Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 51ο
Η αναφορά στην ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού σε συνάρτηση με την κατάργηση του θανάτου, συμπληρώνεται σε άλλη ομιλία, με ειδικότερη παραπομπή στο χριστολογικό δόγμα για τις δύο φύσεις του Χριστού:673 «Στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού ενώνονται και η θεία και η ανθρώπινη φύση χωρίς να συγχέονται και χωρίς να διαιρούνται. Η θεία φύση της θεότητας προσλαμβάνει εκουσίως την ανθρώπινη για να την θεώσει. Να τη λυτρώσει από τη φθορά και τον θάνατο και να την καταστήσει μέτοχο της βασιλείας των Ουρανών». 674 Με αυτόν τον τρόπο, συνεχίζει, «τούτος ο ιστορικός χρόνος που βιώνουμε αποκτά νόημα. Γεμίζει όλος από την παρουσία του ανάρχου και ατελευτήτου Θεού και βρίσκει διέξοδο από τη νομοτέλεια της φθοράς στην αιωνιότητα της χάριτος του Θεού». 675 Σε μία άλλλη συνάφεια στον συλλογισμό του, με τον οποίο επιχειρεί να κάνει κατανοητό το μυστήριο της θείας οικονομίας στο εκκλησίασμα, εισάγει και τους όρους «Υιός του Θεού» και «Υιός του Ανθρώπου», ο οποίος στην Παλαιά Διαθήκη αποδίδεται στον αναμενόμενο Μεσσία,676 τον αποκαλυπτόμενο στην Καινή.677 Εξηγεί : «Ο Χριστός δεν είναι μόνο «Υιός του ανθρώπου», δηλαδή άνθρωπος, αλλά και ο Υιός του Θεού, δηλαδή Θεός. Εάν είναι άνθρωπος, μόνον ο Θεός θα μπορούσε να τον αναστήσει. Εάν πάλιν είναι μόνον Θεός, δεν θα απέθνησκε μια και ο Θεός είναι αθάνατος. Ο Κύριος έπαθε πάνω στον τίμιο Σταυρό ως ο Θεάνθρωπος, απέθανε ως ο Θεάνθρωπος και αναστήθηκε ως ο Θεάνθρωπος». 678 Μπροστά στον φόβο του θανάτου που διακατέχει τους ανθρώπους όσο ζουν, ο Επίσκοπος προβάλλει με αισιόδοξο τόνο την αναστάσιμη εμπειρία των πιστών σε κάθε στιγμή της ζωής τους: «Μετά την ανάσταση του Κυρίου όλες οι στιγμές, οι ώρες, οι ημέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια, οι εποχές, οι καιροί και οι αιώνες, παίρνουν άλλο νόημα. Μέσα στην πιστότητα τους οι πιστοί ζούν την παρουσία του Κυρίου και τη δική τους δυνατότητα να εξαγιάζονται και να υπερβαίνουν τον χώρο και τον χρόνο. Να βιώνουν το έσχατο εδώ και τώρα». 679 Το μήνυμα προς το εκκλησίασμα είναι σαφές: «όσο ο άνθρωπος συνδέεται με τον Χριστό τόσο προγεύεται από αυτή τη ζωή την ανάσταση». 680 Το πρόσωπο, λοιπόν, του Χριστού είναι εκείνο που βεβαιώνει τη νίκη εναντίον του θανάτου, ώστε «για μας τους χριστιανούς η αιώνια ζωή και η ανάσταση αρχίζει από την ώρα που εμπιστευόμαστε τα πάντα εις τον Ιησού. Και για τη ζωή μας το πλήρες και ολόκληρο είναι ο Χριστός, το Θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, η Εκκλησία». 681 Σε άλλη ενότητα η ανάσταση του Χριστού συνδυάζεται με την καινή κτίση: «Με τη δική του ανάσταση φέρνει σε όλη την ανθρωπότητα το αναστάσιμο μήνυμα. Το φέρνει μέσα από τον δικό του τάφο και το ενσταλάζει στην κάθε ύπαρξη. Αυτή είναι η μεγάλη δημιουργία και αυτό είναι η πιο καλή είδηση, το ευαγγέλιο της αναστημένης και ανανεούμενης ζωής». 682 Χαρακτηριστικό είναι ένα σύντομο και περιεκτικό μήνυμα που απομονώνεται από μια ομιλία:«δεν ανασταίνεται μόνος του ο Χριστός, ανασταίνει και όλους τους πεθαμένους μαζί του», 683 Το περιεχόμενό του απηχεί τη διδασκαλία της Εκλησίας για ην κοινή ανάσταση όλως των νεκρών εις ανάστασιν ζωής ή κρίσεως, ανάλογα με τη χρήση του αυτεξουσίου τους όσο ζούσαν: «Όλα θα αναστηθούν για να συμμετάσχουν στη χαρά του Κυρίου ή να μείνουν μακριά της. Τούτο εξαρτάται από τον άνθρωπο και τις επιλογές του όσον καιρό πολιτεύεται επάνω στη γή. Εξαρτάται από τον βαθμό αγάπης και λατρείας προς τον Θεό και αγάπης και συγγνώμης προς τον συνάνθρωπο». 684
-146-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου