Απο την αρχή του νέου έτους ακομη ας συνειδητοποιήσουμε, ότι πάνω στη γη είμαστε προσωρινοί. Οσα χρόνια κι αν ζήσουμε, πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την εν Χριστώ αιωνιότητα, "γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πόλη, αλλά επιζητούμε τη μελλοντική" (βλ. Εβρ. ιγ' 14).
Ο Μέγας Βασίλειος επιπλέον διδάσκει: "Ὁδοιπόρος εἶσαι στή ζωή αὐτή. Όλα παρέρχονται καί ὑπάρχουν μετά ἀπό σένα. Σήμερα ἐσύ καλλιέργησες αὐτή τή γῆ κι αὔριο ἄλλος. Βλέπεις τούς ἀγρούς αὐτούς καί τά πολυτελῆ σπίτια; Πόσα ὀνόματα ἀπό τότε πού ἔγιναν, ἄλλαξαν; Ἄλλοτε τοῦ ἑνός, μετά τοῦ ἄλλου κι ἄλλος τό ἔλαβε ἀργότερα! Καθώς περπατᾶς εἶδες πάνω στόν δρόμο, κάποιο φυτό ἤ νερό ἤ συνάντησες κάτι ἄλλο ἄξιο θεάματος; Λίγο χάρηκες καί μετά προσπέρασες! Μήπως πάλι συνάντησες πέτρες καί φαράγγια, γκρεμούς κι ἄλλα ἐμπόδια ἤ θηρία, ἑρπετά κι ἀγκάθια κι ἄλλα ἐνοχλητικά; Γιά λίγο στενοχωρήθηκες καί μετά προσπέρασες! Σ’ αὐτήν τήν ζωή οὔτε τά εὐχάριστα εἶναι μόνιμα, οὔτε τά λυπηρά διαρκῆ!"
Μ. Βασιλείου, Ομιλίες στους Ψαλμούς
Όταν παραβαίνη ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται νόμος από το κράτος, τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθή.
Λόγοι Οσίου Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, σελ. 78
Μην αιχμαλωτίζεσαι από την πρόσκαιρη ομορφιά και μην παρασύρεσαι από την σαρκική επιθυμία. Γη και σποδός καταντά η ομορφιά του ανθρώπου! Και το δικό σου κάλλος θα μαραθεί σαν άνθος και θα χαθεί σαν σκιά! Μην νομίζεις ότι ο θάνατός σου είναι μακριά. Μην σκέπτεσαι πως έχεις ακόμα πολλά χρόνια ζωής. Όχι! Είναι δίπλα σου ο θάνατος και καραδοκεί. Το δρεπάνι του αγγίζει κιόλας τις ρίζες του δένδρου της ζωής σου. Το Δικαστήριο είναι έτοιμο για να σε κρίνει. Ο τάφος σου είναι ανοιχτός. Η γη σε περιμένει ανυπόμονα. Βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου καθημερινά να πεθαίνουν, ξεχνάς όμως ότι κάποια στιγμή θα βρεθείς κι εσύ στην ίδια θέση. "Τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὃς ζήσεται καὶ οὐκ ὄψεται θάνατον; ῥύσεται τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ χειρὸς ᾅδου; " (Ψαλμοί 88. 49). Πέθαναν οι Βασιλείς, οι Κυβερνήτες, οι Άρχοντες. Πέθαναν και οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Δίκαιοι, οι Ιεράρχες, οι Όσιοι, όλοι οι Άγιοι. Κοινός κλήρος όλων ο θάνατος. Μην ξεχνιέσαι! Έρχεται και η δική σου σειρά.
Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ
Πολλοί άνθρωποι ανάβουν την καντήλα σε ώρες και σε ημέρες. Σβηστό το καντήλι όλη την εβδομάδα και το ανάβουν το Σάββατο. Γιατί ο Χριστός δεν υπάρχει τη Δευτέρα; Δεν υπάρχει την Τρίτη; Δεν υπάρχει την Τετάρτη; Δεν υπάρχει την Πέμπτη, δεν υπάρχει την Παρασκευή; Ακοίμητος πρέπει να είναι η καντήλα! Μικρό, μια μικροσπινθήρα, ακοίμητος η καντήλα πρέπει να είναι... Να μην σβήνει ποτέ, γιατί συμβολίζει τον Χριστό. Και πρέπει να την ανάβει ο κύριος του σπιτιού, ο οποίος συμβολίζει τον Χριστό. Η γυναίκα είναι η Παναγία, τα παιδιά είναι οι Άγιοι και όλοι μαζί είναι η κατ’ οίκον Εκκλησία.
