Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 71ο

 Η συγγνώμη δεν είναι μόνον «απαραίτητη προϋπόθεση για να συγχωρέσει και ο Θεός τα δικά μας λάθη», 875αλλά το πρώτο στάδιο που οδηγεί και στην προσφορά αγάπης σε όσους μας έχουν κάνει κακό. Το μήνυμα του Επισκόπου προτρέπει για την εφαρμογή της αγάπης και στον εχθρο: «Ο Χριστός…μας καλεί όχι μόνο να ξεπερνούμε το κακό, αλλά να το ανταποδίδουμε με το καλό. Οι πληγές από τα μίση και τις έχθρες δεν θεραπεύονται από μόνες τους. Χρειάζονται και το βάλσαμο της θεραπείας. Και αυτό είναι η στοργή, η φροντίδα, η καλοσύνη, που προσφέρει αυτός που αδικήθηκε σε εκείνον που τον αδίκησε». 876 Ο Επίσκοπος επιμένει για τη συγγνώμη που αγκαλιάζει και τους εχθρούς: «οι χριστιανοί καλούμαστε να κάνουμε άσκηση της συγχώρεσης. Δεν μπορεί κανείς να δεχθεί τη συγχώρηση από τον ουρανό, αν ο ίδιος δεν συγχωρεί το διπλανό του». 877 Παράδειγμα άκρας συγχωρητικότητας, το μόνο που μπορεί να οδηγήσει στη συμφιλίωση και την ειρήνη είναι ο ίδιος ο Χριστός: «η συγγνώμη, όμως, και η φιλανθρωπία ακόμη και προς τους εχθρούς μας είναι η συνταρακτική πραγματικότητα που προσέφερε ο Χριστός πάνω στον Σταυρό και η μοναδική προϋπόθεση για την ειρήνη στο σπίτι, στην πόλη, στη χώρα και σε ολόκληρο τον κόσμο». 878 Και προσθέτει το σχόλιο με μία ρυθμική διαατύπωση, ομοιοκαταληξία και ένα χιαστό ζχήμα: «Χρειάστηκε να χυθεί επάνω στον Σταυρό το αίμα του Χριστού, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες των ανθρώπων και να μάθουν οι άνθρωποι να συγχωρούν τις αμαρτίες των συνανθρώπων τους». 879 Γι αυτόν τον λόγο, «ο πιστός Χριστιανός καλλιεργεί στον εαυτό του και στους άλλους σταυροαναστάσιμο ήθος, το οποίο ακόμη και πάνω στον Σταυρό του δίνει τη δύναμη να συγχωρεί τους σταυρωτές του και να ανοίγει πάντα προοπτικές αναστάσιμες». 880 Η συγγνώμη όμως δεν είναι μία εύκολη υπόθεση, διότι και ο Σταυρός του Κυρίου δύσκολα γίνεται αποδεκτός και η συγγνώμη προς όλους ανεξαιρέτως δύσκολα εφαρμόζεται ακόμη κα. από τους πιστούς. Ο ομιλητής με επίγνωση της πραγματικότητας σημειώνει: «Όμως αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Διότι η ζωή μέσα στον κόσμο της φθοράς, της αδικίας και της εγωπάθειας δεν ικανοποιείται χωρίς εκδίκηση. Η χαιρεκακία, η συκοφαντία, η δολοπλοκία και η αρπαγή καταντούν κανόνες της ζωής για εκείνους που δεν έχουν Θεό μέσα τους». 881 Συνεχίζει: στον κόσμο που ζούμε επικρατούν «ποικίλα ιδιοτελή συμφέροντα και εγωπαθείς προστριβές…φυγαδεύεται η αγάπη, ξεχνιέται η φιλία, κυριαρχεί η αντιπάθεια και οι άνθρωποι αποξενώνονται». 882

-186-