Ή θεραπεία τού Αγίου Νεκταρίου στόν γέροντα Αμβρόσιο Λαζαρη ηγουμένο τής Ιεράς Μονής Δαδίου.
Γράφει ό Παναγιώτης Αγγελόπουλος Εισαγγελευς Εφετών Αθηνων
(Διήγηση γέροντα Αμβροσιου)
Μέχρις ότου ετοιμασθεί ή Τράπεζα μάς κάλεσε στό απέρριτο κελί του, ύψιστη τιμή γιά ένα επισκέπτη, καί γυρίζοντας σέ μένα μού λέει:
«Εισαγγελέα τό βλέπεις αυτό; δείχνοντάς μου παράλληλα ένα ιδιόμορφο πέτρωμα, όσο ένα μανταρίνι σέ μέγεθος, μέσα σ’ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι, πάνω στό κομοδίνο.
Κούνησα καταφατικά τό κεφάλι μου
καί ό Γέροντας συνέχισε.
«Άκου πού λές εισαγγελέα μου...
Πρίν καιρό πέρασε, από δώ ένας Ελβετός γιατρός, φίλος τού Δεσπότη τής Λαμίας τού Δαμασκηνού. Ήρθανε μαζί. Εγώ εκείνο τόν καιρό υπέφερα, από κάτι πόνους στήν μέση καί ό Δεσπότης τό ήξερε.
Λέει τού γιατρού τό πρόβλημα καί εκείνος, αφού μέ εξέτασε, είπε ότι πρέπει νά χειρουργηθώ άμεσα. Είναι πρόβλημα νεφρού αυτό καί ή εγχείρηση, θά φρόντιζε αυτός, νά γίνει στή Βιέννη, στό καλλίτερο νοσοκομείο. Έκαμα υπακοή στόν Δεσπότη καί πήγα πού λές, στήν Ελβετία.
Μπήκα στό νοσοκομείο γίνανε οί εξετάσεις καί προγραμματίστηκε ή εγχείρηση. Όλοι συμφωνούσαν μέ τή διάγνωση κι’ έλεγαν ότι είναι σοβαρή εγχείριση…. Μού έλεγαν νά μήν ανησυχώ καί τέτοια.
Εγώ πάλι, μιά απορία τήν είχα, αλλά δέν ανησυχούσα, γιατί είχα ζήσει πολλά θαύματα… ό,τι θέλει ό Θεός. Από τήν ημέρα πού μέ πήρε άγγελος από μία μπίντα στόν Πειραιά, νά μέ πάει νά γίνω καλόγερος, στό Άγιο Όρος κι’ όταν έφθασα εκεί, μέ περίμεναν στήν είσοδο τού Μοναστηριού οί Σαράντα Μάρτυρες, ολοζώντανοι δεξιά καί αριστερά σάν φρουρά, γιά νά περάσω, μέχρι πού μέ έστειλε ό Γέρων Πορφύριος, νά φτιάξω τό μοναστήρι Της, μετά τόν παπα-Ανυπόμονο, καί μέχρι τώρα πού σού μιλάω, καί τί θαύμα δέν είδα. Γι’ αυτό σού είπα δέν φοβόμουνα.
«Ἐπίρριψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου, καὶ αὐτός σέ διαθρέψει» δέν λέει;
Τήν παραμονή τής εγχείρισης απόγευμα, κατέβηκα στόν κήπο τού νοσοκομείου νά προσευχηθώ καί νά περπατήσω. Μεγάλο νοσοκομείο!.
Όπως περιπάταγα, βλέπω πού λές, εισαγγελέα μου κι’ ένα άλλο παπά, πολύ- πολύ γνωστό, μέτριο ανάστημα νά’ ρχεται πρός τό μέρος μου, από τήν αντίθετη μεριά, από άλλη πόρτα τού νοσοκομείου.
Έφθασε κοντά μου χαιρετηθήκαμε.
Τί κάνεις παπα-Αμβρόσιε, πόσο χαίρομαι πού σέ βλέπω!!!
Πολύ καλά πάτερ μου, αλλά νά σκέφτομαι τόν κόσμο μας τά λάθη μας τίς αμαρτίες μας, πονάω κιόλας, αλλά Δόξα Τώ Θεώ….
Πιάσαμε πολλή κουβέντα, πού λές, αλλά ντρεπόμουνα νά τόν ρωτήσω τ’ όνομά του πού δέν μπορούσα νά τό θυμηθώ μέ τίποτα. Μού ήταν όμως πολύ γνωστός, είπαμε γιά τόν Αρχιεπίσκοπο, τόν Σεραφείμ, γιά Δεσποτάδες γιά πολλά….
Τόν θαύμασα! Αλλά πώς τόν ρωτάς «πώς σε λένε πάτερ;», μεγάλη ντροπή τό’ νοιωθα κάτι τέτοιο….
Περπατήσαμε ώρα. Σουρούπωσε καί έπρεπε νά γυρίσω στό θάλαμο, νά περάσουν οί νοσοκόμες, νά ετοιμαστώ γιά τήν εγχείριση.
Καθώς τό σκεφτόμουνα μού λέει: Άντε πάμε μέχρι τό θάλαμο Αμβρόσιε καί θά φύγω καί γώ. Δέν μπορούσα νά τού φέρω αντίρρηση καί παρακαλούσα τή χάρη Της νά θυμηθώ τό όνομά του….
Μπήκαμε κι’ έκατσε δίπλα μου στό κρεβάτι. Κουβεντιάσαμε ακόμα λίγο καί κάποια στιγμή, βάζει τό χέρι του στά πλευρά μου καί μού λέει: Εδώ θά εγχειρισθείς; Ναί αδερφέ μου τού λέω….
Αμέσως ένοιωσα ένα πόνο, όπως μέ ακούμπησε καί έντονη επιθυμία νά πάω στήν τουαλέτα. Πήγα καί «Μέγας εί κύριε καί θαυμαστά τά έργα σου»
Μέ έντονους πόνους, σάν τούς πόνους τής γέννας λένε είναι τούτοι, έβγαλα αυτή τήν πέτρα πού βλέπεις. Γύρισα εξαντλημένος στό κρεβάτι καί λέω στόν παπά πού ήταν ακόμα εκεί. Πάτερ μου, μού είσαι τόσο γνωστός, μά τόσο γνωστός, αλλά δέν θυμάμαι τό όνομά σου.
Συγχώρα με!!! Αλλά πώς σέ λένε καί πώς βρέθηκες εδώ; Σηκώνεται καί τί μού λέει: Μ’ αγαπάς τόσο πολύ κι’ εγώ σ’ αγαπώ καί δέν μέ θυμάσαι Αμβρόσιε;
Άκου νά δείς, εδώ βρέθηκα, γιατί πάω όπου θέλω, συκοφαντήθηκα καί κατηγορήθηκα έτσι πού τά λέγαμε στόν κήπο όσο κανένας άλλος καί ή αμοιβή μου είναι νά πηγαίνω όπου θέλω καί όποτε θέλω γιά νά βοηθάω τούς ανθρώπους…… Είμαι ο Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ!!! κι’ επειδή σ’ αγαπώ, ήρθα καί σέ χειρούργησα.
Αυτό νά τό δείξεις αύριο στούς γιατρούς, γιατί αυτοί δέν πιστεύουν, είναι ασταύρωτοι καί αμύρωτοι. Όταν τό δούν καί σέ εξετάσουν πές τους ότι σέ χειρούργησα εγώ. Θά τό καταλάβουν. Σ’ αφήνω τώρα καί καλή αντάμωση καλή επιστροφή… καί βγήκε από τό θάλαμο….»
Αυτή πού λές εισαγγελέα μου είναι η ιστορία αυτού τού μανταρινιού πού βλέπεις. Το’ χω εδώ γιά νά μήν ξεχάσω ποτέ τή συνάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου