Δυστυχώς για τον Αντώνιο Χαρτιάτη τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης δεν ήθελαν τον ίδιο ως προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας, είτε γιατί ήθελαν κάποιον άλλο στη θέση του, είτε επειδή δεν ήταν αρεστός, μεθόδευσαν με κάθε τρόπο την ακύρωση της εκλογής του. Αξίζει να σημειωθεί πως την επίσημη πράξη της εκλογής του αρχικά είχε υπογράψει ο βασιλικός επίτροπος Γ. Πραΐδης και της έδωσε νομικό κύρος. Όμως όπως φαίνεται από την αλληλογραφία του καθηγητή Χαρίλ. Πρετεντέρη Τυπάλδου με ημ. 20 Αυγούστου 1873 προς τον αρχιμ. Ευστάθιο Βουλισμά, στην Οδησσό, ο τότε αρμόδιος υπουργός ήθελε τον Μαντινείας και Κυνουρίας Θεόκλητο Βίμπο για αυτή τη θέση, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός Επαμ. Δεληγιώργης και ο τμηματάρχης του υπουργείου επί των Εκκλησιαστικών προωθούσαν την υποψηφιότητα του Φωκίδος Δαβίδ.
Οι συνυποφήφιοι για το θρόνο της Αθήνας του Κερκύρας Αντωνίου, για να εξουδετερώσουν την υποψηφιότητά του, τον κατηγόρησαν για οπαδό του πανσλαβισμού, επειδή έλεγαν πως τήρησε αντεθνική στάση στο ζήτημα της βουλγαρικής εξαρχίας, και πως κράτησε αρνητική στάση στο θέμα της δημεύσεως της μοναστηριακής περιουσίας από το ελληνικό κράτος. Όπως η Ε. Χαριάτη παρατηρεί: «Η Πολιτεία με τη μέθοδο αυτή θα εξέλεγε πάντοτε τον εκλεκτό της, αφού για τη μετάθεση θα ήταν απαραίτητη η προσυνεννόηση με την Κυβέρνηση»129 .
Στη συνέχεια προκαθήμενος εκλέχθηκε ο από Μεσσηνίας Προκόπιος που απέσπασε τρεις ψήφους (με τη δική του μαζί) και λαμβάνοντας υπ᾽ όψη του τις διαμαρτυρίες που είχαν ξεσπάσει για τον τρόπο της εκλογής του, αρχικά παραιτήθηκε. Μετά όμως από την επιμονή του βασιλέως Γεωργίου Α´, ανακάλεσε την παραίτησή του και δέχθηκε το αξίωμα του προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Ο μητροπ. Αθηνών Προκόπιος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1813 και πήγε σε πολύ μικρή ηλικία στην ιερά μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας. Σε ηλικία μόλις 18 ετών χειροτονήθηκε διάκονος από τον Θηβών Αγαθάγγελον Μυριανθούση, τοποτηρητή Πατρών, όπου με τη βοήθεια του συγκεκριμένου αρχιερέως, αλλά και του στρατηγού Ανδρέα Λόντου, τελείωσε το γυμνάσιο. Στη συνέχεια σπούδασε Θεολογία στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας, ενώ μετά το πέρας των σπουδών του έγινε δάσκαλος. Αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και πήγε στη Βιέννη, όπου γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο για να συνεχίσει τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα διορίσθηκε εφημέριος και δάσκαλος στην Ορθόδοξη κοινότητα. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πήρε τη θέση του καθηγητή του μαθήματος των θρησκευτικών στη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία και στο Διδασκαλείο Αθηνών μέχρι τον Οκτώβριο του 1852, οπότε έγινε η εκλογή του ως αρχιεπ. Μεσσηνίας. Στο θρόνο της επαρχίας του έμεινε για 20 χρόνια130 . Ο Προκόπιος Γεωργιάδης αν και είχε αποκτήσει καλή φήμη ως αρχιεπ. Μεσσηνίας, δυστυχώς ως προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας αποδείχθηκε πως δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του δόθηκαν στη διάρκεια της παραμονής του στο θρόνο των Αθηνών, ενώ στην εποχή του συγκλόνισε την Εκκλησία ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και εκκλησιαστικά σκάνδαλα της ιστορίας του νεοσύστατου κράτους, τα σιμωνιακά. Ούτε θέλησε να αξιοποιήσει τον Απόστολο Μακράκη, λαϊκό ιεροκήρυκα και αγωνιστή, και τις ικανότητές του προς όφελος της Εκκλησίας, αλλά κατάφερε να έρθει σε ρήξη μαζί του δημιουργώντας τεράστια αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο μητροπολιτικός θρόνος των Αθηνών έμεινε κενός στις 30 Ιανουαρίου 1889, όταν ο μητροπ. Προκόπιος απεβίωσε αφήνοντας την Εκκλησία σε μια κατάσταση άσχημη, αφού η εσωστρέφεια ήταν το κύριο γνώρισμά της. Ο Τύπος της εποχής σε μια αποτίμηση του έργου του, σε όποια πολιτική παράταξη και αν ανήκε, δεν έπαυε να τονίζει, όπως ο Ε. Καραγεωργούδης αναφέρει: «[…] αν και εξήρε τις προσωπικές αρετές, οι οποίες τον περιεκοσμούσαν, απετίμησε ομοφώνως τα αποτελέσματα της πηδαλουχίας του ως εξαιρετικώς ισχνά»131 . Επί των ημερών του η Ι.Σ., το έτος 1882, κατέθεσε πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση σχετικά με τη δημιουργία ενός εκκλησιαστικού ταμείου, το οποίο θα αναλάμβανε τη μισθοδοσία των κληρικών. Ο μητρόπ. Αθηνών Προκόπιος στις 23 Μαρτίου 1883 υπέβαλε στο αρμόδιο υπουργείο ένα νομοσχέδιο. «Περί των προσόντων των υποψηφίων Επισκόπων και του τρόπου εκλογής αυτών», το οποίο τροποποιούσε τον Ν. Σ´/1852 χωρίς όμως να υπάρξει κανένα αποτέλεσμα132 .
-72-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου