«Η ένοπλη αντιμετώπιση των Τούρκων στην Κύπρο καθίσταται αδύνατη και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων. Και δεν ήταν δυνατό να επιχειρηθεί χωρίς τον κίνδυνο εξασθένησης της άμυνας της Ελλάδας».
Κωνσταντίνος Καραμανλής, 15 Αυγούστου 1974, Διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό, την ώρα που ο Αττίλας ΙΙ βρισκόταν σε εξέλιξη. Η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου 1974, υπήρξε η αιτία της πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος του Τξχου Δημήτριου Ιωαννίδη στην Ελλάδα.Τα δραματικά γεγονότα του τριημέρου που ακολούθησε την τουρκική εισβολή έφεραν στην εξουσία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αυτοεξόριστο μέχρι τότε για έντεκα χρόνια στο Παρίσι και τη Δημοκρατία στη χώρα. Ο Καραμανλής αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία της Ελλάδας σε μιαν άκρως ταραγμένη περίοδο, εκαλείτο να διαχειριστεί δυο βασικά ζητήματα, α) την αναίμακτη επαναφορά της Δημοκρατίας στη χώρα και β) την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο η οποία βρισκόταν σε εξέλιξη, αλλά και σε πολύ κρίσιμη φάση και έκβαση. Ενώ στην πρώτη πρόκληση, αυτήν της επαναφοράς της Δημοκρατίας στη χώρα, φαίνεται ότι τα επιτεύγματα ήταν ουσιαστικά και η χώρα οδηγήθηκε σταδιακά στην πολιτική ομαλότητα, στο Κυπριακό, που έπαιρνε άλλη τροπή μετά την τουρκική εισβολή, τα πράγματα πήγαν «κατά βαρβάρων». Η Κύπρος παρέμεινε κατά τη διάρκεια και της πρώτης και της δεύτερης εισβολής προκλητικά αβοήθητη από το Εθνικό Κέντρο. Στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας της, η ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν προδοτικά απούσα. Αφήνοντας έτσι τη νεοσύστατη τότε Κυπριακή Δημοκρατία, βορά στις τουρκικές επιβουλές. Αυτοί που το 1959 εγγυήθηκαν την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υπογραφή της Συμφωνίας Ζυρίχης - Λονδίνου, οι Αβέρωφ και Καραμανλής, ήταν αυτοί που πρώτοι την εγκατέλειψαν. Απλώς γιατί γι' αυτούς η Κύπρος αυτήν τη φορά ήταν «μακριά». Όλες οι μαρτυρίες αλλά και οι αναλύσεις ειδικών αναφέρουν ότι η αποστολή μικρών ευέλικτων ειδικών δυνάμεων στην Κύπρο, όπως αυτής στο πλαίσιο της επιχείρησης «Νίκη», αλλά και η περιορισμένης έστω κλίμακας δράση της Ελληνικής Αεροπορίας (διέθετε τότε 34 υπερσύγχρονα αεροσκάφη τύπου Phantom) και του Πολεμικού Ναυτικού τα πρώτα εικοσιτετράωρα της εισβολής, κυρίως στο σημείο της απόβασης, θα συνέτριβε τον τουρκικό στόλο. Της αποβατικής δύναμης που τα πρώτα εικοσιτετράωρα τελούσε σε απόλυτη σύγχυση και στις τάξεις της επικρατούσε το χάος. Θα επιβράδυνε την προσπάθεια των τουρκικών και τουρκοκυπριακών δυνάμεων που βρίσκονταν εντός των θυλάκων, θα έδινε διπλωματικά επιχειρήματα στην ελληνοκυπριακή πλευρά κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, θα σώζονταν εκατοντάδες άμαχοι που αιφνιδιαστικά συνελήφθησαν από τα στρατεύματα εισβολής και η πόλη της Αμμοχώστου δεν θα έπεφτε αμαχητί στα χέρια των εισβολέων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, καθ’ όλην τη διάρκεια της εισβολής, είχε ως συμβούλους του και αρχηγούς των κλάδων τούς επίορκους Μπονάνο, Αραπάκη, Παπανικολάου και τον Α/ΓΕΣ Αντιστράτηγο Γαλατσάνο, που αρνήθηκαν να πολεμήσουν στην Κύπρο από την πρώτη στιγμή, ενώ γνώριζαν για τις προθέσεις των Τούρκων στρατηγών μήνες πριν από την απόβαση. Διόρισε ως ΥΠΕΘΑ τον Ευάγγελο Αβέρωφ, φανατικό υποστηρικτή της μη επέμβασης της Ελλάδος, λόγω και των αμερικανικών πιέσεων που ασκούντο και κράτησε των χουντικό Φαίδωνα Γκιζίκη ως ΠτΔ. Το όλο σκηνικό αφήνει πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο του Καραμανλή καθώς και του Αβέρωφ στο Κυπριακό και ειδικότερα τις τρεις βδομάδες που η Τουρκία αφέθηκε να πράξει ό,τι ήθελε επί του εδάφους, αλλά και στο διπλωματικό πεδίο ανενόχλητη. Μοναδικό εμπόδιο υπήρξε η σθεναρή αντίσταση της ΕΛΔΥΚ,και κάποιων μεμονωμένων μονάδων της ΕΦ.https://twitter.com/NAppelaios/status/1676111386085142530
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου