ΡΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΑΧΟΣ

 Μας λέει ο Χριστός:

1) Ήρθα να σώσω τον κόσμο! (Ιωάν. 12, 47)

2) Ήρθα εν ονόματι του Πατρός μου (Θεού)! (Ιωάν. 5, 43)

3) Ήρθα για να μαρτυρήσω την Αλήθεια! (Ιωάν. 18, 37)

4) Ήρθα γιατί με απέστειλε ο Θεός! (Ιωάν. 7, 28-29)

5) Ήρθα για να καταστρέψω τα έργα του διαβόλου! (Α΄ Ιωάν. 3)

6) Ήρθα για να καλέσω αμαρτωλούς σε Μετάνοια! (Λουκ. 5, 32)

7) Ήρθα για να φωτίσω τα έργα των ανθρώπων, ώστε να φανούν ότι είναι πονηρά! (Ιωάν. 3, 19)

8) Ήρθα για να θυσιαστώ στην θέση των ανθρώπων! (Ιωάν. 3, 25 και Α΄ Κορινθ. 5, 7)

Προσέχετε, οι μέρες είναι πονηρές... Θα τα βρείτε μπροστά σας αυτά πού σας λέω. Θα τα δείτε από τώρα και μπρος.

Να μας δίνει δύναμη ο Θεός, φώτιση, κουράγιο, να μπορέσουμε ν’ αντέξουμε αυτά τα πράγματα. Θα δίνει ο Κύριος. Εδώ θα είναι και θα δίνει. Ο Θεός έθρεψε τους Εβραίους σαράντα χρόνια με το μάννα. Ούτε έσπερναν, ούτε θέριζαν, ούτε όργωναν, ούτε είχαν τίποτα, κανένα ζώο. Και κάθε πρωί πήγαιναν έξω, άνοιγαν την πόρτα τους και έβρισκαν στο κατώφλι μια κατσαρόλα με το μάννα, πού είχε όλες τις ουσίες όλων των φαγητών. Και ζήσανε σαράντα χρόνια, όχι έναν χρόνο και τρία χρόνια. Σαράντα! Θ’ αφήσει τώρα, λες, ο Θεός τον άνθρωπο εκείνον πού θα Τον ακολουθήσει; Όχι! Δεν θα τον αφήσει!

Τώρα όλα τα στρατεύματα του σατανά έχουν ξεχυθεί στον κόσμο και παρασύρουν τους ανθρώπους στην απώλεια με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Εσύ ή με τον Θεό θα είσαι ή με τον σατανά. Ο Κύριος δεν θα μας αφήσει. Να είσθε βέβαιοι και πιστοί. Τα πιστά παιδιά Του θα Τον κηρύξουν εκεί πού δεν περιμένεις, θα είναι μέσα στις ταπεινές οικογένειες και από εκεί θα ξεφυτρώσουν τα διαμάντια. Χρειάζεται μετάνοια, όπως αυτή που έδειξαν οι Νινευίτες, για ν’ αλλάξουν οι βουλές του Κυρίου. Διαφορετικά, έρχονται πολλά δεινά στον κόσμο.

Να μην είσαι προσκολλημένος στα γήινα. Να βλέπεις ψηλά, τον Παράδεισο, κι Εκείνος θα σε περιμένει. Και να ξέρεις ότι δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας. Η Χάρις του Κυρίου θα μας βοηθήσει. Ο Χριστός είναι εδώ! Γιατί δεν πιστεύεις; Πίστεψε και θα πάνε όλα καλά. Μόνο πίστεψε. Περίμενε! Μην φοβάσαι! Η Χάρις του Θεού σε σκεπάζει. Να ζητάς αγάπη από τον Κύριο. Μέσα στην αγάπη κρύβονται όλες οι αρετές.

† Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

 

Κατά τάς έσχάτας ήμέρας έχομεν άνάγκη άπό Άποστόλους καί Άπόστολοι είσαστε όλοι εσείς!

Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός

 

"Το δεσποτικό Αίμα"

Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στο χωριό Ζάρκα της Ιορδανίας, στις 21 Απριλίου 1991, μετά την μεγάλη είσοδο, ο ορθόδοξος ιερέας τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στην αγία τράπεζα. Ξαφνικά, είδε το δισκάριο γεμάτο αίμα. Από τον άγιο Άρτο ξεχυνόταν επίσης αίμα ζεστό. Ο ιερέας έβαλε τις φωνές και οι πιστοί έτρεξαν στο ιερό να δουν τι συμβαίνει. Βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, έμειναν άφωνοι. Άλλοι προσπαθούσαν να μεταλάβουν μερικές σταγόνες, ενώ άλλοι να χρίσουν το σώμα τους.

