Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 36ο

 

Σε άλλη ενότητα ο ομιλητής επανέρχεται πάλι στην κοινωνική διάσταση του αγιασμού των πιστών, με ένα χριστολογικό αναλογικό συλλογισμό, εφόσον, όπως ήδη έχει αναφέρει άγιος είναι εκείνος που πιστεύει και ζη εν Κυρίῳ. Λέγει, λοιπόν, «ο αγιασμός είναι προσωπικό γεγονός με κοινωνικές διαστάσεις. Όπως ο ουράνιος άρτος τρέφει το κάθε μέλος χωριστά αλλά και ολόκληρο το Σώμα της Εκκλησίας, έτσι ακριβώς και ο αγιασμός του χριστιανού επιδρά στην κοινωνία που ανήκει».¨515 Ο Επίσκοπος δεν αγνοεί το αρνητικό κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο ο άγιος αναπτύσσει την κοινωνικότητά του, καθώς επίσης και τη γενικότερη εγωκεντρική τάση που επικρατεί:«…όλοι οι άνθρωποι έχουν τη τάση να αρνούνται την κοινωνία με το Θεό και να προτιμούν την εγωπάθεια και τον ατομισμό τους…η φυσική κατάσταση είναι να ζει ο άνθρωπος σε κοινωνία με τον Θεό και με τον συνάνθρωπο». 516 Και περαιτέρω αναλύει την ιδιοτέλεια που επικρατεί στις ανθρώπινες σχέσεις, σε αντίθεση με το κάλεσμα της υπέρβασης της ιδιοτέλειας που διδάσκει το ευαγγέλιο:517 «εκείνο, όμως, που περισσότερο συναντούμε στις κοινωνικές μας σχέσεις και στη ζωή μας κάθε μέρα είναι να εξαρτούν οι άνθρωποι τη συμπεριφορά τους από τη σχέση που έχουν οι άλλοι απέναντί τους. Συνήθως είναι καλοί με τους καλούς και κακοί με τους κακούς». 518 Ο Επίσκοπος στις ομιλίες του δεν παραλείπει να σκιαγραφήσει το ήθος ενός σύγχρονου αγίου, με γνώμονα την υπεύθυνη στάση του απεναντι στα προβλήματα της εποχής του, υπενθυμίζοντας στο εκκλησίασμα ότι ο πιστός που είναι κλητός να γίνεται άγιος «πεινάει και διψάει για τη δικαιοσύνη και αγωνίζεται γι αυτήν.Χαίρεται στη χαρά και συμπάσχει με τους κατατρεγμένους, τους αστέγους, τους σεισμοπλήκτους και τους περιθωριακούς. Και μέσα στην κοινωνία που γύρω σκορπά τη δυσοσμία της φθοράς και του θανάτου, έχει την τόλμη, τη βεβαιότητα και τον ενθουσιασμό να ψάλλει την ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού και τον θεωθέντα στο πρόσωπο του Χριστού άνθρωπο». 519 Το ήθος των Χριστιανών που απορρέει από την προσωπική σχέση με τον Χριστό συνεπάγεται και μία ασκητική στάση μέσα στην κοινωνία. Ο Επίσκοπος εξηγεί: «η χριστιανική μας ιδιότητα δε μας επιτρέπει να επιδιώκουμε ένα καλό και άνετο βόλεμα στη ζωή μας. Ο πιστός μαθητής του Ιησού αγωνίζεται να προσεγγίσει διαρκώς τον Ιησού». 520 Η προσέγγιση του Ιησού και του ανθρώπου είναι αλληλένδετη και, κατά τον ομιλητή, έχει προσευχητικό χαρακτήρα προς τον Θεάνθρωπο, που ταυτίζεται με τον πάσχοντα συνάνθρωπο: «Το άνοιγμα του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο είναι η ειλικρινέστερη μορφή λατρείας του Θεού μιας και ο πονεμένος άνθρωπος εξομοιώνεται με τον Χριστό…». 521 Ακολουθώντας τους ευαγγελιστές και τη θεολογική σκέψη του Απ. Πάυλου για τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο κόσμος τον ίδιο τον Χριστό και τους αγίους του, ο Επίσκοπος θυμίζει στο εκκλησίασμα ότι «ο σύγχρονος άνθρωπος, που με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος αναλαμβάνει τις ευθύνες της ζωής απέναντι στο Χριστό μας και τους συνανθρώπους του, εμπαίζεται και αυτός. Οι άλλοι του στήνουν παγίδες, για να τον παγιδέψουν στις αμαρτωλές τους επιδιώξεις ή ακόμα συγκαταβατικά τον χαρακτηρίζουν ως αφελή και ανόητο». 522

-118-