ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΣ

 

Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 45ο

Σε μία άλλη ενότητα, με την ίδια μεταφορική εικόνα και τον συμβολισμό των χεριών αναφέρει στο εκκλησίασμα και την έννοια της μεσιτείας με τη σημασία που της δίδει Απ. Πάυλος:613 «Ο Χριστός επάνω στον Σταυρό τεντώνει τα χέρια και με τη μια παλάμη πιάνει το χέρι του Θεού και με την άλλη τον άνθρωπο. Έτσι γίνεται ο μεσίτης ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο». 614 Κι επιγραμματικά καταλήγει ότι «ο Χριστός υψώθηκε πάνω στον Σταυρό, για να συμφιλιώσει τους ανθρώπους μεταξύ τους και τους ανθρώπους με τον Θεό Πατέρα». 615 Τέλος σε μία άλλη συνάφεια ακούμε τον Επίσκοπο να εξηγεί τον συμβολισμό της σταυρικής θυσίας του Χριστού, χρησιμοποιώντας στίχους από την υμνολ ογία, που ίσως είναι οικεία στο εκκλησίασμα. Λέγει, λοιπόν: «με τον σταυρικό του θάνατο μετέβαλε τον σταυρό σε τρισμακάριστο ξύλο και σύμβολο δόξας και θριάμβου». 616 Ο Χριστός το«διάλεξε για να δηλώσει την αγάπη του προς τον άνθρωπο…πάνω στο σταυρό νικήθηκε ο διάβολος….ο Χριστός πάτησε με τον θάνατό του τον θάνατο, χάρισε συγγνώμη στους ανθρώπους και απέδειξε το άπειρο έλεος Του». 617 

β. Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού στην κοινωνία κάθε εποχής 

Η πρόσληψη της σταυρικής θυσίας γενικά από τους ανθρώπους δεν είναι θετική. Προεκτείνοντας ο ομιλητής τη διαπίστωση του Απ. Παύλου για την μωρία του Σταυρού προχωρεί σε μία ψυχολογική ερμηνεία της απόρριψης: «ο Σταυρός του Θεανθρώπου ξεσκεπάζει την υποκρισία του παρόντος κόσμου του απατεώνος, την εγωπάθεια, τη φιλαργυρία, την ιδιοτέλεια, την αμαρτία, το προσωπείο και τις αρπακτικές διαθέσεις και ενέργειες». 618 Σε ἀλλη συνάφεια παραθέτει βραχυλογικά τα στάδια της θείας Οικονομίας και ερμηνεύοντας πάλι τον Απ. Παύλο εξηγεί γιατί όλα αυτά εκλαμβάνονται ως ανοησία. Οι ανθρωποι «θεωρούν μωρία και αδυναμία να ταπεινώνεται ένας Θεός να γίνεται άνθρωπος, πτωχός και περιθωριακός και στο τέλος να θανατώνεται με επαίσχυντη καταδίκη». 619 Κατ’επέκταση, ο κόσμος δεν κατανοεί και τη θυσιαστική στάση των χριστιανών. Με γλαφυρό ύφος και δόση πόνου για την έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας των ανθρώπων, ο ομιλητής συμπληρώνει: «γι αυτό και στην καθημερινή μας ζωή το ίδιο ανόητοι θεωρούνται και εκείνοι που πιστεύουν στον εσταυρωμένο και αναστημένο Κύριο και συμπεριφέρονται με πραότητα, επιείκεια, φιλανθρωπία και συγγνώμη προς τους εχθρούς τους όπως και εκείνος». 620 Επιπλέον εξηγεί: «οι πιστοί, σε κάθε στιγμή της ζωής τους, καλούνται να σηκώσουν τον Σταυρό του χρέους, της θυσίας και της αγάπης. Και αυτό το κάνουν ευχαρίστως. Τούτη η στάση ζωής είναι ανερμήνευτη για εκείνους, που είναι άγευστοι από την παρουσία του Θεού, από το έλεος και τη χάρη του. Την ελπίδα, τη σκέπη και την προστασία του», 621 για να καταλήξει ότι «χωρίς την οδύνη του σταυρού δεν νικιέται ο θάνατος». 622 

-134-