Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 51ο
ε. Η ανάσταση ως βιωματική εμπειρία της Εκκλησίας
Οι πιστοί προσδοκούν την ανάσταση των νεκρών και αυτή είναι η προσδοκία της Εκκλησίας, της οποίας αποτελούν τα μέλη: «οι πιστοί είμαστε μέλη του Σώματος του Θεανθρώπου Χριστού και ο Θεάνθρωπος Χριστός, που πιστεύουμε είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών». 685 «Η προσδοκία της Εκκλησίας είναι η ανάσταση των νεκρών και απορρέει από τον ίδιο τον αναστημένο Κύριο». 686 Αυτή η προσδοκία είναι η πνευματική εμπειρία των πιστών, εφόσον με το μυστήριο της μετανοίας και της θείας ευχαριστίας παραμένουν ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού.687 Ο Επίσκοπος, τονίζοντας την αξία των ζωοποιών μυστηρίων, διδάσκει ότι «Κάθε μέρα και κάθε στιγμή, εκείνο που βλέπουμε γύρω μας είναι ο θάνατος μυριάδων ανθρώπων ξένων ή και οικείων μας. Και η πίκρα του αποχωρισμού είναι δυσβάστακτη. Όμως οι πιστοί ζουν με την προσδοκία που την προγεύονται κάθε φορά που μεταλαμβάνουν το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού και κάθε φορά που το φως της μετανοίας καταυγάζει τον νού, την ψυχή και την καρδιά μας και διαλύει τα σκοτάδια της εγωπάθειας, της αλαζονείας». 688 Το αναστάσιμο πνεύμα της Εκκλησίας δεν είναι μια θεωρητική διατύπωση χωρίς βάθος και σκοπό. Ο Επίσκοπος υπογραμμίζει στους ακροατές του ότι η βεβαιότητα για τη νίκη της ζωής εναντίον του θανάτου απορρέει από τη σχέση του πιστού με τον Χριστό: «Η πίστη μας αναζωπυρώνεται από τη μετοχή μας στη θεία ευχαριστία. Όταν το αναστάσιμο φρόνημά μας ενισχύεται αδιάλειπτα από τη μετάληψη του Τιμίου Σώματος και του Ζωοποιού Αίματος του Χριστού μας, τότε, μπορεί να αντικρίζουμε με συντριβή τον νεκρό μας αλλά έχουμε βέβαιη ελπίδα και προσδοκούμε τη δική του όπως και τη δική μας ανάσταση»689 Ο ομιλητής ανακεφαλαιώνει: «Μετά την ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού, η ανάσταση όλων των νεκρών είναι μια βεβαιότητα…το γιορτάζουμε κάθε φορά που τελούμε την θεία Ευχαριστία και κατ’ εξοχήν το πανηγυρίζουμε κάθε Κυριακή την ημέρα του αναστάντος Χριστού». 690 Μέσα από αυτή την προοπτική, ο πιστός προγεύεται τα έσχατα ως ενεστωτικά και η συμπεριφορά του στον παρόν προσδιορίζει την κρίση στα έσχατα. Στις ομιλίες διαβάζουμε: « Η κρίση μάς συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. Είναι η κρίση της συνειδήσεώς μας, που μας πληροφορεί για την ποιότητα των πράξεών μας». 691 Όμως «ο πιστός δεν μπορεί να ζήσει, χωρίς να αισθάνεται τον Χριστό. Άλλωστε η προσευχή του χριστιανού είναι αδιάλειπτη, «έρχου Κύριε». Και τούτο δεν είναι ένας ευσεβής πόθος ή μια παραίσθηση». 692 Η προτροπή, λοιπόν, προς το εκκλησίασμα είναι να βιώνει την κατάργηση του θανάτου, ως ένα ενεστωτικό γεγονός: «Είναι λάθος να μεταθέτουμε την εμπειρία της αναστάσεως για μετά τον θάνατο. Τώρα τη συνειδητοποιούμε και γι’ αυτό έχουμε αναστημένο φρόνημα, οραματιζόμαστε, δημιουργούμε, εμπνεόμαστε. Η πρόσκαιρη βιοτή παίρνει νόημα από την προσδοκία της βέβαιης αναστάσεως εκ των νεκρών και της αιώνιας ζωής». 693
-148-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου