Ένα άλλο ουσιαστικό στοιχείο της πνευματικής κατάστασης του Νικολάου είναι ότι είχε πνευματικό τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο. 116 Αυτό με βεβαιότητα το γνωρίζουμε βασιζόμενοι στην μαρτυρία του π.Φιλοθέου Ζερβάκου, με τον οποίο ήταν φίλοι αγαπητοί και συγκάτοικοι. 117 Ο Νικόλαος «γνώριζε πρόσωπα και πράγματα της Αθήνας … ήξερε τα εκκλησιαστικά δρώμενα και τους εναρέτους κληρικούς και αρχιερείς». 118 Άλλωστε, «ο Άγιος Νεκτάριος απελάμβανε μεγίστης τιμής και βαθυτάτου σεβασμού, ου μόνον μεταξύ των καθηγητών και μαθητών της σχολής, αλλά και μεταξύ πολλών κληρικών και άλλων μελών της αθηναϊκής κοινωνίας». 119 Διηγείται ο π.Φιλόθεος: «Κατά το έτος 1906-1907, υπηρέτων εις τας τάξεις του στρατού εν Αθήναις, είχον συγκάτοικον τον αείμνηστον Νικόλαον Μητρόπουλον, ανεψιόν του αειμνήστου Σεβασμιωτάτου αγίου Μητροπολίτου Πατρών κυρού Ιεροθέου, όστις ημέραν τινά, εν ώ ητοιμαζόμην δια το μυστήριον της ιεράς εξομολογήσεως, μοι λέγει (ως ποτέ ο Φίλιππος είπεν εις τον Ναθαναήλ δια τον Χριστόν): «Ελθέ μετ’ εμού να υπάγωμεν να εξομολογηθής εις ένα πνευματικόν ενάρετον, άγιον εις τον οποίον εξομολογούμαι και εγώ, να τον γνωρίσης, πολύ θα ωφεληθής». Επήγαμεν και τόσον πολύ ηυχαριστήθην και ωφελήθην ώστε από τότε και ύστερον μετέβαινον συχνά και εξωμολογούμην, άλλοτε με τον φίλον μου και άλλοτε μόνος μου. Πολλάκις δε μοι έλεγεν ο αείμνηστος να πηγαίνω δια να με συμβουλεύη, νουθετή και διδάσκη πώς να αποφεύγω τους κρημνούς της αμαρτίας και πώς να αποκτήσω τας αρετάς». 120 Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Νικόλαος όχι μόνον είχε πνευματικό τον Άγιο Νεκτάριο, αλλά, το κυριότερο, συμβούλευε και ωθούσε και άλλους, ειδικά νέους, να εξομολογηθούν στον Άγιο. Γνώριζε από προσωπική πείρα ότι το αποτέλεσμα της συνομιλίας με τον Άγιο είναι πάντα ευεργετικό και διαφωτιστικό. Άλλωστε, ο ίδιος πριν ξεκινήσει το ταξίδι του για το Άγιον Όρος το 1907, μαζί με τον Κωνσταντίνο Ζερβάκο, πήγε για εξομολόγηση στον Άγιο. 121 Είναι πολύ φυσικό να είχε συμβουλεύσει τον ανηψιό του Δημήτρη σε κάποια από τις επισκέψεις του στη Σιμωνόπετρα ή στις Καρυές, να πάει να συζητήσει με τον Άγιο για το ποιόν δρόμο να ακολουθήσε, (μοναχού ή μουσικού), 122 άσχετα αν εκείνος το έκανε πιθανόν και μετά τον θάνατό του. Από την προσωπική πορεία του φίλου του, Κωνσταντίνου, ο μοναχός Νείλος ήξερε ότι ο Άγιος Νεκτάριος ήταν εκ Θεού κατάλληλος για να δώσει λύση ειδικά σε ένα τέτοιο ζήτημα, περί της προκοπής κάποιου στο μοναχικό πολίτευμα και μάλιστα σε ποιό τόπο. Ο ίδιος ο π.Φιλόθεος συνεχίζει την διήγησή του: «Αφ’ ου επλησίαζεν ο καιρός να αποστρατευθώ, απεφασίσαμεν με τον ανωτέρω φίλον μου να ασπασθώμεν και οι δύο τον μοναχικόν βίον. Εφανέρωσα εις τον πνευματικόν μου τον σκοπόν μου και εζήτησα την συμβουλήν του. Ο δε μοι είπεν: «καλώς εσκέφθης… αλλ’ εις ποίαν Μονήν έχεις σκοπόν να υπάγης;» Εγώ τω είπον: «Δεν έχω ορισμένως αποφασίσει εισέτι». Μοι λέγει: «εάν θα υπάγης εις Μονήν τινα των εν Ελλάδι, να προτιμήσης να υπάγης εις την νήσον Πάρον, εις την Ιεράν Μονήν Λογγοβάρδας…. Εάν δεν υπάγης εκεί, μη υπάγης εις άλλην Μονήν, κάλλιον να μείνης εν τω κόσμω». Όταν δε τω είπον: «Έχω και ένα λογισμόν δια να υπάγω εις το Άγιον Όρος του Άθωνος», «πήγαινε –μοι είπεν- αλλ’ εις ιδιόρυθμον Μονήν μη υπάγης, να προτιμήσης Κοινόβιον ή Σκήτην, αλλ’ η πατρική μου συμβουλή είναι να προτιμήσης την Λογγοβάρδαν, εκεί θα ωφεληθής και θα ωφελήσης, και ημέραν τινά χωρίς να θέλης εκεί θα καταντήσης». Μεσολαβεί η περιπέτεια του Κωνσταντίνου στην τουρκοκρατούμενη ακόμη Θεσσαλονίκη, όπου τον αναγκάζουν να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, χωρίς να καταφέρει να πάει στο Άγιον Όρος. Και καταλήγει: «… επέστρεψα χωρίς να θέλω εις την Ελλάδα και εις την Ιεράν Μονήν Λογγοβάρδας, εις ην ήδη ευρίσκομαι επί συναπτά έτη 44, και επληρώθη ούτω η ρήσις του Αγίου, ότι και μη θέλων εις την Λογγοβάρδαν θα καταντήσω». 123
Μοναχός Νείλος Σιμωνοπετρίτης.