«Επισκέφθηκα την πόλη», διηγείται ο αυτόπτης μάρτυρας, «για να δω από κοντά το θεϊκό σημείο. Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την περιοχή. Ο ιερέας είχε κατορθώσει να φυλάξει δύο κομματάκια Άρτου. Ομολογώ πως αυτό που έβλεπα δεν ήταν άρτος και οίνος. Ήταν Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού».

"Θαύματα και αποκαλύψεις από την Θεία Λειτουργία", Εκδόσεις Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 53

 

Άγγιξε τον ουρανό με τ' όνομά Του!

Οι χριστιανοί μάρτυρες καίγονταν στην πυρά και φώναζαν: «Εμείς παρόλ’ αυτά, πιστεύουμε»! Κατασπαράζονταν από τα θηρία και ψιθύριζαν: «Εμείς παρόλ’ αυτά, ελπίζουμε»! Καρφωμένοι στους σταυρούς στέναζαν: «Εμείς παρόλ’ αυτά, αγαπάμε»! Τους κατεδίωξαν και κακοί και καλοί αυτοκράτορες και οι Νέρωνες και οι Τραϊανοί, στην Ασία και στην Αφρική, στα Βαλκάνια και στην Βρετανία τους περιφρόνησαν σαν να ήταν μιάσματα, τους απομάκρυναν σαν άχρηστες πέτρες, τους τίναξαν σαν σκόνη από τα πόδια τους. Οι μορφωμένοι δεν ήθελαν να τους καταλάβουν, οι ισχυροί δεν ήθελαν να τους ακούσουν, οι πλούσιοι δεν ήθελαν να τους προστατεύσουν. Ολόκληρος ο κόσμος ήταν κουφός απέναντι στις ικεσίες τους, τα άγρια θηρία είχαν περισσότερους φίλους απ’ ό,τι αυτοί, οι νεκροί στους τάφους δεν ζήλευαν την ζωή τους. Παρόλ’ αυτά όμως, εκείνοι όσο η γη περιστρεφόταν στον αέρα, κοιτάζοντας τον ήλιο και κουβαλώντας μέσα της τα σκουλήκια, σήκωναν το βλέμμα τους στον ήλιο κι έλεγαν: «Εμείς παρόλ’ αυτά αγαπάμε, ελπίζουμε και πιστεύουμε. Αγαπάμε αυτήν την μαρτυρική ζωή, ελπίζουμε στην καλύτερη και πιστεύουμε στον μοναδικό Παντοδύναμο, που είναι πιο ψηλά από τον ήλιο και που μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας».

Αυτήν την πεταμένη πέτρα, που με το πόδι απομάκρυναν οι οικοδόμοι της τότε κοινωνικής ζωής, παρέλαβε ο θεϊκός Οικοδόμος της οικουμένης για θεμέλιο της Εκκλησίας Του, αυτό το πιο μεγάλο οικοδόμημα του οπτιμισμού που χτίστηκε ποτέ στη γη.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αργά βαδίζει ο Χριστός, “Λόγος περί οπτιμισμού”, εκδ. Εν πλώ, σελ.187, 188»

 

Μᾶς φωνάζει ο Χριστός καὶ λέει: Ἐλᾶτε Χριστιανοί μου στὴν ἐκκλησιά, ἐλᾶτε στὸν μυστικὸ δεῖπνο! Χτυπᾷ ἡ καμπάνα; Ἐλᾶτε στὴν ἐκκλησία.

Δὲν μᾶς ζητᾷ πολλὰ πράγματα ὁ Θεός. Δὲν μᾶς λέει νὰ σηκώσουμε στὶς πλάτες μας ἕνα βουνό. Μᾶς δίνει ἕνα χαλικάκι. Εὔκολα πράγματα εἶνε αὐτὰ ποὺ μᾶς ζητάει. Ἕνα μικρὸ χαλικάκι εἶνε ὁ ἐκκλησιασμός. 168 ὧρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα. Καὶ ἀπὸ τὶς 168 μᾶς ζητάει ὁ Θεὸς μιὰ ὥρα, γιὰ νὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησιά. Μιὰ ὥρα κρατάει ἡ Θεία Λειτουργία ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία…» μέχρι τὸ «Δι᾿ εὐχῶν…». Κι ἐσὺ οὔτε μιὰ ὥρα δὲν ἔρχεσαι ἐδῶ νὰ λατρεύσῃς τὸν Θεό;

Μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς! Ἀγαπητά μου ἀδέρφια! Ὁ Θεὸς εἶνε γεμᾶτος στοργὴ καὶ ἀγάπη. Ἡ ἐκκλησία εἶνε τὸ σπίτι Του. Ἐδῶ εἶνε τὸ τραπέζι Του, τὸ σῶμα Του καὶ τὸ αἷμα Του. Μᾶς καλεῖ. Καὶ οἱ πόρτες τῆς ἐκκλησίας εἶνε ἀνοιχτές. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννηθῇς μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θὰ ξεψυχήσῃς εἶνε ἀνοιχτὲς καὶ σὲ περιμένουν. Ἀνοιχτὴ εἶνε ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησιᾶς καὶ σὲ περιμένει. Θὰ κλείσῃ ὅμως μιὰ μέρα! Κι ἅμα κλείσῃ, θὰ πᾶμε ἀπ᾿ ἔξω, θὰ χτυπᾶμε καὶ θὰ λέμε: Χριστέ, Παναγιά, ἅγιοι, ἀνοῖξτε!… Ἀλλὰ δὲν θ᾿ ἀνοίγῃ ἡ πόρτα. Καὶ θ᾿ ἀκούσουμε τότε κάτι λόγια ποὺ προτιμότερο νὰ μὴν ζούσαμε στὸν κόσμο, λόγια – ἀστροπελέκια. Ποιά λόγια θὰ πῇ ὁ Χριστός; «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ», ἄντε στὸ «καλό», «πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. 25,41).

Ἀδελφοί μου! Ἕως ὅτου βλέπουμε τὸ φῶς, ἕως ὅτου βρισκόμαστε στὴν μάταιη τούτη ζωή, ἂς ἀνοίξουμε τ᾿ αὐτιά μας, ἂς ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας. Ἂς ἐκκλησιαζώμαστε, ἂς λέμε πάντοτε τὸ «Δόξα σοι, ὁ Θεός» καὶ ἂς κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα μυστήρια, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἰς αἰῶνας αἰώνων, ἀμήν.

(†) Αὐγουστῖνος Καντιώτης, Επίσκοπος Φλωρίνης (απομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν Ι. Ν. Ἁγ. Νικολάου Ἀμμοχωρίου – Φλωρίνης τὴν 14-12-1969)

 

Μέγα το Θαύμα της Αγίας Κοινωνίας!

Ήταν παραμονές της εορτής της Αγίας Μαρίνας. Εκεί στο χωριό του ιερέα, ψηλά στο βουνό, γιόρταζε ένα παλαιό παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Αγία.

Δυστυχώς στον παπά αυτόν έτυχε κάτι πολύ σοβαρό και την ημέρα της εορτής δεν θα μπορούσε να παρευρεθεί και να επιτελέσει την Θεία Λειτουργία. Αμέσως επικοινώνησε με τον Μητροπολίτη του, ο οποίος του είπε να μην στενοχωριέται και πως θα έστελνε άλλον ιερέα. Πράγματι, την ημέρα της εορτής ήρθε ο ιερέας αυτός και επιτέλεσε την Θεία Λειτουργία.

Την επόμενη χρονιά, επίσης κατά την εορτή της Αγίας Μαρίνας, πήγε στο εκκλησάκι εκεί ψηλά στο βουνό, για να επιτελέσει ο ίδιος πλέον την Θεία Λειτουργία. Όταν το πρωί πήγε να προσκομίσει, τι να δει; Ο ιερέας που είχε κάνει την περυσινή Θεία Λειτουργία, είχε ξεχάσει να κάνει την κατάλυση της Θείας Κοινωνίας! Εκεί στην πρόθεση, βρισκόταν το Άγιο Ποτήριο, με την Αγία Λαβίδα μέσα, σκεπασμένο με τα γνωστά ιερά καλύμματα, όπως τα άφησε!!! Όταν αφαίρεσε τα καλύμματα, βρήκε τον αγιασμένο άρτο, δηλαδή το Σώμα του Κυρίου, να είναι κοκκινωπός, επειδή είχε απορροφήσει τον αγιασμένο οίνο, δηλαδή το τίμιο Αίμα του Κυρίου, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αλλοίωση, παρόλο που ήταν εκεί ακριβώς έναν ολόκληρο χρόνο!!! Στη συνέχεια, πραγματοποίησε την Θεία Λειτουργία με άλλο Ποτήριο και στο τέλος έκανε κατάλυση και των δύο. Τότε, όταν άρχισε να καταλύει το Άγιο Ποτήριο της προηγούμενης χρονιάς, βρέθηκε μπροστά σε άλλο θαύμα. Ένοιωσε μια άρρητη ευωδία και επιπλέον, μια ιδιαίτερη γεύση, μια ξεχωριστή γλυκύτητα, που ποτέ του δεν είχε δοκιμάσει.

-«Σαν κηρύθρα;», τον ρώτησα.

-«Κάτι πολύ ανώτερο και από κηρύθρα», μου απάντησε! «Δεν περιγράφεται αγαπητέ μου», πρόσθεσε.

Στο σημείο αυτό σφούγγισε τα δάκρυά του και σταμάτησε τη διήγηση. Συγκινήθηκα κι εγώ μαζί του και αναλογίστηκα τούτα τα λόγια του ιερού  Χρυσοστόμου: «Όταν δεις αυτό το Σώμα να προσφέρεται, λέγε προς τον εαυτόν σου: Χάρις σ’ αυτό το σώμα, εγώ δεν είμαι πλέον γη και στάχτη, δεν είμαι αιχμάλωτος, αλλά ελεύθερος. Χάρις σ’ αυτό το Σώμα ελπίζω ότι θ’ απολαύσω τους ουρανούς και τ’ αγαθά που ευρίσκονται σ’ αυτούς, την αθάνατο ζωή, την κληρονομιά των αγγέλων, την ένωση με τον Χριστό. Αυτό το σώμα όταν σταυρωνόταν, όταν μαστιγωνόταν, δεν μπόρεσε να το υποφέρει ο θάνατος. Αυτό το σώμα και ο ήλιος όταν είδε να σταυρώνεται, έστρεψε τις ακτίνες του μακριά απ’ την γη. Γι’ αυτό το σώμα τότε και το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε και οι πέτρες άνοιξαν κι όλη η γη σείστηκε. Αυτό είναι εκείνο το σώμα το ματωμένο, το πληγωμένο απ’ την λόγχη και το οποίο ανέβλυσε πηγές σωτηρίας, την πηγή του αίματος και την πηγή του ύδατος για όλη την οικουμένη. Θέλεις και από αλλού να γνωρίσεις την δύναμή του; Ρώτα την γυναίκα η οποία έπασχε από αιμόρροια και που όχι αυτόν τον ίδιο, αλλά το ιμάτιο το οποίο φόραγε, μάλλον δε ούτε αυτό ολόκληρο, αλλά μόνο το κάτω μέρος απ’ αυτό άγγιξε…»

Να, γιατί η Θεία Κοινωνία θα πρέπει να είναι το όραμά μας και ο σκοπός της ζωής μας. Και για τούτο να μην λείπει με τίποτα, ποτέ και για κανέναν λόγο απ’ το πρόγραμμά μας. Και όπως έχουμε πάλι ειπεί: Κάθε μέρα να είναι κι ένα βήμα μας προς την Θεία Κοινωνία! Με την μετάνοια, την εξομολόγηση, την προσευχή και την εν Χριστώ ζωή μας. Κάθε μέρα να είναι ένας αγώνας κατά των παθών και των αδυναμιών μας, με σκοπό την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Κυρίου. Κάθε μέρα να ζούμε για το Άγιο Ποτήριο!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος, Εκδόσεις Φωτοδότες

 

Ποταμός της φωτιάς η αγάπη του Θεού

Αἰχμάλωτος στὴν Βαβυλώνα ὁ προφήτης Δανιήλ, βλέπει σὲ ἀποκαλυπτικὸ ὅραμα νὰ στήνονται θρόνοι, ὅπου κάθησε ὁ «Παλαιὸς τῶν ἡμερῶν», ὁ προαιώνιος δηλ. Θεός, ντυμένος μὲ ἔνδυμα λευκὸ σὰν χιόνι, ἐνῶ οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του ἦταν σὰν καθαρὸ λευκὸ μαλλί. Ὁ θρόνος Του καὶ οἱ τροχοὶ τοῦ θρόνου Του ἦταν πῦρ ποὺ ἐξέπεμπε φλόγες. Ἀπὸ τὸν θρόνο Του ἐκπορευόταν καὶ κυλοῦσε ἕνας πύρινος ποταμός. Χιλιάδες καὶ μυριάδες ἀγγέλων τὸν ὑπηρετοῦσαν καὶ στέκονταν γύρω Του. Καὶ τότε στήθηκε κριτήριο καὶ τὰ βιβλία ἀνοίχτηκαν (Δαν. 7, 9-10). Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται πλήρως ἀπὸ τὸν Κύριό μας, ὅταν λέγει ὅτι ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς θὰ δοῦν τὸν Υἱὸ τοῦ Ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται «ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς» καὶ νὰ κάθεται «ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ», γιὰ νὰ κρίνει «πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 24, 30· 25, 31-32). Ἡ Ἐκκλησία τὸ φέρνει στὴ μνήμη μας κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω. Οἱ ὑπέροχοι ὕμνοι της περιγράφουν τὰ πρωτόγνωρα αἰσθήματα ποὺ θὰ μᾶς συγκλονίζουν, ὅταν θὰ «τίθωνται θρόνοι καὶ ἀνοίγωνται βίβλοι καὶ πράξεις ἐλέγχωνται καὶ τὰ κρυπτὰ δημοσιεύωνται». Ὅταν θὰ πηγάζει «ποταμὸς πύρινος πρὸ τοῦ βήματος» τοῦ Κριτοῦ, ποὺ θὰ κατακλύσει τοὺς πάντες, καλοὺς καὶ κακούς, μὲ τὴν πλημμύρα τῆς φωτιᾶς Του. Τί εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ πύρινος ποταμός; Νομίζουν μερικοὶ πὼς ὁ πύρινος ποταμὸς εἶναι ἡ φωτιὰ τῆς κόλασης, μὲ τὴν ὁποία θὰ τιμωρήσει ὁ Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐκδικεῖται, δὲν μισεῖ, δὲν τιμωρεῖ κανέναν. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει μόνο (Α΄ Ἰω. 4, 16). Καὶ ὁ πύρινος ποταμὸς εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀγκαλιάσει ἀδιακρίτως τοὺς πάντες. Παράδεισος καὶ κόλαση θὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ζεῖ ὁ καθένας μας μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ποταμὸ τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Θὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο προσωπικὰ ὁ καθένας μας θὰ δεχτεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τὸ πῶς δεχόμαστε ὅμως τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι καθαρὰ δικό μας θέμα. Ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὴν δική μας ἐλευθερία, ἀπὸ τὴν προσωπική μας ἐλεύθερη βούληση. Ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸν Θεό, τὸ ἂν θὰ εἴμαστε φίλοι ἢ ἐχθροί του, εἶναι κάτι ποὺ τὸ ἀποφασίζουμε ἐμεῖς, γι᾿ αὐτὸ καὶ θὰ εἶναι αἰώνιο. Ὁ Θεός, σεβόμενος ἀπόλυτα τὴν ἐπιλογή μας, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀλλάξει. Δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὴν ἐλευθερία μας. Παράδεισος καὶ κόλαση ἐξαρτῶνται μόνο ἀπὸ μᾶς. Δὲν εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὰ κάνει αἰώνια ἡ δική μας ὁριστικὴ καὶ ἀμετάκλητη ἐπιλογή. Ἀλλιῶς, ἂν ἦταν τιμωρία τοῦ Θεοῦ ἡ αἰώνια κόλαση, θὰ φανέρωνε ἕναν Θεὸ ἀπροσμέτρητα κακό, ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο ἀπέναντί μας. Ὅμως, στὴν Δευτέρα Παρουσία ὁ Θεὸς δὲν θὰ τιμωρήσει, ἀλλὰ θὰ διαπεράσει τὰ πάντα μὲ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης του, ποὺ σὰν ποταμὸς φωτιᾶς θὰ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν θρόνο Του. Τὰ βιβλία θὰ ἀνοιχτοῦν. Τὰ πάντα δηλ. στὸ φῶς καὶ στὴ φωτιὰ αὐτὴ θὰ γίνουν διάφανα. Οἱ καρδιές μας θὰ δείξουν καθαρὰ τὸ περιεχόμενό τους. Τί θὰ κρύβουν μέσα τους; Ἀγάπη ἢ μῖσος; Ἂν στὴν καρδιά μας ὑπάρχει ἀγάπη, ἡ ἐπαφή μας μὲ τὸ θεϊκὸ ποτάμι τῆς ἀγάπης θὰ εἶναι χαρά, παράδεισος. Ἂν στὴν καρδιά μας βασιλεύει τὸ μῖσος, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς ἀγκαλιάσει τρυφερὰ μέσα στὸν πύρινο ποταμό, θὰ νοιώσουμε ἀφόρητη δυστυχία καὶ κόλαση. Ἡ φωτιὰ κάνει λαμπερὸ τὸ χρυσάφι, ἀλλὰ κατακαίει τὰ φρύγανα καὶ τὰ ξύλα (Α΄ Κορ. 3, 12-15). Ἐμεῖς τί θὰ νοιώθουμε μέσα στὴν φωτιὰ τῆς θείας ἀγάπης; Θὰ ἀστράφτουμε σὰν χρυσάφι, ἢ θὰ καιγόμαστε;

Ξάνθος Μακρής, Θεολόγος