Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 15ο

 

3. Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ 

α. Η έννοια της ιερωσύνης 

Στις ομιλίες του ο Επίσκοπος κρίνει αναγκαίο να εξηγήσει τον ρόλο των ιερέων στη ζωή της Εκκλησίας: « είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι έχουν χρισθεί με το μυστήριο της ιερωσύνης και τελούν τα μυστήρια, διδάσκουν το ευαγγέλιο και συντονίζουν τους ευλαβείς πιστούς». 227 Στα κείμενά του ο Επίσκοπος ερμηνεύοντας το πνεύμα των ευαγγελιστών και του Απ. Παύλου εξαίρει την μοναδική αποστολή του ιερέα.228 Είναι εκείνος που οδηγεί το ποίμνιο «στην Εκκλησία, στο Σώμα του Χριστού». 229 Παράλληλα υπογραμμίζει και τη στάση των ενοριτών απέναντί τους, οι οποίοι τους περιβάλλουν με αγάπη, γιατί «χαίρονται, όταν προκόπτει το έργο της πνευματικής οικοδομής των πιστών και λυπούνται, όταν ποικιλότροπα διώκεται και μισείται κάποιος ιερέας». 230 Το σπουδαιότερο όμως χαρακτηριστικό του ιερέα που τονίζεται στο εκκλησίασμα είναι η ιερουργία του μυστηρίου: «Ο ιερέας είναι εκείνος, ο οποίος εξ ονόματος όλης της κοινότητος και στη θέση του επισκόπου, θα επικαλεσθεί το Άγιο Πνεύμα, για να μεταβληθεί το ψωμί και το κρασί σε τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού». 231 Η εξαγιαστική χάρη μεταδίδεται κατά την τέλεση του μυστηρίου δια του επισκόπου: «δεν μεταδίδεται απευθείας, αλλά δια μέσου του εκφραστή του εκκλησιαστικού πληρώματος, που είναι ο επίσκοπος κάθε τοπικής εκκλησίας και οι ιερείς του».232 Και για να γίνει αυτό περισσότερο κατανοητό από το εκκλησίασμα, χρησιμοποιεί μια παραστατική μεταφορική εικόνα από την τελετή του γάμου, που αναλύει τον γνωστό όρο «νυμφαγωγός εις Χριστόν»: «οι πνευματικοί ομοιάζουν με τον πατέρα της νύφης, που οδηγεί τη θυγατέρα του στην Εκκλησία. Εκεί την παραδίδει στον εκλεκτό της νυμφίο. Το ίδιο και οι πνευματικοί παίρνουν ανθρώπους, που τους εμπιστεύονται τις ανησυχίες τους, τις αγωνίες, τον ενθουσιασμό τους, τα όνειρά τους, τον χρόνο τους και τα ανάγουν στον Χριστό και την Εκκλησία του». 233 Σε μια εποχή που ο ρόλος του λαϊκού στοιχείου στη ζωή της Εκκλησίας δεν είναι τόσο εμφανής όχι μόνον στις λήψεις των αποφάσεων για το έργο της Εκκλησίας, αλλά είναι περίπου άγνωστη η συμμετοχή του στην τέλεση του ιερού μυστηρίου, τα κείμενα  που μελετήσαμε τονίζουν τη «συνιερουργία» των λαϊκών και τη γενική ιεροσύνη του εκκλησιαστικού σώματος: «Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί λατρεύουμε όλοι μαζί τον Θεό μας. Κλήρος και λαός αποτελούμε μια ευχαριστιακή σύναξη που προσφέρουμε τα Τίμια Δώρα στο Θυσιαστήριο». 234 Με ανεπτυγμένο το ορθόδοξο αισθητήριο ο Ιεράρχης επαναφέρει στο εκκλησίασμα βασικές θεολογικές θέσεις εν πολλοίς άγνωστες, εφόσον ο χαρισματικός χαρακτήρας του λαϊκού στοιχείου στη ζωή της Εκκλησίας ελάχιστα τονίζεται ή γίνεται αντιληπτός. Βεβαίως για τον επίσκοπο ο σημαντικός ρόλος των λαϊκών μελών δεν συνεπάγεται την αυτονόμησή τους. Τέτοιου είδους παρεξηγήσεις προλαμβάνονται, διότι ο ρόλος των λειτουργών παραμένει κεντρικός: «οι ιερείς προσφέρουν όλο τους τον εαυτό και όλη τους την ύπαρξη και επικαλούνται και παρακαλούν και δέονται στον Θεό να μεταβάλει τη φθαρτή φύση σε άφθαρτη, το ψωμί σε άγιο σώμα και το κρασί σε ζωοποιό αίμα του Χριστού μας». 235

-64-