Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 14ο

 στ. Η οικουμενική διάσταση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας 

Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η τέλεση της αναίμακτου ιερουργίας είναι μια επιβεβαίωση της οικουμενικότητάς της. Μέσα στον λειτουργικό χρόνο της θείας Ευχαριστίας ενώνονται όλοι οι διασπασμένοι άνθρωποι με τον Θεό και μεταξύ τους σε μια ευχαριστιακή κοινωνία. 217 Ο επίσκοπος και πάλι παραφράζοντας ευχές της θείας λειτουργίας, που επί το πλείστον δεν είναι γνωστές στο εκκλησίασμα, είτε επειδή δεν αναγινώσκονται εις επήκοον είτε διότι δεν είναι κατανοητή η γλώσσα τους, διδάσκει: «σε τούτο το μεγάλο δείπνο που είναι η θεία κοινωνία συναντιόμαστε όλοι πλούσιοι πένητες μεγάλοι και μικροί άρχοντες και αρχόμενοι με απλή ψυχή και καθαρή καρδιά…θα μεταλάβουμε των αχράντων και επουρανίων μυστηρίων κοινωνούμε με το θεανθρώπινο σώμα του Κυρίου κοινωνούμε μετέχουμε σε αυτό γινόμαστε ένα με αυτό». 218 Ακόμη πιο χαρακτηριστικά εξηγεί: «Η αγάπη προσφέρεται στην αγία Τράπεζα της Εκκλησίας, όπου όλοι οι πιστοί προσέρχονται στο μυστικό δείπνο…μέσα στο ποτήριο ευρίσκονται όλοι, ο ουρανός, η γη, οι εν πίστει τετελειωμένοι και όλοι όσοι πιστεύουν και ομολογούν τον Τριαδικό μας Θεό, ανεξάρτητα από το γένος τους, την ηλικία τους, το χρώμα τους, την κοινωνική τους θέση, την καταγωγή». 219 Και σε άλλο σημείο συμπληρώνει ότι στο ποτήριο της ζωής συναντά ο καθένας μας «όλα τα αγαπητά μας πρόσωπα, που έχουν ήδη κοιμηθεί με τη βεβαιότητα της αναστάσεως, όλους με τους οποίους επιβιώνουμε σε τούτο τον κόσμο, ολάκερη την πλάση, τις ουράνιες δυνάμεις και μάλιστα την αγία Τριάδα»220 . Η συμμετοχή των πιστών στην Θεία Ευχαριστίας βοηθά και στην ανάπτυξη των σχέσεων μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα η οποία λατρεύει το πρόσωπο του Ιησού και αγωνίζεται «για την συνειδητή και υπεύθυνη ενσωμάτωσή μας στο σταυρωμένο και αναστημένο Σώμα. συμμετοχή στη θεια λειτουργία όπου γινόμαστε ένα με τον Ιησού Χριστό και τους πιστούς που μεταλαμβάνουν το δικό του Τίμιο σώμα και αίμα». 221 Παράλληλα, η μετοχή μας με ολάκερη την πλάση στο ποτήριο της ζωής υπαγορεύει και τον σεβασμό μας προς αυτήν: «Το σώμα και το αίμα του Κυρίου, η θεία κοινωνία, αποκαθιστά τις σχέσεις λατρείας προς τον Θεό, σχέσεις συμφιλίωσης και αγάπης προς τον συνάνθρωπο, σχέσεις σεβασμού προς το φυσικό περιβάλλον». 222 Συνοψίζοντας αναφέρουμε τις θέσεις που επισημάνθηκαν σε αυτήν την ενότητα. Στην τέλεση της θείας Ευχαριστίας συμμετέχει όλη σύναξη. Η θεία Κοινωνία δεν αποτελεί ένα είδος αξιομισθίας για τις αρετές του καθενός από εμάς. Προϋποθέτει την πίστη, τη μετάνοια, την εξομολόγηση, ως εκ τούτου κανείς δεν αποκλείεται από το μυστήριο όσο και αν θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό, διότι «Η θεία κοινωνία είναι για όλους μας. Για μας τους αμαρτωλούς, ώστε να καίγονται τα κρίματά μας και για τους ασθενείς, ώστε να θεραπεύονται τα αρρωστήματα. Δεν είναι για τους τέλειους, αλλά για τους πάσχοντες και τους μετανοούντες»223 Στο ιερό μυστήριο «συμμετέχει η τριαδική θεότητα, οι άγιοι του Θεού, οι χριστιανοί που έρχονται με φόβο Θεού, ωριμότητα, νηφαλιότητα, πίστη και αγάπη». 224 Με τη θεία κοινωνία ο πιστός ενώνεται με το πρόσωπο του Ιησού «…που μας έχει προσλάβει στο θεανθρωπινό ζωντανό του σώμα την εκκλησία του, δηλαδή, και εμείς τον προσλαμβάνουμε μέσα στην ύπαρξής μας με την πίστη και την αγάπη και τη θεία κοινωνία». 225 Με το μυστήριο αυτό ο πιστός βιώνει τα έσχατα στο σήμερα, γιατί «η πρόγευση της βασιλείας των ουρανών είναι η θεία ευχαριστία όπου προσερχόμαστε όλοι οι μετανοούντες και οι συγχωρούντες για να τον ευχαριστήσουμε για τις άπειρες δωρεές του».

-62-