Εἶναι στιγμὲς ποὺ τὸ σπίτι τοῦ Γιάννη καὶ τῆς Ἐλευθερίας θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Καὶ εἶναι λογικό, διότι τὰ πέντε παιδιὰ ποὺ τοὺς χάρισε ὁ Θεὸς εἶναι ὅλα μικρὰ στὴν ἡλικία, ἀπὸ 2 ἕως 8 ἐτῶν, κι ἔτσι τὶς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας τὰ βλέπεις νὰ τρέχουν καὶ νὰ κυλιοῦνται στὸ πάτωμα, νὰ κυνηγιοῦνται καὶ νὰ παίζουν κρυφτό, νὰ τσακώνονται, ἀλλὰ καὶ νὰ συμφιλιώνονται. Εἶναι, στ’ ἀλήθεια, ζωηρά, καὶ μοιάζει σὰν νὰ γίνεται πόλεμος κάθε ἡμέρα! Πόλεμος μὲ ὅπλα τὰ παιχνίδια καὶ κάθε εἴδους ἀντικείμενα, ποὺ ἐκσφενδονίζονται ἐδῶ κι ἐκεῖ... Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ σκηνικὸ ξεχωρίζει ὁ μικρὸς Βασίλης, τὸ τρίτο παιδὶ στὴ σειρά. Ὁ Βασιλάκης δὲν ἑλκύεται ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιχνίδια πολέμου. Τοῦ ἀρέσει νὰ συγκεντρώνει τὰ ἀδέλφια του καὶ νὰ τοὺς μιλᾶ ὅπως τοὺς μιλᾶ ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας τους. Πολλὲς φορὲς παριστάνει ὅτι θυμιατίζει ἢ ὅτι κρατεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, φορώντας ἕνα μανδύα ἀντὶ ἱερατικῆς στολῆς. Τὸ πιὸ ἐντυπωσιακὸ ὅμως εἶναι ὅτι καὶ τὰ ἄλλα ἀδέλφια του ποὺ κρύβουν τόση ζωντάνια καὶ ἐνεργητικότητα, ἐκείνη τὴν ὥρα στέκονται μὲ προσοχὴ καὶ συμμετέχουν στὰ δρώμενα, λὲς καὶ εἶναι στὴν ἐκκλησία. Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ Βασίλης ἔχει ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα: Σέβεται καὶ θαυμάζει τοὺς ἱερεῖς καὶ παράλληλα χαίρεται νὰ προσκυνεῖ τὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ νὰ συμμετέχει στὴν ἐκκλησία σὲ κάθε ἱερὴ Ἀκολουθία. Ἂν καὶ εἶναι μόλις 4 ἐτῶν, τὸν χαρακτηρίζει ἡ ἱεροπρέπεια. Δὲν εἶναι τυχαῖα αὐτὴ ἡ στάση τοῦ μικροῦ Βασίλη. Οἱ γονεῖς του, ἄνθρωποι μὲ ὑγιεῖς ἀρχὲς καὶ βαθιὰ πίστη στὸν Θεό, ἀγωνίζονται νὰ μεταδώσουν στὰ παιδιὰ τους τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη στὸν Θεό. Τὰ ἔμαθαν ἀπὸ μικρὰ νὰ προσεύχονται καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται. Ὡστόσο ὁ Βασιλάκης τοὺς ξεπέρασε ὅλους. Καὶ αὐτὸ ἐκδηλώνεται σὲ διάφορες χαριτωμένες στιγμὲς τῆς καθημερινότητας, ὅπου ξαφνιάζει τοὺς γονεῖς του μὲ τὶς παρεμβάσεις καὶ τὶς πρωτοβουλίες του... Κάποια μέρα, ἐνῶ τὰ παιδιὰ ἔτρεχαν κι ἔπαιζαν πατώντας πάνω σὲ σκορπισμένα βιβλία καὶ παιχνίδια, ὁ Βασίλης τὰ σταμάτησε ἀπότομα:
–Ὄχι! Ὄχι κάτω αὐτό. Αὐτὸ εἶναι ἱερό!
Τὸ μάτι του εἶχε καρφωθεῖ σὲ μία πλαστικοποιημένη φωτοτυπία μὲ παιδικὲς προσευχές, τὴν ὁποία χρησιμοποιοῦσαν τὸ βράδυ οἱ γονεῖς γιὰ νὰ προσευχηθοῦν μαζὶ μὲ τὰ παιδιά. Ὁ Βασίλης ἀναγνώρισε τὸ ἔντυπο αὐτὸ καὶ ἀμέσως τὸ ξεχώρισε ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα. Ἀντιλήφθηκε ὅτι αὐτὸ δὲν ἔπρεπε νὰ εἶναι πεταμένο. Ἡ θέση του ἦταν στὸ ράφι, κοντὰ στὸ εἰκονοστάσι. Παρόμοιες ἦταν καὶ οἱ παρεμβάσεις του, ὅταν ἔβλεπε μιὰ εἰκόνα ἢ ἐκκλησιαστικὰ περιοδικὰ νὰ πέφτουν κάτω. «Αὐτὸ εἶναι ἱερό!», φώναζε. «Ὄχι κάτω!» Καὶ τότε, τὰ ἀδέλφια του ὑπάκουαν, ἐνῶ οἱ γονεῖς θαύμαζαν καὶ διδάσκονταν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν γιό τους, ποὺ ἔδειχνε τέτοια ὑγιὴ εὐαισθησία καὶ ὑποδειγματικὴ εὐλάβεια.
Εἶναι πολὺ σημαντικὸ οἱ γονεῖς νὰ ἐμπνεύσουν στὰ παιδιὰ τὸν σεβασμὸ στὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια της πίστεώς μας. Νὰ τὰ μαθαίνουν ἀπὸ μικρὰ νὰ κάνουν σωστὰ τὸν σταυρό τους, νὰ ἀναγνωρίζουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ νὰ προσκυνοῦν τὶς εἰκόνες τους, νὰ τοὺς διδάσκουν βίους Ἁγίων γιὰ νὰ παραδειγματίζονται ἀπὸ τὴ ζωή τους. Νὰ φροντίζουν νὰ ὑπάρχουν ἱερὲς εἰκόνες στὰ δωμάτια τῶν παιδιῶν. Νὰ μεριμνοῦν γιὰ νὰ γίνεται κοινὴ προσευχὴ τῆς οἰκογένειας μὲ τὴν ἀνάλογη στάση καὶ προσευχή. Νὰ τὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐκκλησία μαθαίνοντάς τα ἀπὸ μικρὰ πῶς εἰσερχόμαστε στὸν ἱερὸ Ναό, πῶς ἀνάβουμε κερὶ καὶ ἀσπαζόμαστε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, πῶς παίρνουμε εὐχὴ ἀπὸ τὸν ἱερέα. Θεμέλιο τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς εἶναι ἡ πίστη στὸν Θεό. Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης θεωροῦσε ὡς πρώτιστο καθῆκον τῶν γονέων τὸ νὰ μεταδώσουν τὴν πίστη καὶ τὴν εὐλάβεια στὰ παιδιά τους. Ἔλεγε: «Ἡ καλύτερη κληρονομιὰ ποὺ μποροῦν νὰ ἀφήσουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά τους εἶναι ἡ δική τους εὐλάβεια». Ὁ ἴδιος ἦταν πάντοτε εὐγνώμων στοὺς γονεῖς του ποὺ τοῦ μετέδωσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ ὅσιος Παΐσιος μεγάλωσε στὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα μέσα σὲ ὑπερπολύτεκνη οἰκογένεια προσφύγων ἀπὸ τὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας. Ἀπὸ τοὺς ἁπλούς, ἐργατικοὺς καὶ εὐλαβεῖς γονεῖς του ἔλαβε ὑποδειγματικὴ ἀνατροφή, ἀφοῦ κοντά τους ἔμαθε ν’ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, νὰ προσεύχεται, νὰ νηστεύει, νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἐκκλησιάζονταν ὅλοι κάθε Κυριακὴ καὶ μεγάλη ἑορτή. Κρατοῦσαν πάντα ἀντίδωρο καὶ ἔτρωγαν λίγο κάθε πρωί, ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ἑβδομάδα. Τηροῦσαν μὲ ἀκρίβεια τὶς ἀργίες καὶ τὶς νηστεῖες, τὶς ὁποῖες ἡ μητέρα του Εὐλογία ἤξερε ἀπ’ ἔξω – «ζωντανὸ ἡμερολόγιο» τὴν ἀποκαλοῦσαν στὴ γειτονιά. Πρωὶ καὶ βράδυ ἔκαναν ὅλοι μαζὶ προσευχὴ μπροστὰ στὸ εἰκονοστάσι καὶ στὸ τέλος ἔβαζαν ἐδαφιαία μετάνοια στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. «Δύο φορὲς τὴν ἡμέρα πρέπει νὰ δίνουμε τὸ “παρὼν” στὸν Θεό», ἔλεγε ὁ πατέρας του Πρόδρομος. Ἔτσι ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔμαθε ἀπὸ μικρὸς νὰ αἰσθάνεται τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ σ’ Ἐκεῖνον νὰ καταφεύγει στὶς δύσκολες ὧρες. Θυμόταν καὶ τὴ γιαγιά του, ἡ ὁποία ἀντὶ γιὰ παραμύθια τοῦ ἔλεγε διηγήσεις ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο ἢ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων. Τοῦ ἔδειχνε τὶς ἱερὲς εἰκόνες ποὺ εἶχαν φέρει ἀπὸ τὰ Φάρασα καὶ τὸν μάθαινε νὰ κάνει τὸν σταυρό του καὶ νὰ τὶς ἀσπάζεται(*). Αὐτὴ τὴν εὐλάβεια ποὺ εἶδε ὁ ὅσιος Παΐσιος στοὺς προγόνους του καὶ τὴν κράτησε ὡς πολύτιμη κληρονομιά, συμβούλευε νὰ μεταδίδουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά τους μὲ τὸ ζωντανὸ καθημερινό τους παράδειγμα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἴδιος συχνὰ ἔλεγε ὅτι οἱ γονεῖς ὀφείλουν «νὰ λαμποκοπᾶνε πνευματικά». Ἡ πνευματικὴ ζωὴ τῶν γονέων καὶ ἡ δική τους θερμὴ πίστη καὶ εὐλάβεια ἐπιδρᾶ ἀθόρυβα καὶ θετικὰ στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν.
(*) Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Βασιλικὰ Θεσσαλονίκης 2015, σελ. 34-35.ΟΣΩΤΗΡ2223
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου