Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 37ο

 

Η προσευχή της Εκκλησίας είναι το πνευμα το Άγιον να αναδεικνύει αγίους. 523 Ο Επίσκοπος σημειώνει την παρουσία τους ανάμεσά μας και τις επιλογές που προτείνουν για τη ζωή μας: «Ποτέ δε λείπουν οι άγιοι από τη ζωή μας. Είναι ζωντανοί, όχι μόνο εκείνοι που τους τιμούμε στις εικόνες των εκκλησιών μας αλλά και εκείνοι που ζουν ανάμεσα μας και με τη ζωή και το έργο τους προτείνουν μια άλλη λύση. Αντί για το εφήμερο, προβάλλουν το αιώνιο, αντί για το ψεύτικο το αληθινό, αντί για την εκμετάλλευση τη φιλανθρωπία και αντί για την ιδιοτέλεια τη θυσία». Και με συναίσθηση της πραγαμτικότητας συμπληρώνει:«αυτοί όμως ενοχλούν! Εκείνοι που δεν ενοχλούν και όχι μόνο δεν διώκονται, αλλά είναι καλοδεχούμενοι, είναι οι υποκριτές». 524 Όποιος μελετά τα ομιλιάρια διαπιστώνει πόσο ο κήρυκας επιμένει να διδάξει στο εκκλησίασμα τον πάντοτε επίκαρο χαρακτήρα της αγιότητας, που είναι συνδεδεμένη με τη βαθειά πίστη στον Θεό και αντανακλά μέσα στην κοινωνία. Προτρέπει να ακολουθούν τους αγίους, όπως, άλλωστε, είναι εντολή του Θεού να γίνονται όλοι άγιοι. Λέγει χαρακτηρισικά: «Λάμπουν οι άγιοι του Θεού και στις μέρες μας. Περιφέρονται ανάμεσά μας και αναγνωρίζονται για τη σεμνότητά τους, την απλότητά τους, την ανεξικακία τους, την υπομονή και την ανεκτικότητα. Την καλοσύνη τους, τη φιλανθρωπία, τη χάρη τους και τη γνησιότητα. Λάμπει το φως τους μπροστά στους ανθρώπους και δημιουργούν σταυρώσιμο και αναστάσιμο φρόνημα. Ήθος πίστεως, αγάπης και ευσεβείας, για να δοξάζεται το όνομα του Πατρός…». 525 Η αγιότητα είναι μία διαρκής προσπάθεια του χριστιανού να τηρεί τις εντολές του Κυρίου και είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη μετάνοια. Ο κήρυκας εξηγεί: «Χρειάζεται αγιότητα για να τηρεί κανείς τα λόγια του ευαγγελίου και να ακολουθεί τις εντολές του Κυρίου μας. Η αγιότητα δεν είναι κάτι το στατικό. Είναι ένας διαρκής αγώνας κατά της εγωπάθειας γι αυτό και εκείνο που χαρακτηρίζει περισσότερο τους Χριστιανούς είναι η μετάνοια». 526 Και καθώς επανέρχεται, για να τονίσει ότι η αγιότητα δεν είναι ακατόρθωτη, επισημαίνει πάλι ότι δεν είναι προσωπικό  κατόρθωμα αλλα δώρο της χάριτος του Θεού: «Για τη ζωή της Εκκλησίας μας αυτή πραγματικότητα είναι γνωστή. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια οι άγιοι της Εκκλησίας μας βιώνουν τη χάρη και την ελευθερία Χριστού. Οι άγιοι είναι δώρο που δίδει δωρεάν η χάρη και η αγάπη του Τριαδικού Θεού για όλον τον κόσμο». 527 Το δώρο αυτό προορίζεται για όλους, αρκεί να το δεχτούν ελεύθερα ως χάριν αντί της χάριτος: 528 «όλοι καλούμαστε να προσφέρουμε τον εαυτό μας ευχαριστία στο Θεό και να πάρουμε αντίδωρο τον ίδιο το Χριστό μας. Να γίνουμε μέτοχοι της Βασιλείας του, της αφθαρσίας του». 529 Σε μία άλλη περιγραφή του αγίου απαριθμώνται τα χαρακτηριστικά του φωτισμένου από το Άγιο Πνεύμα ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει αλαζονική αυτονόμηση και ναρκισσιστική αυταρέσκεια: «φωτισμένος είναι ο καθένας που απορρίπτει τον εγωισμό του, την αλαζονική αυτονόμηση από τον Θεό και τους συνανθρώπους του και τη ναρκισσιστική αυταρέσκεια του. Εκείνος που ζει με άσκηση και μετάνοια για να αποβάλλει τούτα τα πάθη του. Εκείνος που ανοίγεται στον καινούργιο κόσμο, όπου έχει προσωπική κοινωνία με τους συνανθρώπους του και ευχαριστιακή λατρεία με τον Χριστό». 530 Το καταληκτικό μήνυμα του Επισκόπου ανακεφαλαιώνει όσα σε διάφορα εδάφια των Ομιλιαρίων του έχει αναπτύξει: «Οι άγιοι με την πληρότητα της ζωής τους, με την ενέργεια και χάρη του Αγίου Πνεύματος και τις θυσίες τους για τους ανθρώπους, φωτίζουν τις εγωκρατούμενες και αυταρχικές κοινωνίες μας». 531  

-120-