Τι είναι λοιπόν ο θάνατος; Αναχώρηση προσωρινή, ύπνος μακρότερος του συνήθους. Ώστε αν φοβάσαι τον θάνατο, να φοβάσαι και τον ύπνο. Αν λυπάσαι γι’ αυτούς που πεθαίνουν, να λυπάσαι και γι’ αυτούς που τρώνε και γι’ αυτούς που πίνουν. Διότι όπως αυτό είναι φυσικό, έτσι είναι κι εκείνο. Ας μην σε λυπούν οι καταστάσεις της φύσεως. Ας σε λυπούν μάλλον, αυτά που προέρχονται από την κακή προαίρεση. Ούτε να πενθήσεις αυτόν που πέθανε, αλλά να πενθήσεις εκείνον που ζει μέσα στην αμαρτία.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
...Παλιά, οι άνθρωποι έλεγαν την φράση «ν’ αναστήσουμε παιδιά»! Τα παιδιά προηγούνταν στη ζωή. Τα παιδιά δικαίωναν την ύπαρξη. Αργότερα, πια, έγινε της μόδας η φράση «να φτιάξει την ζωή του», εντοπίζοντας τον στόχο στην ασφάλεια μιας σχέσης που στεγάζεται κάπου, με απώτερο στόχο την σταθερή ατομική ικανοποίηση. Αν ήταν διαζευγμένος/-η, έλεγαν «να ξαναφτιάξει την ζωή του/της». Μετά έγινε της μόδας η φράση «ζω το σήμερα», «ζω την στιγμή», «προχωράμε και όσο πάει» εντοπίζοντας την προτεραιότητα στο παρόν. Στιγμές ευτυχίας στα θεάματα και μέσα σε γυαλιστερά αυτοκίνητα, μπροστά σε στρωμένα τραπέζια και πάνω σε μαλακά κρεβάτια. Επειδή όμως οι στιγμές αυτές είναι λίγες και δεν γεμίζουν ολόκληρη ζωή, συνήθως ξαναγυρίζουμε στην φράση «φτιάχνω την ζωή μου», «ξαναφτιάχνω την ζωή μου». Οικοδομώντας και γκρεμίζοντας, συνεχώς, ένα «σπιτάκι ευτυχίας». Σπιτάκι ευτυχίας; ...μπα, οι αυθαίρετες και επιπόλαιες σχέσεις, οι αμαρτίες μας, τα παιδιά των εκτρώσεων που κάναμε, που ζητούν το δίκιο τους, θά τρώνε πάντοτε πρόστιμα από την αόρατη, αλλά πανταχού παρούσα, Συμπαντική Αστυνομία των αγγέλων. Ναί, υπάρχει μιά τέτοια αστυνομία: γράφει και ρίχνει πρόστιμα στους ανώριμους ασεβείς και στους αμετανόητους. Είδατε μέσα στο δάσος, όταν φυσάει άνεμος, τι θόρυβος γίνεται; Πώς κινούνται τα φύλλα, πώς ξεριζώνονται δέντρα ολόκληρα; Τέτοιος ακριβώς σατανικός άνεμος πνέει στην σημερινή μας κοινωνία και πάει να τα ξεριζώσει όλα. Πάει να ξεριζώσει και θρησκεία και οικογένεια και πατρίδα και γλώσσα και τα πάντα.
† Επίσκοπος Φλωρίνης, Αυγουστίνος Καντιώτης
Προσπαθούν μερικοί να μας πείσουν ότι η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονισθεί και να δεχθεί την καύση των νεκρών σωμάτων. Πώς είναι δυνατόν να το δεχθεί αυτό ένας Χριστιανός; Όσα επιχειρήματα κι αν αραδιάσουν, γνωρίζουμε πολύ καλά, πως πίσω από τα λόγια κρύβεται ο φόβος για το γεγονός του θανάτου. Θέλουν να καίνε τα σώματα, να σκορπίζουν τις στάχτες, να εξαφανίζουν κάθε τι που μπορεί να τους υπενθυμίζει ότι υπάρχει και θάνατος. Ο Χριστιανός όμως, ο αληθινός Χριστιανός, όχι ο γιαλαντζί, μόνο την αμαρτία φοβάται. Δεν φοβάται τον θάνατο. Βλέπω σήμερα πώς ένας αληθινός χριστιανός αντιμετωπίζει τον θάνατο.
Η κόρη του Αγίου Σπυρίδωνα είχε αναλάβει να φυλάξει τα κοσμήματα μιας γυναίκας. Η κόρη όμως πέθανε, χωρίς να προλάβει να πει που είχε βάλει τα κοσμήματα. Ο Σπυρίδων έδωσε την λύση. Πήγε στον τάφο της κόρης του και την ρώτησε που έχει τοποθετήσει τα κοσμήματα. Και η κόρη απάντησε και του υπέδειξε το μέρος. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά.
Σχεδόν 1.700 χρόνια είναι πεθαμένος ο Ἀγιος Σπυρίδων. Και το νεκρό σώμα του ταπεινού και αγιασμένου Επισκόπου, λουσμένο από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, παραμένει αδιάφθορο. Μας λοιδωρούν. Προσκυνάτε μια μούμια... Αλήθεια; Έχετε δει πολλές τέτοιες «μούμιες» με δέρμα να αντιδρά στο άγγιγμα όπως σε κάθε ζωντανό άνθρωπο; Να ευωδιάζει; Να θαυματουργεί; Να σηκώνεται από τη λάρνακα -ναι, να σηκώνεται- και να περπατά;
Μην προσπαθείτε να με βάλετε στο σκοτάδι σας. Γνωρίζω ότι ο Σπυρίδων είναι η χειροπιαστή απόδειξη της υπόσχεσης του Κυρίου μας: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».
Τι, με ρωτάτε ακόμα αν θ’ αποδεχθώ την καύση των νεκρών σωμάτων; Λυπούμαι, ο Σπυρίδων δεν με αφήνει...
Νεκτάριος Τσίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου