Κατεβαίνοντας το πρωί στο Ναό, συναντώ μια μεσόκοπη γυναίκα στο παγκάρι, με δάκρυα στο πρόσωπό της και κρατώντας δυο λαμπάδες στο χέρι της έτοιμη να βγει να τίς ανάψει.
Όταν με είδε, το πρόσωπό της φωτίστηκε, άνοιξαν τα δακρυσμένα μάτια της από χαρά και με ρώτησε αυθόρμητα: “Ήρθες; Σε περίμενα. Θέλω να σού μιλήσω, να σού ‘πώ το θαύμα που μού έκανε ο Αρχάγγελος και ήρθα από μακριά να Τόν ευχαριστήσω.
– Άναψε τις λαμπάδες σου, να κάνω και ‘γώ τον όρθρο και έπειτα καθόμαστε στο γραφείο και τα λέμε, τής είπα.
Όταν τέλειωσε ο όρθρος, μέ πλησιάζει βιαστικά και μού λέει: Πάτερ, με συγχωρείτε, επειδή βιάζομαι να φύγω με ΤΑΧΙ, για να προλάβω το αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη, κάθισα και σάς έγραψα το θαύμα πρόχειρα, στα δυο αυτά χαρτιά του Ναού και σας παρακαλώ να το δημοσιεύσετε, γιατί τό έταξα στον Άγιο.
– Εντάξει, θα το διαβάσω και θα δούμε, τής είπα και τήν χαιρέτησα.
Εκείνη μού φίλησε το χέρι παρακαλώντας με να μην το ξεχάσω.
Το έγγραφο πρόχειρο, λόγω βιασύνης της γυναίκας, όμως καθαρό και ευανάγνωστο, έλεγε:
Πάτερ, την ευχή σας.
Ονομάζομαι Ζωγράφου Ζωή και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Στις 21 Δεκεμβρίου το 2019 είχα έντονους πονοκεφάλους και στο ένα μου αυτί τρομερούς και ανυπόφορους πόνους. Το μεσημέρι έβαλα φαρμακευτικές σταγόνες στο αυτί μου, πήρα ένα Depon και πλάγιασα. Κοιμήθηκα, αλλά ξύπνησα με φοβερούς πάλι πόνους και με σαράντα πυρετό. Τα παιδιά μου και ο άνδρας μου ανησύχησαν πολύ και κάλεσαν ασθενοφόρο. Στο ασθενοφόρο μού βάλανε ορό και μέ πήγανε στο νοσοκομείο “Άγιος Δημήτριος”. Φτάνοντας εκεί έχασα τις αισθήσεις μου. Δεν ξέρω τί μού κάνανε και τί διέγνωσαν.
Απ’ εκεί με μετέφεραν στο νοσοκομείο “Παπανικολάου” και εκεί κάπως συνήλθα και ένιωσα ότι μου κάνανε αξονική και παρακέντηση και διαπίστωσαν, ότι ο εγκέφαλός μου ήταν 95% με μηνιγγίτιδα.
Εγώ δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα, το μόνο, ότι η κατάσταση μου ήταν κρίσιμη. Σε λίγο έπεσα σε κώμα. Οι γιατροί τότε έδωσαν στους δικούς μου διορία 24 ώρες ζωή. Εάν περνούσαν 24 ώρες και δεν θα είχα πεθάνει, τότε στην υπόλοιπη ζωή μου θα ήμουν φυτό!
Πέρασαν τρείς μέρες και εξακολουθούσα να είμαι σε κώμα. Την Τρίτη ημέρα ήρθε η κόρη μου και στάθηκε πάνω από το κρεβάτι μου κρατώντας μια εικόνα του Ταξιάρχη του Μανταμάδου και μου λέει: Ξύπνα μανούλα μου και σού έφερα το γιατρό σου, τον Ταξιάρχη μας από τον Μανταμάδο. Ξύπνα να Τόν φιλήσεις. Εγώ ένιωθα ότι βρισκόμουν μέσα σε πέλαγος φουρτουνιασμένο και παγωνιά με τρυπούσε τα κόκκαλα μου. Άνοιξα τα μάτια μου, αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά. Μια θολούρα γέμιζαν τα μάτια μου.
– Μανούλα, μανούλα μπράβο, άκουσα τη φωνή της κόρης μου και ένιωσα να βάζει το χέρι της κάτω από το τράχηλό μου και να προσπαθεί να με ανασηκώσει να ασπαστώ την εικόνα. Έκανα και ‘γώ κουράγιο και τα κατάφερα. Ασπάστηκα την εικόνα κάνοντας το σταυρό μου και τότε, ωωω, μια ζεστασιά τύλιξε τα παγωμένα κόκκαλα μου και μέ συνέφερε.
Άνοιξα τα μάτια μου τώρα καλά. Κοίταξα δεξιά αριστερά σαν να ξυπνούσα αυτή τη στιγμή και οι εικόνες τότε άρχισαν να συνθέτονται μπροστά μου καθαρές. Ζήτησα νερό και μού έφεραν. Άρχισα να συνέρχομαι καλά και να νιώθω τον εαυτό μου σαν να μην έχω απολύτως τίποτα. Σε λίγο ήρθαν δυο νοσοκόμες και κάπως σαστισμένες με ρωτούσαν πως νιώθω και αν θέλω κάτι. Τούς απάντησα ότι είμαι καλά. Εκείνες με γρήγορο βήμα έφυγαν και σε λίγο, επέστρεφαν με τρεις γιατρούς. Οι γιατροί με ρωτούσαν και συγχρόνως με εξέταζαν.
– Πως είσαι κυρά Ζωή; Κι εγώ απαντούσα:
– Καλά, πολύ καλά. Στο τέλος, μετά από αρκετή ώρα εξέταση, μου λέει ο ένας απ’ αυτούς, που ήταν και διευθυντής της πτέρυγας.
– Κυρία ζωή, από θαύμα γλύτωσες, να το ξέρεις. Μετά από τέτοιου είδους ασθένειες και σε τέτοιες καταστάσεις δε γλυτώνουν οι ασθενείς, παρα μόνο από θαύμα. Εσύ είσαι υγιέστατη και μάλιστα χωρίς να σ’ αφήσει κουσούρι η ασθένεια. Θα κάνουμε ακόμα μια εξέταση, μια αξονική και κατά πάσα πιθανότητα βγαίνεις και πάς στο σπίτι σου.
Έτσι και έγινε!
Ευχαριστώ χίλιες φορές τον Προστάτη μου Άγιο και προσεύχομαι και σε άλλους πονεμένους να συντρέχει και σάς παρακαλώ, έχετέ με στις προσευχές σας.
Με σεβασμό
Ζωγράφου Ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου