα ἀκούσωμεν, πῶς θὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς αὐτόν;». Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλώνεται στὰ πάθη του, στὸν ἐγωισμό, στὴ φιληδονία, στὸν ἀτομισμὸ καὶ «ἀναπαύεται» στὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτί­ας, σκληρύνεται ἡ καρδιά του καὶ δὲν θέλει πλέον νὰ ἀκούσει λόγο Θεοῦ καὶ νὰ μετανοήσει. Βρίσκει προφάσεις, δικαιολογίες καὶ ἀδιαφορεῖ. Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας ποὺ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ ποικίλα τεχνολογικὰ μέσα μπορεῖ πολλὰ ν᾿ ἀκούει, παρατηρεῖται πνευματικὴ κώφωση καὶ ἀδιαφορία. Ἀντίθετα, ἡ «ἡσυχία» βοηθάει νὰ ἀκουστεῖ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Μέσα στὴν προσευχή, στὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου, στὴν περισυλλογὴ μποροῦμε νὰ ἀκούσουμε καὶ νὰ καταλάβουμε τὸ θεῖο θέλημα. Γιὰ νὰ ἀνοίξουν τὰ πνευματικὰ αὐτιά μας, χρειάζεται πνευματικὴ ἐργασία, καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου. Ἀπαραίτητη ἡ θέληση, ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη. Θέληση γιὰ νὰ ἐνεργοποιήσουμε τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας. Βάζουμε ἐμεῖς τὴ θέληση, καὶ Ἐκεῖνος στέλνει τὴ Χάρι Του. Ὅταν βλέπει καλὴ διάθεση, ἀνοίγει τὰ αὐτιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Χρειάζεται καὶ πίστη. Πίστη γιὰ νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν ἀφήσουμε νὰ καρποφορήσει στὶς καρδιές μας. Πίστη γιὰ νὰ μὴ λυγίζουμε στὶς ἐπιθέσεις τοῦ Πονηροῦ. Ἀπαιτεῖται ὅμως καὶ ἀγάπη. Ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία ἀνανεώνουμε τὴν ἐπιθυμία μας γιὰ κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ θὰ εἶναι ἡ κινητήρια δύναμή μας. Ἂς εἴμαστε σὲ ἐγρήγορση καὶ ἂς κρατοῦμε ἀνοιχτὰ τὰ πνευματικά μας αὐτιά, τῆς ψυχῆς τὴν ἀκοή. Νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ὑπακοῦμε στὶς θεῖες ἐντολές.ΟΣΩΤΗΡ2020