Η υπόσχεση που είχε δώσει ο Νικόλαος όταν κινδύνευσε στον πόλεμο του 1897 δεν ξεχάστηκε. Το 1907 αποφασίζει μαζί με τον φίλο του να πάνε στο Άγιον Όρος. Διηγείται ο π.Φιλόθεος: «Μετά την αγρυπνίαν και ιεράν μυσταγωγίαν, ην παρηκολουθήσαμεν εις το εκκλησάκι του Προφήτου Ελισσαιέ (την 8ην Μαΐου, εορτήν του Αγίου Ιωάννου του Θελόγου), μας εφιλοξένησεν εις τον οίκον του μαζί με τον Παπαδιαμάντην ο φιλομόναχος και φιλόξενος Νικ. Μπούκης και αποχαιρετήσαντες τους Παπαδιαμάντην και Μωραϊτίδην, κατήλθομεν εις Πειραιά, όπου μας συνώδευσαν ο Νικόλαος Μπούκης, ο εκ του ηρωϊκού Σουλίου ταγματάρχης Κων. Σπόνιας, πνευματικόν τέκνον του εν Πάρω Οσίου Αρσενίου… οίτινες ήσαν τακτικότατοι εις τας αγρυπνίας»124.
Όταν συμβαίνουν τα παραπάνω ο Δημητράκης είναι 11 χρονών, δεν έχουν μετακομίσει ακόμη στο Φάληρο, αλλά μένουν στην οδό Αγίου Μάρκου15, αρκετά δηλαδή κοντά από το ναό του προφήτη, επομένως, είναι πολύ φυσιολογικό να συμμετείχε και εκείνος στην αγρυπνία στον Άγιο Ελισαίο, τουλάχιστον αυτή τη φορά, αν όχι και άλλες. Οι γνωστοί του θείου του ήταν άνθρωποι αυθεντικοί, ανεπιτήδευτοι και με γνήσια πίστη. Ασφαλώς είναι κοινά στοιχεία στην προσωπικότητα του μαέστρου δια βίου. Ωστόσο, αν και το ταξίδι τους για τον Άθωνα ξεκίνησε με αυτήν την ευλογημένη εμπειρία, συνοδεύτηκε με μια περιπέτεια. «Φθάσαντες εις Θεσσαλονίκην οι Τούρκοι μας εθεώρησαν ως κατασκόπους, και εμέ διασωθέντα ως εκ θαύματος τη μεσιτεία του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου με επέστρεψαν εις την Ελλάδα, τον δε φίλον μου Νικόλαον Μητρόπουλον τη μεσιτεία γνωστού του Τούρκου αξιωματικού τον απέστειλαν εις Άγιον Όρος. Μεταβάς εις την Ιεράν Μονήν Σίμωνος Πέτρας έλαβε το αγγελικόν σχήμα κληθείς Νείλος». 125 Ο Νικόλαος, φθάνοντας στην Σιμωνόπετρα παραδίδει στον Ηγούμενο ένα συστατικό γράμμα του Κ.Σπόνια: «Τον κομιστήν της παρούσης μου προσκυνητήν Νικόλαον Μητρόπουλον τούτον συνιστώ τη Υμετέρα Πανοσιότητι, είναι νέος ευπαίδευτος γνωρίζη και την Γαλλικήν, καλής οικογενείας, έμπορος Αθηνών, άλλοτε αξιωματικός έφεδρος, ειχε θείον Αρχιερέα ευσεβέστατον και λόγιον, πολύ μετ’ αυτού ομιλών μανθάνει τα του Θεού οικεία». 126 Εκείνη την εποχή στη Μονή ζούσαν πολλοί πατέρες στολισμένοι με το χάρισμα της ταπεινοφροσύνης, 127 όπως άλλωστε και ο ίδιος.
-21-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου