ΤΑ ΕΝΕΡΓΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ.

 
Τό ἱεραποστολικό σχέδιο του θεμελιωνόταν στή δράση τῶν μοναχῶν/μοναζουσῶν καί εἶχε ὡς πνευματικό κέντρο «ἐξόρμησης» τά μοναστήρια τῆς Πάτμου, καθώς καί τήν Πατμιάδα Ἐκκλησιαστική Σχολή. Ὅμως, ξέχωρα ἀπό τίς διδαχές ὁ λαοφιλής Ὅσιος Γέροντας ἔδινε ὁ ἴδιος τό παράδειγμα μέσα ἀπό τήν ὁλιστική διάσταση τῆς ἐν Χριστῷ μαρτυρίας, ἡ ὁποία περιλάμβανε τήν αὐτοθυσιαστική ἀγάπη του γιά τήν πατρίδα, τήν ἔμπρακτη καί πρωτοποριακή του μέριμνα γιά τό φυσικό περιβάλλον καί τήν ὑποδειγματική καί συνάμα ἐν κρυπτῷ φιλανθρωπική διακονία πρός τούς ἀδύναμους. Ἡ ἱεραποστολική προσφορά καί ἡ φήμη του ὡς πνευματικοῦ ὑπερέβη τά στενά ὅρια τῆς Ἑλλάδας καί εἶχε φθάσει καί στό ἐξωτερικό. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς) ἀναγνώριζε τήν ἐν ζωῇ ἁγιότητα τοῦ Πάτμιου κληρικοῦ77, ἐνῶ ὁ Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος τόν χαρακτήριζε ὡς «φάρο τηλαυγή διαχέοντα πανταχοῦ τό φῶς τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας»78. Ἐξάλλου ἡ συναναστροφή μαζί του ὠφέλησε πολλούς ἀνθρώπους. Πολλοί ἀπό αὐτούς, πού τότε ἦταν νέοι, σήμερα μέσα ἀπό καίριες θέσεις λαμπρύνουν τήν Ἐκκλησία καί τήν καθοδηγοῦν μέ σοφία ἀπέναντι στίς προκλήσεις τοῦ 21ου αἰώνα. Οἱ σπουδαῖοι αὐτοί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες, ὅπως ὁ νῦν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, ὅταν ἦταν λαϊκοί καί διάκονοι, ἦρθαν σέ κοινωνία καί ὠφελήθηκαν ἀπό τίς ἱεραποστολικές συμβουλές τοῦ Ὁσίου πατρός Ἀμφιλοχίου. Στά Δωδεκάνησα ἡ παρουσία τοῦ Γέροντα εἶναι ζωντανή καί ὁ ὅσιος βίος καί λόγος του καθοδηγοῦν καί ἐμπνέουν τίς νεότερες γενιές τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ σπουδαία οἰκουμενική ἱεραποστολική διακονία τοῦ ἁγίου Ἀμφιλοχίου ἀποτυπώνεται στά παρακάτω λόγια τοῦ νῦν Μητροπολίτη Ρόδου Κυρίλλου, τά ὁποῖα περιγράφουν σύντομα καί μεστά τή διαχρονική προσφορά τῶν ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔτσι, οἱ ἅγιοι, ὅπως καί ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος ὁ Πνευματικός, μᾶς ὠθοῦν: «Νά βιώνουμε ἐμπειρικά τό γεγονός ὅτι ἡ ζωή μας δέν ἐξαντλεῖται στά ὅρια τοῦ παρόντος βίου. Νά γίνουμε μέλη ἐνεργά τῆς Ἐκκλησίας μας διαφυλάττοντας τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν ἀκεραιότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Νά καλλιεργήσουμε τήν πίστη, τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα, νά ἔχουμε αἰσιοδοξία, καλό λογισμό, φιλαδελφία καί ἐπιείκεια. Νά προσπαθοῦμε, μέ ἕνα λόγο νά εἴμαστε ἄνθρωποι Θεοῦ, ἐκφράζοντας τήν χριστιανικότητά μας ὄχι μέσα ἀπό τό αὐτονόητο καί δεδομένο, ἀλλά μέσα ἀπό μιά συνεχή ἐπαγρύπνηση εὐθύνης στά πλαίσια τῆς ὅποιας καθημερινότητας τῆς ζωῆς μας»79. Ὁ Ὅσιος Γέροντας τῆς Πάτμου Ἀμφιλόχιος ὑπῆρξε σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ καί φορέας τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στό τέλος τῆς ζωῆς του ἀξιώθηκε νά δεῖ τούς πρώτους καρπούς τοῦ προδρομικοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου. Συγχρόνως χάρηκε τά πνευματικά του παιδιά πού ξεκίνησαν τή διακονία τους στό πανελλήνιο, ἀλλά καί σέ ὅλον τόν κόσμο. Τά παρακάτω λόγια του ἀποτελοῦν τήν παρακαταθήκη του καί προσανατολίζουν διαρκῶς τή μαρτυρία τῶν Ὀρθοδόξων σέ ὅλη τήν οἰκουμένη: «Ἡ μόνη μου σκέψις εἶναι, παιδιά μου, πῶς ν’ ἀποκτήσετε μεταξύ σας ἑνότητα καί ἀγάπη. Νά ἀγαπᾶτε τόν Χριστόν∙ καί ὅταν τόν ἀγαπήσετε μέ ὅλη σας τή δύναμη, θά ἔλθη νά κατοικήση μέσα σας. […] Πόσον ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι θαυμασία! Αὐτή θά ἑνώση τά πάντα καί τόν κόσμον εἰς Παράδεισον θά μεταβάλλη»80!