Παρ’όλα αυτά, στις ομιλίεςμε λεξιλόγιο που θυμίζει την υμνογραφία της Εκκλησίας περιγράφονται οι συνεπείς μαθητές του Χριστού, διότι συναισθάνονται «το βάρος των κριμάτων τους που ο Θεός συγχωρεί και δεν λησμονούν ποτέ το γραμμάτιο με το χρέος τους, που ο Κύριος εξαγοράζει με το δικό του αίμα. Είναι τόσο μεστωμένη η ψυχή τους από ευγνωμοσύνη προς τον ελεήμονα Θεό Πατέρα, ώστε η στάση τους απέναντι στους άλλους δεν έχει καμία δόση κατάκρισης ή και κακίας». 883 Άλλωστε, όπως επισημαίνεται συχνά στα κείμενα, η συγγνώμη είναι η προϋπόθεση για την οικειότητα με τον Χριστό και τη μετοχή στη βασιλεία του: «είμαστε λοιπόν φίλοι και οικείοι του Θεανθρώπου Χριστού και μέτοχοι της βασιλείας του, όταν πορευόμαστε στα βήματά Του και συγχωρούμε όλους αδιακρίτως και αγαπούμε όλους αδιακρίτως». 884 Η οικειότητα με τον Χριστό συνεπάγεται αποδοχή του ελέους του, που εκδηλώνεται στη συνέχεια ως αντίδωρο συγχωρώντας τα παραπτώματα των άλλων. «Οι άλλοι έχουν ανάγκη της δική μας αγάπη και συγγνώμη και τη δική μας κατανόηση…η δική μας στάση συγγνώμης καθορίζει τον βαθμό που δεχόμαστε το έλεος του Θεού». 885 Τα κείμενα που μελετήσαμε υπογραμμίζουν την καταλυτική δύναμη που έχει η συγχώρηση διότι ο ένας μπορεί και αποδέχεται τον άλλον. Με ένα λογοπαίγνιο των λέξεων χώρος και χωράμε, συγχωράμε εξηγεί: «συγχωρώ σημαίνει στον ίδιο χώρο χωράμε μαζί. Και στην περίπτωσή μας ο ίδιος χώρος είναι η καρδιά του καθενός που πλαταίνει, για να χωράει ολοένα και περισσότερους». 886 Αντιθέτως «όταν δεν συγχωρώ, σημαίνει ότι τον αφήνω έξω από την καρδιά μου και έξω από την προσευχή μου». 887 Με τη δύναμη της συγχώρεσης ο άνθρωπος γίνεται κοινωνικός και ασκείται στην αγάπη. Όμως «χρειάζεται ωριμότητα, προσευχή και έξοδος από τον εαυτό μας, για να συναντήσουμε τον συνάνθρωπο, ο οποίος έχει την ίδια ανάγκη από αγάπη που έχουμε και εμείς». 888 Υπενθυμίζοντας επιγραμματικά τη σημασία της συγγνώμης ο Επίσκοπος κηρύττει: Η συγχώρεση «αποκαθιστά τις σχέσεις με τους συνανθρώπους και την αναφορά μας με τον Θεό». 889«Δείγμα της αγάπης μας προς τον Θεό είναι η δική μας συγγνώμη προς όλους και η αγάπη». 890 Και καταλήγει με μιά δυναμική προτροπή προς τους πιστούς να δώσουν τη μαρτυρία του ανθρώπου που συγχωρεί και δημιουργεί μέσα στην κοινωνία: «ας πάψουμε επιτέλους να γκρινιάζουμε οι άνθρωποι της Εκκλησίας για την αμαρτωλότητα των ανθρώπων. Μπορούμε, αντί να κατακρίνουμε και αφορίζουμε τους αδερφούς μας αμαρτωλούς, να πλησιάσουμε, τον κόσμο όχι μονάχα για τις βιοτικές μας ανάγκες και τις συναλλαγές μας, αλλά και για να τους μεταφέρουμε αυτό που γεμίζει και δίδει νόημα στη δική μας ζωή». 891 Από το κήρυγμα του Επισκόπου συνάγεται ότι «η αγάπη, η συγγνώμη και η καταλλαγή είναι δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Και προϋποθέτουν δεσμό λατρείας με τον Κύριό μας, που υψώθηκε πάνω στον Σταυρό, για να συμφιλιώσει τους ανθρώπους μεταξύ τους και τους ανθρώπους με τον Θεό Πατέρα». 892 Η συγγνώμη «Είναι δώρο που δωρίζει ο Θεός της αγάπης, του ελέους και των οικτιρμών. Αρκεί κι εμείς να γινόμαστε το ίδιο οικτίρμονες και ελεήμονες προς εκείνους, που ζητούν τη συγγνώμη και την αγάπη μας». 893 «Ο Χριστός είναι πάντοτε ο ερχόμενος προς την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Εάν εμείς τον δεχόμαστε στην ύπαρξή μας κι έχουμε δεσμό αγάπης κι εμπιστοσύνης μαζί του, τότε είμαστε όντως λυτρωμένοι, συγχωρεμένοι και χαρούμενοι». 894
-188-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου