ΝΑΟΙ ΘΕΟΥ

 Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος; Μιὰ βιολογικὴ ἀσημαντότητα χαμένη στὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων; Τὸ πρωτογενὲς κύτταρο τῶν πάμπολλων ἀνὰ τὴν ὑφήλιο κοινωνικῶν ἱστῶν; Τὸ ἀπειροελάχιστο γρανάζι τῆς παγκόσμιας παραγωγικῆς μηχανῆς τοῦ πλανήτη μας; Στοιχεῖο βασικὸ τῆς ἀναπαραγωγικῆς ἁλυσίδας γιὰ τὴ διαιώνιση κι ἐξασφάλιση τῆς ζωῆς στὴ γῆ μας; Τόσο μικρός... Τόσο ἀσήμαντος... Τόσο ἀδιάφορος, ἂν τὸν κοιτάξει κανεὶς συγ­κριτικὰ μὲ τὸ ὑπόλοιπο πλῆθος τῶν ἀνθρώπων τοῦ πλανήτη μας... Ἀπὸ τὴν ἄλλη... Ἂν θελήσει κανεὶς νὰ τὸν ἀποτιμήσει βιολογικά, θὰ βρεθεῖ μπροστὰ σὲ θαῦμα. Ἕνας τέλειος ὀργανισμός! Ἂν θελήσει νὰ τὸν ἀξιολογήσει ἀπὸ διανοητικῆς πλευρᾶς, θὰ δεῖ ὅτι εἶναι ὁ δημιουργὸς τῶν σύγχρονων ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν. Κι ὄχι μόνο. Ἔχει κρίση, συναίσθημα, βούληση. Γεννᾶ πολιτισμό, τέχνη, ἐπιστῆμες σ’ ὁλόκληρη τὴ διαδρομή του πάνω στὴ γῆ, ἀπὸ τὴν πρωτόγονη κατάστασή του μέχρι σήμερα. Ἔφτασε στὶς μέρες μας νὰ μελετᾶ τὶς ἐσχατιὲς τοῦ σχεδὸν «ἀπείρου» σύμπαντος καὶ ταυτόχρονα νὰ σκύβει παρατηρητικὰ στὸ ἀπειροελάχιστο κομμάτι τῆς ὕλης. Τί εἶναι τελικὰ ὁ ἄνθρωπος; Μικρὸς ἢ μέγας; Καὶ ποῦ ἔγκειται ἡ μικρότητά του καὶ σὲ τί ἡ μεγαλοσύνη του; Δὲν εἶναι δυνατὸν στὸν περιορισμένο χῶρο τοῦ ἄρθρου μας οὔτε κὰν νὰ ἀγγίξει κανεὶς τὴν ἐλαχιστότητα ἢ τὴ μεγαλοσύνη τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ μόνο πτυχὴ τῆς ὑπεραξίας τοῦ ἀνθρώπου θὰ προσπαθήσουμε ἀκροθιγῶς νὰ προσεγγίσουμε. Αὐτὴν ποὺ καταξιώνει τὸν μικρὸ καὶ ἀτελὴ καὶ ἀδύναμο ἄνθρωπο σὲ ναὸ τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Τοῦ ἄπειρου καὶ παντέλειου καὶ παντοδύναμου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ δική του συγκατάβαση καὶ ἀπὸ ἄπειρη φιλανθρωπία δωρίζει τὸ μεγαλεῖο στὸν ἄνθρωπο νὰ γίνεται ναός του. Στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Μωυσέως τὸ ὑποσχέθηκε στὸ πλάσμα του: «Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω», εἶπε (Λευϊτ. κς΄ 12). Θὰ κατοικήσω ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ εἶναι τόσο βεβαία καὶ πειστικὴ ἡ παρουσία μου, ὥστε θὰ ἀκοῦν εὐκρινῶς μέσα τους οἱ πιστοὶ τὰ βήματά μου! Καὶ ἡ ὑπόσχεση τοῦ ἁγίου Θεοῦ ἔγινε πραγματικότητα. Πραγματικότητα ποὺ τὴ ζοῦμε οἱ πιστοὶ στοὺς χρόνους τῆς Καινῆς πλέον Διαθήκης (Β΄ Κορ. ς΄ 16). Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς Βαπτίσεώς μας τὸν Χριστὸ ἐνδυόμαστε. «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτί-σθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε», ψάλλουμε στὸ Μυστήριο τῆς Βαπτίσματος (Γαλ. γ΄ 27). Τὰ ροῦχα μας ὅσο καλὰ καὶ ἀκριβὰ κι ἂν εἶναι, θὰ παλιώσουν, θὰ φθαροῦν. Τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὅμως ποὺ ἐνδυθήκαμε τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεώς μας ὁ καθένας μας διὰ τῆς πίστεως, μποροῦμε νὰ Τὸν ἔχουμε διαπαντὸς «κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν» (Ἐφ. γ΄ 17). Καὶ ὅταν ἡ ψυχή μας ἑνώνεται διὰ τῆς πίστεως μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τότε καὶ ὁ ὅλος ἄνθρωπος καθίσταται μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὰ σώματά μας, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γίνονται «μέλη Χριστοῦ»! (Α΄ Κορ. ς΄ 15). Μὲ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ἀκατάκριτη συμμετοχή μας στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας τὸ νιώθουμε καὶ τὸ αἰσθανόμαστε αὐτό. Στὸ εὔθραυστο καὶ ἀπὸ ὑλικῆς καὶ ἀπὸ πνευματικῆς σκοπιᾶς ἀνθρώπινο σκεῦος μας σκηνώνει καὶ κατοικεῖ τὸ πῦρ τῆς θεότητος, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ ἅγιοι ὁμολογοῦσαν ὅτι «καθαίρει καὶ φωτίζει καὶ φωτὸς ποιεῖ μετόχους» (Εὐχὴ θείας Μεταλήψεως). Αὐτὸ τὸ πῦρ ποὺ κατοικεῖ μέσα μας μᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε μολυσμό, μᾶς φωτίζει καὶ μᾶς κάνει κοινωνοὺς καὶ μετόχους κατὰ χάριν τοῦ φωτὸς τῆς θεότητος. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, «τὸ σῶμα ἡμῶν ναὸς τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστι» (Α΄ Κορ. ς΄ 19). Τὸ σῶμα μας γίνεται ναὸς καὶ κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Καὶ ὁ μικρὸς καὶ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος αἰσθάνεται αὐτὴ τὴ χάρη καὶ τὴ χαρὰ τῆς παρουσίας καὶ ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸ νιώθει νὰ ἀναβλύζει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του σὰν ποταμὸς ἀκένωτος «ὕδατος ζῶντος» (Ἰω. ζ΄ 38). Ὁ ἄνθρωπος ναὸς τοῦ παναγίου Πνεύματος! Ἂν ὁ πιστὸς δὲν ἀγαπήσει τὸν ἑαυτό του, δὲν ἀγαπήσει τὴν ὕλη, δὲν ἀγαπήσει τὶς πρόσκαιρες ἐπίγειες χαρὲς καὶ ἀπολαύσεις καὶ ἀγαπήσει τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τότε ὁ Χριστὸς θὰ ἔλθει καὶ θὰ κάνει κατοικητήριό του τὸν ἄνθρωπο αὐτό. Καὶ ὄχι μονάχα ὁ Χριστὸς ἀλλὰ ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάδα· «πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν», εἶπε ὁ Κύριος (Ἰω. ιδ΄ 23). Ὁ ἄνθρωπος γίνεται κατοικητήριο τοῦ τρισαγίου Θεοῦ. ❁ ❁ ❁ Νά ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου! Ὁ Θεὸς ποὺ δὲν χωράει σ’ ὁλόκληρο τὸ σύμπαν, κατοικεῖ μ’ εὐχαρίστηση στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ἀνθρώπου! Πόσο πολὺ οἱ πιστοὶ στολίζουμε καὶ ὡραΐζουμε τοὺς ἱεροὺς Ναούς! Πόσο ἐπιμελούμαστε ὥστε τὸ ἀκριβότερο καὶ κομψότερο νὰ διατίθεται στὴ διαμόρφωσή τους! Καὶ πόσο ἀγανακτοῦμε καὶ θλιβόμαστε ὅταν ἀνόσια χέρια καὶ σκοτισμένες καρδιὲς τοὺς βεβηλώνουν! Ἀλλὰ μὲ τὸ ναὸ τὸ δικό μας τί κάνουμε; Μὲ τὸ ναὸ τοῦ σώματος; Μήπως ἐπιτρέπουμε στὴ σκέψη μας νὰ φιλοξενεῖ λογισμοὺς ρυπαρούς; Μήπως ἀφήνουμε τὴ γλώσσα μας ἀντὶ νὰ ὑμνεῖ καὶ νὰ δοξολογεῖ τὸν ἄπειρο Θεὸ καὶ ἀντὶ νὰ φανερώνει τὴν ἀλήθεια, νὰ κακολογεῖ, νὰ καταρᾶται, νὰ ψεύδεται καὶ νὰ ὑβρίζει; Μήπως ἐπιτρέπουμε στὰ μάτια μας νὰ σαγηνεύονται ἀπὸ τὴ ματαιότητα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ νὰ μολύνονται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του; Πῶς συμβαίνει καὶ παρασυρόμαστε καὶ παραδίδουμε ἀλήθεια ὁλόκληρο τὸ σῶμα μας κάποτε στὴν ἁμαρτία; Ἂν ἔστω καὶ λίγο μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ μεγαλεῖο μας καὶ τὴν ὕψιστη δωρεὰ καὶ τιμὴ ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ ἅγιος Θεός, τότε διαρκῶς στὸ θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς μας θὰ προσφέρουμε θυσία στὴν ἀγάπη του τὴν ὁποιαδήποτε ἐφάμαρτη ἐπιθυμία μας καὶ τὸ ὁποιοδήποτε ἀκάθαρτο πάθος μας ἔτσι, ὥστε νὰ ἀξιωνόμαστε νὰ γινόμαστε διαρκῶς σκηνώματα τοῦ Ὑψίστου καὶ ναοὶ ζωντανοί, ἔμψυχοι τοῦ τρισαγίου Θεοῦ!

ΣΩΤΗΡ2053