Πρώτοι Σιμωνοπετρίτες που διακονούν στο νεαποκτηθέν μετόχι είναι ο ιερομόναχος Ιάκωβος και ο μοναχός Σίμων, οι οποίοι διέμειναν για λίγο διάστημα.337 Τους διαδέχτηκε ο πατήρ Ιωάννης από την συνοδεία των Δανιηλαίων από τα Κατουνάκια του Αγίου Όρους.338 Το 1912 διακονεί στο μετόχι ο πατήρ Πανάρετος από τα Κατουνάκια κι αυτός, ο οποίος μαγνήτισε τον κόσμο με την επιμέλεια στην ιερουργία και κυρίως μέσα από το λειτούργημα του πνευματικού.339 «Ο πατήρ Πανάρετος άλλην εργασίαν δεν έκαμνε παρά να διδάσκη την καρδιακήν προσευχήν. Όλη η Ελλάς ήρχετο εις τας Αθήνας και εξωμολογείτο. Είχον φθάσει έως οκτώ χιλιάδες οι εξομολογηθέντες εις αυτόν. Κάθε Σάββατον βράδυ έκαμνε Αγρυπνίαν και ο τότε κόσμος Πειραιώς και Αθηνών, διψασμένος από πνευματικά, επήγαινε εις τας Αγρυπνίας…. Είχεν έναν υποτακτικόν και τον ηρώτησα, τι άνθρωπος ήτο αυτός ο ξανθογένης όπου εκάθητο πίσω από το Ιερόν. Και μου είπεν, ότι είναι ο παπα-Σάββας από το Άγιον Όρος και γνωρίζει αγιογραφία. Ιδόντες την αρετήν του παπα-Σάββα οι Πειραιώτες τον έπαιρναν εις τα σπίτια των και εξωμολογούντο. Ελειτουργούσε δε κάθε μέρα και ανέβαινεν στην Ανάληψιν, διότι, επειδή ήτο μετόχι της Ι.Μονής Σίμωνος Πέτρας, είχε Λειτουργίαν κάθ’ ημέραν».340
Τον Πανάρετο διαδέχθηκε το 1917 ο π.Ματθαίος Καρπαθάκης ως το 1922, ο οποίος θεωρείται ζηλωτής και ενάρετος κληρικός. Λέγεται μάλιστα ότι είχε πάει στην Σμύρνη για να μαρτυρήσει.341 Με την δική του δυναμική παρουσία, αποσύρεται ο Ιωάννης Μητρόπουλος ως πρωταρχικός υπεύθυνος και εκπρόσωπος της Μονής στο μετόχι.
Αυτούς του πατέρες σίγουρα ο Δημητράκης τους γνώριζε, γιατί εκ των πραγμάτων έπρεπε να είναι σε συνεχή συνεννόηση με τον πατέρα του για ζητήματα του μετοχίου. Είδαμε άλλωστε πιο πάνω και την ομολογία του ότι το σπίτι του ήταν γεμάτο μοναχούς από το Άγιο Όρος.342 Άρα και τους ήξερε και μάθαινε για την αρετή τους.
Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος, Ηγούμενος της Σιμωνόπετρας.
Τοποθετούμε εδώ, στο κεφάλαιο για την Ανάληψη, και τον Ηγούμενο Ιωαννίκιο, επειδή η γνωριμία με την οικογένεια του Γιάννη Μητρόπουλου και επομένως και με τον Δημητράκη, έγινε αποκλειστικά με αφορμή την απόκτηση του μετοχίου στα 1908, όπως είδαμε στο κεφάλαιο για τον Νείλο.
Ο Γέροντας Ιωαννίκιος εκλέχθηκε Ηγούμενος μετά την παραίτηση του Ηγουμένου Νεοφύτου, μετά την παραίτηση του τελευταίου στις 9 Μαρτίου 1906. Καταγόταν κι εκείνος όπως και ο γέροντάς του από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας, όπου είχε γεννηθεί το 1864. Στα είκοσι γίνεται μοναχός στη Σιμωνόπετρα και ύστερα από 3 χρόνια χειροτονήθηκε διάκονος. Μετά την πυρκαγιά που έπληξε τη Μονή, ακολουθεί τον Νεόφυτο στην Ρωσία για την συλλογή χρημάτων για την ανακαίνιση του μοναστηριού, όπου αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμος μιας και ήταν ο μόνος από την αδελφότητα που γνώριζε την γλώσσα. Στους Πατέρες ήταν πολύ σεβαστός και αγαπητός, κάτι που εξηγεί και την ανάρρησή του στην ηγουμενία. Την περίοδο αυτή η Μονή βρίσκεται σε μεγάλη ακμή, αριθμώντας περί τους 70 μοναχούς.343
Ο ίδιος παραιτήθηκε το 1920, τρανή απόδειξη της ταπείνωσής του και του υψηλού αισθήματος διακονίας υπέρ της Μονής και με δική του ευλογία εκλέχθηκε ως διάδοχός του ο Γέροντας Ιερώνυμος.344 Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, επί των ημερών του δωρίσθηκε η Ανάληψη στην Σιμωνόπετρα. Για την διαδικασία υπογραφής του σχετικού συμβολαίου345 μεταβαίνει τον Σεπτέμβριο του 1908 στην Αθήνα, όπου και παραμένει ως τα μέσα Οκτωβρίου.346 Ασφαλώς, στο διάστημα αυτό των δύο και πλέον εβδομάδων, γνωρίζει όλη την οικογένεια του Νείλου και επομένως και τον μικρό Δημήτρη. Ο Γέροντας Ιωαννίκιος έχει στενή συνεργασία με τον Ιωάννη Μητρόπουλο για το μετόχι της Αναλήψεως και η αλληλογραφία τους είναι εκτενής. Μάλιστα, έναν χρόνο πριν παραιτηθεί από την ηγουμενία, γράφει υπέρ του Ιωάννη πολύ θετικά λόγια. Αφορμή στάθηκε μια παρεξήγηση με τον τότε εφημέριο του μετοχίου π.Ματθαίο Καλπαθάκη για τα μελίσσια στον κήπο του μετοχίου. Αν και το θέμα είναι μικρής σημασίας, ωστόσο, αποδεικνύει τα αγαθά αισθήματα του Ηγουμένου προς τον Ιωάννη προσωπικά. Γράφει για τον πατέρα του μαέστρου: «Χθες μόλις λάβαμε και την εν αντιγράφω επιστολή του κ. Ι. Μητροπούλου, πιστεύουμε ότι τα πράγματα να διευθετηθούν επί τη αφίξη του Γ. Ιερωνύμου, δεν έχουμε δε και ουδεμία ζημία (ωστε) να διακόψουμε τις σχέσεις μας μαζί του αφού τώρα επί τόσα έτη ευρέθη και αναγνωρίσθη ως επίτροπος της Μονής, αν πρόκειται δια 5-6 οκάδες μέλι το έτος ας αγορασθεί επί τέλους και ας του δοθεί ως σημείο ευγνωμοσύνης εκ μέρους της Μονής. Δύναται και αυτός ως εντόπιος και ειδήμων των πραγμάτων αλλού να μας ωφελήσει, άλλωστε ο πνευματικός ευεργετεί τόσο κόσμο και ηθικώς και εν μέρει και υλικώς και καλώς πράττει με όλους τους ανθρώπους τους χριστιανούς πρέπει να τα έχει καλά. Το έχουν και αυτοί τιμή να αντιπροσωπεύουν μία Μονή».
Στο σχετικό κεφάλαιο για το Νείλο, είδαμε ότι όταν πεθαίνει ο Νείλος, ο Ιωάννης ζητά το σταυρουδάκι με τίμιο ξύλο που είχε, το οποίο όμως εντέλει δεν βρίσκεται. Τελικά, ο Ιωαννίκιος στέλνει ένα σταυρό με τίμιο ξύλο στον Ιωάννη για τον γιό του. Ο μαέστρος θα τον φορά πάντα και μάλιστα φαίνεται και στις φωτογραφίες της εποχής. Κάποια στιγμή τον χάνει, ή τον χαρίζει και έτσι η Κατσογιάννη του γράφει ότι θα προσπαθήσει να βρεί σταυρό με τίμιο ξύλο μέσω ενός φίλου της που θα επισκέπτονταν την Κωνσταντινούπολη και θα έθετε το αίτημα υπόψη του Οικουμενικού Πατριάρχη που ήταν τότε ο Αθηναγόρας. Οι αναφορές για το ζήτημα αυτό υπάρχουν στην αλληλογραφία τους τον Ιούνιο του 1950. Απ’ ότι φαίνεται δεν πραγματοποιήθηκε η σκέψη της Κατσογιάννη, διότι δεν αναφέρει απολύτως τίποτε στις κατοπινές της επιστολές. Πάντως όλη αυτή η ενασχόληση μαέστρου-Κατσογιάννη για το ζήτημα του σταυρού αποδεικνύει πόση μεγάλη ευλάβεια είχε ο Μητρόπουλος στον σταυρό, αφού πάντα φορούσε, αλλά και σ’ αυτό το λείψανο του τιμίου ξύλου. Φυσικά, αυταπόδεικτη είναι και η αγαθή του ανάμνηση από την γνωριμία του με τον Γέροντα Ιωαννίκιο, τον δωρητή του σταυρού, κάτι που έδινε στο ιερό αντικείμενο και μεγάλη συναισθηματική αξία.
-52-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου