ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ΄
Το μετόχι της Σιμωνόπετρας στην Αθήνα συγκέντρωσε γύρω του τους ευσεβείς λαϊκούς των Αθηνών αλλά και του Πειραιά. Όλοι όσοι προσέτρεχαν σ’ αυτό αναζητούσαν το γνήσιο αγιορείτικο πνεύμα, το οποίο κυρίως εκφραζόταν με την λατρεία και ειδικώς τις αγρυπνίες, αλλά και το εν γένει φιλομόναχο πνεύμα του. Αναμενόμενο, λοιπόν, να το περιβάλλουν με αγάπη και οι άνθρωποι που πήγαιναν στις αγρυπνίες στον Άγιο Ελισαίο, όσο και εκείνοι που εν γένει δεν αναπαύονταν από το «κοσμικό πνεύμα» και αναζητούσαν κάτι πιο μυσταγωγικό και γνήσιο.
Αν μπορούμε να μιλάμε για ορισμένους ναούς στους οποίους σίγουρα πήγαινε ο Μητρόπουλος, τότε η Ανάληψη είναι ένας από αυτούς, όπως και το εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου, που ήταν άλλωστε τόσο κοντά στο πρώτο σπίτι της οικογένειας στην οδό Αγίου Μάρκου. Να σημειωθεί ότι στις επιστολές του Ιωάννη προς την Μονή Σίμωνος Πέτρας η διεύθυνση του καταστήματος είναι συνήθως Αγίου Μάρκου 15-17 ως το 1909, ενώ μετά το 1910 αναγράφεται η Αγίου Μάρκου 19. Ακριβώς πίσω από το Ναό της Χρυσοσπηλιώτισσας.
Όπως μας πληροφορεί ο π.Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος στην οδό αυτή υπήρχε μεγάλο διώροφο που ήταν στην κατοχή το 1876 η ‘Σχολή του Λόγου’ του Μακράκη. Στην ίδια οδό στον αριθμό 11 είχε μεγάλο εμπορικό κατάστημα ο ξάδελφος του πατέρα του μαέστρου ο Χαράλαμπος Ματθόπουλος, αδελφός του π.Ευσεβίου.329 Ο έτερος θείος του μαέστρου, ο Χρήστος, εργαζόταν, όπως προαναφέραμε στο κατάστημα του Χαράλαμπου. Άρα, λοιπόν, όλοι αυτοί οι συγγενείς μεταξύ τους, ζούσαν σχεδόν κάτω από την ίδια στέγη, στο πρώην αυτό κέντρο του Μακρακισμού, που τον στελέχωναν οι ίδιοι οι συγγενείς τους και άρα, ορισμένα από τα πιο εργατικά και ακέραια πρόσωπα της Εκκλησίας του καιρού εκείνου, όπως ο Ιερόθεος, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Πατρών και ο π.Ευσέβιος.
Ενάρετοι κληρικοί που γνώρισε ο μαέστρος ως παιδί.
Κατά την μαρτυρία, λοιπόν, που αναφέραμε πιο πάνω, ο μαέστρος ως παιδάκι πήγαινε σε διάφορα εξωκκλήσια και μοναστηράκια και φυσικά στους ναούς γύρω από το σπίτι του, μιας και όλη η οικογένεια ήταν οικογένεια ευλαβής, πιστή και με διάθεση μετοχής στο γνήσιο ευαγγελικό βίωμα. Ας δούμε ποιους άλλους ιερείς φημισμένους για την αρετή τους θα συναναστράφηκε ο μικρός Δημήτρης, ορισμένοι εκ των οποίων είναι πλέον άγιοι της Εκκλησίας μας. Δεν έχουμε αποδείξεις για την άμεση σχέση τους με τον μικρό Μητρόπουλο, ωστόσο, είναι σίγουρο ότι τους γνώριζαν οι γονείς και συγγενείς του και επομένως ήταν ενήμερος για την αρετή τους και την αγιότητά τους. Από το την Ανάληψη «πέρασαν σύγχρονοι άγιοι, όπως ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Σάββας ο νέος της Καλύμνου, ο άγιος Νικόλαος Πλανάς»330. Για τον μεν πρώτο είδαμε αναλυτικά την σχέση τους, αλλά για τον άγιο Νικόλαο Πλανά, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ο Δημητράκης τον ήξερε από τον άγιο Ελισαίο και τις αγρυπνίες που γινόταν εκεί και ειδικά η παρουσία του στην αποχαιρετιστήρια αγρυπνία για τον αγαπημένο του θείο Νικόλαο στις 20 Μαΐου 1907, όταν θα έφευγε για το Άγιο Όρος, που μνημονεύσαμε στο αντίστοιχο κεφάλαιο. Ο παπά-Νικόλας αγαπούσε ιδιαίτερα τις αγρυπνίες και γι’ αυτό πήγαινε και στις αγρυπνίες της Αναλήψεως.331 Ωστόσο, και οι ίδιοι οι εφημέριοι του μετοχίου γνώριζαν ασφαλώς τον Δημήτρη και σίγουρα λόγω του ήθους τους αποτελούσαν παράδειγμα για το μικρό παιδάκι. Ας αναφέρουμε επιγραμματικά μόνο όσους χρονολογικά συμπίπτουν με την διακονία του Ιωάννη Μητρόπουλου ως υπευθύνου για το μετόχι. Ο π.Σπυρίδων Γιαννουλέας, που ήταν και συνεργάτης του ‘μεγάλου θείου’ του Ιεροθέου Πατρών,332 ήταν και συνιδιοκτήτης του κτήματος της Αναλήψεως ως το 1893, έτος κατά το οποίο πουλάει το μερίδιό του στον π.Ιγνάτιο Σακελλαρίου, μακρινό θείο του Νείλου, ο οποίος και το δώρισε στη Σιμωνόπετρα.333 Και οι δύο ήταν παραδοσιακοί κληρικοί και ειδικά ο δεύτερος, ήταν εν τη πράξη φιλομόναχος και με αυθεντικό ιεραποστολικό ενδιαφέρον για την πνευματική προαγωγή των Αθηναίων. Ήταν σαφής η επιθυμία του να δωρίσει το κτήμα και την εκκλησία της Αναλήψεως στην Σιμωνόπετρα, ώστε να λειτουργεί με καθαρά Αγιορείτικο τυπικό και τάξη. Μάλιστα, ο Ιγνάτιος είχε προσφορές από Ρώσους που πρόσφεραν το μυθικό για την εποχή των 100.000 δραχμών,334 αλλά και προσφορές από διάφορα ιδρύματα όπως το ‘Αμαλίειον Ορφανοτροφείον’ και το ‘Πτωχοκομείον Αθηνών’ ή ακόμη και άλλες Μονές του κλίματος της Εκκλησίας της Ελλάδος, που του ζητούσαν το κτήμα. Ωστόσο, εκείνος «επιθυμεί να μείνη το κτήμα διά πνευματικόν σκοπόν και φοβείτε να το διαθέση ως είχε προτάσεις…. διότι ‘αυτοί και τα Υπουργεία δεν σέβονται τοιαύτα ιδρύματα και τα μεταβάλουν είτε τα πωλώσι’». 335
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ήταν και προστάτης του π.Μάρκου Τσακτάνη, ενός εξαιρετικού κληρικού. Ας δούμε τι μαρτυρεί ο Κωτταδάκης, τόσο για κείνον, όσο και για τον Ιγνάτιο. «Υπήρξεν ο δημιουργός του γόνιμου έργου των Ορθοδόξων Χριστιανικών Ενώσεων. …. Ήταν ο οραματιστής, που πίστευε πάντα στα σχέδιά του και εύρισκε τρόπο να παραμερίζη τα εμπόδια και να περνά γρήγορα από τον οραματισμό στην πράξη. Στα μαύρα χρόνια του άτυχου ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, κατεβαίνει, ακολουθώντας τα στρατεύματα που υποχωρούσαν, το δεκατετράχρονο μόλις, ορφανεμένο αυτό αγόρι από την πατρίδα του Λαμία στην Αθήνα. Ο Θεός τον κατευθύνει στον άγιο Αθανάσιο Ψυρρή, κοντά στον ευλαβικό ιερομόναχο Ιγνάτιο, που δείχνει συμπάθεια στην ιστορία του, τον κρατεί κοντά του για βοηθό στην Εκκλησία και του παρέχει στέγη μαζί και στοργή. Κοντά στον ευλαβικό εκείνο ιερουργό, που τον διακρίνει βαθειά ευσέβεια, ο μικρός Μάρκος κάνει την μυσταγωγική εισαγωγή του στην πίστη. Η Εκκλησία του αγίου Αθανασίου την εποχή εκείνη ήταν το θρησκευτικό Κέντρο του λαμπρού Κύκλου της ‘Αναπλάσεως’». 336
-50-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου