Οἱ παλαιοί διηγοῦνται πώς κάποτε ὁ Κώστας κατέβηκε στήν Κόρινθο καί ἐπισκέφτηκε τόν τότε Δεσπότη κ. Προκόπιο, γιά νά διαμαρτυρηθῆ ἔντονα γιά τά «ἐγκλήματα» πού διέπραττε ὁ παπᾶς τοῦ χωριοῦ μέσα στό Ἱερό.
«Δεσπότη μου», εἶπε στόν Ἱεράρχη, «τόν παπᾶ νά τόν πάρετε ἀπό τό χωριό! Ἔχει τρελλαθῆ! Κάθε Κυριακή πιάνει ἕνα μικρό παιδάκι καί τό σφάζει μέ τήν λόγχη! Τόν εἶδα μέ τά μάτια μου! Ρίχνει πρῶτα τό αἷμα του μέσα στό Ἅγιο Ποτήριο κι ἀπό πάνω ἕνα–ἕνα τά κομματάκια ἀπό τό σῶμα του! Τί σόϊ ἄνθρωπος εἶναι αὐτός;».
Ὁ ἔμπειρος Ἱεράρχης κατάλαβε πολύ καλά πώς ὁ ταπεινός κι ὀλιγογράμματος νεωκόρος εἶχε ἀξιωθῆ νά γίνη ἐπανειλημμένως μάρτυρας μίας θαυμαστῆς θεοπτίας. Γιά νά τόν προστατέψη ὅμως ἀπό τόν κίνδυνο τῆς ἔπαρσης τόν ἀντιμετώπισε σχεδόν μέ σκληρότητα καί τόν ἀπέπεμψε μέ φωνές: «Φύγε ἀμέσως ἀπό ᾿δῶ καί πήγαινε στήν ρημαΐλα (=ρημαδιό) σου! Δέν θά ᾿σαι στά καλά σου! Ὄνειρα βλέπεις! Πού ἦρθες ἐσύ ἐδῶ νά μοῦ κατηγορήσης τόν παπᾶ!».
Ἀργότερα, ὡστόσο, σέ σύναξη ἱερέων ὁ Σεβασμιώτατος κ. Προκόπιος διηγήθηκε τό περιστατικό γιά νά νουθετήση καί νά προβληματίση τούς λευΐτες του, λέγοντας: «Αὐτά πού ἐμεῖς τελοῦμε καί δέν τά βλέπουμε, τά εἶδε ἕνας κοσμικός! Βίωσε ὁλοζώντανη τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ μας!».
Τῶν θαυμαστῶν αὐτῶν ἀποκαλύψεων ἀξιώθηκε ὁ Κώστας γιά τήν μεγάλη του ταπείνωση, τήν ἁπλότητα καί τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του. Οἱ συγχωριανοί του μαρτυροῦν πώς τό πρόσωπό του ἦταν πάντα ἤρεμο καί ἐξέπεμπε μία φωτεινότητα. Ποτέ κανείς δέν τόν ἄκουσε νά παραπονιέται ἤ νά γογγύζη γιά τήν φτώχεια του ἤ γιά τά ἄλλα του προβλήματα. Ὅλη του ἡ βιοτή ἦταν μία δοξολογία πρός τόν Θεό.
Ὁ Κωνσταντῖνος μέ τήν σύζυγό του
Οὔτε νά μαλώνη μέ κανέναν τόν εἶχαν δῆ ποτέ. Συνήθως, ὅ,τι τοῦ ἔλεγαν, τό ᾿κανε. Εἶχε μία ἀξιοθαύμαστη ὑπακοή. Ἀκόμη καί σέ συγχωριανό του πού εἶχε σχεδόν τά μισά του χρόνια καί τόν ἔστελνε μέ κάποια αὐθάδεια γιά κάποιο θέλημα, ὁ Κώστας κατέβαζε τό κεφάλι καί πήγαινε πρόθυμος νά τό ἐκτελέση. Τίς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας ἦταν σιωπηλός καί, ἄν τοῦ ζητοῦσαν τήν γνώμη του γιά κάτι, ἔλεγε συμβουλευτικά λίγα λόγια πνευματικά μέ στόχο νά ὠφελήση τόν ἄλλο. Ποτέ δέν ἔκανε ἄσκοπες συζητήσεις. Στόν ἐλεύθερο χρόνο του πάντα μελετοῦσε γιά ὧρες τό Προσευχητάριο, τό Ψαλτήρι καί τήν Ἁγία Γραφή.
Μία ἑβδομάδα πρίν πεθάνη, ἡ σύζυγός του Παναγιώτα εἶδε σέ ὅραμα τόν ἅγιο Δημήτριο, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε πώς σέ λίγες ἡμέρες ὁ Κώστας θά ἔρθη μαζί μου, ὅπως καί ἔγινε.
Ὁ Κώστας προαισθανόμενος τό τέλος του ζήτησε ἀπό τόν γυιό του Ἰωάννη, μέ τόν ὁποῖο διέμενε στό ἴδιο σπίτι, νά τοῦ φέρη τόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ γιά νά ἐξομολογηθῆ καί νά κοινωνήση. Μία ἡμέρα πρίν φύγη γιά τήν ἄλλη ζωή, ἐπειδή εἶχε προαισθανθῆ τόν θάνατό του, ζήτησε ἀπό τά παιδιά του, τήν ἑπομένη νά μείνουν στό σπίτι καί νά μήν πᾶνε σέ προγραμματισμένη δουλειά τους. Τά παιδιά του σεβάστηκαν τήν ἐπιθυμία του, ἔμειναν μαζί του καί ἔτσι ἦταν παρόντες τίς τελευταῖες στιγμές τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.
Κοιμήθηκε τήν 12η Νοεμβρίου 1980 σέ ἡλικία 85 ἐτῶν εἰρηνικά, ὅπως καί ἔζησε.
Ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ πατήρ Σπυρίδων Κόρρος κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας τόν ἐγκωμίασε γιά τόν ταπεινό καί ἐνάρετο βίο του καί ὁμολόγησε πώς ὅλα τά χρόνια τῆς διακονίας του στόν Ναό τῶν Ἀθικίων δέν ξαναεῖδε τόσο ὄμορφο καί φωτεινό πρόσωπο νεκροῦ.
Αἰωνία του ἡ μνήμη. Ἀμήν.
https://enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/23askites-ston-kosmo-101/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου